Ανάσταση στην ξενιτιά. Χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα, οι Έλληνες της διασποράς στην Κεντρική και Λατινική Αμερική ανάβουν αυτές τις μέρες το δικό τους κερί. Άλλοι στις ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες, άλλοι σε ορθόδοξους ναούς των Ρώσων και οι περισσότεροι στο σπίτι τους, περιμένοντας ένα τηλέφωνο από τους δικούς τους από την Ελλάδα, να τους ευχηθούν "Χριστός Ανέστη"...
Η Μεγάλη Εβδομάδα για την πλειοψηφία των ξενιτεμένων Ελλήνων είναι και μια βδομάδα δοκιμασίας και νοσταλγίας της πατρίδας. Είναι οι μέρες που θυμούνται το Πάσχα στο χωριό, με τους συγγενείς τους, τους φίλους, με την κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια που βίωσαν κάποτε στην Ελλάδα τούτες τις μέρες των Παθών.Όσοι Έλληνες ζουν σε με μεγάλες κοινότητες όπως στο Μπουένος Αϊρες στην Αργεντινή, το Μοντεβιδέο στην Ουρουγουάη, το Σάο Πάολο στη Βραζιλία, τον Παναμά, το Μεξικό, είναι από τους τυχερούς καθώς εκεί υπάρχουν εκκλησίες και ιερείς.
Οι μικρές κοινότητες
Δυσκολότερο είναι για τις μικρές κοινότητες, όπως στην πιο μακρινή από την πατρίδα ελληνική κοινότητα, κάπου στην Παταγονία της Αργεντινής, στο Κομοντόρο Ριβαντάβια.Οι Ελληνες του Κομοντόρο Ριβαντάβια έχτισαν πριν χρόνια μια μικρή εκκλησία. Μέχρι σήμερα ίσως να έχουν βίωσαν μόνο δύο λειτουργίες με ιερέα. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα οι λειτουργίες γίνονται στα βουβά. Απλά ανάβουν ένα κερί. Πριν πέντε χρόνια οι νέοι είδαν από μια βιντεοκασέτα της τότε ΕΤ2 πως γίνεται η περιφορά του επιταφίου. Εφτιαξαν έναν δικό τους επιτάφιο και έκαναν την περιφορά στους δρόμους της μικρής πόλης. Φέτος θα μαζευτούν και πάλι στην εκκλησία και θα περιμένουν σιωπηλά μέχρι τις δώδεκα για να ευχηθούν όλοι μαζί το "Χριστός Ανέστη". Εχουν στην τσέπη τους από ένα αυγό, μόνο που δεν είναι βαμμένο γιατί σε αυτή τη γωνία του κόσμου δεν υπάρχουν τέτοιες βαφές.Στο Μπουένος Aϊρες οι γειτονιές γύρω από τις ελληνικές εκκλησίες ξαφνικά αποκτούν ζωή. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα η κίνηση στους γύρω δρόμους θυμίζει Ελλάδα. Κόσμος πηγαίνει και έρχεται, ακούς μόνο ελληνικά, πολλοί μιλάνε δυνατά, γέλια, φιλιά, αγκαλιές. Διπλοπαρκαρισμένα ΙΧ (κάτι που δεν θα συναντήσεις ποτέ στο Μπουένος Αιρες), αυτοκίνητα που διακριτικά κάπου έχουν την ελληνική σημαία. Τρεις γενιές Ελλήνων. Την Ανάσταση είναι όλοι στις εκκλησίες. Ασφυκτικά γεμάτες.Το κόκκινο αυγό, η λαμπάδα, οι καμπάνες με τον ήχο τους ορθώνουν το ανάστημά τους ανάμεσα στις πολυκατοικίες και ξυπνούν στη μέση της νύχτας τους ανύποπτους Αργεντινούς. Ζεστή ατμόσφαιρα. Ολοι μια οικογένεια. Eλληνική φαμίλια.Στο νοτιότερο άκρο της Χιλής, μια οικογένεια Κυπρίων ζει το δικό της Πάσχα. Ολοι μαζί στο σπίτι. "Δεν έχουμε εκκλησία εδώ και αναγκαστικά κάνουμε Πάσχα με τους καθολικούς όταν συμπέσει. Φέτος όμως μόνο το τηλεφώνημα της μητέρας μου στις 12 το βράδυ, θα φέρει την Ανάσταση στο σπίτι. Είναι μια ξεχωριστή ώρα για μας", δήλωσε η Ελένη Βαρνάβα που ζει στο Πούντο Αρένας.Στην Παραγουάη οι επτά ελληνικές οικογένειες πηγαίνουν στη Ρωσική εκκλησία. "Δεν υπάρχει ελληνικός ναός στην Ασουνσιόν. Στις μεγάλες γιορτές μαζευόμαστε μαζί με τους Ρώσους. Δεν καταλαβαίνουμε τι λένε, αλλά νιώθουμε τόσο κοντά σε αυτά που οι γονείς μας έλεγαν από την πατρίδα", είπε ο Μερκούριος Ηλίου, έλληνας δεύτερης γενιάς.Σε μια από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική, στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, οι Ελληνες μαζεύονται στην εκκλησία τους και μετά ακολουθεί γλέντι με μαγειρίτσα. Το ίδιο και στην κοινότητα του Σάο Πάολο στη Βραζιλία, όπου συγκεντρώνονται Ελληνες και από τις κοντινές πόλεις.
Κεντρική Αμερική
Στην Κεντρική Αμερική οι Ελληνες του Παναμά είναι οι πιο προνομιούχοι καθώς είναι η μόνη ελληνική κοινότητα με εκκλησία και ιερέα. Επιπλέον έχουν και δορυφορική σύνδεση με πολλά ελληνικά κανάλια και παρακολουθούν ζωντανά τις λειτουργίες.Στη διπλανή Κόστα Ρίκα, η ελληνική κοινότητα οργανώνει την ημέρα της Ανάστασης εκδρομή για σούβλα και γλέντι. Το Μεγάλο Σάββατο όσοι μπορούν συγκεντρώνονται σε σπίτια. Το ίδιο γίνεται και με τους Ελληνες στην Ονδούρα και στη Γουατεμάλα Σίτι."Κάποτε ήμασταν πολλοί και κάναμε μεγάλα γλέντια", δήλωσε ο Λυμπέρης Χρονόπουλους, ο μόνος Ελληνας πρώτης γενιάς που μένει πια στο Πουέρτο Μπάριος της Γουατεμάλας, στην πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού. "Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Η Ανάσταση περνά σα να είναι μια καθημερινή μέρα", συμπλήρωσε, κοιτάζοντας νοσταλγικά μια από τις φωτογραφίες που δείχνει ελληνικά γλέντια τριάντα χρόνια πριν.Στη Νικαράγουα ένας από τους δύο Ελληνες που ζουν μόνιμα στη χώρα, ο Μπάμπης Μητρόπουλος, αυτές τις μέρες ζει στιγμές νοσταλγίας. "Είναι οι μέρες που ξυπνούν μνήμες από τους γονείς μου και την πατρίδα. Τριάντα δύο χρόνια ζω στη Λεόν της Νικαράγουας. Εχω πια τη δική μου οικογένεια, αλλά τούτες τις μέρες δεν ξέρω γιατί, χαζεύω τις παλιές φωτογραφίες των δικών μου και αναπολώ τα νεανικά μου χρόνια", δήλωσε στο συνεργάτη του Αθηναικού Πρακτορείου, Δημήτρη Παρούση που πραγματοποιεί εδώ και 754 μέρες το γύρο του κόσμου, ψάχνοντας "χαμένους" Ελληνες (περισσότερα στο www.godimitris.gr).
Μεξικό-Αργεντινή
Στο Μεξικό, στη μοναδική ελληνική εκκλησία της χώρας που βρίσκεται στην πρωτεύουσα, δεκάδες Ελληνες μαζεύονται το βράδυ της Ανάστασης. Στο Μέξικο Σίτι ζουν περισσότερες από 230 οικογένειες. Οι πιο πολλοί είναι πια δεύτερης και τρίτης γενιάς. Στην πλειοψηφία τους έχουν παντρευτεί με ντόπιους. Ωστόσο τη βραδιά μετά την Ανάσταση η αίθουσα της κοινότητας γεμίζει με κόσμο που σπάει κόκκινα αυγά και γεύεται τη μαγειρίτσα που είναι κάπως πικάντικη καθώς οι Ελληνες έχουν συνηθίσει και αυτοί τις… καυτερές συνήθειες των Μεξικανών. Την Κυριακή το μεσημέρι ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι με χορευτικά συγκροτήματα, μπουζούκι, σουβλάκια και τζατζίκι.Χαρακτηριστική φιγούρα είναι ο Κυρ Χρήστος από την Κατερίνη που ζει σε ένα χωριό της Αργεντινής. Εχει μετατρέψει το σπίτι του σε μια μικρή Ελλάδα. Στους τοίχους υπάρχουν εκατοντάδες φωτογραφίες με αγαπημένα του πρόσωπα από την πατρίδα. Ελληνικές σημαίες και τοπία.Εκατοντάδες παλιές κασέτες με δημοτικά τραγούδια και μερικά άδεια μπουκάλια από ούζο. "Εδώ κάνω Ανάσταση, ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα και τοπία, με ελληνικές γεύσεις και μουσική. Ανάβω ένα κερί στο εικονοστάσι μου και εύχομαι μια μέρα να μας αξιώσει ο Θεός να κάνουμε Ανάσταση στην πατρίδα μας".
