Όχι καλύτερα ή χειρότερα, διαφορετικά.
Αφορά τον Υπουργό Περιβάλλοντος της Γερμανίας Πέτερ Άλτμάιερ (54, CDU), ο οποίος χειρίζεται το τεράστιο ζήτημα της Energiewende, της «ενεργειακής αλλαγής» και του αιτήματος απο-πυρηνικοποίησης της Γερμανίας. Ο Άλτμάιερ είναι σήμερα ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στην Γερμανία, αγαπητός ή έστω πολύ συμπαθής σε ένα πολύ μεγάλο φάσμα του γερμανικού λαού και της πολιτικής γεωγραφίας. Και όντως, είναι μια πολύ συμπαθής φιγούρα και φυσιογνωμία.
Το γεγονός ότι δεν είναι παντρεμένος, ποτέ δεν είχε σύντροφο και κατοικεί εδώ και δεκαετίες μόνος προξένησε διάφορες φήμες για πιθανή ομοφυλοφιλία του (εδώ βλέπουμε πως οι «ψίθυροι» και οι «αποκρύψεις» δεν είναι ελληνικά φαινόμενα που έχουν ξεπεραστεί αλλού, όπως νομίζουν κάποιοι).
Μέχρι που η εφημερίδα TAZ θεώρησε σκόπιμο να «του κάνει outing», να δημοσιεύσει άρθρο που τον παρουσιάζει ως κρυπτο-ομοφυλόφιλο, για να ακολουθήσουν δηλώσεις του ότι «ο Θεός με έφτιαξε εργένη και μόνο».
Αυτά είναι τα προεόρτια του εκτενούς και σε μεγάλο βαθμό αγιογραφικού πορτρέτου του Spiegel, που παρουσιάζει (θετικά) τον παχύσαρκο Άλτμάιερ ως ασεξουαλικό άσχημο πλάσμα χωρίς καμία έννοια ιδιωτικής ζωής που έχει αντικαταστήσει την λίμπιντο με την χαρά του φαγητού, περίπου ως καλοφαγά κοσμοκαλόγερο (και ναι, για το Spiegel και τους Γερμανούς αναγνώστες του, αυτό είναι ένα ενθουσιωδώς θετικό πορτρέτο).
Το εκτενές άρθρο τονίζει σε πολλά του σημεία το πώς ο Άλτμάιερ είχε διαπιστώσει πως είναι τελείως ανέραστος από την πρώιμη εφηβεία του, πως δεν ενδιαφέρεται για γυναίκες ή άντρες, και επαναλαμβάνει εξουθενωτικά την αγάπη του για το φαγητό με κάθε δυνατό τρόπο εκφραστικής: «θέλετε έξι ορεκτικά; Φέρτε δέκα», «στο τι αγαπά περισσότερο από το φαγητό, θα απαντούσε ένα επιδόρπιο μετά το φαγητό», «ζήτησε επανειλημμένως από τον οδηγό της υπουργικής λιμουζίνας να κάνουν μια στάση για ένα μεσημεριανό της προκοπής», «μου εξηγούσε πόσο του αρέσουν τα εστιατόρια».
Παρουσιάζει έναν εξαιρετικά μονήρη στον όποιο ιδιωτικό του βίο άνθρωπο, ο οποίος χρειάζεται ένα σπίτι 280 τετραγωνικών μέτρων για να υποκαταστήσει την μοναξιά του, γράφει το Spiegel. Ο Άλτμάιερ μας λέει πως λόγω εξωτερικής εμφάνισης δεν πίστευε ποτέ ότι θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, είχε παραιτηθεί από αυτήν την φιλοδοξία – καθώς του έφερναν το επόμενο πιάτο.
Το περίεργο για τον Έλληνα αναγνώστη σε όλα αυτά είναι ότι οι παραπάνω περιγραφές αποτελούν, στοχευμένες στο γερμανικό κοινό, μια πολύ θετική παρουσίαση του πολιτικού ανδρός. Η ασεξουαλικότητά του, η μοναξιά του, η οργιώδης αυτοδιαφημιζόμενη παχυσαρκία του αποτελούν θετικά στοιχεία που μεταγγίζουν οικειότητα και ασφάλεια στον πολίτη, όπως πάλι σημειώνει το περιοδικό.
Ένα ελληνικό άρθρο που θα παρουσίαζε κάποιον Έλληνα πολιτικό με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, όχι απλώς δεν θα θεωρείτο διαφήμιση αλλά μάλλον θα κατέληγε στα δικαστήρια… Αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως ένα ελάχιστο παράδειγμα του πώς η γερμανική κοινωνία αποτελεί μια διαφορετική κοινωνία.
Στην προσπάθεια της Ελλάδας να συνεννοηθεί με τους εταίρους, δεν προσκρούει απλώς στις ατομικές ιδιαιτερότητες (ή παραξενιές) συγκεκριμένων ξένων ηγετών, αλλά στην διαφορετική νοοτροπία ολόκληρων λαών. Άντε να συνεννοηθούμε μετά…
Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου