Τάσος Γιαλίδης: Άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά...

Γράμμα στον διαδηλωτή που «δεν έκλεψε δεν πληρώνει», αλλά σίγουρα τρομάζει όπως κι οι υπόλοιποι στη φρίκη του θανάτου. Χθες αμέσως μετά την ανακοίνωση των τραγικών θανάτων έγραψα πως τουλάχιστον αυτές τις στιγμές οι πολιτικοί πρέπει να κάνουν το περίφημο συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο της... Δημοκρατίας. Άκουσα τους απογοητευτικούς λόγους τους-πλην Σαμαρά-στη Βουλή αλλά την κίνηση φαίνεται να την κάνουν. Ας είναι κι έτσι. Ας μαζευτούν να μονολογήσουν παράλληλα, αλλά τουλάχιστον να δώσουν κοινό μήνυμα για τα όρια της δημοκρατίας. Περισσότερα από αυτούς δεν περιμένω.

Ο Ελύτης λοιπόν παρακινούσε «κάνε άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά», επική παραίνεση για την υπέρβαση κάθε δυσκολίας.

Σίγουρα γίνεται αλλά από πού να ξεκινήσουμε;

Αποκαλύπτεται στα μάτια μας μια φρικτή , πραγματική κοινωνία, που η τηλεόραση δεν μπορεί πια να την εξωραίσει.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό, η κουλτούρα της ανοχής όχι της ανεκτικότητας, του συμψηφισμού όχι της ευθύνης, η παράνοια της έλλειψης ορίων. Ανομία.

Ο θυμός που γίνεται οργή η οργή που γίνεται μίσος, επωάζεται χρόνια τώρα, ξετυλίγεται αργά αργά και ξαφνικά μπαμ ένα γεγονός μας συγκλονίζει.

Ναι συγκλονίσθηκα, αλλά δεν ξενίσθηκα. Ήταν θέμα χρόνου, κάποιο γεγονός, κάποια συγκυρία, κακιά στιγμή να το φέρει το κακό.

Γιατί ο μιθριδατισμός, η ανοχή που λέγαμε, η προσαρμογή προς τα κάτω κρατάει χρόνια τώρα.

Ήταν καταπληκτική , ακούω η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ταδε, κλειστό του μπάσκετ. Έπεσαν μόνο καμιά δεκαριά κροτίδες και κέρματα στα κεφάλια των παικτών. Οι πρόεδροι συγχαίρουν για τον κόσμιο τρόπο που η ομάδα υποστηρίζεται. Το κοσμιότερο σύνθημα είναι για τη μάνα του διαιτητή. Το κάπνισμα απαγορεύεται αλλά αν το πεις θα φας ξύλο. Γιορτή δηλαδή. Και οι εγκάθετοι ή απλώς γελοίοι δημοσιογράφοι μιλάν για την καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο έκτος παίκτης της ομάδας

Εάν στην ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου πέσουν λιγότερες από 20 Μολότωφ και καούν μόνο κάδοι σκουπιδιών και κανένας προφυλακτήρας ή σπάσουν λίγες μόνο καπιταλιστικές βιτρίνες, το γεγονός πια δεν αναφέρεται καν. Μικροεπεισόδια λέμε και τα ξεπερνάν στα δελτία χωρίς εικόνα.

Έτσι συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε πολλά. Σαν τον βάτραχο στο πείραμα της φωτιάς. Δηλητηριώδης προσαρμογή, κίνδυνος μη επιβίωσης.

Συνηθίσαμε τις μολότωφ, τις βιτρίνες που σπάνε, αλλά και τη φοροδιαφυγή, την ψιλοδιαπλοκή, την διαφθορά στα μικρά, όλα κι από λίγο, ροκανίζοντας τα όρια, πριονίζοντας τα κλαδιά που μας κρατάν στη θέση μας.. 120 το όριο ταχύτητας; Έ μέχρι τα 140 δεν σε γράφουν. Από τα 140 και πάνω αρχίζεις να διαμαρτύρεσαι ή να παρακαλάς , μέχρι τα 160 να σου τα κάνουν 140 για να γλυτώσεις το αυτόφωρο. Πάει το όριο του 120! Είδατε τι γλυκά που γλίστρησε.

Διαπραγμάτευση! Κάτω ο έλεγχος στις σπουδές, κάτω η αξιολόγηση των καθηγητών, αυτοδιαχείριση στη δημόσια διοίκηση με τα πειθαρχικά συμβούλια. Νόμος είναι το «δωράκι του Α. Παπανδρέου», το δίκιο του εργάτη, το δίκιο το δικό μου, το δικό σου, , όπου τελικά πετύχει ο ένας τον άλλο. Γιατί να μην είναι και το δίκιο της μολότωφ λέω εγώ;

Τα Εξάρχεια , είναι κάτι σαν το Χάρλεμ του 70. Τα θυμόμαστε, περίπου τελετουργικά, μια φορά το χρόνο, όταν γίνουν φόνοι ή καταστροφές διαρκείας. Τον άλλο καιρό τα κρύβουμε, τα αποξενώνουμε. Να πως γίνεται ο θυμός μίσος.

Φοβάμαι πως τώρα πάλι θα κλάψουμε στο πτώμα ιδιαίτερα της εγκύου, θα μάθουμε λεπτομέρειες για τη ζωή της, θα οικειοποιηθούμε, όχι σαν πολίτες, σαν άνθρωποι, αλλά σαν επαγγελματίες μοιρολογίστρες το τραγικό, αναπάντεχο γεγονός και θα πάμε παρακάτω. Ψυχροί επαγγελματίες διώχνουμε την συναίσθηση και την ευθύνη με το life style.

Πώς να πηδήξεις πάνω από τη φθορά έτσι;

Δεν έκλεψα, δεν πληρώνω, έλεγαν χθες τα πανώ! Αυτοί που τα κράταγαν, το πιο τραγικό είναι πως το πίστευαν κιόλας.

Άκου με φίλε διαδηλωτή, που κρατάς το πανώ σου:

Φοροδιαφυγή, μίζες, κονέ, φακελάκια, ανασφάλιστη μαύρη εργασία, αυθαίρετα, όλα αυτά τι είναι; Ποιοι τα κάνουν; Το 12% που λέει πως τα μέτρα είναι αναγκαία.;

Σκέψου λίγο, μήπως αυτή είναι η αποποίηση της ευθύνης, μήπως έτσι ξεχνάμε τις μολότωφ; Όταν πάντα φταίει κάποιος άλλος, γιατί με τη δική σου μεζούρα απλά φταίει πιο πολύ; Η μετάθεση όμως αυτή σε αδυνατίζει, σε κάνει πιόνι, και κάνει το θυμό οργή, και μετά μίσος. Γιατί παύεις να σκέφτεσαι!

Γιατί ο θυμός φουντώνει από το αδιέξοδο που έρχεται και σε πνίγει κάποια στιγμή, αυτό που ο ίδιος φτιάχνεις αφού μόνιμα πιστεύεις ότι φταίει ο γείτονας. Ο άλλος, ο πλούσιος, ο ξένος, η γυάλινη βιτρίνα του εμπορικού, η τράπεζα, ο απεργοσπάστης.

Αδιέξοδο γιατί ποτέ δεν προβλέπεις πώς να αποφύγεις τη θέση στην οποία δεν θες να βρεθείς. Αποφεύγεις το δίλημμα του να σκεφτείς τώρα, τα ρίχνεις στον Αλλο, και έτσι τελικά στήνεις σιγά σιγά την παγίδα που μέσα της θα πέσεις κάποια στιγμή, πέφτεις στα διλήμματα που δεν θες, δεν μπορείς να απαντήσεις. Και τότε σε «πνίγει το δίκιο σου». Γίνεσαι ο πάντα ριγμένος, ο προδομένος. Και με το δίκιο σου σκας.

Πόσα έλα μωρέ, δεν πειράζει έχεις πει μέχρι να χρεοκοπήσουμε; Πως δέχτηκες να πιστέψεις πως άλλοι φταίνε μόνο, όταν έπαιξες κι έχασες στο χρηματιστήριο; Γιατί ξαναψήφισες Καραμανλή, το 2007 που είχε αποδείξει την ανικανότητά του, αφήνοντας να καεί η μισή Ελλάδα; Γιατί ανέχθηκες το αμετανόητο ΠΑΣΟΚ το 1993; Πότε διαμαρτυρήθηκες; Πότε ξεβολεύτηκες; Πόσα χρωστάς στην πιστωτική σου κάρτα; Πόσες φορές απείλησες να αλλάξεις ψήφο, γιατί δεν σου διόριζαν το παιδί στο Δημόσιο; Γιατί ανέχθηκες την κάθε Αλέκα να σε γεμίζει μίσος και ψεύτικη επανάσταση, με το αίμα των γονιών σου στην Αντίσταση; Αυτές είναι οι παγίδες που λέγαμε.

Περιμένω πολύ λίγα από τις ηγεσίες , τις ποικιλώνυμες του τόπου. Έχουν διαχρονικά αποδειχθεί νάνοι, και επιβεβαιώνουν καθημερινά το ύψος τους.

Φυσικά και έχουν, ως ηγεσίες, το μεγάλο μερίδιο των ευθυνών για την σχεδόν ολική χρεοκοπία, την ανομία που ονομάζουμε δημοκρατική πολιτεία!

Αν μιλώ για τον πολίτη είναι, επαναλαμβάνω, γιατί οι άλλοι έχουν ουσιωδώς τελειώσει.

Πιστεύεις πως έτσι μαθαίνουμε στη δημοκρατία; Είναι κακιές οι μολότωφ; Όχι. Είναι κακό το κάψιμο αυτοκινήτων ; Όχι ιδιαίτερα ασφαλισμένα είναι. Στο θάνατο βάζουμε όριο. Κι ας ήταν απεργοσπάστες! Ή μήπως κι αυτό το συζητάμε;

Αν πάμε με αυτό τον ρυθμό δεν αντέχουμε. Παρά το ΔΝΤ και τις τρόικες είμαστε δραματικά μόνοι. Έχουμε ο καθένας τον άλλο κι αν ο δίπλα είναι πάντα εχθρός χαθήκαμε. Γιατί από ηγεσίες μηδέν.

Θέλει από κάπου να πιαστούμε και να γυρίσουμε, να πηδήξουμε πέρα από τη φθορά. Ίσως από κάτι τραγικό , σαν το χθεσινό, που μας δείχνει την κοινή μας μοίρα. Ίσως!