Η Μεγάλη Εβδομάδα για την πλειοψηφία των ξενιτεμένων Ελλήνων είναι και μια βδομάδα δοκιμασίας και νοσταλγίας της πατρίδας. Είναι οι μέρες που θυμούνται το Πάσχα στο χωριό, με τους συγγενείς τους, τους φίλους, με την κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια που βίωσαν κάποτε στην Ελλάδα τούτες τις μέρες των Παθών.Όσοι Έλληνες ζουν σε με μεγάλες κοινότητες όπως στο Μπουένος Αϊρες στην Αργεντινή, το Μοντεβιδέο στην Ουρουγουάη, το Σάο Πάολο στη Βραζιλία, τον Παναμά, το Μεξικό, είναι από τους τυχερούς καθώς εκεί υπάρχουν εκκλησίες και ιερείς.
Οι μικρές κοινότητες
Δυσκολότερο είναι για τις μικρές κοινότητες, όπως στην πιο μακρινή από την πατρίδα ελληνική κοινότητα, κάπου στην Παταγονία της Αργεντινής, στο Κομοντόρο Ριβαντάβια.Οι Ελληνες του Κομοντόρο Ριβαντάβια έχτισαν πριν χρόνια μια μικρή εκκλησία. Μέχρι σήμερα ίσως να έχουν βίωσαν μόνο δύο λειτουργίες με ιερέα. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα οι λειτουργίες γίνονται στα βουβά. Απλά ανάβουν ένα κερί. Πριν πέντε χρόνια οι νέοι είδαν από μια βιντεοκασέτα της τότε ΕΤ2 πως γίνεται η περιφορά του επιταφίου. Εφτιαξαν έναν δικό τους επιτάφιο και έκαναν την περιφορά στους δρόμους της μικρής πόλης. Φέτος θα μαζευτούν και πάλι στην εκκλησία και θα περιμένουν σιωπηλά μέχρι τις δώδεκα για να ευχηθούν όλοι μαζί το "Χριστός Ανέστη". Εχουν στην τσέπη τους από ένα αυγό, μόνο που δεν είναι βαμμένο γιατί σε αυτή τη γωνία του κόσμου δεν υπάρχουν τέτοιες βαφές.Στο Μπουένος Aϊρες οι γειτονιές γύρω από τις ελληνικές εκκλησίες ξαφνικά αποκτούν ζωή. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα η κίνηση στους γύρω δρόμους θυμίζει Ελλάδα. Κόσμος πηγαίνει και έρχεται, ακούς μόνο ελληνικά, πολλοί μιλάνε δυνατά, γέλια, φιλιά, αγκαλιές. Διπλοπαρκαρισμένα ΙΧ (κάτι που δεν θα συναντήσεις ποτέ στο Μπουένος Αιρες), αυτοκίνητα που διακριτικά κάπου έχουν την ελληνική σημαία. Τρεις γενιές Ελλήνων. Την Ανάσταση είναι όλοι στις εκκλησίες. Ασφυκτικά γεμάτες.Το κόκκινο αυγό, η λαμπάδα, οι καμπάνες με τον ήχο τους ορθώνουν το ανάστημά τους ανάμεσα στις πολυκατοικίες και ξυπνούν στη μέση της νύχτας τους ανύποπτους Αργεντινούς. Ζεστή ατμόσφαιρα. Ολοι μια οικογένεια. Eλληνική φαμίλια.Στο νοτιότερο άκρο της Χιλής, μια οικογένεια Κυπρίων ζει το δικό της Πάσχα. Ολοι μαζί στο σπίτι. "Δεν έχουμε εκκλησία εδώ και αναγκαστικά κάνουμε Πάσχα με τους καθολικούς όταν συμπέσει. Φέτος όμως μόνο το τηλεφώνημα της μητέρας μου στις 12 το βράδυ, θα φέρει την Ανάσταση στο σπίτι. Είναι μια ξεχωριστή ώρα για μας", δήλωσε η Ελένη Βαρνάβα που ζει στο Πούντο Αρένας.Στην Παραγουάη οι επτά ελληνικές οικογένειες πηγαίνουν στη Ρωσική εκκλησία. "Δεν υπάρχει ελληνικός ναός στην Ασουνσιόν. Στις μεγάλες γιορτές μαζευόμαστε μαζί με τους Ρώσους. Δεν καταλαβαίνουμε τι λένε, αλλά νιώθουμε τόσο κοντά σε αυτά που οι γονείς μας έλεγαν από την πατρίδα", είπε ο Μερκούριος Ηλίου, έλληνας δεύτερης γενιάς.Σε μια από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική, στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, οι Ελληνες μαζεύονται στην εκκλησία τους και μετά ακολουθεί γλέντι με μαγειρίτσα. Το ίδιο και στην κοινότητα του Σάο Πάολο στη Βραζιλία, όπου συγκεντρώνονται Ελληνες και από τις κοντινές πόλεις.
