"Σ' αυτό τον τόπο δεν θα βρεις φυσιολογικό άνθρωπο" λέει ο ομογενής Γιώργος Μπαλατσάνης αναφερόμενος στο περίφημο Κούμπερ Πίντι, που βρίσκεται στην πολιτεία της Νότιας Αυστραλίας και είναι η παγκόσμια πρωτεύουσα του οπάλιου, ενός πολύτιμου λίθου μοναδικού στο είδος του που δεν εξορύσσεται πουθενά αλλού στον κόσμο.Το Κούμπερ Πίντι είναι μια κωμόπολη 3.500 κατοίκων... Άλλοι λένε πως οι Έλληνες κάτοικοί του είναι μερικές εκατοντάδες και άλλοι τους υπολογίζουν στους 1700. Λένε, δηλαδή, πως το 50% του πληθυσμού, τούτης της κωμόπολης στην εσχατιά της γης είναι ελληνικής καταγωγής.
Όσοι και να' ναι γεγονός είναι πως οι Έλληνες κρατούν τα σκήπτρα της πόλης ως ιδιοκτήτες καταστημάτων, πανδοχείων, παντοπωλείων και χρυσοχοείων. Και βεβαίως ως ‘κυνηγοί’ του πολύτιμου λίθου.
Οι ομογενείς έχουν την ελληνορθόδοξη εκκλησία τους (τον Άγιο Νικόλαο) και τους "δικούς τους χώρους" για ψυχαγωγία.
Αν και το τοπίο είναι αφιλόξενο οι ομογενείς είναι ζεστοί, απλοί και φιλόξενοι. Η πόλη χαρακτηρίζεται ως "πολυσυζητημένη, μοναδική, και ανεπανάληπτη με ποικιλία χρωμάτων, ανεξήγητη, ασυνήθιστη".
Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένας κεντρικός δρόμος στο Κούμπερ Πίντι. Εκεί βρίσκονται η τράπεζα, το βενζινάδικο, δύο τρία εστιατόρια, το "μοτέλι", (ξενοδοχείο) ένα κομμωτήριο, το σχολείο. Τα σπίτια που φαίνονται είναι λιγοστά, αφού τα περισσότερα είναι υπόγεια.
Το Κούμπερ Πίντι βρίσκεται σε μια περιοχή που χαρακτηρίζεται έρημος. Καμιά σχέση με την έρημο της Σαχάρας. Εδώ κυριαρχεί κόκκινη άμμος, κοκκινόχωμα, λίγοι θάμνοι, πέτρες και αφόρητη ζέστη τη μέρα και κρύο τη νύχτα. Η θερμοκρασία φθάνει και ξεπερνά τους 50 βαθμούς.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα περισσότερα σπίτια, λόγω ζέστης, είναι υπόσκαφα, δηλαδή σκαμμένα κάτω από τη γη. Εκεί, η θερμοκρασία είναι σταθερή στους 23-25 βαθμούς Κελσίου όταν έξω φτάνει και τους 50 βαθμούς Κελσίου.
Άλλα σπίτια πάλι είναι σκαμμένα μέσα σε βράχους κι άλλα είναι παλιά ορυχεία που μετατράπηκαν σε σπίτια. Πάντως τα υπόγεια σπίτια μόνο "τρώγλες" δεν είναι. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά και καλόγουστα.
Να αναφέρουμε, επίσης, ότι οι ιθαγενείς της Αυστραλίας, οι Αβοριγίνες, ονόμασαν την περιοχή Κούμπερ Πίντι που στη γλώσσα τους σημαίνει "λευκός άνθρωπος μέσα σε τρύπα". Ήταν αυτό ακριβώς που έβλεπαν. Λευκούς να ανοίγουν τρύπες, να σκάβουν κάτω από τη γη ψάχνοντας για τον πολύτιμο λίθο.
Στην πραγματικότητα είναι πως το πολυτιμότερο πράγμα στο Κούμπερ Πίντι είναι το …νερό. Ακόμα πιο πολύτιμο και από το οπάλιο. Το φέρνουν από αλλού, συνήθως αφαλατωμένο και όλοι κάνουν τεράστια οικονομία..Κι όμως και με ελάχιστο νερό οι Έλληνες έχουν φτιάξει εκεί ακόμα και …μποστάνια!
Τι είναι αυτό, όμως, που παρακίνησε τόσους Έλληνες να φτάσουν στην άλλη άκρη του κόσμου, μέσα στην έρημο; Μόνο η επιθυμία του εύκολου πλουτισμού;
"Σίγουρα όχι" λέει ο Θανάσης Μπίλιας, που προσθέτει: "Τα συναισθήματα είναι ανεξήγητα. Βάζεις χρήματα, σκέψη ενέργεια και ψάχνεις να βρεις οπάλιο. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει. Όταν το πετύχεις αισθάνεσαι υπέροχα".
Όσοι θέλουν να εξορύξουν οπάλιο νοικιάζουν από το κράτος, με ελάχιστο τίμημα, ένα τετραγωνικό μέτρο ερήμου. Εκεί αρχίζουν και σκάβουν κατακόρυφα και φτάνουν σε βάθος 30 μέτρων περίπου. Μετά, συνεχίζουν να σκάβουν δαιδαλώδεις γαλαρίες προς όποια κατεύθυνση θέλουν. Μια επίπονη διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει χρόνια. Οι περισσότεροι συνεταιρίζονται στην αγορά των μηχανημάτων αλλά και στην πείρα. Ο ομογενής Μανώλης Λέττας που έχει περάσει πολλές δεκαετίες στην εξόρυξη και το εμπόριο οπαλίων μας λέει για την διαδικασία: "οργάνωση χρειαζόμαστε και κατάλληλα εργαλεία, για να κατέβουμε σε βάθος. Ανοίγουμε έπειτα γαλαρίες και με λίγη προσπάθεια, να οι πολύτιμες πέτρες. Τις βλέπουμε στα τοιχώματα, παίρνουμε το κασμαδάκι και τις ξεκρεμάμε. Λάμπει ο τόπος κάτω στη γαλαρία από το φως που έρχεται από την μπαλαντέζα με τη δυνατή λάμπα για να βλέπουμε καλύτερα και την τελευταία λεπτομέρεια. Ακόμα και στο τελευταίο πετραδάκι που θα πέσει στο δάπεδο πρέπει να δώσουμε προσοχή, γιατί λάμπει σαν πολυέλαιος μπροστά μας, έχοντας έτσι το σίγουρο χρήμα στα χέρια μας".
Οι κίνδυνοι στη γαλαρία είναι μεγάλοι. Μπορεί να υποχωρήσουν τα τοιχώματα, μπορεί να πάει "στραβά" κάποιο φουρνέλο και καμιά φορά πλημμυρίζουν. Στο Κούμπερ Πίντι δεν βρέχει αλλά αν βρέξει, ρίχνει "καρεκλοπόδαρα" και είναι εύκολα να πλημμυρίσουν οι γαλαρίες αφού στην περιοχή υπάρχουν πάρα πολλές χιλιάδες τρύπες, ανοιγμένες από τους οπαλορύχους.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως, όπως υπογραμμίζει ο Μανώλης Λέττας είναι η "ανθρώπινη απληστία". Ακόμα και συνέταιροι έκλεψαν ή και σκότωσαν ο ένας τον άλλο για έναν πολύτιμο λίθο.
"Η παρέα", λέει ο κ. Λέττας "αποτελείται συνήθως από τρία άτομα, που μοιράζονται τη δουλειά, τρώνε, κοιμούνται, πλένονται μαζί, οπότε τόσες μέρες μαζί αρχίζουν οι διχόνοιες και οι αντιπάθειες. Τους ενώνει μόνο το όνειρο. Έτσι είναι όλοι αυτοί που εξορύσσουν τον εύκολο πλουτισμό και όλοι συμφωνούν ότι πιο δύσκολο είναι να βρεις παρέα παρά το οπάλιο".
Αυτός είναι ο λόγος που ο Γιώργος Ασαλαματζής δουλεύει μόνος τα ορυχεία του με βοηθό, κυρίως στην επιφάνεια, τη σύζυγό του Τζούντι.
"Δεν κάνω τον σταυρό μου", λέει, "γιατί δεν πιστεύω". Προσέχω όμως πολύ. Αν είμαι τυχερός κάτι θα βρω σήμερα". Πάντα αισιόδοξος ο Γιώργος κάθε μέρα ψάχνει. Στην επιφάνεια είναι η γυναίκα του Τζούντι και του συμπαραστέκεται ετοιμάζοντας και τα εκρηκτικά για όταν και όπου χρειαστούν. Το βράδυ ο Γιώργος ηρεμεί παίζοντας μπουζούκι και τραγουδώντας."Άξιζε κάθε λεπτό που βρέθηκα εδώ" λέει.
Το ίδιο λέει και ο νεαρός Ηλίας Κατσουπικίδης που σαγηνεύτηκε από τα οπάλιο και εγκατέλειψε την Αδελαϊδα για το Κούμπερ Πίντι, ακολουθώντας το θείο του Γιώργο Αθανασιάδη που είναι εκεί από το 1965."Όταν ήρθα για πρώτη φορά συνάντησα έναν Έλληνα που βρήκε ένα οπάλιο και το πούλησε τότε για 98.000 δολάρια. Εγώ σκέφτηκα πως έπρεπε να εργαστώ δυο ζωές για να βγάλω αυτά τα λεφτά και αποφάσισα να μείνω" λέει ο κ. Αθανασιάδης.
Ο ίδιος ομολογεί πως η ζωή εκεί είναι "επιτυχίες και τραγωδίες καθώς πολλοί θάφτηκαν ζωντανοί. Κάθε τρύπα-και υπάρχουν πολλές χιλιάδες-έχει την δική της ιστορία. Κάθε φορά που μπαίνω μέσα ελπίζω να με φυλά ένας άγγελος" λέει ο Ηλίας Κατσουπουκίδης.
Ο Γιάννης Αθανασιάδης που είναι έμπορος οπάλιο, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο αλλά λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει αλλού.
"Λατρεύω τα οπάλια. Είμαι εξαρτημένος απ' αυτά" λέει και συμπληρώνει πως υπάρχουν οπάλια έως και 120 εκατομμυρίων ετών που αξίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ή και εκατομμύρια δολάρια".
Σύμφωνα με τον κ. Λέττα η εμπειρία είναι αυτή που οδηγεί τους περισσότερους στην εξεύρεση οπάλιου. "Η παρέα", συνεχίζει, "είναι πάντα η ίδια, τρία άτομα. Χρειαζόμαστε εργαλεία, όπως το τρυπάνι με το οποίο θα ανοίξουμε το πηγάδι, για να κατεβούμε σε βάθος 25 μέτρων, αναβατόριο (lift ή ασανσέρ) που είναι στην καρότσα του αυτοκινήτου με συρματόσκοινα και καρεκλάκι για να κάθεσαι και που σε πάει κατευθείαν στον πάτο της τρύπας, 30 μέτρα κάτω (φυσικά λαμβάνονται όλα τα μέτρα ασφαλείας για κάποια απροσεξία). Άλλο εργαλείο που έχουμε είναι η ηλεκτρογεννήτρια, γιατί κάτω στη γαλαρία χρειαζόμαστε φως, αλλά και για την κίνηση του άλλου εργαλείου που ανοίγει τις γαλαρίες και λέγεται ‘tunnel mashing’. Με το δυνατό φως κατευθύνεις το εργαλείο αυτό εκεί που εσύ θέλεις, όπου νομίζεις ότι θα βρεις το θησαυρό, ανά πάσα στιγμή, εκείνη την στιγμή, μπορεί την άλλη φορά - ίσως αύριο - αλλά θα το βρεις το χρήμα. Εδώ, βέβαια, μιλάμε και για πιθανότητα της τύχης, αλλά μεγαλύτερη πιθανότητα έχεις με τα εργαλεία. Πάντως, το πιο τρανό απ' όλα είναι η καλή παρέα - τα είπαμε πριν - όλα εξαρτώνται από την καλή παρέα, συνεννόηση και ψυχραιμία ανά πάσα στιγμή, και είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνεις… μιλιονέρης (εκατομμυριούχος)".
Ο ίδιος προσθέτει: "Η εξόρυξη οπαλίου ξεπερνάει τα 68 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Σε πόσους μοιράζονται είναι άλλο ζήτημα, αλλά, σίγουρα, όταν βαδίζεις σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού στο μεγάλο μερίδιο βρίσκεται και η αφεντιά σου. Θα με ρωτήσετε και εύλογα: "Εσύ βρήκες;". Η απάντησή μου είναι ότι δεν έφυγα ποτέ χαμένος, παρ' ότι έπαιξα με λίγους κανόνες. Αν τύχαινε θα έπαιζα με όλους, αλλά δεν μπόρεσα.
Το οπάλιο δεν είναι δυσεύρετο, όταν ψάχνεις στα σπλάχνα της γης και είναι βέβαιο ότι θα το βρεις. Το παιχνίδι παίζεται δηλαδή με τους κανόνες της μάνας γης, δεν θα σε αδικήσει, μόνον που δεν σε φωνάζει για να σου τα δώσει αυτά που ζητάς με απλοχεριά".
Η πραγματικότητα είναι πως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Υπάρχουν άνθρωποι που έσκαβαν χρόνια και δεν βρήκαν ποτέ τίποτα.Η έρημος είναι γεμάτη από λόφους με χώματα από το σκάψιμο και τρύπες.Χιλιάδες τρύπες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου