Η Καματερή Μνήμη - Γράφει ο Σίμος Ζαγκανίκας

Απρόσκλητος επισκέπτης ο Χρόνος, ντυμένος με τη γιδόμαλη κάπα του, λόγω των φθινοπωρινών βροχοπτώσεων, ήρθε και κάθισε στο κατώφλι του νου και

αφού σφάλισε την είσοδο των νευροδιαβιβαστών, άνοιξε την πόρτα του νου, για να εξέλθει η Καματερή Μνήμη. _Δεν είμαι η Μνήμη των ηδονικών περιπτύξεων και των ευχάριστων στιγμών. Είμαι η επίπονη Μνήμη των κοινωνικών διεργασιών και των πολιτικών αντιπαραθέσεων, μας αυτοσυστήθηκε. Το θρόισμα της ήταν εντυπωσιακά ανεπαίσθητο και η έκφρασή της μειλίχια , σεμνή σαν αφηγήτρια, ωσάν να εμβαπτίστηκε στα βαθιά νάματα της Δημοκρατίας.

Και χωρίς δεύτερη κουβέντα άρχισε να αφηγείται για τα αναχώματα που έστησε στη λήθη και τη δυναμική της αντίσταση στη φθορά των ιδεών! _Είπα να ξεπορτίσω γιατί ο Χρόνος είναι βαρυφορτωμένος με γεγονότα, που πρέπει να απομνημονεύσω. Και ταυτόχρονα μου έδωσε το διαβατήριο, για να αφηγηθώ στις κυοφορούσες ώρες, για τις πλανερές ακρογιαλιές, που περιέπλευσε όλα αυτά τα χρόνια η σκούνα των προσδοκιών των χειμαζόμενων Ελλήνων. Βρισκόμαστε μια ημέρα μετά την μάχη που δόθηκε, με πολιτικό πολιτισμό, από τους 6 υποψηφίους αρχηγούς στο ΠΑΣΟΚ, το ιστορικό κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, που ενέπνευσε τους δημοκράτες Έλληνες και ενθυλάκωσε τις κοινωνικές τους προσδοκίες. Μένουν μόλις επτά ημέρες για να εκλεγεί από τη Βάση των Ελλήνων ο νέος αρχηγός, μεταξύ των δυο επικρατούντων υποψηφίων: τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Χάρη Δούκα. Τον πρώτο, τον γνωρίσαμε, ως πρόεδρο, τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Δυόμιση χρόνια χωρίς έμπνευση, δυόμιση χρόνια μιας διαχειριστικής παρέας στα πλαίσια των προσωπικών επιβεβαιώσεων. Ο δεύτερος είναι νέος και ως νέος είναι ταυτόσημος με την ελπίδα…

Ο Δημοκρατικός Κόσμος επιζητεί την συμμετοχή στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν μπορεί να απέχει, δεν του πάει ο ρόλος του παθητικού θεατή, δεν την μπορεί την εξουσιοδότηση, θέλει μέσα από τους κοινωνικούς θεσμούς να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις!.. Διαφορετικά αποστρατεύεται και πηγαίνει σπίτι του, η σε κάποια κόμματα πιο κοντινά στην αμφισβήτηση του, ώστε να μην χρεώνεται για τις όποιες εξελίξεις, που είναι ξένες με τις πεποιθήσεις του. Αυτή είναι η παιδεία που κληρονομήσαμε από την Δημοκρατική οικογενειακή μας παράδοση. Το ΠΑΣΟΚ με τη βαθιά επιθυμία του εμπνευστή του δημιουργήθηκε για να λειτουργεί ως κοινωνικό πολιτικό κίνημα με όρους κοινωνίας, ενδυναμώνοντας την κοινωνική οικονομία, διαμορφώνοντας όρους Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ισότητας των δύο φύλων, ισοτιμίας των πολιτών απέναντι στο κράτος. Αναβάθμισε τους θεσμούς Αυτοδιοίκησης και δημιούργησε το πλαίσιο συμμετοχής των πολιτών στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς. Έχτισε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Κατάργησε τις πελατειακές προσλήψεις στο Δημόσιο με τον ΑΣΕΠ. Έδωσε αυτοτελή σύνταξη στην αγρότισσα. Έδωσε μισθούς και συντάξεις προσαρμοσμένους στον Πληθωρισμό για να μην υπάρχει απώλεια εισοδήματος. Δημιούργησε τα μεταλυκιακά φροντιστήρια για να δώσει ισότιμη πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο για τα παιδιά των οικονομικά αδύνατων οικογενειών.

