Γάμοι, διαζύγια και τα ρέστα παγωτό... - Γράφει η Έλενα Ακρίτα

Τον τελευταίο καιρό, σύμπαν το έθνος ασχολείται- με ομολογουμένως φθίνουσα πρόοδο- με τα διαζύγια παρουσιαστών και παρουσιαστριών. Με πάθος εντρυφεί στα προσωπικά τους, στα περιουσιακά τους, στα παιδιά, γατιά σκυλιά τους, στα τρίτα, τέταρτα και πέμπτα πρόσωπα που- ενδεχομένως- καραδοκούν στις παρυφές της δημοσιότητας για να σκάσουν μύτη όταν ο κουρνιαχτός θα έχει κατακαθήσει...
Ποιος χώρισε ποιον, ποιος έφαγε με ποιον, ποιος έβαλε κοριούς σε ποιον, ποιος απάντησε σε ποιον...

Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν, πολλά σχολιάστηκαν... Πολλοί μίλησαν για κλειδαρότρυπες...

Λοιπόοοοον... Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Πρώτα απ΄ όλα, κλειδαρότρυπες υπάρχουν. Αλλά το κλειδί το έχει πάντα ο νοικοκύρης. Μέσα από το σπίτι του κλειδώνει, μέσα από το σπίτι του ξεκλειδώνει. Αυτός κάνει κουμάντο ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Αυτός αποφασίζει, αυτός ορίζει, αυτός θέτει τα όρια! Όταν μας χτυπάνε το θυροτηλέφωνο, ΠΡΩΤΑ ποιος είναι και ΜΕΤΑ ανοίγουμε. Δεν βάζουμε σημείωμα στην εξώπορτά μας «το κλειδί είναι κάτω απ΄ το χαλάκι, μπάτε σκύλοι, αλέστε!». Γιατί τότε θα πλακώσει όλος ο ντουνιάς. Και μετά που θα θέλεις να τον διώξεις, δεν θα μπορείς, γιατί θα έχει κατσικωθεί στη ζωή σου, με τις δικές σου ευλογίες. Και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι τα όρια θα τα βάλουν οι άλλοι, όχι εσύ! Επιλογή σου! Ευθύνη σου! Λούσου το τώρα που ο μουσαφίρης σού κάνει αρμένικη βίζιτα και δεν μπορείς να τον ξεφορτωθείς!

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ προσάπτουμε πολλά στον δημοσιογραφικό κόσμο, αλλά η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία: όταν ένας «επώνυμος» θέτει αυστηρά τα όρια, ο δημοσιογράφος σπάνια τα ξεπερνά. Σέβεται τη διαχωριστική γραμμή και δεν προχωράει παρακάτω. Στον χώρο μας υπήρξαν άπειρες περιπτώσεις διασημοτήτων που η προσωπική τους ζωή ήταν κοινό μυστικό μεν, απολύτως σεβαστό δε! Ποιος δεν θυμάται το πολύχρονο ειδύλλιο, τη βαθιά αγάπη μεγάλης πρωταγωνίστριας με έναν από τους πιο σημαντικούς διανοουμένους του τόπου μας. ΠΟΤΕ δεν βγήκε τίποτα προς τα έξω. Γιατί οι νοικοκυραίοι είχαν εκείνοι το κλειδί. Και δεν επέτρεψαν ποτέ σε κανέναν να βγάλει αντικλείδι! (Σύντομη παρέθενση επί προσωπικού: επανειλημμένα, όλα αυτά τα χρόνια, μου ζητήθηκε να φωτογραφηθώ με τον γιο μου. Την τελευταία φορά, μάλιστα, θυμάμαι ότι το ποσόν ήταν τόσο δελεαστικό που μου κόπηκε η ανάσα. Δεν το έκανα ποτέ! Και δεν το έκανα ποτέ γιατί ο Παύλος είναι το παιδί μου! Δεν είναι τρόπαιο να το περιφέρω στην αρένα της σαρκοβόρας δημοσιότητας. Κλείνει η παρένθεση.)

Απ΄ την άλλη μεριά, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχουμε δύο κατηγορίες «σχολιαστών»:

ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ σχολιάζουν το γεγονός. Και αυτούς που σχολιάζουν όσους σχολιάζουν το γεγονός. Η πρώτη κατηγορία, καλώς ή κακώς, έχει μια εντιμότητα: ασχολείται με το σούσι γνωστού ζεύγους. Γι΄ αυτό πληρώνεται, αυτό πράττει. Ξεκάθαρα πράγματα! Οι άλλοι όμως; Που βγαίνουν στα πάνελ με το κοστούμι της σοβαροφάνειας; Για να μας πουν ότι έπρεπε να μας απασχολεί το οικονομικό αδιέξοδο, η κοινωνική αδικία; Ουαί υμίν, υποκριταί και Φαρισαίοι! Λες κι ο κόσμος όλα αυτά δεν τα ξέρει. Λες και δεν τα νιώθει στο πετσί του. Αυτοί που παριστάνουν τους τιμητές των πάντων βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι οι χειρότεροι κουτσομπόληδες απ΄ όλους! Οι κοινωνιολόγοι της δεκάρας, οι λόγιοι της μαύρης συμφοράς! Που δεν γνωρίζουν πέντε στοιχειώδεις κανόνες ψυχολογίας: ο κόσμος έχει ανάγκη να αποδράσει από τα προβλήματά του, να ξορκίσει τα αδιέξοδά του. Στην Αμερική, στο μεγάλο κραχ του 1929 και τα μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, οι άνεργοι συνέρρεαν στις μαυρόασπρες οθόνες για να «δραπετεύσουν» στις μουσικοχορευτικές φιγούρες του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς. Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το κοινό επούλωνε τις πληγές του με τη λάμψη και την τσαχπινιά της Αλίκης. Στα αγγλικά αυτό τοας το πούμε- «σύνδρομο» λέγεται «escapism»: τάση για φυγή, τάση για απόδραση!

«Μια στάση εδώ» που λέει κι ο μέγας Μητροπάνος. Μια στάση στο ασήμαντο, στο αναλώσιμο... Και μετά η ζωή τραβάει την ανηφόρα... Κι αυτό οι λαοί πάντα το ήξεραν... Κι αυτό οι λαοί πάντα το ξέρουν...