Κεντρική Αμερική
Στην Κεντρική Αμερική οι Ελληνες του Παναμά είναι οι πιο προνομιούχοι καθώς είναι η μόνη ελληνική κοινότητα με εκκλησία και ιερέα. Επιπλέον έχουν και δορυφορική σύνδεση με πολλά ελληνικά κανάλια και παρακολουθούν ζωντανά τις λειτουργίες.Στη διπλανή Κόστα Ρίκα, η ελληνική κοινότητα οργανώνει την ημέρα της Ανάστασης εκδρομή για σούβλα και γλέντι. Το Μεγάλο Σάββατο όσοι μπορούν συγκεντρώνονται σε σπίτια. Το ίδιο γίνεται και με τους Ελληνες στην Ονδούρα και στη Γουατεμάλα Σίτι."Κάποτε ήμασταν πολλοί και κάναμε μεγάλα γλέντια", δήλωσε ο Λυμπέρης Χρονόπουλους, ο μόνος Ελληνας πρώτης γενιάς που μένει πια στο Πουέρτο Μπάριος της Γουατεμάλας, στην πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού. "Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Η Ανάσταση περνά σα να είναι μια καθημερινή μέρα", συμπλήρωσε, κοιτάζοντας νοσταλγικά μια από τις φωτογραφίες που δείχνει ελληνικά γλέντια τριάντα χρόνια πριν.Στη Νικαράγουα ένας από τους δύο Ελληνες που ζουν μόνιμα στη χώρα, ο Μπάμπης Μητρόπουλος, αυτές τις μέρες ζει στιγμές νοσταλγίας. "Είναι οι μέρες που ξυπνούν μνήμες από τους γονείς μου και την πατρίδα. Τριάντα δύο χρόνια ζω στη Λεόν της Νικαράγουας. Εχω πια τη δική μου οικογένεια, αλλά τούτες τις μέρες δεν ξέρω γιατί, χαζεύω τις παλιές φωτογραφίες των δικών μου και αναπολώ τα νεανικά μου χρόνια", δήλωσε στο συνεργάτη του Αθηναικού Πρακτορείου, Δημήτρη Παρούση που πραγματοποιεί εδώ και 754 μέρες το γύρο του κόσμου, ψάχνοντας "χαμένους" Ελληνες (περισσότερα στο www.godimitris.gr).
Μεξικό-Αργεντινή
Στο Μεξικό, στη μοναδική ελληνική εκκλησία της χώρας που βρίσκεται στην πρωτεύουσα, δεκάδες Ελληνες μαζεύονται το βράδυ της Ανάστασης. Στο Μέξικο Σίτι ζουν περισσότερες από 230 οικογένειες. Οι πιο πολλοί είναι πια δεύτερης και τρίτης γενιάς. Στην πλειοψηφία τους έχουν παντρευτεί με ντόπιους. Ωστόσο τη βραδιά μετά την Ανάσταση η αίθουσα της κοινότητας γεμίζει με κόσμο που σπάει κόκκινα αυγά και γεύεται τη μαγειρίτσα που είναι κάπως πικάντικη καθώς οι Ελληνες έχουν συνηθίσει και αυτοί τις… καυτερές συνήθειες των Μεξικανών. Την Κυριακή το μεσημέρι ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι με χορευτικά συγκροτήματα, μπουζούκι, σουβλάκια και τζατζίκι.Χαρακτηριστική φιγούρα είναι ο Κυρ Χρήστος από την Κατερίνη που ζει σε ένα χωριό της Αργεντινής. Εχει μετατρέψει το σπίτι του σε μια μικρή Ελλάδα. Στους τοίχους υπάρχουν εκατοντάδες φωτογραφίες με αγαπημένα του πρόσωπα από την πατρίδα. Ελληνικές σημαίες και τοπία.Εκατοντάδες παλιές κασέτες με δημοτικά τραγούδια και μερικά άδεια μπουκάλια από ούζο. "Εδώ κάνω Ανάσταση, ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα και τοπία, με ελληνικές γεύσεις και μουσική. Ανάβω ένα κερί στο εικονοστάσι μου και εύχομαι μια μέρα να μας αξιώσει ο Θεός να κάνουμε Ανάσταση στην πατρίδα μας".
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου