Άκουγα τον Ντομινίκ Στρος Καν να επαναλαμβάνει τη λέξη που ανέμιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου το ‘81. «Αλλαγή». Αυτή την απλή λέξη που του ψιθύρισε στο αυτί ο διάσημος τότε ως προς τις συμβουλές του προς τον Μιττεράν, Γάλλος διαφημιστής Σεγκελά... Ξέρεις, αυτός που αργότερα είπε «μη πείτε στη μητέρα μου ότι δουλεύω στη διαφήμιση, με νομίζει πιανίστα σε μπορντέλο». Αλλαγές παντού.
Η συμβουλή του σοσιαλιστή Ντομινίκ. Στις δομές, στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση, στην παραγωγική διαδικασία, στη νοοτροπία. Η προτροπή του σαφής. Γκρεμίστε και ξανακτίστε. «Γιώργο γκρέμισε όσα έκτισε ο πατέρας σου μαζί με τους άλλους της Ν.Δημοκρατίας», σα να είπε ο τιμονιέρης του ΔΝΤ. Έχοντας την υποστήριξη του ΔΝΤ υπό τις γνωστές ήδη προϋποθέσεις. Και αν ακόμη σας εγκαταλείψουν οι εταίροι σας, άφησε να εννοηθεί, εμάς θα μας έχετε κοντά σας. Ο Γάλλος πολιτικός, με την εμφάνιση του ως μάνατζερ στην Αθήνα, μας έδειξε ότι «το ‘χει». Διαθέτει την άνεση και το λόγο για να κάνει τα πράγματα να φαίνονται απλά. Η επίσκεψη του είχε προφανώς πολιτικά χαρακτηριστικά. Παρείχε υποστήριξη. Και η οικειότητα του Γιώργου να προσφωνήσει τον προσκεκλημένο με το όνομα του επίσης. Σα να μας έλεγε "την κυβέρνηση και τα μάτια σας!" Ότι δεν πήρε χαρά η ΝΔ με αυτά που άκουσε, επίσης προφανές.
Αδικεί την αξιωματική αντιπολίτευση η εικόνα της. Ενώ στηρίζει κυβερνητικές αποφάσεις, δηλαδή συναινεί σε ορισμένα ζητήματα, στον κόσμο-εσωτερικό και εξωτερικό- φαίνεται ακριβώς το αντίθετο. Θέλουν και το πετυχαίνουν ή τους προκύπτει; Δεν το ξέρω.
Εκείνος, όμως, που εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο παρατήρησης, είναι φυσικά ο πρωθυπουργός. Ο εξεταζόμενος Γιώργος Παπανδρέου καλείται να αντικαταστήσει την παλαιά αντίληψη για το κράτος και να εγκαταστήσει τη νέα. Απλό για να διατυπωθεί και να ακουστεί, δύσκολο να εκτελεστεί. Με ποιο ηθικό έρεισμα; Το θέτουμε σχεδόν όλοι. Δεν υπάρχει, δυστυχώς για τους 300 του Κοινοβουλίου. Ομως, για να μην το ισοπεδώνω... Δεν κρίνονται αρκετά όσα έγιναν έως σήμερα. Πρέπει το πολιτικό σύστημα να αναλάβει μόνο του την πρωτοβουλία να μειώσει το κόστος λειτουργίας του. Με σοβαρές περικοπές. Σοβαρή μείωση βουλευτών και όλων όσων ακολουθούν. Τα πρόσωπα που θα μείνουν, έστω και αν είναι μέρος του προβλήματος, θα έχουν ένα ισχυρό άλλοθι προκειμένου να εγγυηθούν (;) το καλύτερο κράτος-κοινωνία του αύριο. Διαφορετικά θα μας συνοδεύει πάντα η αμφιβολία και η αμφισβήτηση για τις καλές προθέσεις. Για να με πείσεις να αλλάξω τη στραβή νοοτροπία και αντίληψη δεν αρκεί να περικόψεις κατά τι το μισθό και τις δαπάνες σου. Τους βουλευτές τους θέλουμε σ’ έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτόν που έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους. Να πάψουν να είναι προσωπάρχες στην πρόσληψη υπαλλήλων αλλά να κάνουν πολιτική με λιγότερο λαϊκισμό. Με ουσιαστικό πολιτικό λόγο που προφανώς θα έχει και παιδευτικό χαρακτήρα. Έτσι, όπως τους βλέπω τους περισσότερους, δεν αποφεύγω και εγώ τον λαϊκισμό τώρα, δεν τους έχω ικανούς να πείθουν την κοινωνία πως πράγματι έχουν δυνατότητες για το καινούργιο.
Αν παρομοιάσουμε όλη την κατάσταση σα μια φωτιά, η «φλόγα» δεν φαίνεται να καταλαγιάζει εύκολα. Αντιθέτως σκέψεις θα μας τυραννούν διαρκώς. Δεν θα μας επιτρέπουν στιγμή ησυχίας. Απάνθρωπο να μην μπορείς να ηρεμήσεις. Έστω ελάχιστα! Όσο προχωρούμε προς τον χειμώνα τόσο θα μας τριβελίζουν το μυαλό. Κάνουμε το σωστό; Αξίζει να παλεύουμε; Ακολουθούμε την ορθή πορεία; Μήπως είμαστε παγιδευμένοι στην αποτυχία από την αρχή; Μήπως ο δύσκολος, τραχύς δρόμος, βγάζει έτσι κι αλλιώς σε αδιέξοδο; Δηλαδή εκεί που θα καταλήγαμε, ίσως πιο γρήγορα, αν κηρύσσαμε πτώχευση; Δεν το κάνουμε από τώρα, αφού θα συμβεί, όπως λένε διάφοροι ειδικοί και επαναλαμβάνουν τα παπαγαλάκια; Μπορεί αυτοί που μας έφεραν στην καταστροφή να εγγυηθούν το αύριο; Με ποια ηθική υπόσταση; Τα ίδια πρόσωπα πάλι φρουροί της νομιμότητας; Μα, τι υποκριτές οι άτιμοι; Πιάνουν από τώρα θέση για την επόμενη φάση; Πάλι, διαπλοκή, παρέα με τους απατεώνες; Ξανά στις οικονομικές συναλλαγές οι προμηθευτές του δημοσίου; Και πότε θα γίνει η οικονομία μας πραγματικά ανταγωνιστική, χωρίς την κρατική εμπλοκή; Τι είναι αυτό που θα μας πείσει ότι στον επόμενο τόνο η κατάσταση θα παρέχει βεβαιότητες προς ανατροπή των δεδομένων; Σας αφήνω να συνεχίσετε την απαρίθμηση των αρνητικών σκέψεων. Οι συνδυασμοί είναι άπειροι.
Αν, όμως, δεν θέλω να σκάψω περαιτέρω την ψυχή μου, αν θέλω να περιορίσω τη μελαγχολία μου, εάν δεν θέλω να καταντήσω καταθλιπτικός αρνούμαι να κάνω τις παρακάτω σκέψεις:
Ότι τελικά επιθυμούμε την αποτυχία της Ελλάδας γιατί είμαστε αθεράπευτα ατομιστές. Με την επίφαση των «κοινωνικών αγώνων», όπως μου έγραψε ακροατής-αναγνώστης, οικοδομήσαμε το δήθεν και χάσαμε κάθε αίσθηση μέτρου. Οφείλουμε να ξαναβρούμε τις «συντεταγμένες» του και πιστεύω θα καταφέρουμε έτσι να ισορροπήσουμε. Προφανώς δεν θα βρεις κανένα που έκανε εσωτερική υποτίμηση, μείωσε δηλαδή το εισόδημα του, και να είναι χαρούμενος. Έχω όμως την αίσθηση πως συναντάς πολλούς που οι οποίοι σιωπηλά σε γνέφουν. Βλέπουν, ξέρουν και κρίνουν.
Αν έχει τη σωστή συνταγή ο Γιώργος μαζί με τον Παπακωνσταντίνου και τους άλλους, ή το ένα ή το άλλο, υπάρχουν επί του θέματος σοφότεροι από εμένα να απαντήσουν. Από την πλευρά μου αυτό που περιμένω είναι να ανταμώσουν περισσότερες «κεφαλές» προκειμένου να βρουν την καλύτερη λύση. Αυτό που αλλιώς λέμε συναίνεση. Ότι κάνουμε όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι στο σπίτι μας και στη δουλειά μας. Ότι κάνουν και οι πολιτικοί για τον εαυτό τους αλλά δεν το κάνουν για το σύνολο, για την πατρίδα για τον τόπο τους. Γιατί δεν είναι ειλικρινείς. Ειδικά για τα κόμματα εξουσίας είναι ο απόλυτος ξεπεσμός να βλέπεις τα στελέχη τους να σέρνουν την άποψη τους στον παράλληλο δρόμο τους…
Ντρέπομαι.
ΥΓ. Τέσσερις άνθρωποι έγραψαν για την κρίση. Το βιβλίο «Υπό το μηδέν, τέσσερα σχόλια για την κρίση», κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα. Συγγραφείς, ο μυθιστοριογράφος Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο δημοσιογράφος της «Κ» Πάσχος Μανδραβέλης, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης και ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου. Σας το συνιστώ. Να είναι το δώρο των γιορτών για τον εαυτό σας, κατ’ αρχήν, και μετά για συγγενείς και φίλους. Διαβάστε το για το συζητήσουμε εκτενώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου