ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Το μήνυμα ελήφθη;

Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Σαν να μη συνέβη το παραμικρό στην οικονομικοκοινωνική ζωή της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Στο ίδιο έργο θεατές για μια ακόμη φορά, για μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση. Υποσχέσεις, χειραψίες, χειροκροτήματα, έτοιμα σταυρωμένα... ψηφοδέλτια, χαμόγελα και πανηγυρισμοί σε μια χώρα που «ξεγυμνώθηκε» παγκοσμίως ξευτελίζοντας αρχές και ιδανικά που σημάδεψαν ιστορικά τον τόπο.

Ανάμεσα στους χιλιάδες υποψήφιους συμβούλους, πολλοί γνωστοί και φίλοι μας επιχείρησαν να μας μεταπείσουν ότι τώρα κάτι θα αλλάξει, ότι θα φυσήξει νέος άνεμος.

Η παρουσία νέων ανθρώπων στα ψηφοδέλτια ήταν όντως εμφανή. Η νοοτροπία όμως στολίστηκε και πάλι με την παλιά συνταγή. Ακόμη κι αν υπήρξαν κάποιες φωνές με νέα φιλοσοφία , με νέες ιδέες και προοπτικές, ακόμη κι αν επικράτησαν οι ανεξάρτητες πρωτοβουλίες, οι παλιές καραβάνες κατάφεραν σε πολλές περιπτώσεις να τις καταπνίξουν γιατί δεν βόλευαν το σύστημα.

Ο «Μαυρογιαλούρος», ο «Μαντάς», ο «Γκόρτσος», ο «Καλοχαιρέτας», ο «Γκρουέζας», αποτελούν τους αιώνιους εφιάλτες στα πολιτικά δρώμενα του τόπου που δυστυχώς τους επικροτούμε, άμεσα και έμμεσα, σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας μας. Όσο κι αν η αποχή από τις κάλπες έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα στο πολιτικό κατεστημένο, οι μέθοδοι και οι πρακτικές που ακολουθούνται από τα μεγάλα κομματικά στρατόπεδα αλλοιώνουν για πολλοστή φορά το νόημα και την ουσία της συμμετοχής των πολιτών σε μια εκλογική διαδικασία.

Επικεντρωμένοι στα ποσοστά που αποκόμισαν από τις ψήφους, οι κομματικοί μηχανισμοί αγνοούν τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων που εκδηλώνει, με την αποχή και τη στήριξη ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων, μια μορφή διαμαρτυρίας και δεν θέλουν να παραδεχτούν ειλικρινά το αληθινό μήνυμα που στέλνει η πλειοψηφία. Γι’ αυτούς τους μηχανισμούς δεν υπάρχει θέμα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όλα βαίνουν καλώς κι όλοι είναι νικητές θέτοντας στο περιθώριο το θεσμό του Δημάρχου, του Περιφερειάρχη, του Καλλικράτη, του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Για εμάς όμως τους απλούς πολίτες υπάρχει θέμα σοβαρό γιατί επιβάλλεται και πρέπει να μετέχουμε στα κοινά, αλλά θα πρέπει κάποτε να μάθουμε να κατευθύνουμε τη σκέψη μόνοι μας χωρίς να σερνόμαστε πίσω από τα άρματα που διχάζουν και καθορίζουν συγκεκριμένη γραμμή και δράση.

Γ.Τ.