Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια τάση που επιβάλλει στον Έλληνα να κάνει έναν μικρό απολογισμό. Από εκεί που λέγαμε ότι είμαστε ευρωπαίοι και μια χαρά μας βόλευε η θεωρία, έρχεται η στιγμή της απόδειξης. Είμαστε Ευρωπαίοι άραγε; Και τι στην ευχή τελικά έχει καλύτερο ο Ευρωπαίος από τον Έλληνα; Μισθό πάντως... έχει σίγουρα καλύτερο! Προχωρούμε μουδιασμένοι για τη δουλειά μας αν είμαστε τυχεροί και έχουμε δουλειά, αν δεν έχουμε παραμένουμε μουδιασμένοι σε μια καφετέρια και συνομιλούμε με φίλους και γνωστούς για το ποιοι κλέψανε και μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση.
Ξεχνούμε ίσως τη θεία μας που έβγάλε αναπηρική σύνταξη στα 35 της επειδή είχε έναν γνωστό διευθυντή κλινικής, ξεχνούμε τη φορά που δανειστήκαμε το βιβλιάριο δημοσίου από τη φίλη μας για να πάμε να κάνουμε γενικό έλεγχο για την υγεία μας, ξεχνούμε το παζάρεμα που κάναμε για ένα φόρεμα Armani όταν λέγαμε στον πωλητή ΄΄κόψε κάτι και δεν θέλω απόδειξη΄΄, ξεχνούμε που λέγαμε τον λογιστή να καταθέσει ανύπαρκτες αποδείξεις για να πάρουμε επιστροφή φόρου, ξεχνούμε μικροπράγματα θα μου πείτε…
Κι όμως δεν είναι μικροπράγματα ούτε μικροκλοπές αν αναλογιστεί ο καθένας τη θέση από την οποία έκλεβε. Αν εσύ ή εγώ είχαμε τη θέση ενός βουλευτή θα κλέβαμε ανάλογα. Και αυτό δεν είναι μικροκλοπή, είναι νοοτροπία.
Αν πρέπει να αλλάξει κάποιος αυτός είσαι εσύ, εγώ και εκείνος. Η νοοτροπία του Έλληνα δεν ήταν ποτέ ευρωπαϊκή αλλά ούτε και δίκαια. Τη νοοτροπία του ευρωπαίου δεν τη γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει να τη μάθω στη παρούσα φάση, αλλά αυτό που πρέπει να με ενδιαφέρει και ειδικά στη παρούσα φάση, είναι το δίκαιο για όλους μα πάνω απ όλα το δίκαιο για τα παιδιά μας που μας παρακολουθούν να ξυπνάμε με νεύρα, να κοιμόμαστε με ράδιο Αρβύλα, να έχουμε 350 φίλους στο facebook και εχθρό τον ίδιο μας τον σύντροφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου