ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ: Ειμείς τα νιώθαμαν τα Χριστούεννα! Τα νιώθαμαν ως το μεδούλ μας!

 Ειμείς μανάρ μ κείνο τον καιρό δεν είχαμαν πολλά πολλά πράματα να βάλουμ στην τάβλα να μαζωχτεί η φαμίλια να φάει μια χαψιά

Χριστουεννιάτκες μέρες.

Ειμείς είχαμαν φτώχια μεγάλη αλλά είμασταν αγαπημένοι.

Δεν είχαμαν δέντρα στουλισμένα ούτε σκουτιά ν αστράφτουν.

Τούτα τα αστραφτερά ήρθαν απ αλλού δεν είναι θκα μας.

Ειμείς δυο τρεις φουρισιές είχαμαν κι αυτές μπαλουμένες...Μουνάχα της σκόλης η φουρισιά ήταν χουρίς μπαλώματα κι ν είχαμαν σαν τα μάτια μας φυλαμέν.

Στο γιούκο μέσα ν είχαμαν διπλωμέν να καν τσάκισ. Δεν ξέραμ ειμείς μελουμακάρνα κι κουραμπιέδις.

Μια κότα σφάζαμαν κι τν είχαμαν στην τάβλα παν με το νταψί και γύρου γύρου σιαδ καθόμασταν όλοι κι τρώγαμαν μέσα απ το νταψί. Κι τσακουνόμασταν ποιος θα φάει πιρσσότερο.

Κι έπαιρν η βάβω το σουγιά κι μας χάραζε σύνορα κι άμα τα περνούσαμαν μέναμε νηστκά..

Σαν μπουρείς κάντο πάλε..Ειμείς βλαστάρ μ πιδόρπια δεν ξέραμ τι'ναι. Τα τσόλια του Χριστού φτιάναμαν και τα ζεματάγαμαν με νιρό. Ρίναμαν και τσιότσιο ζάχαρ,μια κοκόσια τριμμέν και γλυκαίναμαν το λάργγα μας. Μα πιδόρπιο δεν το λέμαν..

Τσόλια το λέμαν. Τα τσόλια του Χριστού! Κι είχαν μια νουστμιά...

Δεν είχαμαν ειμείς νύχια σαν τσάπις...θα χάναμ το μσο ζμαρ θα το χαλεύαμι στα νύχια μέσα κι μσο ζμαρ ειν μσο καρβέλι.

Ένα καρβέλι τη βολά και δεν μας έφτανε κόβαμαν κι άλλου ένα να κάτσουμε να φάμι για μεσμέρ κι τώρα εχν τα νύχια σαν τσαπιά.

Μη να σκαβν κιόλας; Τούτα είναι σαν τα ξυστήρια που'χαμαν τ αλόγου. Πως γλυτών τα μάτια κι δεν τα βγαζν δεν ξέρου ίτσιου..

Ούτε σκλαρίκια στη μυτ είχαμαν. 

Ειμείς στις πρατίνες βάζαμαν ένα χαλκά στ αυτί τσ κι άμα ρώταγα γιατί δε μ λέγαν..

Είχαμαν αγάπ τα Χριστούεννα και βγαίναμαν και κρέναμαν από μακριά κι ευχόμασταν ο ένας τ άλλου..

Δεν είχαμαν ειμείς κιντά. Βγαίναμαν στο τσιουμπάρ και κρέναμαν κι ήταν η φουνή καμπάνα. Έφτανι του σήμα σ όλο το μαχαλά και καμιά βολά και δίπλα στ άλλου το χουριό.

Και καθόμασταν το βράδυ όλοι μαζμένοι στην αγωνίστρα και μας κάπνιζε κι ο μπουχαρής και τσούζαν τα μάτια μας απ τον καπνό. Μας έλεαν ιστορίες οι μεγάλοι.

Μας λέαν για τον γκιων που έσκουζε και φώναζ ένα όνομα.

Μας λέαν για καλκάντζαρους και για τσοπαναραίους που χαν τα γίδια στα βνα κι οι λύκοι τους τα τρώγαν και καμιά βολά κι αφνούς...Ειμείς σταχτομπούτες κι γουβάκι δεν ξέραμαν μόνο να καθαρίζουμε την στάχτη χουρίς το βασλόπλο...

Ούτε τη χιονάτ ξέραμαν. Μόνο τσ χιονίστρες στα ποδάρια μας.

Ειμείς δεν είχαμαν κακίες κι ζήλιες.Τι να ζλέψουμε;

Χιονίστρες είχαμαν όλοι...Μια κότα στο νταψί στην τάβλα παν όλοι τν είχαμαν τα Χριστούεννα και όλοι τρώγαμαν τα τσόλια του Χριστού. Κι αν πεις για την πρωτουχρουνιά, όλες οι νοικοκυρές κρουθόπτα έφτιαναν. Κι αν δεν είχαμαν να βάλουμε μέσα μια δεκάρα πλέναμαν καλά ένα μικρό λιθάρ το τυλίγαμαν με το ασημόχαρτο απ τα τσιγάρα κι ήταν το τυχερό τ όποιος το'βρισκε..

Και κάναμαν και τον καλύτερο ύπνο σιαδ δίπλα απ το μουχαρή στρωματσάδα..

Ειμείς τα νιώθαμαν τα Χριστούεννα! Τα νιώθαμαν ως το μεδούλ μας! Κι αγκαλιαζόμασταν με τους χωριανούς μας και λέμαν ευχές στ αλήθεια! Τα ζούσαμαν βλαστάρ μου τα Χριστούεννα!

Τα ζούσαμαν! Χριστούεννα όχι ψιυτιές..

Ελευθερία Λάππα

Η λαλιά είναι από Ήπειρο και οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο.

ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