ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό, ήταν ένας Εµπενίζερ Σκρουτζ που τον έλεγαν Θανάση Παπαδόπουλο. Ο Θανάσης δεν ήταν πάντα Σκρουτζ: µουντρούχος, απότοµος, η µούρη µέχρι το πάτωµα, η τσέπη κλειδωµένη, η καρδιά ξεχασµένη σε κάποια άδεια θυρίδα µιας τράπεζας. Χαρά Θεού ήταν κάποτε... Χαµογελαστός και καλοσυνάτος!.. Πολλά δεν είχε, αλλά δεν του έλειπε και τίποτα. Ζούσε ευτυχισµένος µε την οικογένειά του, µε τις γιορτούλες και τα γλεντάκια τους, τις εκδροµές και τα ταξιδάκια τους… Οχι, µόνο Σκρουτζ δεν τον έλεγες τον Θανάση… Σκρουτζ τον έκανε το ∆ΝΤ. Η τρόικα, η οικονοµική κρίση. Ο µισθός που του κόψανε στα δύο. Η γυναίκα του που έµεινε άνεργη στα 55 της και δεν είχε συµπληρώσει τα ένσηµα. Ο γιος που έψαχνε δουλειά µε το κιάλι...
Και το εγγονάκι του στην κούνια… Που δεν υποψιαζόταν τίποτα… Και δεν έφταιγε σε τίποτα… Κι ο Θανάσης τα ‘βλεπε όλα αυτά… Και δεν µπορούσε να κάνει τίποτα… Κι άλλαξε… Η ζωή τον άλλαξε… Την παραµονή το βράδυ, έπεσε να κοιµηθεί. Οχι γιατί νύσταζε, αλλά για να ζεσταθεί το κοκαλάκι του, µια που το πετρέλαιο κι εκείνος είχαν κόψει προ πολλού τις διπλωµατικές τους σχέσεις. Κι όπως έγερνε τα βλέφαρα, άκουσε µια φωνή:
«Σε λίγο θα σε επισκεφτούν τρία φαντάσµατα. Από τα Χριστούγεννα του παρελθόντος, του παρόντος και του µέλλοντος…».
ΚΙ ΗΡΘΑΝ πρώτα τα Χριστούγεννα του παρελθόντος… Νιόπαντρος ο Θανάσης. Με τον γιο του να µπουσουλάει στα πόδια του… Στην παλιά τηλεόραση ένα χαζοχαρούµενο εορταστικό, οι µπάλες τυλιγµένες προσεχτικά σε εφηµερίδες, τα αγγελάκια και οι χρυσές γιρλάντες σκορπισµένες στο πάτωµα. Στην πορσελάνινη πιατέλα µελοµακάρονα σπιτικά. Στο ψυγείο µια γαλοπούλα περίµενε στωικά τη µαύρη της τη µοίρα. Ανήµερα, θα µαζευόταν στο σπίτι όλη η οικογένεια. Και την παραµονή Πρωτοχρονιάς στου κουµπάρου. Να ξηµερωθούν παίζοντας 31 και ποντάροντας φραγκοδίφραγκα. Λεφτά ποτέ δεν υπήρχαν πολλά… Οµως τίποτα δεν τους έλειπε… Και το αγοράκι που µπουσούλαγε στα πόδια τους θα έβρισκε στο στολισµένο δέντρο ένα κατακόκκινο αυτοκινητάκι µε µπαταρίες! Ηρθανε και φύγανε… Τα Χριστούγεννα του παρελθόντος… Τη θέση τους παίρνουνε τα Χριστούγεννα του παρόντος. Σε µια πόλη καταθλιπτική, σκοτεινή, αστόλιστη, άδεια. Σε ένα διαµέρισµα ποτισµένο υγρασία. Το παλιό πλαστικό δέντρο φυλλορροεί. Πάνω στα τσουροµαδηµένα κλαριά του ελάχιστα στολίδια που λες κι έχουν δραπετεύσει από τη ζώνη του λυκόφωτος. Η γαλοπούλα έγινε κοτόπουλο και το οικογενειακό τραπέζι σουβενίρ. Κανείς πια δεν καλεί κανέναν. Ολοι κλείνονται στους τέσσερις τοίχους και υπολογίζουν πώς θα πληρώσουν φως, νερό, τηλέφωνο. Και δεν τους βγαίνουν τα κουκιά… Και το αγόρι που µπουσούλαγε έκανε ένα δικό του αγόρι… Το ανυποψίαστο µωρό στην κούνια… Που δεν περιµένει κόκκινα αυτοκίνητα… Κι ευτυχώς, δεν το ξέρει… Οχι ακόµα… Κι εδώ – κάπου εδώ – αλλάζει το παραµύθι… Ετσι, αυθαίρετα… Γιατί, αν ακολουθήσουµε πιστά τον Ντίκενς, θα ψυχοπλακωθούµε άπαντες… Τα Χριστούγεννα του µέλλοντος θα είναι βουτηγµένα στον ζόφο και στο έρεβος… Γιατί το µωρό στην κούνια γεννήθηκε χωρίς αιτία… Σε µια χώρα χωρίς αύριο… Τα Χριστούγεννα του µέλλοντος µπορεί να µην είναι ολόφωτα και ξένοιαστα! Οµως πάντα, κάπου, ελλοχεύει µια ελπίδα… Μια µικρή παράλογη πεισµατάρα ελπίδα… Μια σπίθα που – έστω κι αδύναµη – εµµένει.
Και πάει και κουρνιάζει στην κούνια του µωρού… Στην κούνια του αύριο… Της καινούργιας γενιάς... Που ίσως τα καταφέρει καλύτερα από µας… Κόντρα σε κάθε προγνωστικό, σε κάθε στοίχηµα, ίσως – µαζεύοντας µπάζα κι άχρηστα υλικά απ’ τα συντρίµµια – χτίσει τον δικό της κόσµο… Ισως… ΚΑΙ ΤΟΤΕ ο Σκρουτζ θα γυρίσει στον µύθο του. Κι ο δικός µας Σκρουτζ θα ξαναβρεί τον Θάναση!
Merry Christmas… ουπς Merry Crisis!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου