Σήμερα, ήταν προγραμματισμένη μια Προ Ημερησίας Διάταξης Συζήτηση για το Πρόγραμμα Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης της χώρας.
Η βούλησή μου, ήταν να γίνει αυτή μου η τοποθέτηση ενώπιον της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου, να ακολουθήσει διάλογος, υπεύθυνος, σοβαρός, να εκφραστούν οι υπόλοιπες πολιτικές ...δυνάμεις του τόπου για τα διλήμματα που έχουμε μπροστά μας, αλλά και για τις δικές τους προτάσεις. Να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν.
Δεν το θέλησαν. Φυγομάχησαν.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ζήτησαν αναβολή.
Το κάθε κόμμα, για τους δικούς του λόγους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε, μια συζήτηση καθοριστική για το μέλλον της χώρας, μια συζήτηση στον ναό της Δημοκρατίας, εδώ στην Βουλή -που ο ίδιος είχε ζητήσει- ως διαδικασία «γλάστρας» στις ανακοινώσεις της Κυβέρνησης. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τις αποφάσεις του.
Αντίθετα, ήταν προφανής η προσπάθεια της ΝΔ να αποφύγει μια παρόμοια συζήτηση. Όχι μόνο φυγομάχησε, αλλά αρνείται επίμονα να αναμετρηθεί με τις δικές της ιστορικές ευθύνες. Και θεωρεί ότι ένας τακτικισμός, η αναβολή μιας συζήτησης, μπορεί να κρύψει τα εγκλήματα στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης.
Θα περίμενα, θα περίμενε και ο Ελληνικός λαός - και περιμένω ακόμα - περισσότερο θάρρος. Αν όχι στα λόγια, τουλάχιστον στην πράξη, δηλαδή στην έμπρακτη υποστήριξη μιας Κυβέρνησης, που είναι αναγκασμένη να διορθώσει τα τραγικά λάθη της δικής τους περιόδου διακυβέρνησης.
Είναι η ώρα, όλοι να γυρίσουμε σελίδα στον τόπο αυτό. Δεν χωρούν τακτικισμοί και μικροκομματικοί υπολογισμοί.
Και αυτή την ώρα ιστορικών αποφάσεων, ο λαός μας, οι πολίτες περιμένουν να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες που του αναλογούν.
Εμείς πάμε μπροστά.
Μακάρι σε μια τέτοια δύσκολη και ιστορική στιγμή για τη χώρα, και οι άλλοι να ξεπερνούσαν τον εαυτό τους.
Εμείς, παρότι δεν ευθυνόμαστε για την σημερινή τραγωδία που περνά ο τόπος, είμαστε αποφασισμένοι, έτοιμοι να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες.
Δεν λιποτακτούμε.
Με γνώση του πρόσκαιρου πολιτικού κόστους των αποφάσεών μας. Αλλά και με συνείδηση του χρέους μας απέναντι στον τόπο, στην πατρίδα, στην Ελλάδα και στον Ελληνισμό.
Είναι, όμως, χρέος μου απόψε να μιλήσω, και εφόσον η ευκαιρία να το κάνω στην Ολομέλεια της Βουλής χάθηκε, επέλεξα να το κάνω εδώ, ενώπιον της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας. Της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, που εξελέγη τον Οκτώβριο από τον Ελληνικό λαό, για να φέρει τη χώρα σε μια νέα πορεία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εδώ και 5 μήνες, η Κυβέρνηση δίνει μία καθημερινή μάχη παντού.
Όσο και αν ακούγεται δραματικό, η μάχη αυτή δεν είναι μόνο για το μέλλον. Είναι για το παρόν, για το σήμερα, για τη διάσωση της χώρας.
Όποιος νομίζει ότι αυτό είναι μια υπερβολή ή ένα σχήμα λόγου, κάνει λάθος. Δυστυχώς, τα πράγματα στη χώρα έχουν φτάσει εδώ και πολύ καιρό στα όριά τους.
Καθημερινά παλεύουμε με τον χρόνο, προσπαθώντας να κρατήσουμε την οικονομία μας ζωντανή.
Μια λεπτή γραμμή, που χωρίζει το σήμερα, το τώρα, από την ημέρα που θα έρθει να ζητήσουμε ένα ακόμη δάνειο από τους πιστωτές μας, από τις διεθνείς αγορές, και θα βρούμε τις πόρτες κλειστές, ή θα βρεθούμε μπροστά σε δυσβάσταχτα επιτόκια.
Έχω συγκαλέσει αύριο το Υπουργικό Συμβούλιο, για να πάρουμε αποφάσεις για την οικονομία. Έχει γίνει πολύς λόγος γι’ αυτές τις αποφάσεις. Για τις ενδεχόμενες συνέπειές τους, για τις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν, για το γεγονός ότι σηματοδοτούν μια ανατροπή σε σχέση με τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Με όσα και εμείς πρεσβεύουμε, ιδεολογικά και πολιτικά.
Εγώ όμως προτιμώ να σταθώ μπροστά σας, μπροστά στους Έλληνες πολίτες, και να μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια, κατ’ αρχάς για το τι θα συμβεί αν δεν λάβουμε αυτές τις αποφάσεις. Αν κρυφτούμε πίσω από το πρόβλημα και βάλουμε το κεφάλι στην άμμο, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πολλές φορές το έκανε αυτό η χώρα, τις προηγούμενες δεκαετίες. Και γι’ αυτό σήμερα βρίσκεται εδώ όπου βρίσκεται.
Αν λοιπόν για μία ακόμα φορά, φερθούμε ανεύθυνα απέναντι στην ιστορία, τη δική μας ιστορία, αν δεν κάνουμε ό,τι πρέπει για να σώσουμε την οικονομία μας, και μαζί την ίδια την υπόστασή μας, αύριο, κινδυνεύουμε να μην έχουμε να πληρώσουμε όχι τον 14ο, αλλά τον 6ο, τον 5ο και τον 4ο μισθό, ή και τη σύνταξη.
Μπορεί να ακούγεται εφιαλτικό. Το γνωρίζω. Είναι όμως η αλήθεια.
Αν η χώρα μας δεν καταφέρει να δανειστεί με παρόμοιους όρους, με αυτούς που δανείζεται συνήθως μια χώρα της Ε.Ε., τότε οι συνέπειες θα είναι κάτι παραπάνω από καταστροφικές.
Η ευθύνη μας είναι να αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή.
Πολλοί αναρωτιούνται, και τους κατανοώ απολύτως: «δεν θα βαθύνει η ύφεση, με περισσότερους φόρους και λιγότερες δαπάνες;».
Όμως, αυτό που μας απειλεί πρωταρχικά δεν είναι η ύφεση, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο. Να βρεθούμε σε αδυναμία δανεισμού. Ασφυξία πληρωμών.
Καλώ όλους να σκεφτούν, τι θα συμβεί στη χώρα μας και στους πολίτες, αν το κράτος δεν μπορέσει κάποια μέρα στο προσεχές μέλλον να καταβάλει μισθούς και συντάξεις.
Σκεφτείτε τι θα συμβεί, αν το τραπεζικό σύστημα της χώρας μας στραγγίσει. Αν ο δανεισμός του κράτους γίνει απαγορευτικός. Αν αυτό συμπαρασύρει τα επιτόκια όλων των δανείων, τα στεγαστικά δάνεια, τα δάνεια των επιχειρήσεων, κάθε είδους ιδιωτικό δανεισμό.
Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις καθημερινές υποχρεώσεις τους, ακριβώς λόγω του υπερβολικού πια βάρους και κόστους.
Αν κανείς πιστεύει ότι αυτό είναι ένα νοσηρό και απομακρυσμένο όνειρο, ή μάλλον σενάριο - γιατί όνειρο σαφώς δεν είναι, είναι εφιάλτης - σημαίνει πως δεν έχει αντιληφθεί πού έχει βρεθεί σήμερα η Ελλάδα, η πατρίδα. Ποιες τρύπες άνοιξαν τα χρόνια κακοδιαχείρισης και διάλυσης της κρατικής μηχανής.
Και σήμερα, εκείνοι που κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είναι εκείνοι που εγκλημάτησαν εις βάρος του Ελληνικού λαού και άνοιξαν αυτές τις τρύπες.
Είναι εκείνοι που συναλλάχθηκαν μαζί τους, για να κερδίσουν μικρά και μεγάλα προνόμια, τα οποία κόστισαν και κοστίζουν στη χώρα, αυτό που βιώνει σήμερα ο κάθε πολίτης.
Κάθε μέρα ανακαλύπτουμε νέες τρύπες, νέα χρέη, νέες νάρκες στον προϋπολογισμό του ελληνικού κράτους. Γι’ αυτό και θεσπίσαμε τη διαφάνεια ως βασική προϋπόθεση - όρο επιβίωσης και αλλαγής, αλλά και ανάκτησης της διεθνούς μας αξιοπιστίας.
Πέντε μήνες, η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται και κάνει αγώνα, ώστε να πειστούν οι δύσπιστοι πια, ότι η χώρα, η πατρίδα μας, έχει πάρει τις αποφάσεις της και προχωράει μπροστά.
Μέσα σε πέντε μήνες, έχουν γίνει αλλού βήματα και αλλού μεγάλα άλματα, όχι μόνο για να πείσουμε τους άλλους, αλλά για να προχωρήσουμε σε αυτές τις αλλαγές, να προχωρήσουμε μπροστά. Και αυτό κάνουμε.
Γιατί είμαστε μια χώρα που μπορεί, γιατί έχουμε ένα λαό που ξέρει να μάχεται, γιατί πρώτα από όλα θα παλέψουμε για να σώσουμε την πατρίδα μας. Να σώσουμε την Ελλάδα, τους πολίτες και τα παιδιά μας, από οτιδήποτε μπορεί να σημαίνει το εφιαλτικό ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας. Από τον όλεθρο που μπορεί να σημαίνει να μην καταφέρουμε να χρηματοδοτήσουμε συντάξεις και εισοδήματα.
Ναι, δεν πρόκειται να αφήσουμε τη χώρα να βουλιάξει. Όποιο και αν είναι το πρόσκαιρο κόστος, όποιες και αν είναι οι αντιδράσεις, ό,τι και αν πρέπει να αποφασίσουμε, όσο δύσκολες και αν είναι οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε σήμερα σε κατάσταση πολέμου απέναντι στα αρνητικά σενάρια για την πατρίδα μας.
Η ευθύνη που μου αναλογεί και μας αναλογεί δεν έχει προηγούμενο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Είναι η ευθύνη μας για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, η ζωή και το μέλλον των οποίων εξαρτάται από τις δικές μας αποφάσεις.
Αυτό που αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε, πράγματι, δεν έχει προηγούμενο: μια χώρα στον κατήφορο, μια οικονομία στο χείλος της καταστροφής, ένα κράτος εν υπνώσει.
Λυπάμαι ως Έλληνας, λυπάμαι ως πολίτης, που κάποιοι οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτή την κατάσταση.
Ως Πρωθυπουργός όμως, δεν έχω το περιθώριο απλώς να διαπιστώνω το πρόβλημα. Να το σχολιάζω, ή ακόμα να το ξορκίζω με εύκολα συνθήματα και παχιά λόγια - τα οποία και παλαιότερα είχαμε ακούσει, από την προηγούμενη κυβέρνηση
Οι Έλληνες πολίτες, μας εξέλεξαν για να λύσουμε προβλήματα, ακόμα και αν τα προβλήματα που βρήκαμε ήταν απείρως μεγαλύτερα από αυτά που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Και αυτό θα κάνουμε.
Αυτό είναι το καθήκον μας απέναντί τους.
Θα προχωρήσω σε κάθε απόφαση που χρειάζεται για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Για να σώσουμε την οικονομία και την αυτονομία της πατρίδας μας. Απαραίτητη προϋπόθεση, για να βάλουμε τις βάσεις για μια διαφορετική, πιο δίκαιη Ελλάδα του αύριο.
Υπενθυμίζω τις αρχές μας, της 3ης του Σεπτέμβρη.
Υπενθυμίζω τα λόγια του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου:
Για να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη, χρειάζεται να έχουμε λαϊκή κυριαρχία - Δημοκρατία. Για να έχουμε λαϊκή κυριαρχία και Δημοκρατία, απαιτείται πρώτα απ’ όλα να έχουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Χωρίς αυτήν, ούτε Δημοκρατία θα υπάρξει, ούτε κοινωνική δικαιοσύνη θα εμπεδώσουμε.
Σήμερα, έχει τρωθεί η κυριαρχία μας, η αυτονομία μας, από την επιτήρηση, μέχρι και τις βουλήσεις των διεθνών αγορών και πιστωτών μας.
Και αυτό είναι το διακύβευμά μας. Να αποκτήσουμε ξανά την δύναμη να ορίζουμε εμείς την τύχη μας.
Και αυτό απαιτεί αποφάσεις σήμερα - όχι αύριο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ποτέ στην πολιτική μου σταδιοδρομία δεν στάθηκα μπροστά στους πολίτες με μισόλογα. Και δεν θα σταθώ ούτε και τώρα.
Ναι, θα χρειαστεί να πάρουμε επιπλέον μέτρα.
Δεν είχαμε πάρει;
Δεν έχουν αρχίσει να υλοποιούνται;
Δεν εγκρίθηκαν μετά από σκληρή διαπραγμάτευση και από την Επιτροπή της Ε.Ε. και από τους εταίρους μας - και μάλιστα, με καλό λόγο εκ μέρους τους;
Και βέβαια.
Τώρα, προς τι τα επιπλέον μέτρα;
Θα είμαι απολύτως ειλικρινής: πρώτα απ’ όλα, πληρώνουμε την έλλειψη αξιοπιστίας που θέριεψε από τις πράξεις της προηγούμενης κυβέρνησης.
Αλλά αυτή η αναξιοπιστία έγινε και αφορμή να είναι αναξιόπιστη ακόμα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απολογείται σήμερα για το τι δεν έκανε, για να σταματήσει τον κατήφορο της ελληνικής οικονομίας. Και έτσι, δανειζόμαστε σε διεθνείς αγορές, που απλώς δεν μας πιστεύουν. Είναι δυστυχώς τόσο απλό.
Και τώρα πια, χρειαζόμαστε τη στήριξη των εταίρων μας, που για να την παράσχουν, θέλουν να πείσουν τους δικούς τους πολίτες -από τους οποίους ζητούν κι αυτοί θυσίες -ότι και οι Έλληνες κάνουν αυτά που πρέπει.
Όλοι βλέπουμε την αντιμετώπιση της Ελλάδας από τα ξένα Μέσα. Κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ελλάδα - εκεί μας έφτασαν με τις πολιτικές τους οι προηγούμενοι.
Και ξέρετε τι ρωτούν; Μπορεί η Ελλάδα; Μπορεί ο Έλληνας και η Ελληνίδα; Εσείς είσαστε φυγόπονοι, λιγόψυχοι, και τώρα ζητάτε να πληρώσουν άλλοι τα δικά σας σπασμένα; Μπορείτε εσείς να χτυπήσετε τη διαφθορά, να χτυπήσετε τη φοροδιαφυγή, τις μίζες, τις σπατάλες, τις διαλυμένες κρατικές υπηρεσίες, τις χαριστικές ρυθμίσεις, το ρουσφέτι, τον κομματισμό;
Αυτή είναι η αλήθεια που αντιμετωπίζουμε και πρέπει να την δούμε κατάματα. Και η αλήθεια δεν κρύβεται στην σημερινή εποχή της επικοινωνίας και των παγκόσμιων ΜΜΕ. Και δυστυχώς, διαστρεβλώνεται πολλές φορές εις βάρος μας. Αλλά η αξιολόγησή τους υπάρχει και θα υπάρχει, αμείλικτη και καθημερινή.
Όμως, αυτή η εικόνα μας αδικεί. Ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Ξέρουμε ότι μπορούμε και θα βάλουμε τάξη στα του οίκου μας.
Πρέπει σήμερα να πάρουμε δύσκολες, σκληρές αποφάσεις. Αποφάσεις, που σε πολλές περιπτώσεις αδικούν.
Δεν είναι επιλογή. Είναι αναγκαιότητα.
Πρέπει να κάνουμε - πέρα από κάθε αμφιβολία - τα πάντα για να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας. Μόνοι μας. Δεν φταίνε οι άλλοι λαοί της Ευρώπης για τα δικά μας χρέη. Και να δείξουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να το κάνουμε, πέρα από κάθε αμφιβολία. Να αποδείξουμε τι σημαίνει και τι μπορεί πράγματι η Ελλάδα.
Θα θέλαμε να είχαμε περισσότερο χρόνο για να φανεί το αποτέλεσμα των μεγάλων διαρθρωτικών μας πολιτικών. Γιατί ξέρουμε ότι συν τω χρόνω, θα απαντήσουμε σε όλες τις αιτιάσεις εναντίον μας.
Ξέρουμε ότι μπορούμε, από τους Ολυμπιακούς μέχρι τα μεγάλα έργα, την εξωτερική μας παρουσία και την ανάπτυξη της χώρας μας. Το έχουμε ξανακαταφέρει.
Το 2010 είναι για μας η χρονιά των μεγάλων τομών, που ήδη ξεκινήσαμε - στην προϋπολογισμό, στο φορολογικό, στο ασφαλιστικό, στη Δημόσια Διοίκηση, στο νέο πράσινο αναπτυξιακό πρότυπο.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αυτές οι αλλαγές θα αποδώσουν. Θα σπάσουν κατεστημένα και θα αντιμετωπίσουν χρόνιες παθογένειες. Θα δώσουν στον Έλληνα πολίτη αυτό που ζητά: το αυτονόητο, να ζει σε ένα κράτος με κανόνες. Με δικαιοσύνη. Με διαφάνεια. Με μία Διοίκηση, που σέβεται τα χρήματά του και του τα επιστρέφει σε καλύτερες υπηρεσίες, σε ανάπτυξη. Σε ένα κράτος, που δίνει δυνατότητες σε όλους και προστατεύει τους αδύναμους.
Αυτή είναι η πολιτική μας.
Αλλά αυτός ο χρόνος απλά δεν υπάρχει σήμερα. Δεν μας τον δίνουν οι διεθνείς συνθήκες. Ναι, οι πιστωτές μας, από τους οποίους -δυστυχώς- εξαρτιόμαστε.
Όμως, μπορούμε να απαντήσουμε με αξιοπιστία. Και οι εταίροι μας ελπίζουν σε αυτό. Ελπίζουν σε μια νέα Κυβέρνηση, που δημιουργεί σήμερα το αίσθημα σιγουριάς και προοπτικής γι’ αυτή τη χώρα, και βεβαίως μιας προοπτικής και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι ξέρουν ότι χωρίς γενναίες αποφάσεις, δικές μας και βεβαίως αντίστοιχες δικές τους, απειλείται και η ίδια η Ευρώπη, η οικονομία της Ευρώπης.
Γι’ αυτό και έχουν επικεντρωμένη την προσοχή τους στη δική μας σοβαρότητα και αποφασιστικότητα.
Γι’ αυτό έχουμε ως παράταξη και ως Κυβέρνηση ιστορική ευθύνη. Να κάνουμε ό,τι πρέπει, για να κερδίσουμε αυτό το χρόνο που χρειαζόμαστε, για να ξαναχτίσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά και την αξιοπιστία της χώρας μας.
Για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές που υποσχεθήκαμε. Αυτές για τις οποίες μας έδωσαν την εμπιστοσύνη τους οι Έλληνες πολίτες. Και μαζί, να φανερωθεί έμπρακτα και δυναμικά η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς τη χώρα μας.
Να σταματήσουμε την κερδοσκοπία σε βάρος μας και σε βάρος της Ευρωζώνης και της Ευρώπης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Επιτρέψτε μου να σας αναλύσω με μερικά στοιχεία την σημερινή κατάσταση.
Το δημόσιο χρέος της χώρας έφτασε στα 300 δις ευρώ.
Είναι πολύ πιο πάνω από το ετήσιο εθνικό εισόδημα, που φτάνει στα 240 δις ευρώ.
Το Ταμείο του Δημοσίου για φέτος πρέπει να βρει πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, για να χρηματοδοτήσει τις τακτικές δαπάνες, να πληρώσει τις συντάξεις, τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Από αυτά, πρέπει να δανειστεί περίπου τα μισά.
Κάθε χρόνο, δανειζόμαστε περίπου τα μισά από όσα δαπανούμε. Και κάθε χρόνο, δαπανούμε όλο και περισσότερα, ενώ κάθε χρόνο εισπράττουμε όλο και λιγότερα ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Το αποτέλεσμα είναι οι δανειστές να μας ζητούν όλο και μεγαλύτερα επιτόκια, σε σημείο που ο δανεισμός να κινδυνεύει να γίνει απαγορευτικός, σε σημείο που να έχουν πέσει πάνω μας οι κερδοσκόποι.
Σκεφτείτε έναν επιχειρηματία, ο οποίος χρωστάει, δανείζεται, αυτά τα σπαταλά, πιθανώς τα παίζει στο καζίνο, ξαναζητά δανεικά, τα ξανασπαταλά, και όταν πάει πια να δανειστεί ξανά, δεν βρίσκει δανειστές. Τρέχει τότε για να σωθεί σε τοκογλύφους. Αυτό αποτελεί την τελική πράξη της χρεοκοπίας.
Αυτό εμείς πρέπει να αποφύγουμε.
Πριν από λίγα χρόνια, δανειζόμασταν σχεδόν με τους ίδιους όρους με τη Γερμανία.
Σήμερα, όταν δανειζόμαστε 5 δις ευρώ, πληρώνουμε 750 εκ. ευρώ παραπάνω τόκους απ’ ό,τι πληρώνει η Γερμανία. Πώς θα ανταγωνιστούμε την οικονομία της Γερμανίας; Αυτοί έχουν φθηνότερο χρήμα στα 5 δις. Εμείς θα πληρώσουμε 750 εκ. ευρώ τόκους, τα οποία αυτά επιπλέον χρέη θα μεταφερθούν στην αγορά, στο φορολογούμενο, στο ελληνικό κράτος.
Σήμερα, για να πληρώσεις αυτά τα επιπλέον χρήματα, πιέζεσαι να αυξήσεις τους φόρους ή να μειώσεις τις δαπάνες.
Από το 2004 στο 2009, τα έσοδα αυξήθηκαν μόλις κατά 10 δις ευρώ, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν κατά 23 δις ευρώ.
Το 52% των εσόδων πάει σε μισθούς και συντάξεις.
Το αντίστοιχο ποσοστό, το 2004, ήταν 45%.
Το 2004, για επιχορηγήσεις στα Ασφαλιστικά Ταμεία, χρειάστηκε να καταβληθούν 6 δις ευρώ. Το 2009, έφτασε στο ποσό των 12 δις ευρώ.
Είναι βιώσιμο αυτό; Όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά δεν πάει άλλο. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.
Και ακόμη χειρότερα, οι πιστωτές μας δεν μας δίνουν άλλο χρόνο. Δεν μας δίνουν άλλο χρόνο, γιατί η χρηματοπιστωτική κρίση παγκοσμίως, για την οποία βεβαίως δεν ευθυνόμαστε, έχει οδηγήσει όλες τις χώρες σε ελλείμματα - αλλού βεβαίως, αυτά τα ελλείμματα πήγαν σε παραγωγικές επενδύσεις, όχι όπως σε εμάς, γι’ αυτό και βρίσκουν σε αυτές πιο φερέγγυους πελάτες.
Δεν μας δίνουν άλλο χρόνο, γιατί θεωρούν ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι.
Σήμερα, καμία υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κανένας αναλυτής δεν πιστεύει τους Έλληνες, όταν τους λέμε ότι θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή και θα εισπράξουμε φόρους.
Γιατί τους το έλεγαν επί πέντε χρόνια και, αντί τα έσοδα να αυξάνονται, τα έσοδα μειώνονταν.
Όχι γιατί δεν πιστεύουν ότι έχουμε τις δυνατότητες, αλλά γιατί είδαν ότι τα προηγούμενα χρόνια αρνηθήκαμε πεισματικά να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που είχε αυτή η χώρα.
Δεν υπήρχε η πολιτική βούληση.
Γιατί ενώ επί 5 χρόνια αυτά έλεγαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αντί γι’ αυτά, έβλεπαν πάρτι κολλητών, αδιανόητες σπατάλες, off shore υπουργών και σκάνδαλα.
Δεν πιστεύουν ότι μπορούμε να βάλουμε τέλος στη σπατάλη στις δαπάνες του Δημοσίου, γιατί έχουν δει τις πρωτογενείς δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, δηλαδή αυτές που δεν περιλαμβάνουν τους τόκους, να αυξάνονται μέσα σε μόλις τρία χρόνια, από το 2006 μέχρι το 2009, κατά 20 δισεκατομμύρια ευρώ, κατά 50%.
Δεν πιστεύουν ότι μπορούμε, γιατί ενώ οι δαπάνες για τους τόκους ήταν 9-9,5 δις ευρώ για 7 χρόνια - τόσους τόκους πλήρωνε το κράτος - από το 2009, ξεπερνούν τα 12 δις.
Δεν πιστεύουν ότι μπορούμε, γιατί με τόσες δαπάνες, το μόνο που καταφέραμε ήταν να βυθίσουμε την οικονομία στην ύφεση, με πραγματική και ονομαστική μείωση του εισοδήματος.
Και δεν μας δίνει κανείς άλλο χρόνο, γιατί δεν φτάνει που η χώρα οδηγήθηκε από την σπατάλη και την κακοδιαχείριση σε αυτά τα απαράδεκτα νούμερα, αλλά προσπαθήσαμε κιόλας να τους δώσουμε μια πλασματική εικόνα, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα για τη χώρα, και το 2007, για να βγούμε από την επιτήρηση, και το 2009, λέγοντας ότι το έλλειμμα είναι 6%, ενώ ήταν 12,7%.
Στέλνοντας στοιχεία που έκρυβαν το πρόβλημα, για να μην γνωρίζουν οι πολίτες την αλήθεια για το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς, που είχε προκαλέσει η ΝΔ στον κρατικό προϋπολογισμό.
Αυτό συνέβη τα τελευταία 5 χρόνια. Και είναι ιστορία που γράφτηκε. Και αυτή η ιστορία δεν διαγράφεται από την ιστορική μνήμη των εταίρων μας. Θα γίνει παρελθόν, μόνο όταν αποδείξουμε ότι μπορούμε να πάρουμε και δύσκολες αποφάσεις για την πατρίδα μας.
Αυτή η ιστορία που γράφτηκε τα τελευταία χρόνια, δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο, ούτε να την αμφισβητήσουμε, ούτε να την επαναλάβουμε.
Και δεν θα την επαναλάβουμε.
Και όποιος επιχειρεί να δικαιολογήσει σήμερα την κυβέρνηση του κ. Καραμανλή και της ΝΔ, που στις 2 Οκτωβρίου είπαν συνειδητά ψέματα εγγράφως, στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε όλους αυτούς που σήμερα προσπαθούμε να πείσουμε ότι μπορούμε, το μόνο που κάνει είναι να αποδεικνύει ότι είναι αμετανόητος υπέρμαχος του ψεύδους και της ανευθυνότητας, σε βάρος της ιστορίας αυτού του τόπου, αλλά και σε βάρος των πολιτών αυτής της χώρας και των παιδιών της.
Και ας μην υποκρίνεται κανένας ότι εκτίθεται σήμερα η Ελλάδα, όταν μιλάμε για το πρόβλημα, για το τι συνέβη στην πατρίδα μας.
Οι διεθνείς μας εταίροι το γνωρίζουν πολύ καλά. Και η Ελλάδα θα εκτεθεί ακόμα περισσότερο, αν για μια ακόμα φορά το αγνοήσουμε και κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.
Γι’ αυτό τον λόγο, οι αποφάσεις είναι επιβεβλημένες. Αλλά αποτελούν μόνο την αρχή. Την αρχή ενός νέου ξεκινήματος.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Οφείλουμε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία. Και θα το κάνουμε, δίνοντας μάχη σε όλα τα επίπεδα.
Σήμερα, αναγκαζόμαστε να παλεύουμε για τη διάσωση της οικονομίας.
Οι θυσίες θα πιάσουν τόπο, εάν δώσουμε όλοι την μάχη για την ανατροπή, για τις μεγάλες αλλαγές.
Αυτό ζητάω: να δώσουμε αυτή την μάχη. Ο καθένας από όπου μπορεί, όπως μπορεί.
Ζητάω να κάνουμε για τη χώρα μας ό,τι θα κάναμε για το σπίτι μας. Γιατί η χώρα είναι το σπίτι μας και η ζωή μας είναι εδώ.
Ξέρω ότι οι θυσίες είναι δύσκολες.
Και με πονάει, όπως πονάει κάθε έναν από εμάς, κάθε βουλευτή, κάθε στέλεχος, κάθε μέλος του ΠΑΣΟΚ, που έχει γαλουχηθεί με τις ιδέες και τους αγώνες στο Κίνημά μας.
Αλλά τώρα, προέχει ο αγώνας για εθνική επιβίωση.
Και να είστε βέβαιοι πως η Κυβέρνησή μου δεν θα επιτρέψει, όλη αυτή η προσπάθεια των πολλών, να λειτουργήσει ξανά υπέρ των λίγων.
Σας καλώ και εσάς, τους βουλευτές, σε αυτή την μάχη.
Με το βάρος που θα πέσει στις πλάτες των μισθωτών, δεν θα ανεχτώ από κανέναν στην Κυβέρνησή μου, να παρακάμπτει ή να λιποψυχεί στη μάχη ενάντια στα προνόμια των λίγων. Προνόμια που κατοχυρώνονται είτε με νόμους, είτε με πλημμελή εφαρμογή τους, όπως η φοροδιαφυγή, οι συνθήκες ή οι διατάξεις που επιτρέπουν στον πλούτο να συσσωρεύεται, από ανθρώπους που καταφέρνουν να απαλλάσσονται από το φορολογικό τους βάρος.
Δεν με ενδιαφέρει αν ο πλούτος που κρύβουν είναι σε off shore, δεν με ενδιαφέρει αν φταίνε οι αποδείξεις που δεν κόβουν, ή αν οι βίλες, τα κότερα ή οι λιμουζίνες τους, είναι περιουσιακά στοιχεία εταιρειών.
Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους υπάλληλους και τους συνταξιούχους να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, και όσοι πλούτισαν σε βάρος του Δημοσίου, να συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία του «κορόιδου».
Οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες που θα έρθουν, δεν θα είναι εύκολοι, αλλά απαιτώ να είναι πραγματικά δύσκολοι για όσους πλουτίζουν σε βάρος της χώρας, του Δημοσίου.
Δεν βάζουμε απέναντι την υγιή επιχειρηματικότητα, δεν βάζουμε απέναντι το κεφάλαιο που επενδύεται, που δημιουργεί θέσεις δουλειάς, δεν είναι απέναντί μας οι επιχειρηματίες που αγωνίζονται να διατηρήσουν έντιμα την επιχείρησή τους και μαζί τις θέσεις εργασίας για τους υπαλλήλους τους.
Βάζουμε απέναντι τον πλούτο, που δεν είναι αποτέλεσμα μόχθου και προσπάθειας, που δεν είναι αποτέλεσμα αξίας, αλλά τον πλούτο που χτίστηκε μέσα από πλιάτσικο στα χρήματα των σημερινών και των μελλοντικών γενεών.
Με τα χρήματα του ασφαλιστικού από εισφορές που δεν πληρώθηκαν, με τα χρήματα του σχολείου από φόρους που δεν καταβλήθηκαν, αλλά και με τα χρήματα όλου του Δημοσίου από προμήθειες που υπερτιμολογήθηκαν, που δεν έγιναν υπηρεσίες προς τον πολίτη, αλλά σπατάλη, διαφθορά και κερδοσκοπία κάποιων λίγων.
Η Κυβέρνηση σήμερα, αναγκάζεται να ζητήσει τη συμβολή όλων των πολιτών. Αναγκάζεται να ζητήσει από τους δημοσίους υπαλλήλους, να τα βγάλουν πέρα με λιγότερα.
Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους ίδιους ανθρώπους, να βλέπουν με τα δικά τους μάτια άλλη σπατάλη δημόσιου χρήματος. Ζητώ και από τους ίδιους να συνδράμουν. Ζητώ να επισημαίνουν και να απαιτούν, από τις διοικήσεις των υπηρεσιών τους, περικοπές σπατάλης και διαφάνεια.
Δεν είναι το Δημόσιο μια παχιά αγελάδα, από την οποία όλοι αρμέγουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό.
Σήμερα, λύγισε το Δημόσιο κάτω από τη λογική της σπατάλης και της κατάχρησης.
Η ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους είναι όρος επιβίωσης.
Ζητώ από τους Υπουργούς και τις Διοικήσεις σε κάθε δημόσιο φορέα, να μην επιτρέψουν το παραμικρό.
Το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει περιθώριο να πετά ούτε ένα ευρώ, να χαρίζει σε προμηθευτές παντός είδους ούτε ένα λεπτό, που οφείλεται σε υπερτιμολόγηση.
Η απώλεια εισοδημάτων από αυτή την επιθετική δημοσιονομική προσαρμογή, που σήμερα επιβάλλεται, και ακολουθούμε, πρέπει γρήγορα να αντισταθμιστεί από διαρθρωτικά μέτρα, από δημόσιες επενδύσεις και από κίνητρα, ώστε και η χώρα επιτέλους να αρχίσει ξανά να παράγει.
Να παράγει νέα προϊόντα, νέες υπηρεσίες αξίας, να στραφεί σε νέους δρόμους με την πράσινη ανάπτυξη, στην οποία η χώρα μας διαθέτει μοναδικά πλεονεκτήματα. Να εκμεταλλεύεται τη δυναμική, που σήμερα ψυχορραγεί στα πλοκάμια της γραφειοκρατίας, της πολυπλοκότητας των νόμων, της διαφθοράς και της αδιαφάνειας.
Ούτε η οικονομία, ούτε οι πολίτες μπορούν να αντέξουν άλλη ανεργία και παντελή απουσία προοπτικής.
Αυτή την προοπτική ανάπτυξης, αυτή την προοπτική της εργασίας εμείς θα εξασφαλίσουμε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η σωτηρία της οικονομίας μας και η εξυγίανση των δημοσιονομικών μας στοιχείων, είναι ένα πρώτο και απαραίτητο βήμα για να προχωρήσουμε στο μέλλον. Δεν είναι όμως από μόνη της η λύση στο βαθύ πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Μπορεί, αυτή τη στιγμή, το οικονομικό να είναι το πιο ορατό σύμπτωμα του ελληνικού προβλήματος, το πρώτο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το πρόβλημα όμως της Ελλάδας, ούτε ήταν, ούτε και είναι μόνο οικονομικό.
Μικρή σημασία για το μέλλον μας θα έχει να περιορίσουμε το έλλειμμα και να μειώσουμε το χρέος, αν παράλληλα δεν αντιμετωπίσουμε όλα τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα. Γιατί αν δεν το κάνουμε, ο κίνδυνος να βρεθούμε σύντομα, και πάλι στο μέλλον, στο σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα, είναι πολύ μεγάλος.
Το πρόβλημα της χώρας μας ήταν και είναι βαθιά πολιτικό, βαθιά κοινωνικό. Πολλές φορές το έχουμε πει, όμως σήμερα το ζούμε.
Τελειώνει για τη χώρα μας μια ολόκληρη εποχή. Και πρέπει να τελειώσουμε με αυτή την εποχή δια παντός. Να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας μας.
Η Μεταπολίτευση βρήκε την ελληνική κοινωνία σε βαθιά διαίρεση, με αποκλεισμένα τεράστια τμήματα του Ελληνικού λαού. Και κάναμε πολλά, αν όχι για να εξαλείψουμε αυτή την πραγματικότητα, τουλάχιστον για να την αμβλύνουμε.
Όμως, έγιναν και τραγικά σφάλματα. Σφάλματα και εκπτώσεις, που οδήγησαν μέχρι και στην αλλοίωση των βασικών μας ορισμών και αξιών για την κοινωνία.
Φτάσαμε πολλές φορές να ονομάζουμε «δικαιοσύνη» τη σκανδαλώδη εύνοια.
Κεκτημένα, τα προνόμια των λίγων και των συντεχνιών.
Δικαίωμα, την πρόκληση εις βάρος των υπολοίπων.
Πολιτισμό, τον νεοπλουτισμό.
Υγιή επιχείρηση, το κυνήγι του εύκολου πλουτισμού.
Την ανταγωνιστική παραγωγή, την μετατρέψαμε σε ανταγωνισμό για μια κρατική ή ευρωπαϊκή επιδότηση. Τη φοροδιαφυγή, έκφραση προσωπικής μαγκιάς.
Και δεν ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε σποραδικά φαινόμενα. Οι εξαιρέσεις από τον κανόνα, έγιναν ο κανόνας.
Όμως, μια κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Όχι πάντως σε όφελος των πολλών και με σταθερή αξία το κοινό καλό.
Σήμερα, όλα αυτά τα φαινόμενα κάνουν τους περισσότερους συμπολίτες μας να ασφυκτιούν. Να αισθάνονται ότι κανένας και ποτέ δεν θα νοιάζεται πραγματικά γι’ αυτούς. Ότι δεν έχουν καμία προοπτική, παρά μόνο εάν αποφασίσουν και οι ίδιοι να κινηθούν με τον ίδιο τρόπο, αν γίνουν μέρος αυτού του άθλιου συστήματος.
Όλα αυτά άνθισαν πάνω στο γόνιμο έδαφος της ανοχής και της διαφθοράς που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Της αδιαφορίας του κρατικού λειτουργού, της αλαζονείας των κρατικών μηχανισμών απέναντι στο πρόβλημα του πολίτη. Της αδιαφορίας του πολίτη, πολλές φορές ακόμα και για το αδιέξοδο του συμπολίτη του. Της αδιαφορίας των πολιτικών για τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεων τους. Της αδιαφορίας των πολιτών ακόμα και για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Της αδιαφορίας κάποιων συνδικαλιστών για τα προβλήματα του κλάδου τους, μπροστά στην ευκαιρία της συναλλαγής με την εξουσία και της εξασφάλισης αθέμιτων και προκλητικών προνομίων.
Και μέσα σε αυτή την αδιαφορία, επιτελείται κάθε μέρα ένα μικρό, στυγνό έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας. Κάθε παράλειψη, κάθε παρατυπία, κάθε παραλογισμός, κάθε ρουσφέτι, κάθε πελατεία και κάθε παράνομος διορισμός, ήταν μια πληγή για την κοινωνία μας.
Πολλά μικρά βαρίδια, μέσα και στα μεγάλα, τα οποία αθροιστικά και σωρευτικά, έγιναν ασήκωτα. Μέσα σε μια νοοτροπία -που ξεκινούσε από την ίδια την ηγεσία της χώρας- σταδιακού συμβιβασμού της κοινωνίας μας, με όλα τα στρεβλά φαινόμενα, για την οποία κατηγορούμε τώρα τους Ευρωπαίους εταίρους μας, όταν με τη σειρά τους την επιδεικνύουν.
Λένε: γιατί να νοιαστούμε για εσάς, όταν εσείς δεν νοιαστήκατε για τίποτα, για την ίδια σας τη χώρα;
Και είναι μέσα σε αυτό το θλιβερό φόντο, που μαζί με τη χώρα μας ακόμα και η ιστορία μας δέχεται επίθεση.
Δεν δεχόμαστε αυτή την μοίρα.
Δεν είναι αυτός ο Ελληνισμός σήμερα. Μας αξίζει και καλύτερη μοίρα, και δικαιότερη εικόνα.
Σήμερα, η εποχή αυτή φτάνει σ’ ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος. Σήμερα, όλα αυτά τα φαινόμενα κάνουν τους περισσότερους συμπολίτες μας να εξοργίζονται. Και σήμερα, διαμορφώνεται ένα νέο ρεύμα στην κοινωνία, που φεύγει από τα στενά τείχη των κομματικών αντεγκλήσεων. Ένα θετικό, ελπιδοφόρο νέο ρεύμα. Είναι ένα τεράστιο ρεύμα των απλών ανθρώπων, που μοχθούν, δουλεύουν οκτάωρα και δωδεκάωρα, δεν είναι τεμπέληδες, πληρώνουν τους φόρους τους, σέβονται τους νόμους και μας λένε επιτακτικά: «να τελειώνουμε επιτέλους με τη σαπίλα».
Αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας. Μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους, θα δώσουμε τη μάχη.
Δεν είμαι περήφανος, κανένας μας δεν είναι περήφανος, που η κοινωνία αναγκάστηκε να εφεύρει λέξεις, όπως τη «λαμογιά», για να περιγράψει μια πραγματικότητα στην οποία συνηθίσαμε.
Έφτασε η ώρα να αλλάξουμε συνήθειες.
Και είναι χρέος μας να αλλάξουμε τα πάντα στη χώρα μας.
Γι’ αυτό και ξαναλέω ότι, αυτή η κρίση που βιώνουμε, αφού ξεπεράσουμε το άμεσο οικονομικό μας πρόβλημα, θα γίνει η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχαμε τα τελευταία χρόνια, για να δημιουργήσουμε μια Ελλάδα διαφορετική.
Μία Ελλάδα, που δεν θα κινδυνεύσει ξανά από μια τέτοια κρίση.
Μια Ελλάδα, που θα χτίσει στέρεα θεμέλια για το μέλλον της.
Είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να κάνουμε όλες τις αλλαγές για την Ελλάδα που θέλουμε, αυτές για τις οποίες δεσμευτήκαμε προεκλογικά.
Είναι η ευκαιρία να πάμε σε ένα κράτος Δικαίου, κοινωνικής δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Για να μην είναι ποτέ ξανά στο μέλλον άδικη η κατανομή των βαρών.
Είναι η ευκαιρία να εμπνεύσουμε τη νέα γενιά της χώρας μας, ώστε αυτή να δημιουργεί, να παίρνει πρωτοβουλίες, να οικοδομεί μαζί μας μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Να πάμε σε μια βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη, μια οικονομία ανταγωνιστική, που θα παράγει περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει. Να ξαναγίνει οτιδήποτε φέρει τη σφραγίδα «ελληνικό», άξιο εμπιστοσύνης. Από τα προϊόντα που παράγουμε, μέχρι τη φωνή μας στο εξωτερικό.
Ναι, θα αποδείξουμε ότι η Ελλάδα, για μας, σημαίνει αξία. Προπάντων αξία. Στα προϊόντα μας, στα σχολεία μας, στα νοσοκομεία μας, στην ανθρωπιά μας, στον τουρισμό μας, στον πολιτισμό μας, στις επιχειρήσεις μας, στην παρουσία μας διεθνώς.
Γι’ αυτό και καλώ από αυτό το βήμα σήμερα όλο τον Ελληνισμό να συμβάλει στην προσπάθεια που κάνουμε, για να σώσουμε την πατρίδα μας και να βάλουμε τα θεμέλια για τη δημιουργία της Ελλάδας που μας αξίζει.
Είναι η ώρα που όλες οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, οι φτωχοί αλλά και οι πλούσιοι, ολόκληρη η διανόηση, οι Έλληνες που διαμένουν στο εξωτερικό και μας εκπροσωπούν καθημερινά στις κοινωνίες και στις χώρες όπου ζουν, να γίνουμε όλοι ένα και να παλέψουμε, ο καθένας με τη δύναμη και τις δυνατότητες που έχει, για την πατρίδα μας.
Να παλέψουμε για το σπίτι μας.
Να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι η χώρα της αναξιοπιστίας, της οκνηρίας και της αρπαχτής.
Αυτή η εικόνα μας αδικεί.
Δεν είναι αυτή η Ελλάδα.
Δεν είναι αυτές οι αξίες μας.
Η Ελλάδα, είναι μια χώρα που γέννησε την έννοια του μέτρου, καθώς και τις βάσεις της λογικής, πάνω στην οποία χτίστηκε ολόκληρος ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός.
Μπορεί και η λογική και το μέτρο εδώ και καιρό να χάθηκαν από κάποιες κυβερνήσεις. Όμως, δεν χάθηκαν από τη συνείδηση του Ελληνικού λαού.
Οι Έλληνες και οι Έλληνιδες είναι, όπως σε κάθε άλλη χώρα, άνθρωποι του μόχθου, της δουλειάς, της καθημερινής μάχης για την επιβίωση και την προοπτική, που μοιράζονται τις αγωνίες και των άλλων λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Κυβέρνηση και οι πολίτες, η Κυβέρνηση μαζί με τους πολίτες και για τους πολίτες, όλοι μαζί, έχουμε μια ιστορική ευθύνη: να προστατεύσουμε σήμερα τη χώρα μας. Να πείσουμε και να πειστούμε, πρώτοι από όλους εμείς οι ίδιοι, ότι θέλουμε να αφήσουμε όσα μας οδήγησαν ως εδώ, πίσω.
Να μην κρίνεται πια καχύποπτα κάθε μας κίνηση, να μην εξαρτάται το χρέος και οι τόκοι, που θα αφήσουμε στα παιδιά μας, από τις κινήσεις των κερδοσκόπων και των αναλυτών, που πατούν στο πρώτο βασικό εργαλείο - το οποίο σήμερα προσπαθούμε να ξανακερδίσουμε - το κύρος και την αξιοπιστία της Ελλάδας.
Να πείσουμε ότι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει αποφασιστικότητα και βούληση απ’ όλους να προχωρήσει μπροστά. Ότι σε αυτή τη χώρα μπορούμε και θα λύσουμε τα προβλήματά μας, με αληθινή προσπάθεια από όλους.
Το ξέρω, το βλέπω και το νιώθω. Είμαστε αποφασισμένοι. Όχι μόνο η Κυβέρνηση, όχι μόνο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλοι οι πολίτες και οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, του λαού μας.
Μόνος μας αντίπαλος είναι ο χρόνος. Αλλά θα πετύχουμε.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι,
Θέλω να ξέρετε ότι θα δώσω όλο μου το είναι, δουλεύοντας μαζί σας, μαζί με την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αυτήν που καλείται να πάρει ιστορικές αποφάσεις για το σήμερα και το αύριο της χώρας, ώστε όταν τελειώσει αυτή μας η πρώτη θητεία, να μπορούμε με περηφάνια να πούμε όλοι μας, ότι σώσαμε την χώρα από μια καταστροφή, αλλά ότι βάλαμε και τα θεμέλια μιας Ελλάδας των αξιών, της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενός κράτους Δικαίου, μιας Δημοκρατίας συμμετοχικής και ενός πρότυπου πράσινης ανάπτυξης, που εγγυάται τη βιωσιμότητα της οικονομίας, αλλά και του έθνους μας.
Και είμαι βέβαιος, θα τα καταφέρουμε.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου