Καστοριά: Στη σπηλιά του δράκου...

Αποτελεί βασικό ταξιδιωτικό προορισμό για όσους επισκέπτονται το νομό Καστοριάς, βρίσκοντας απήχηση και στο μαθητικό πληθυσμό από ολόκληρη την Ελλάδα. Πρόκειται για το σπήλαιο του Δράκου Καστοριάς. Το σπήλαιο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης, στο 2ο χλμ. της παραλίμνιας οδού Σουγγαρίδη και λίγο πριν από τη... Μονή της Παναγίας Μαυριώτισσας. Η είσοδος απέχει περίπου είκοσι μέτρα από τις όχθες της λίμνης και είναι κλειστή, με πόρτα που τοποθέτησε ο Δήμος Καστοριάς.

Στο εσωτερικό του υπάρχουν μεγάλα χερσαία και λιμναία τμήματα με εντυπωσιακό σταλακτικό διάκοσμο καθώς περιλαμβάνει επτά υπόγειες λίμνες, δέκα αίθουσες, πέντε διαδρόμους - σήραγγες. Η μεγαλύτερη αίθουσα του σπηλαίου έχει διαστάσεις 45x17 μέτρα, με το κεντρικό της τμήμα υπερυψωμένο και τις πλευρές της να καταλήγουν σε λίμνες. Η μεγάλη λίμνη του σπηλαίου, που είναι και η βαθύτερη, βρίσκεται δυτικά. Η θερμοκρασία εντός του σπηλαίου είναι σταθερή όλες τις εποχές στους 16-18οc, ενώ η υγρασία φτάνει στο 90%.

Στη σπηλιά του Δράκου, που είναι από τα εντυπωσιακότερα αξιοποιημένα στον ελλαδικό χώρο, δεν έχουν βρεθεί ίχνη ανθρώπινης παρουσίας, έχουν βρεθεί όμως οστά αρκούδας των σπηλαίων ηλικίας 10.000 ετών. Η σπηλαία άρκτος είναι μια από τις μεγαλύτερες αρκούδες που έχουν ζήσει με βάρος που μπορούσε να φτάσει και μισό τόνο και ύψος περισσότερο από 2,5 μέτρα σε όρθια στάση.

Βασικό είναι ότι, έχει ληφθεί κάθε απαραίτητο μέτρο για την ασφάλεια των επισκεπτών και οι επεμβάσεις στο εσωτερικό έγιναν με τρόπο ώστε να μη θιχθεί η φυσική κατάσταση του Σπηλαίου.

Όσον αφορά την επισκέψιμη διαδρομή, αυτή έχει μήκος 300 μ. φυσικής διαδρομής, ενώ η έξοδος του επισκέπτη γίνεται μέσω τεχνητής σήραγγας 35μ. Η φυσική ομορφιά της διαδρομής προέρχεται από τον πλούσιο σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο και τις 4 λίμνες που συναντάμε στη διαδρομή. Στη διαδρομή ο επισκέπτης περνά όμορφες κατασκευασμένες γέφυρες (2 συμπαγείς και 1 πλωτή).

Η έξοδος γίνεται μέσω τεχνητής σήραγγας, που ταυτόχρονα λειτουργεί και ως μουσειακός χώρος. Μέσω φωτογραφικού υλικού, γίνεται ενημέρωση για την ιστορία, τον μύθο, τις φάσεις κατασκευής - αξιοποίησης καθώς και για πληροφορίες σχετικά με τα σπήλαια σε όλο τον ελλαδικό χώρο (θέση γεωμορφολογία στο πλαίσιο μιας προσπάθειας ευαισθητοποίησης των επισκεπτών στα "μνημεία της φύσης" που αποτελούν τα σπήλαια).

Πολλά έχουν ακουστεί ή γραφεί για το μύθο του σπηλαίου. Πριν από πολλούς αιώνες η μεγάλη σπηλιά που βρίσκεται πριν από το μοναστήρι της Μαυριώτισσας, ήταν χρυσωρυχείο που τη φύλαγε άγρυπνα ένας δράκος που ανέπνεε και έβγαζε από το στόμα του φλόγες και δηλητηριώδεις ατμούς. Το τέρας μετά από μάχη, χτυπήθηκε και επέπλεε νεκρό στα νερά της λίμνης. Κατόπιν, με αναμμένους δαυλούς, άνθρωποι προχώρησαν στη σπηλιά όπου κάποια στιγμή οι δαυλοί έσβησαν, λόγω της έλλειψης οξυγόνου στο βάθος του σπηλαίου. Τότε ακούστηκε μια φωνή να λέει: "εκείνος που θα σκύψει και θα πάρει μια χούφτα λάσπης που πατάει θα μετανιώσει, αλλά και εκείνος που δεν θα πάρει πάλι θα μετανιώσει". Ορισμένοι τόλμησαν να πάρουν λάσπη από το σπήλαιο και βγαίνοντας έξω στο φως του ήλιου είδαν με έκπληξη πως κρατούσαν υγρή χρυσόσκονη.

Κείμενο: του Αποστόλη Ζώη