«Καημένε Μακρυγιάννη, να'ξερες»!

του Φαήλου Κρανιδιώτη

Μην ακούτε τις κραυγές τους. Η ηγεσία της Αριστεράς και οι προπαγανδιστές της θέλουν τους πατριώτες με ξυρισμένα κεφάλια κι άρβυλα στο πεζοδρόμιο.
Τους κατασυκοφαντούν για να φεύγουν από την αστική Δεξιά και να εγκλωβίζονται στο περιθώριο εκατοντάδες χιλιάδες δεξιοί, συντηρητικοί ψηφοφόροι, ανακατεμένοι με θαυμαστές της χούντας, είτε της πρώτης, που απογύμνωσε αμυντικά την Κύπρο, είτε της δεύτερης, που την πούλησε, εγκαταλείποντας τους πολεμιστές, που έλιωναν στη μάχη, τιμώντας στην Κύπρο τα όπλα και τη στολή, που άλλοι ντρόπιαζαν στην Αθήνα.
Θέλουν τους νοικοκυραίους πατριώτες ή τους θυμωμένους ανέργους σε λογικές πεζοδρομίου και τσαμπουκά, που με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούν στην ανομία και την απώλεια ζωών, ενώ δεν μας περισσεύουν Ελληνόπουλα. Αυτοί που τα θέλουν αυτά, αλήτικα και συκοφαντικά, ταυτίζουν καθετί πατριωτικό και εθνικό με τον φασισμό και τον ρατσισμό. Σε μια χώρα με συντριπτική πλειονότητα ορθόδοξων χριστιανών καθυβρίζουν κάθε έκφραση σεβασμού στον ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας, συκοφαντώντας τον αρχαιότερο θεσμό του έθνους.
Σε μια χώρα όπου, με ποσοστά που αγγίζουν το 90%, ο λαός εμπιστεύεται πάνω απ’ όλα τις Ενοπλες Δυνάμεις του και τα στελέχη τους, που δεν είναι απλά «ένστολοι» -ένστολοι είναι κι ο θυρωρός της «Μεγάλης Βρεταννίας» ή οι σεκιουριτάδες- όποιος εκφράσει αυτή την απλή πραγματικότητα, μαζί με την πίστη και την αγάπη του σε αυτόν τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, τον αταξικό θεσμό, που είναι πάνω από τα κόμματα και ταυτίζεται μόνο με την πατρίδα και το ίδιο το έθνος, είναι κι αυτός «ακροδεξιός». Οι πεσόντες των Ενόπλων Δυνάμεων είναι διαχρονικά η πρωτοπορία του μαχόμενου έθνους, από τους μόνιμους κι έφεδρους ηγήτορες έως τον τελευταίο στρατιώτη, ναύτη κι αεροπόρο. Αυτούς πρώτους εμπτύουν οι ιδεοληπτικοί αμφισβητίες.
Οταν σε κάθε σοβαρή χώρα της Ευρώπης, της Β. Αμερικής και της Ωκεανίας η αστυνομία θεωρείται η εσωτερική φρουρά της δημοκρατίας και χαίρει σεβασμού από τους λαούς των χωρών αυτών, τις πολιτικές ηγεσίες και τους διαμορφωτές του δημόσιου λόγου, στην Ελλάδα τα σώματα ασφαλείας είναι ο σάκος πυγμαχίας κάθε αλητήριου ψευτοπροοδευτικού, κάθε ανόητου, που με ένα μαρκούτσι στο χέρι παριστάνει τον δημοσιογραφούντα, και η ανομία προπαγανδίζεται από κόμματα και «ιντελιγκέντσηδες». Μια επίσκεψη στη σελίδα των πεσόντων της Ελληνικής Αστυνομίας ή του Λιμενικού Σώματος, για όποιον έχει μισό δράμι φιλότιμο, τα λέει όλα.
Το σύνολο των εθνικών αγωνιστών, από την Εθνεγερσία του 1821 έως τον ενωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, με το παράξενο «δεξιόμετρο» που χρησιμοποιεί η μπαταλεμένη εγχώρια «πολιτική ορθότητα», σήμερα θα θεωρούνταν τουλάχιστον… χρυσαυγίτες.
Παραφράζοντας τον ποιητή, «καημένε Μακρυγιάννη, να 'ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου, το τζάκισες για να σε πουν ακροδεξιό οι εθελοντές γενίτσαροι».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία/J.P. Morgan λοιπόν, από την άκρα ως τη βαλκανική «σοσιαλδημοκρατία» μας, βολεύεται πάρα πολύ με την ύπαρξη μιας λούμπεν Ακροδεξιάς. Διότι έτσι ετεροκαθορίζεται, έχει «μπαμπούλα» και συσπειρώνει τη βάση της. Και, φυσικά, μια νίκη, έστω με μία ψήφο που θα φύγει στην άκρα Δεξιά, δίνει στην Αριστερά το πολύτιμο μπόνους των 50 εδρών.
Υπάρχει όμως και η χαζοχαρούμενη «Δεξιά», που συγκατανεύει, τρέχει ξοπίσω από τις αριστερές νοοτροπίες και βλέπει το είδωλό της μόνο μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη των εχθρών της. Αυτοευνουχίζεται.
Δεν καταπολεμάς τον ρατσισμό ασκώντας έναν αντίστροφο ρατσισμό εις βάρος της πλειονότητας και κάθε πατριωτικής φωνής, φτύνοντας πάνω στα σύμβολα, στις ιδέες και στους ήρωες του λαού μας, ασελγώντας πάνω στον χαρακτήρα και στις παραδόσεις του, στα ίδια τα συμφέροντά του.

Ποιος είναι μεγαλύτερος στρατολόγος της Χρυσής Αυγής, αν όχι αυτοί που επί χρόνια κώφευαν για το ότι είχαμε γίνει ξέφραγο αμπέλι και οι γειτονιές μας κι οι δημόσιοι χώροι αλώθηκαν από την ανομία και από πάνω καθύβριζαν τους διαμαρτυρόμενους πολίτες; Ποιος είναι μεγαλύτερος αβανταδόρος των ελάχιστων αληθινών ρατσιστών, αν όχι αυτός που εξοργίζει, προσβάλλει την πλειοψηφία, επιβάλλοντάς της τις μειοψηφικές ιδέες του;
Να το ξαναπούμε, η έρμη η πραγματικότητα έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: υπάρχει. Θα την αγνοήσεις μια, θα σε σκουντήξει. Θα την αγνοήσεις δυο, θα σε σπρώξει. Θα την αγνοήσεις τρεις, θα σε κλοτσήσει στους δίδυμους αδένες.
Οπως ειπώθηκε, είμαστε χώρα κι όχι χώρος, είμαστε λαός κι όχι πληθυσμός. Θα έλεγα, είμαστε έθνος. Από τα τρία αρχαιότερα στην πιάτσα της Ιστορίας. Εχουμε παράδοση, ταυτότητα, εθνικά συμφέροντα. Υπάρχουν πράγματα που αγαπάμε, πράγματα που ανεχόμαστε και πράγματα που μας εξοργίζουν. Είμαστε ελευθερόφρονες, λίγο αναρχικοί, αλλά και νοικοκυραίοι. Κυρίως όμως δεν ανεχόμαστε να μας βρίζουν γι’ αυτό που είναι το πρόσωπό μας στον κόσμο, να μας πουλάνε νταβατζιλίκι, ενοχές. Ιδεολογική Στρατοχωροφυλακή που να μοιράζει πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Οποιοι αγνοούν κάποια από τα παραπάνω και προσβάλλουν τη φιλοτιμία του Ελληνα, απλά, όπως λένε οι Γιάνκηδες, «είναι ικανοί ν’ αρπάξουν την ήττα από τα σαγόνια της νίκης»…

Δημοσιεύεται στην "Δημοκρατία"