O Χρήστος Χαντές γράφει για τον Δημήτρη Λιοσάτο

Αγαπημένε φίλε, προπονητή, Πρόεδρε, εργοδότη, συνεργάτη, συναθλητή, βλέπετε είχα την τιμή και την ευκαιρία να ζήσω το Δημήτρη Λιοσάτο (Τζίμη για μας που είμασταν πιο κοντά του), από πολλές πτυχές της ζωής. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που σε γνώρισα στο...
 γυμναστήριο της πόλης μας, το 1981, όταν άρχισα και αρχίσαμε σχεδόν όλοι να μαθαίνουμε τα πρώτα μυσικά του βόλλεϋ από σένα.
΄Ησουν μεγάλος δάσκαλος, όχι μόνο στο βόλλεϋ, αλλά παντού. Ηθικός, τίμιος, αγωνιστής, οραματιστής και πάνω απ' όλα καλός άνυρωπος. ΄Εδωσες στην κυριολεξία και ανιδιοτελώς τη ζωή σου σ' αυτό που αγάπησες, όσο κανένας το βόλλεϋ και πως θα πάει αυτό μπροστά.
Πόσες χαρές και πόσες λύπες δεν έχουμε ζήσει μέσα από τις αποστολές του Γυμναστικού. Πόσα πειράγματα σ' αυτό το φουξ μερσεντές Τζίμη! Πόσα ξενύχτια στη Wall, μας εξηγούσες τα οράματά σου για το Σύλλογο και το βόλλεϋ! Πόσο μπροστά έβλεπες, όταν εμείς δεν καταλαβαίναμε τη διορατικότητά σου και μας φαινόταν αυτά όνειρα.
Αγωνιστής μεγάλος στα πιστεύω σου, όπως άλλωστε αρμόζει σ' ένα συγγραφέα και ποιητή. ΄Εμεινες πιστός σ' αυτά μέχρι τέλους, ερχόμενος σε ρήξεις και αντιπαραθέσεις με ανθρώπους που ήθελαν να το παίζουν μεγαλοπαράγοντες του ελληνικού βόλλεϋ, γιατί το μόνο που δε σκεφτόταν αυτοί, ήταν το βόλλεϋ.
Θα μας λείψει Τζίμη, πάνω απ' όλα το απαράμιλλο χιούμορ και το γέλιο σου, που τόσο απλόχερα σκορπούσες στους φίλους σου.
Καλό ταξίδι Τζίμη, μεγάλε αγωνιστή της ζωής κι όπως είπες σ' έναν άλλο αδερφό που έφυγε νωρίς, τον Φίτο μας, θα συναντηθούμε στο φιλέ του Παραδείσου να παίζουμε βόλλεϋ για πάντα.
Υ.Γ. Είναι τόσο λίγα αυτά για σένα Τζιμάκο, τα άλλα τα έχω στην καρδιά μου, όπως κι εσένα για πάντα.
Φρόσω, Μάκη, Εβίνα, να τον θυμάστε πάντα.




Χρήστος Χαντές