Στο λάκκο των συνιστωσών…

Είναι νέος, ωραίος, φέρελπις πολιτικός που οι συγκυρίες τον έκαναν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο αρχηγός ενός μικρού..
ακτιβιστικού κόμματος της Αριστεράς, που καθόταν να τον δέσουν σε καρέκλα για χάρη ενός περιοδικού, τώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν το Μαξίμου.

Κι όμως, δεν τον ζηλεύω καθόλου, διότι έχει τέτοια μπλεξίματα στο κεφάλι του που ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι.

Εκεί που ήταν κόμμα του 4% και δεν έδινε λόγο σε κανέναν τώρα βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με την αριστερή πτέρυγα που θέλει «επαναστατική κυβέρνηση» στην Ελλάδα. Με τη δεξιά πτέρυγα που ζητά σύγκλιση με το κέντρο και με διάφορες συνιστώσες που δεν ξέρουν τι θέλουν.

Είναι άτυχος ο κ. Τσίπρας διότι προσπαθεί να κάνει κόμμα με μια φωνή ένα σκορποχώρι όπου ο καθένας κάνει και λέει ότι θέλει. Αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης, θα έλεγα, δεν φημίζεται για τη σταθερότητα των λεγόμενών του ούτε για την αξιοπιστία τους.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν ότι ο σύντροφος Αλέξης προσπαθεί να καταλάβει τι του πάει καλύτερα. Η κουκούλα ή το ημίψηλο; Το κοστούμι ή το φανελάκι του αναρχικού; Ο ακτιβιστής κατά των ισχυρών και της μαντάμ Μέρκελ ή ο ρεαλιστής που θα συμμαχήσει και με το διάολο, όπως έχει πει, για να σώσει την Ελλάδα;

Η συνέντευξή του στον άλλο Αλέξη, τον Παπαχελά, τα όσα είπε αλλά και τα «σουλάτσα» στους διαπλεκόμενους των Media έχουν προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, κυρίως από την Αριστερή Πλατφόρμα.

Τα ερωτήματα που ήδη τίθενται σε εσωκομματικό επίπεδο είναι πολλά:

Τι θέλει ο Τσίπρας; Έξοδο από το ευρώ και με ποιο τίμημα για τη χώρα;

Θέλει συνεργασίες με άλλα κόμματα, αφού το άφησε ανοικτό στη συνέντευξη λέγοντας στη ζωή ποτέ μην λες ποτέ»; Και στα κόμματα αυτά περιλαμβάνονται αυτό του Καμμένου, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ;

Πόσες παραχωρήσεις μπορεί να κάνει προκειμένου να κερδίσει έστω και την ανοχή των συστημικών μέσων ενημέρωσης; Ακόμη και ένα γεύμα σε καλό κλίμα με τον Μπόμπολα, τον Ψυχάρη, τον Αλαφούζο είναι καλό για τον… ακτιβιστικό και αντισυστημικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι αρκετά τα κενά και πολλές οι αντιφάσεις σε ένα κόμμα που δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που έγινε με την αφίσα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας κουκουλοφόρος που κρατά Καλάσνικοφ σίγουρα δεν θα ευχαριστήσει τους «νοικοκυραίους». Άραγε επικροτεί το κόμμα την επιλογή της νεολαίας; Και είναι άραγε τόσο βλάκες στη νεολαία να επιλέξουν μια τέτοια αφίσα ή πρόκειται για προβοκάτσια κάποιων ακραίων;

Ας μην ξεχνάμε ότι το Καλάσνικοφ δεν είναι μόνο το όπλο τρομοκρατών – πολεμιστών του συστήματος. Είναι και το βασικό όπλο δολοφόνων και ληστών.

Όλες αυτές οι αντιφάσεις δυναμώνουν στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς το συνέδριο. Ειδικά τα πισωγυρίσματα στην οικονομία είναι απίστευτα. Μόλις πριν τρεις μήνες ο Αλέξης από κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο έλεγε ότι το ευρώ είναι το νόμισμα της Ελλάδας, τελεία και παύλα. Και ξαφνικά αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο εξόδου από αυτό, αν η Μέρκελ δεν φοβηθεί τον… τρομερό Αλέξη που θα της τρίξει τα δόντια όταν γίνει πρωθυπουργός.

Αφήστε δε αυτό που έγινε με την Κύπρο όπου πανηγύριζαν για το «όχι» και στη συνέχεια λούφαξαν ή έκαναν δηλώσεις ότι για όλα φταίει ο Αναστασιάδης ή ο παγκόσμιος καπιταλισμός.

Όλα αυτά τα βλέπουν οι εσωκομματικές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ και ετοιμάζονται για δυναμική εμφάνιση τόσο στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββατοκύριακου όσο και στην πορεία προς το Συνέδριο.

Τα βλέπει και ο κόσμος βεβαίως, εξ’ ου και οι κακές δημοσκοπήσεις για την Κουμουνδούρου. Αν και θα έπρεπε να σαρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ αντιθέτως ακολουθεί ασθμαίνοντας τη ΝΔ ενώ οι πολίτες προτιμούν σταθερότητα, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει πολλά προβλήματα και η παραμονή της τρόικας επί μακρόν έχει παραλύσει όλη τη χώρα και το κυβερνητικό έργο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους ο ωραίος και νέος Αλέξης δεν είναι τόσο ευτυχής. Κι όσο θα μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα που δε μπορεί να ελέγξει τι λέει κάθε κεφάλι, τόσο θα απομακρύνεται από το Μαξίμου.

Antinews.gr