ΔΗ.ΚΕ.ΒΙ.Γ. : Ευχαριστήρια επιστολή στην Κυρία Φρόσω Λιοσάτου...- ΑΕΤΟΣ3...

Αγαπητή φίλη Φρόσω,"Τα μπουκάλια" που αποσφράγισε, μέσα στην πολυκύμαντη και φουρτουνιασμένη ζωή του, ο Δημήτρης Λιοσάτος...

έφτασαν στη Βιβλιοθήκη του Τόπου που αγάπησε, γεμάτα από ανυστερόβουλα, άμωμα μηνύματα …

Κάθε στοίχος, κάθε αράδα, κάθε λέξη αποκαλύπτουν την εύχαρι παρουσία του στην πόλη μας.

Εύχαρι παρουσία, με λεπτά ιωνικά αποτυπώματα, που μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο, ανεξίτηλα στη μνήμη.

Που με το ξανακοίταμά τους απαγκιστρώνεται ο ζέφυρος της αισιοδοξίας και ο έρωτας για ζωή και δημιουργία.

Όπως ήταν η ίδια του η ζωή, η ίδια του η μοριακή σύσταση.

Ήταν παρών όταν άνοιξε το κουτί της η Πανδώρα και κόντρα στον πατέρα των Ολυμπίων, δεν γόγγυσε ποτέ! Και δεν του έλειψε το φωτεινό χαμόγελο.

Ένα φωτεινό χαμόγελο, που θέλησε να μας το αποστερήσει ο άρχοντας των Αιωνίων Σιωπών, χωρίς, όμως, να υπολογίζει στην απόδραση.

Στην απόδραση που τόσο είχε ειδικευθεί ο Δημήτρης!!!

Βρήκε λοιπόν την χαραμάδα και μας έστειλε

με τα "αποσφραγισμένα του μπουκάλια",

με τις τρεις ποιητικές του συλλογές: 1). «Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ» 2). «Δοκίμια θανάτου» 3). «Ανεπίδοτα μόρς», την ανεξίτηλη φωτεινή του παρουσία στο διηνεκές, για να μην τον ξεχνούν οι φίλοι του και για να ακονίζουν τις ευαισθησίες τους οι νεότεροι.

Η Βιβλιοθήκη θα τοποθετήσει τις τρεις ποιητικές του συλλογές στην Προθήκη των Γρεβενιωτών Δημιουργών.

Φρόσω σ’ ευχαριστούμε θερμότατα και σου ευχόμαστε υγεία και δύναμη.

Για τη δημόσια κεντρική βιβλιοθήκη Γρεβενών

Ο προϊστάμενος

Ζαγκανίκας Σίμος

ΥΓΑΕΤΟΣ3:  Ας μην τον ξεχάσουμε. Ένα ποίημα από το τελευταίο του βιβλίο:

NAMES AND ADDRESSES

 «Δεν σβήνω απ’ τον κατάλογο

τους αποθαμένους φίλους

παρά πυκνά, πυκνότερα

χαράζω τ’ όνομά τους,

ως μεσαιωνικός αντιγραφεύς.

σκαλίζω δίπλα τους μικρές  φιγούρες

-μικροτεχνήματα τα ονόμαζαν-

βάζω χρώματα κι αρώματα

ξεσκονίζω κι από πάνω τους τη λήθη

αποδιώχνω και το χρόνο

-τον αναμνηστικό-

και τους αφήνω απαλά επάνω στη σελίδα

σαν το περαστικό αεράκι

όταν σπάει τα φαληριόεντα κύματα,

τα γκριζάρει, τα αφρίζει

για να αφήνουν ίχνη αλατιού

-χθόνια συνήθεια-

στην Ποσειδώνος,

δίπλα στον Αχέροντα

αυτόν τον υπέροχο ποταμό με τις πλάβες

την αμίλητη σιωπή των ανθρώπων

και την προαιώνια προσμονή

ενός απέραντου ταξιδιού.»

 Δοκίμια Θανάτου, εκδ. Κάκτος, 2005