Με τα βλέφαρα κρατήθηκε στη ζωή - Οι γιατροί τον θεωρούσαν κλινικά νεκρό αλλά έκαναν λάθος ...

Ο Ρίτσαρντ Ρουντ το είχε ξεκαθαρίσει στους δικούς του: αν ποτέ του συνέβαινε κάτι, το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να τον κρατήσουν µε τεχνητό τρόπο στη ζωή. Οταν έγινε το κακό και ένα τροχαίο τον άφησε παράλυτο και εγκεφαλικά «νεκρό», η οικογένειά του νόµιζε πως ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Με βαριά καρδιά, ο πατέρας ...του έδωσε στους γιατρούς του νοσοκοµείου Αντενµπρουκ, στο Κέµπριτζ, την άδεια να αποσυνδέσουν τον 43χρονο γιο του από τη συσκευή µηχανικής υποστήριξης της αναπνοής. Οµως τη στιγµή ακριβώς που το νοσηλευτικό προσωπικό συγκεντρώθηκε γύρω από το κρεβάτι του Ρουντ, είδαν τον ασθενή, ο οποίος µέχρι τότε δεν είχε δείξει κανένα σηµάδι επικοινωνίας µε το περιβάλλον, να ανοιγοκλείνει τα µάτια του.

Οι γιατροί τα έχασαν. Και µετά το αποφάσισαν: ρώτησαν τον Ρίτσαρντ αν θέλει να συνεχίσει να ζει. Τον ρώτησαν τρεις φορές. Και τις τρεις ανοιγόκλεισε τα µάτια του. Η σκηνή αποτυπώθηκε σε ένα ντοκιµαντέρ του ΒΒC και η ιστορία του Ρίτσαρντ Ρουντ έφτασε στα πέρατα του κόσµου. Ο εγκέφαλός του δεν είχε νεκρωθεί: οι γνωσιακές λειτουργίες του γίνονταν σχεδόν φυσιολογικά, όµως ο µόνος τρόπος να το δείξει στους γύρω του ήταν κινώντας τα µάτια ή τα βλέφαρά του. «Είµαι ευτυχής που του δόθηκε η ευκαιρία να επιβιώσει και να αποφασίσει ο ίδιος για τη µοίρα του», δήλωσε ο πατέρας του. «Το να καλείται ένας γονιός να αποφασίσει αν το παιδί του πρέπει να ζήσει ή να πεθάνει είναι σχεδόν αδύνατο». Στις 23 Οκτωβρίου του περασµένου έτους, ο Ρίτσαρντ πήγαινε µε τη µηχανή του από το σπίτι του στο Κίντερµινστερ, στο Σπάλντινγκ του Λίνκολνσαϊρ να δει τη φίλη του όταν ξαφνικά ένα αυτοκίνητο τον έβγαλε από τον δρόµο ρίχνοντάς τον σε ένα χαντάκι. Η κατάστασή του ήταν σοβαρή αλλά µπορούσε ακόµα να µιλάει και να κινεί τα χέρια του. Οµως επιπλοκές στο χειρουργείο προκάλεσαν σοβαρές βλάβες στον εγκέφαλο και τον άφησαν παράλυτο. Εναν µήνα αργότερα, ενώ οι γιατροί ετοιµάζονταν να τον αποσυνδέσουν, επικοινώνησε για πρώτη φορά µε το περιβάλλον του. Σήµερα, άλλους εννέα µήνες µετά, ο Ρίτσαρντ µπορεί να κινεί το κεφάλι του δεξιά - αριστερά και να χαµογελάει στις δύο κόρες του, την 18χρονη Σάρλοτ και τη 14χρονη Μπέθαν. Θα χρειάζεται πάντοτε συνεχή ιατρική φροντίδα, σύντοµα όµως οι δικοί του ελπίζουν να τον µεταφέρουν στο νοσοκοµείο Stoke Μandeville όπου θα µάθει να επικοινωνεί µε τη γλώσσα, τα µάτια και τους µυς του προσώπου. «Μπορεί να µην είναι ο ίδιος Ρίτσαρντ», λέει ο πατέρας του, «αλλά εξακολουθεί να χαµογελάει όταν µιλάµε για το παρελθόν ή όταν βλέπει τις κόρες του».