Το τέλος των ιδεολογιών

«Το παλιό πεθαίνει. Το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Είναι η ώρα των τεράτων» (Αντόνιο Γκράμσι)

Φαίνεται αν ανατρέξει κανείς με ψύχραιμη ματιά στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν, πως σαράντα ολάκερα χρόνια μεταπολίτευσης, τίποτε καινούριο δεν κατάφερε να «γεννήσει».

Αντιθέτως, όλες οι ξεπερασμένες από την ιστορία ιδεολογίες και ιδεοληψίες, αναπαλαιώθηκαν μεθοδικά και ζηλόφθονα από κόμματα και κομματάρχες που μονάχα έτσι κατάφεραν να επιβάλλουν την πρωτοκαθεδρία τους στην παραζαλισμένη και εξωνημένη κοινωνία της μεταπολιτευτικής ελληνικής σούπας. Πρώτος μεταξύ όλων φυσικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, που καλλιεργώντας έναν πρωτόγονο και μετεμφυλιακό αριστερισμό κατάφερε να μεσουρανήσει επί δεκαετίες, λεηλατώντας αχόρταγα αριστερές και «αριστερές» ψήφους.

Πατώντας έτσι ο παμπόνηρος αυτός λαοπλάνος πάνω στα χνάρια ενός συντηρητικότατου πατριωτικού «σοσιαλισμού» αλά γκρέκα και «σπρώχνοντας» ασταμάτητα υλικά και ηθικά λάφυρα σε μια ψοφοδεή αριστερά που διψούσε για εκδίκηση και ήλπιζε μάταια να πάρει την ρεβάνς για την ήττα της στον εμφύλιο, καπηλεύτηκε αράδα δεξιές και αριστερές ιδεολογίες, ξεζούμισε ανελέητα δεξιούς και αριστερούς συμπράττοντες και κατά καιρούς συμπορευόμενους (άλλοτε ασύγγνωστα κι άλλοτε συν-ενοχικά και εις πλήρη γνώση), και οδήγησε αυτός και οι επίγονοί του, έναν ολόκληρο λαό σκληρά εργαζόμενων και συγκρατημένων νοικοκυραίων στην πλειοψηφία τους, στην έσχατη κατάντια ενός συρφετού παγκόσμιων μπαταχτσήδων που αρνούνται ακόμη και τώρα να αντικρύσουν κατάματα την αλήθεια.

Είναι να γελά κανείς όταν διαβάζει όσα λέγονται από κυβερνητικούς κύκλους αλλά και από όψιμους δεξιούς πολιτικούς αρθρογράφους για δήθεν ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια χτίστηκε κάτι τελείως διαφορετικό και εντελώς από - ιδεολογικοποιημένο. Ένας ασπόνδυλος, άναρχος, αήθης, προπέτης, ανερμάτιστος, κούφος και ανόητος πολιτικά κοινωνικός πολτός, ένας αχταρμάς καλοπερασάκηδων, ένας εσμός παρτάκηδων, μια συμμορία «κουμπάρων», ένα μπουλούκι κομματικών ημετέρων, που εντελώς φυσικά παραδόθηκε αμαχητί στην πρώτη δυσκολία και εντελώς αναμενόμενα αρνείται ακόμη και σήμερα να «εκλογικευτεί» και να ακολουθήσει την καθαρτήριο οδό που θα τον οδηγήσει στην σωτηρία του, μέσα από την βαθιά αλλαγή και το δυσκολότατο εγχείρημα της επαναφοράς του σε μονοπάτια ιχνηλάτησης νέων ιδεολογιών και συγκρότησης καινούριων και ρηξικέλευθων πολιτικών υποκειμένων.

Την σκυτάλη του μεγάλου αυτού λαοπλάνου, επιχειρεί εσχάτως να πάρει στα χέρια του ο κ. Τσίπρας. Βέβαια, ο σοφός λαός μας λέει πως «τα μεταξωτά βρακιά απαιτούν κι επιδέξιους κ….ς», ενώ οι αρχαίοι μας πρόγονοι πιστεύανε πως «ου παντός πλειν ες Κόρινθον». Η αλήθεια είναι πως ο νεαρός επίδοξος μιμητής του Ανδρέα δυσκολεύεται τα μάλα να αποβάλλει την κομμουνιστική λεοντή του σκληρού παλαιοκομματικού πυρήνα και τον αναρχομπαχαλισμό των διαφόρων συνιστωσών και να αποτανθεί πειστικά σε ένα πιο μεσοχωρίτικο και συνεπώς καχύποπτο πολιτικά ακροατήριο. Ουδέν όμως ιδεολογικά φρέσκο ή πολιτικά χρήσιμο δυστυχώς προσκομίζει στην ταπεινωμένη ελληνική κοινωνία ο συγκεκριμένος πολιτικός και το πολιτικό συμπίλημα που αφρόνως αυτό-αποκαλείται ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Αυτός είναι τελικά και ο λόγος που δεν καταφέρνει παρ’ όλες τις πολιτικές γκάφες και τις παλινωδίες της συγκυβέρνησης να πείσει και να δελεάσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας όπως ακόπως κατάφερε ο μέντορας και ίνδαλμά του ο Ανδρέας. Τούτο, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη «λαφύρων» προς διαγούμιση και «ιματίων» προς διαμοίραση, προεξοφλεί σχεδόν απόλυτα την τελική αποτυχία του «ιδεολογικώς απόρου» αυτού πολιτικού μορφώματος.

Η κρίση λοιπόν, καθόλου δεν φαίνεται να οδήγησε ως τα σήμερα σε ιδεολογική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού. Αντίθετα, κινδυνεύει υπό προϋποθέσεις να οδηγήσει σε μια οιονεί διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των ίδιων ακριβώς δυνάμεων, που εξ ιδίων συμφερόντων οδηγούμενες και ιδεολογικώς σε θολά νερά διαρκώς κινούμενες, οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή και την κοινωνία στην έσχατη ανυποληψία και ένδεια. Με άλλα λόγια, ισχυριζόμαστε πως το τέλος των ιδεολογιών στην χώρα μας έχει παρα-διαρκέσει! Αυτό είναι ανάγκη να αλλάξει και η ελληνική κοινωνία να ανακαλύψει εξ αρχής και εξ ανάγκης αν χρειαστεί νέες (παλαιές – παμπάλαιες αλλού) ιδεολογίες. Να συνεγερθεί από νέα πολιτικά νοήματα. Να πιστέψει σε ολοκαίνουρια (πασίγνωστα και πολύ-εξερευνημένα αλλού) οράματα. Κι όλα αυτά, να καταφέρει να τα φέρει στα μέτρα της. Να τα περάσει από το ολοκαίνουριο φίλτρο ενός ασίγαστου ανά τους αιώνες και διαρκώς επιβεβαιωνόμενου από εκατοντάδες ιστορικές υπερβάσεις ανά τους αιώνες, Πατριωτισμού. Ενός Πατριωτισμού, που δεν θα μηρυκάζει την ιστορία, αλλά που ορμητικά θα τείνει να δημιουργήσει ιστορία…


Akenaton-FactorX