Έδωσε νόημα ζωής στην Τρίτη ηλικία με τα ΚΑΠΥ και αξιοπρέπειας στα περήφανα γηρατειά με τη Βοήθεια στο σπίτι. Παρέκαμψε την πολυδαίδαλη γραφειοκρατία και έδωσε άμεσες διεκπεραιώσεις με τα ΚΕΠ. Αποκέντρωσε την Πολιτιστική παραγωγή με τα Περιφερειακά θέατρα, τα μουσικά σχήματα, και την ανάπτυξη των Δημόσιων Βιβλιοθηκών, αναβαθμίζοντας τον Πολιτισμική ανέλιξη του Τόπου. Έκανε τους Έλληνες περήφανους για την εξωτερική πολιτική της χώρας, όταν έκλεισε το «Σισμίκ» στα Δαρδανέλια. Τον Δεκέμβριο του 1984 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δουβλίνου, ο Παπανδρέου δηλώνει ότι δεν θα έδινε τη συγκατάθεσή του για τη διεύρυνση της ΕΟΚ, με την ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, αν δεν υιοθετούνταν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ). Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνώρισε ως βάσιμο το αίτημα και το ενέκρινε, το 1985. Η σημασία των ΜΟΠ όμως ήταν πολύ μεγαλύτερη των πρόσθετων πόρων που εγκρίθηκαν τότε για την Ελλάδα γιατί εγκαινίασαν την προσπάθεια για την ανάπτυξη διαρθρωτικής πολιτικής από πλευράς Ε.Ε., η οποία αποκρυσταλλώθηκε το 1988 στη νέα διαρθρωτική πολιτική, με το πρώτο «πακέτο Delors».. Προετοίμασε την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν τα πρώτα ευτυχή χρόνια, τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου!!! Στα κατοπινά χρόνια, στα χρόνια που ακολουθούν, με την πολιτική πρόσοδο του μεγάλου ηγέτη, κερδίζονται άλλες δυο τετραετίες, έστω και με ελάχιστη διαφορά τη δεύτερη τετραετία και τούτο γιατί, ανίκανοι και μυωπικοί, οδηγούν το ΠΑΣΟΚ στους εύκολους δρόμους του νεοφιλελευθερισμού και της ιδιοτέλειας και καταναλώνουν απερίσκεπτα το μεγάλο κεφάλαιο Παπανδρέου, Στήνονται ιδιωτικά γραφεία πολιτικής και παραγκωνίζεται η κοινωνία, και η ίδια η δημοκρατική ανέλιξη της. Είναι τα χρόνια που γίνονται τα μεγάλα σκάνδαλα από τις προμήθειες των οπλικών συστημάτων. Η ιδιωτικότητα οδηγεί στη διαπλοκή και αυτό οι νάνοι της πολιτικής το ονόμασαν εκσυγχρονισμό! Όλες οι προηγούμενες δημοκρατικές κατακτήσεις συρρικνώθηκαν, εγκαταλείφτηκαν και αυτοί περί άλλων τύρβαζαν. Τελικά διαμόρφωσαν την πολιτική ήττα του κινήματος, δίνοντας την ευκαιρία στους καθαρούς νεοφιλελευθέρους να πάρουν την εξουσία και να οδηγηθεί η πατρίδα στη χρεωκοπία!... 

Και όλοι τούτοι οι αναχρονιστές, που έπιασε το πουγκί τους ούρδα, οι ψευδεπίγραφοι δημοκράτες, εγκατέλειψαν το κίνημα μας και εντάχθηκαν στη Δεξιά για να βρίσκονται κοντά στην εξουσία και φυσικά συνέβαλαν στην κάλυψη των ελλειμμάτων της κυβερνητικής περιόδου του Καραμανλή και στην αύξηση του χρέους στο 130% και φυσικά είναι οι πρωταγωνιστές στην πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου. Και ανέβασαν, οι απατηλοί, τον υδράργυρο της πολιτικής αναξιοπιστίας σε βαθμό έκρηξης όπου άφησε συντρίμμια στον δημοκρατικό πολιτικό χώρο. Τα χρήματα των έργων στην σημιτική περίοδο προέρχονται από την περίοδο του μεγάλου ηγέτη. Κάπως έτσι θα γραφεί η ιστορία.

Όλη αυτή την ήττα και την μετάλλαξη του Πολιτικού μας Χώρου, την είχε επισημάνει σε γραπτά του κείμενα ο σύντροφος Μιχάλης Χαραλαμπίδης που τον χαρακτήριζε ένας απίστευτος ορθολογισμός, σπάνια διορατικότητα, βαθύτατη αγάπη για την πατρίδα και την κοινωνία και αξεπέραστη ηθική, αλλά, δυστυχώς τα έλεγε σε ώτα μη ακουόντων. 

Αυτό λέει η καματερή μνήμη και ακόμη μας διδάσκει πως αυτοί που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το συμφέρον της κοινωνίας και του Έθνους, όπως η ομόρρυθμη εταιρεία Μητσοτάκης και υιός , αυτοί δεν μπορούν να επανακάμψουν στις αρχικές ιδρυτικές αρχές του Κινήματος. 

Ο απρόσκλητος αλλά ελπιδοφόρος Χρόνος, έκλεισε την πόρτα της Καματερής και άνοιξε την πόρτα των νευροδιαβιβαστών περιμένοντας με αγωνία τα αποτελέσματα!...

Σίμος Ζαγκανίκας