Γερμανική εκδίκηση, Γερμανική χολή… Εμείς τι κάνουμε; (Γράφει ο Βαγγέλης Σημανδράκος)

Μοιραστείτε το στο facebook


Τριήμερο λόγω εθνικής επετείου και η αλήθεια είναι πως βασανίστηκα πολύ στην προσπάθεια μου να αποδώσω σκέψεις..
και απόψεις για τα όσα τεκταίνονται γύρω μας και ειδικότερα αυτά που αφορούν τους αδελφούς - γείτονες Κύπριους.
Τα συναισθήματα πολλά με κυρίαρχα αυτά του φόβου, του θυμού αλλά συνάμα και της ευθύνης που πρέπει να αναλάβει ο καθένας μας και κυρίως η γενιά μου.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά.
Η Ιστορία δείχνει το δρόμο και διαχρονικά οι Γερμανοί παρουσιάζουν επεκτατική και επιθετική πολιτική απέναντι σε λαούς παλιότερα αλλά και σε «ισότιμους» υποτίθεται εταίρους σήμερα. Αυτά που διαφέρουν είναι τα μέσα ή τα όπλα, καθώς την εποχή του 40 υπήρξε στρατός και οπλισμός ενώ σήμερα υπάρχουν το χρήμα και οι αγορές. Είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο αυτό που δεν αλλάζει είναι το «DNA» και η επεκτατική πολιτική που απορρέει από αυτό.
Τα ανωτέρω δύσκολο να αντικρουστούν, εύκολο όμως να αμφισβητηθούν με διαφόρων ειδών επιχειρήματα, κυρίως ως προς τη σημερινή πραγματικότητα. Όπως αυτό της εργατικότητας, της συνέπειας, της σταθερότητας, της σοβαρότητας και του μέτρου που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην καθημερινή πρακτική και λειτουργία τους. Άσχετα με αν εκατομμύρια εργαζόμενοι "ενοικιάζονται" προς εργασία καθημερινά σε περιοχές μακριά απ' τα σπίτια τους έναντι μηνιάτικου 400 (!) ευρώ, και εργάτες στα άλλοτε πανίσχυρα γερμανικά συνδικάτα να παίρνουν πέρσι για πρώτη φορά αύξηση μετά από δέκα (!) ολόκληρα χρόνια καθήλωσης των μισθών στη βιομηχανία.
Μικρή όμως η κουβέντα για την «ταμπακιέρα» που έχει να κάνει με την τάση και την προσπάθεια κηδεμόνευσης των πάντων στο βωμό της ανάπτυξης, της παγκοσμιοποίησης και του κέρδους, αφού πίσω από τις πολιτικές αυτές υπάρχουν τεράστια συμφέροντα που σχετίζονται με την κατανάλωση και τις τεχνικές πώλησης πλούτου και αγαθών που παράγει η καλοκουρδισμένη Γερμανική μηχανή.
Και αν όλα αυτά αφορούν τους «εταίρους μας» μόνο και όχι εμάς τους ίδιους πώς να εξηγηθεί το ρούχο που έρχεται να ντύσει όλη αυτή τη φαυλότητα και λέγεται «Ευρωπαϊκή Ένωση»; Στο ερώτημα αν είμαι εναντίον της «Ευρωπαϊκή Ένωσης» της μεγαλύτερης σύγχρονης κατάκτησης των Ελλήνων πολιτικών η απάντηση είναι εύκολη , άμεση και αδιαμφισβήτητη. Εγώ ως πολίτης και ως νέος άνθρωπος αυτής της χώρας είμαι αναφανδόν υπέρ είμαι όμως ταυτόχρονα έτοιμος να αντιστρέψω το ερώτημα και τολμώ να το κάνω.
Η Ένωση αυτή πέτυχε ή απέτυχε;
H Ένωση αυτή όπως λειτούργησε και λειτουργεί μέχρι σήμερα; Λειτουργεί ισάξια για τους πολίτες μέλη της ή προς όφελος των λίγων που αποφασίζουν για λογαριασμό της;
Για να δούμε τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ αναφέρεται περιληπτικά το τραπεζικό πρόβλημα της Κύπρου. Αφού λοιπόν οι κυπριακές τράπεζες (δηλαδή οι μέτοχοί τους) έβγαλαν ένα σκασμό λεφτά από τα ελληνικά ομόλογα, με το PSI τις χρεοκόπησαν. Αντί όμως οι τεχνοκράτες της ΕΕ να υποχρεώσουν τις ζημιές να τις πληρώσουν οι μέτοχοι, όπως είναι το απολύτως λογικό, σκέφτηκαν να πάρουν τα λεφτά απ' τις καταθέσεις. Έτσι με το σκεπτικό ότι το κράτος εγγυάται τις καταθέσεις, φόρτωσαν τις ζημιές των τραπεζών στο δημόσιο χρέος! Δηλαδή στους Κύπριους πολίτες! Είναι πανούργο; Όχι, απλά νεοφιλελεύθερο. Και το πρόβλημα στην Κύπρο μεγεθύνεται επικίνδυνα επειδή ο τραπεζικός τομέας είναι πολλαπλάσιος του ΑΕΠ της χώρας (κάπως έτσι "την πάτησε" και η Ιρλανδία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)...
Εδώ λοιπόν έρχεται και το αρχικό «ΟΧΙ» των αδελφών - γειτόνων Κυπρίων, που ανεξάρτητα με την μετέπειτα εξέλιξη του (για μένα θετικότερη από την αρχική εκδοχή που πλήρωναν όλοι), διαφέρει παρασάγγας από το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» του δικού μας μέχρι σήμερα πολιτικού συστήματος εξουσίας ή της απλής διαχείρισης και υποτέλειας κατά την προσωπική μου άποψη. Για πολλούς (επιφυλακτικούς, συντηρητικούς και νοικοκύρηδες) η συμμόρφωση με τις κατευθύνσεις της τρόικας είναι μονόδρομος. Τουλάχιστον έτσι τους έχουν πείσει να σκέφτονται. Λένε ότι δεν πρέπει να αντιστεκόμαστε και δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε από τις επιταγές του Paul Thomsen, αφού ακόμα και οι «νταήδες» Κύπριοι απεδείχθησαν λίγοι και ανέτοιμοι, μπροστά στην σοβαρότητα των γενικότερων οικονομικών εξελίξεων.
Ας έρθουμε όμως στα καθ’ ημάς και ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε ψύχραιμα και νηφάλια όσα με καταιγιστικούς ρυθμούς συμβαίνουν γύρω μας. Παρακολουθούμε καθημερινά συζητήσεις επί συζητήσεων για τις απαιτήσεις της τρόικας, χωρίς να έχει ειπωθεί από κανέναν μέχρι σήμερα αν οι εταίροι μας εκτός από λιγότερο κράτος ζήτησαν και λιγότερη εξουσία και παρέμβαση από το πολιτικό μας σύστημα κυρίως σε ότι αφορά το σκέλος της δημόσιας διοίκησης. Η αλήθεια είναι πως ζητήθηκε. Και το πολιτικό μας σύστημα τι αντέτεινε; Απολύτως τίποτα. Στροφές και μόνο γύρω από τον εαυτό του προκειμένου να παραμείνουν κάποιοι Υπουργοί, Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι ως μοναδικοί «σωτήρες» αυτής της χώρας ενώ το μόνο που πραγματικά τους ενδιαφέρει, ήταν και είναι η «προσωπική τους σωτηρία».
Πώς να μην αναφερθεί η προσπάθεια του κ. Στουρνάρα -αδιαμφισβήτητου εκφραστή της Οικονομικής πολιτικής - να γλιτώσει με τροπολογία μέσα σε ένα βράδυ όλους τους συμμετέχοντες στη λίστα Lagard από τη φορολόγηση των μη δικαιολογημένων κεφαλαίων τους. Είδατε καμιά αναφορά σε αυτό από τους κυβερνόντες, τους υπέρμαχους της δικαιοσύνης, της ανταγωνιστικότητας και της οικονομίας; Συμφώνησε ή αντέδρασε η τρόικα και τι στάση κρατήθηκε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε μια πρωτοφανή omerta;
Η απάντηση είναι όχι! Διότι εντέχνως αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και παραμερίζουν την αλήθεια, ακριβώς γιατί τρέμουν μήπως και αποκαλυφθούν! Δεν θέλουν με κανένα τρόπο, ο απλός (μη μυημένος) κόσμος, να συζητάει για αυτά τα πράγματα.
Με τον τρόπο αυτό φανερώνεται σε μεγάλο βαθμό η ανεπάρκειας του σημερινού πολιτικού συστήματος εξουσίας στη χώρα μας. Για όλους αυτούς η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που αναφέρει χαρακτηριστικά ο Andrzej Majewski (1963- , Πολωνός συγγραφέας και σκηνοθέτης). «Η πολιτική είναι μεγάλη τέχνη. Πείθει τους ανθρώπους να πληρώσουν γι’ αυτά που τους κλέψανε.»
Όλα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν και να αφυπνίσουν τη γενιά μας, που κινδυνεύει να «καεί» εντός και εκτός εισαγωγικών προς τέρψιν του υπάρχοντος πολιτικού δυναμικού.
Οφείλουμε να σηκώσουμε ανάστημα φίλοι μου, να συνθέσουμε και να χτίσουμε πάνω σε αυτά που μας ενώνουν και να παραμερίσουμε τις όποιες μικρότητες και αδυναμίες μας.
Οφείλουμε να διαμορφώσουμε νέες αντιλήψεις και νέες πρακτικές που να αφορούν τον τρόπο και την ουσία άσκησης πολιτικής.
Οφείλουμε να εμπνεύσουμε και να δώσουμε ζωτικό χώρο από τώρα και στους νεότερους μας, απλά ξεκάθαρα και ουσιαστικά αποβάλλοντας τις μέχρι τώρα πρακτικές των «διαβατηρίων» από γνωστά σε όλους μας κέντρα.
Για να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο να γιορτάζουμε κάποτε την επέτειο της Ελληνικής επαιτείας.
Είναι ζήτημα πολιτικής και ουσίας, είναι αίτημα της κοινωνίας είναι ζήτημα γενιάς. Της δικής μας γενιάς!

Βαγγέλης Σημανδράκος
Πρόεδρος ΓΕΩΤ.Ε.Ε/Π.Δ.Μ.
& Περιφερειακός Σύμβουλος