Η φτώχεια χτυπά έναν στους 5 Έλληνες

 

«Οι αριθμοί ευημερούν, ο λαός πάσχει», έλεγε το 1958 από το βήμα της Βουλής ο Γεώργιος Παπανδρέου. Φανταστείτε λοιπόν τι γίνεται όταν και οι αριθμοί πάνε κατά διαόλου... Την έντονη ανησυχία του για τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων που διαβιούν... σε συνθήκες φτώχειας (21% των συμπολιτών μας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, και πάνω από 25%, σύμφωνα με τα ανεπίσημα) εκφράζει το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η οικονομική κρίση αυξάνει τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού για όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες πέραν των καταγεγραμμένων ευπαθών ομάδων.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καταπολέμησης της Φτώχειας, την Κυριακή 17 Οκτωβρίου, το Δίκτυο επισημαίνει την έλλειψη μιας ολοκληρωμένης κοινωνικής στρατηγικής και την εμμονή των κυβερνήσεων σε μια ρητορική «αντιμετώπιση» του θέματος.

Σημειώνει ότι «η συμπίεση του εργατικού κόστους προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας... Το βάρος προσαρμογής στις νέες συνθήκες και της διατήρησης της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών έχει μετατεθεί δυσανάλογα στους ώμους των πιο ευάλωτων τμημάτων του εργατικού δυναμικού...», ενώ «γινόμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου, όπου αντί το κράτος να παρέχει προστασία απέναντι στη φτώχεια, την ανεργία και την ασθένεια, οι πολίτες έχουν αφεθεί στην τύχη τους». Από τα τραγικότερα θύματα αυτής της κατάστασης, οι νέοι και τα παιδιά. Στοιχεία του 2007 αναφέρουν 450.000 παιδιά έως 17 χρόνων να ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Ο αριθμός αυτός τρία χρόνια μετά είναι πολύ μεγαλύτερος.

Να σημειώσουμε πάντως ότι το όριο της φτώχειας για το 2008 σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., ήταν στα 6.480 ευρώ το χρόνο ανά άτομο.

Το Δίκτυο διεκδικεί και προτείνει, μεταξύ άλλων:

* Να κατοχυρωθεί νομικά το δικαίωμα για ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης (άρθρο 25 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).

* Να κατοχυρωθεί νομικά η παροχή προσωρινής και μόνιμης κατοικίας στον άστεγο πληθυσμό καθώς και η παροχή υπηρεσιών υποστήριξης σε κοινωνικές ομάδες που διαβιούν κάτω από εξαιρετικά υποβαθμισμένες συνθήκες.

* Οι πολιτικές ενάντια στη φτώχεια να ελέγχονται και να αξιολογούνται τόσο αυστηρά όσο και οι οικονομικοί δείκτες.

* Να προταθεί και να συμφωνηθεί μια νέα γραμμή (σ.σ. όριο) φτώχειας, που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να επαληθεύεται επιστημονικά, ώστε να αποτυπώνονται η έκταση και η δριμύτητα της πολλαπλής στέρησης.

Μ.Δ.