«Οι γονείς µου στηρίζονται σε µένα. Δεν µπορώ να φύγω από το σπίτι, όσο και αν το θέλω ενώ τρέχουν δάνεια και οικονοµικές υποχρεώσεις», λέει στα «ΝΕΑ» ο 30χρονος χηµικός µηχανικός κ. Γιώργος Καλαµπόκας. Η µητέρα του δουλεύει 26 χρόνια στον ιππόδροµο... µε σύµβαση της µίας ηµέρας και 22 ευρώ µεροκάµατο ενώ ο πατέρας του εργάζεται στα ΕΛΤΑ και ο µισθός του από πέρυσι µειώθηκε. «Εχουν χωρίσει και µένω µε τη µητέρα µου. Πώς να σκεφτώ να φύγω και να µείνω αλλού;», αναρωτιέται.
Ο κ. Καλαµπόκας ανήκει στο 55,7% των Ελλήνων ηλικίας 25 έως 34 ετών που, σύµφωνα µε έρευνα της Γιούροστατ, εξακολουθεί να ζει µε τουλάχιστον έναν από τους γονείς του. Οµως δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Οι περισσότεροι νέοι άνδρες εξακολουθούν να ζουν στο πατρικό τους επειδή αντιµετωπίζουν οι ίδιοι οικονοµικό πρόβληµα και όχι οι γονείς τους.
«Δεν βγαίνω»
«Εχω σκεφτεί πολλές φορές να φύγω από το σπίτι, αλλά τα οικονοµικά µου δεν µου το επιτρέπουν», λέει ο 29χρονος µηχανικός κ. Χρήστος Τουλιάτος. «Σπούδαζα και έµενα µε τους γονείς µου και µετά πήγα φαντάρος. Δουλειά έπιασα µόλις τον περασµένο Ιούνιο και µάλιστα χρειάζεται να ταξιδεύω συχνά στο εξωτερικό. Δεν έχω τη δυνατότητα να µείνω µόνος µου προς το παρόν. Μετά τις γιορτές θα το ξανακοιτάξω και πάλι, όµως θα προσπαθήσω να βρω συγκάτοικο για να αντεπεξέρχοµαι στο ενοίκιο, τα κοινόχρηστα και το φαγητό». Συνολικά, 46% των ευρωπαίων νεαρών ενηλίκων, περίπου 51 εκατοµµύρια άνθρωποι από 18-34 ετών, επιλέγουν να µην εγκαταλείψουν την οικογενειακή εστία. Το φαινόµενο είναι πιο έντονο στις χώρες της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, ενώ στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης οι νεαροί ενήλικοι έχουν την τάση να εγκαταλείπουν πιο γρήγορα την οικογενειακή σιγουριά.
Οι λόγοι που εξηγούν το φαινόµενο είναι η συνέχιση των σπουδών, αλλά και η οικονοµική κρίση, καθώς το 13% των νεαρών ενηλίκων ηλικίας 18-34 ετών το 2008 βρίσκονταν κοντά στο όριο της φτώχειας, ενώ το 36% είχε συµβόλαια προσωρινής απασχόλησης.
Το αντίστοιχο ποσοστό στις γυναίκες της ίδιας ηλικίας, οι οποίες εξακολουθούν να ζουν µε τους γονείς τους είναι 35,9%. Ωστόσο ο µέσος όρος της Ευρώπης των 27 είναι 32% για τους άνδρες και 19,6% για τις γυναίκες 25-34 ετών.
«Υστερα από 10 χρόνια επέστρεψα στους γονείς µου» 
ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΚΑΙ έφυγα για 10 χρόνια στην Αθήνα και πριν από 10 ηµέρες γύρισα στο πατρικό µου», λέει η 27χρονη Κέλυ Πλιάγκα, καθηγήτρια αγγλικών. «Μετά το Πάσχα έγινε µείωση µισθού στο µαγαζί που εργαζόµουν και µε 500 ευρώ δεν µπορούσα να βγάλω τα έξοδά µου πλέον και επέστρεψα στη Λάρισα και µένω µε τους γονείς µου. Εδώ είναι πιο εύκολο να βρω δουλειά πάνω σε αυτό που σπούδασα και η ποιότητα ζωής είναι πολύ καλύτερη από ό,τι στην Αθήνα». Χωρίς δουλειά
«Εναν χρόνο έµεινα µόνος µου. Εξι µήνες στην Ελλάδα και έξι στο εξωτερικό, όταν έκανα το µεταπτυχιακό µου», λέει ο 28χρονος κ. Νίκος Πουλιόπουλος. «Τώρα είµαι έξι µήνες χωρίς δουλειά και µένω µαζί µε τη µητέρα µου. Μου είναι αδύνατο να σκεφτώ καν να φύγω και να ζήσω µόνος µου, και αν τελικώς το αποφασίσω, σίγουρα θα το κάνω σε πρώτη φάση µε κάποιον συγκάτοικο για να µοιραζόµαστε τα έξοδά µας».
Οι εγκλωβισµένες γυναίκες υποφέρουν περισσότερο
Η ΣΥΝΟΙΚΗΣΗ νέων που πλησιάζουν τα τριάντα µε τους γονείς τους, λόγω οικονοµικών δυσκολιών, δηµιουργεί τον φαύλο κύκλο µιας αδιάκοπης προσπάθειας επίτευξης κοινωνικών στόχων, οι οποίοι απέχουν πάρα πολύ από αυτούς που η πραγµατική οικονοµική κατάσταση των νέων αυτών επιτρέπει», επισηµαίνει ο ψυχολόγος κ. Δηµοσθένης Παναγιώτου. «Οι γυναίκες που µένουν µε τους γονείς τους αντιµετωπίζουν ισχυρότερες ψυχολογικές πιέσεις από τους άντρες, ενώ η απασχόληση των πεντακοσίων ευρώ, που δυστυχώς τείνει να παγιωθεί, δηµιουργεί µια ακόµα εικονική πραγµατικότητα που τους εγκλωβίζει: διακόσια πενήντα το δάνειο του αυτοκινήτου, διακόσια για να βγαίνω, τα λεφτά τελειώνουν.
Το αποτέλεσµα είναι η ισχυροποίηση της εξάρτησης από τους γονείς και το πατρικό σπίτι, οι οποίοι βέβαια ζητούν ανταλλάγµατα και ενεργό ρόλο στην καθηµερινότητα των παιδιών τους».
Η «ασφαλής βάση»
Παλαιότερα, οι νέοι άνδρες έφευγαν µετά την ενηλικίωσή τους από το πατρικό τους σπίτι, γι’ αυτό άλλωστε επικράτησε και ο όρος γκαρσονιέρα για τα διαµερίσµατα του ενός δωµατίου που τα νοίκιαζαν συνήθως οι νέοι εργένηδες. Τώρα όλο και περισσότεροι αργούν να εγκαταλείψουν το σπίτι των γονιών τους, αφήνοντας ανοικτά τα περιθώρια παρέµβασης στη ζωή τους, όπως σηµειώνει και ο ψυχολόγος κ. Παναγιώτου. «Κεκτηµένα εφήβων ρίχνονται στην αρένα των οικογενειακών διεκδικήσεων, προκαλώντας αγεφύρωτες ρήξεις, µε απίστευτα αποτελέσµατα: Τι ώρα γυρνάς, µην ακούς µουσική το βράδυ, χαµήλωσε την τηλεόραση, δεν θα φέρεις τον φίλο σου εδώ και άλλα τέτοια γεννούν το σύνδροµο του Σπάρτακου, απέναντι σε µια σκλαβιά που όµως δεν υπάρχει. Ο νέος επαναστατεί απέναντι σε µια εξουσία που µόνος του εµπεδώνει κάθε µέρα, αντίσταση η οποία του δηµιουργεί ευεξία και θάρρος για το µέλλον το πρωί, αηδία και µίσος για τον καταπιεστή το απόγευµα και τον σπρώχνει φυγόµαχο στην ψυχαναλυτική “ασφαλή βάση” του κρεβατιού του το βράδυ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου