[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Το δένδρο και το δάσος - Κάποιοι πριµοδοτούν εµφυλίους στους εκπαιδευτικούς

 

«Επί κυµάτων σφοδράς εποχής βαδίζουµε» Κική Δηµουλά. Το τελευταίο διάστηµα είναι φανερό ότι κάποιοι φροντίζουν να στρέψουν τους διάφορους κλάδους των εκπαιδευτικών τον έναν εναντίον του άλλου...
Ο στόχος είναι προφανής, να ξεφύγουν µέσα από το προπέτασµα καπνού οι πραγµατικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση στην Εκπαίδευση αλλά κυρίως για τις ρυθµίσεις που ακολουθούν, οι οποίες θα χειροτερεύσουν την κατάσταση στη ρηµαγµένη εκπαιδευτική γη.

Ρίχνουν «αθώες» προτάσεις για καθηγητές που µπορούν να εργαστούν στις τελευταίες τάξεις των δηµοτικών σχολείων, νηπιαγωγούς που µπορούν να εργαστούν στις πρώτες. Φέρουν ως επιχείρηµα την αυξηµένη ανεργία στις ειδικότητες των εκπαιδευτικών, λιπαίνουν την αφέλεια και την κοινωνική στραβωµάρα, «γαργαλάνε» τις χαµηλές συνειδήσεις, πριµοδοτούν αντιλήψεις του τύπου «για τη δική µου καλύβα που καίγεται φταίει του διπλανού που δεν καίγεται ακόµη»… Οι ίδιοι που ευθύνονται για την αδιοριστία και την ανεργία, για τους χιλιάδες ωροµίσθιους των 300 ευρώ, οι ίδιοι που ετοιµάζουν προσλήψεις µε το σταγονόµετρο, αυτοί που µε το Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Επάρκειας ετοιµάζονται να αποσυνδέσουν το πτυχίο από το επάγγελµα, αυτοί που έκαναν άνω - κάτω τις ειδικότητες και τις αναθέσεις, τώρα χέρι χέρι µε τουςµάγιστρους και τους διανοούµενους της αυλής και της οθόνης, αυτή τη γνωστή διασταύρωση τιτλούχων, εµπορευ µα [-2870τούχων και µηχανορράφων, ρίχνουν τον σπόρο για πολλούς µικρούς εµφυλίους που θα διασπάσουν την εκπαιδευτική κοινότητα, θα την τραυµατίσουν θανάσιµα και θα την καταστήσουν αδύναµη να αντιµετωπίσει τον νέο εργασιακό Μεσαίωνα που ετοιµάζουν.

Κάποιοι εκπαιδευτικοί πέφτουν στην παγίδα και είναι έτοιµοι να χάψουν το παραµύθι. Πως δήθεν για την ανεργία των φιλολόγων, των µαθηµατικών, των φυσικών κ.λπ. δεν φταίει η πολιτική των ελάχιστων διορισµών, δεν φταίει η ανεργία, αλλά φταίνε οι δάσκαλοι που «επιµένουν να κάνουν αυτοί µάθηµα στις απαιτητικές τάξεις των δηµοτικών σχολείων»… Για την ανεργία των καθηγητών της Πληροφορικής φταίνε οι µαθηµατικοί που «άρπαξαν πολλές θέσεις». Για την ανεργία των φιλολόγων φταίνε οι συνάδελφοί τους των ξενόγλωσσων µαθηµάτων που «τους άρπαξαν το µάθηµα της Ιστορίας». Ετσι, για τα προβλήµατα των πτυχιούχων των πανεπιστηµίων φταίνε οι πτυχιούχοι των ΤΕΙ που «θέλουν να τους πάρουν τα εργασιακά δικαιώµατα» και για τα προβλήµατα των πτυχιούχων των ΤΕΙ φταίνε οι πτυχιούχοι των πανεπιστηµίων που «δεν τους αφήνουν να έχουν επαγγελµατικά δικαιώµατα»… Λίγα χρόνια πριν κάποιοι προσπάθησαν να µετατρέψουν την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών για τους χαµηλούς µισθούς σε αίτηµα των καθηγητών του λυκείου να παίρνουν περισσότερα από τους καθηγητές του γυµνασίου. Προσοχή! Αν οι αντιλήψεις αυτές κυριαρχήσουν, τότε είναι βέβαιο ότι αφενός καµιά ευκαιρία για δουλειά δεν θα ανοίξει για τους εκπαιδευτικούς, αφετέρου την ώρα που θα κονταροχτυπιούνται µεταξύ τους θα αφήνουν ανοιχτά πόρτες και παράθυρα για να περάσει ο οδοστρωτήρας από πάνω τους.

Γνωρίζουµε καλά ότι σήµερα οι σκέψεις αυτές δεν είναι δηµοφιλείς σε κάποιους εκπαιδευτικούς που βλέπουν όσο βλέπουν τα µάτια τους, ενώ περισσότερο από ποτέ οφείλουν να βλέπουν µε το µυαλό τους. Οφείλουν να αναρωτηθούν: Πόσοι και πόσο θα κερδίσουν αν αλλάξουν τα «σύνορα» στις βαθµίδες και τις ειδικότητες όταν ο εργοδότης επιβάλλει δραστική µείωση προσλήψεων, τέτοια που θα ισοδυναµεί ουσιαστικά µε το τέλος των προσλήψεων; Πόσοι και πόσο θα ωφεληθούν όταν ο εργοδότης επιβάλλει ελαστικοποίηση της εργασίας, µόνιµη µείωση των µισθών, αύξηση του ωραρίου και, τελικά, κατάργηση της µονιµότητας αρχίζοντας από τους νεοεισερχόµενους; Ποιοι και µε ποια ενότητα «ψυχής και σώµατος» θα µπορέσουν να αποτρέψουν τότε την καταιγίδα;

Οσοι παραµένουν ξύπνιοι για να µπορούν να ονειρεύονται ξέρουν καλά ότι τα προβλήµατα δεν είναι εκπαιδευτικά. Είναι πολιτικά και οικονοµικά που αντανακλώνται στην Εκπαίδευση. Και όποιος, χωµένος στις συστάδες των θάµνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο µπρος και να δει τα πράγµατα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν και όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγµατα, αλλά απολύτως αναγκαία.

Του Χρήστου Κάτσικα