Οι περισσότεροι από εμας, όταν ακούμε τη λέξη “γίγαντας”, φέρνουμε στο νου μας ευτυχισμένες αναμνήσεις από τότε που ήμασταν παιδιά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα μας διάβαζαν παραμύθια. Έτσι, ακόμα και σήμερα θυμόμαστε τον κακόβουλο γίγαντα του “Τζακ και η Φασολιά”, που τελικά... βρήκε το δάσκαλο του ή τον “Εγωιστή γίγαντα” με τον πανέμορφο κήπο του Oscar Wilde.
Φυσικά, ακόμα και όταν διαβάζαμε τα εν λόγω παραμύθια, δεν πιστεύαμε πραγματικά πως υπάρχουν γίγαντες και σήμερα, που η λογική της ωριμότητας μας έχει επικρατήσει της παιδικής φαντασίας, δεν έχουμε πια καμιά αμφιβολία: γίγαντες δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ.. εκτός από αυτούς που βρίσκουν καταφύγιο στις σελίδες των παραμυθιών.
Ή μήπως… τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά;
Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ο μύθος (;) περί της ύπαρξης γιγάντων απαντάται σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς:
Κατά την ελληνική μυθολογία, οι γίγαντες ήταν υπερφυσικά όντα, παιδιά του Ουρανού και της Γης, που συγκρούστηκαν με τους Ολύμπιους Θεούς σε έναν ανελέητο πόλεμο που έμεινε γνωστός ως Γιγαντομαχία. Παρόμοια διαμάχη έλαβε χώρα και στην Νορβηγική μυθολογία, μεταξύ των Θεών και των Γιγάντων που κατοικούσαν στο τεράστιο κάστρο Utgard, ενώ στην Κινεζική, ο ίδιος ο κόσμος δημιουργήθηκε από έναν γίγαντα (Pangu)..
Πέρα από τη μυθολογία όμως, οι γίγαντες αναφέρονται ως υπαρκτά όντα στα ιερά βιβλία των δημοφιλέστερων θρησκειών του κόσμου! Έτσι, στη Βίβλο -που βρίθει από αναφορές για γιγάντια όντα- διαβάζουμε ότι “Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις” (Γεν. 6:4) και ότι το μέγεθος τους προκαλούσε δέος (“καὶ ἐκει̃ ἑωράκαμεν τοὺς γίγαντας καὶ ἠ̃μεν ἐνώπιον αὐτω̃ν ὡσεὶ ἀκρίδες” – Αριθμοί 13:33) .
Σημείωση: Ο εβραικός όρος Nephilim αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα ως γίγαντας στις μεταφράσεις της Βίβλου. Το αν η εν λόγω μετάφραση είναι σωστή ή όχι, είναι μια άλλη ιστορία…
Αν και το Κοράνι δεν αναφέρεται ξεκάθαρα στην ύπαρξη γιγάντων, στις Hadith (προφορική παράδοση του Ισλάμ σχετικά με τη ζωή και τις διδαχές του Προφήτη Μωάμεθ) διαβάζουμε:
“Ο Προφήτης είπε: “Ο Αλλάχ έφτιαξε τον Αδάμ, δημιουργώντας τον με ύψος 60 πήχεις (σ.σ περίπου 27 μέτρα!). (…) Από τη Δημιουργία του Αδάμ, το ανάστημα των ανθρώπων μειώνεται συνεχώς.” (Hadith Sahih Bukhari, 55:543)
Πέρα όμως από τις θρησκευτικές και μυθολογικές αναφορές, υπάρχει κάποιο αρχαιολογικό στοιχείο που να επιβεβαιώνει ότι γιγάντια ανθρώπινα όντα υπήρξαν κάποτε στη Γη;
Το πρωινό της 18ης Οκτωβρίου του 1869, ένα απρόσμενο γεγονός συντάραξε τη μικρή κοινωνία του Cardiff των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Οι εργάτες που έσκαβαν ένα πηγάδι στη φάρμα του William Newell, ανακάλυψαν έκπληκτοι ένα απολιθωμένο ανθρώπινο σώμα ύψους τριών μέτρων!
Φυσικά, ακόμα και με τα περιορισμένα μέσα του 19ου αιώνα, η είδηση δεν άργησε να κυκλοφορήσει και μέσα σε λίγες ώρες οι πρώτοι περίεργοι επισκέπτες κατέφθασαν στη φάρμα . Μέχρι το μεσημέρι το πλήθος μεγάλωνε συνεχώς και ο Newell αποφάσισε να μη χάσει άλλο χρόνο: έστησε μια πρόχειρη σκηνή πάνω από το πηγάδι και, όντας προφανώς επιχειρηματικό πνεύμα, έκοψε εισιτήρια των 25 σεντς (σημερινή αξία περίπου 4$) σε όσους ήθελαν να δουν τον “γίγαντα”. Το αντίτιμο δε φάνηκε να επηρεάζει καθόλου την επισκεψιμότητα του απολιθώματος και, προς μεγάλη ικανοποίηση του Newell, το πλήθος εξακολουθούσε να συρρέει στη φάρμα του.
Δύο ημέρες αργότερα, η τοπική εφημερίδα Syracuse Journal έγραψε για την ανακάλυψη του “γίγαντα” και πλέον οι επισκέπτες κατέφθαναν κατά χιλιάδες. Καθηγητές, διανοούμενοι, επιστήμονες, ακόμα και απλοί χωρικοί στριμώχνονταν στην ουρά για ώρες, κάτω από τον ήλιο ή μέσα στη βροχή, προκειμένου να δουν από* κοντά την μεγαλύτερη ίσως αρχαιολογική ανακάλυψη του 19ου αιώνα. Όπως μας περιγράφουν πηγές της εποχής, οι περισσότεροι από αυτούς έφευγαν από τη σκηνή πεπεισμένοι πως αντίκρυσαν με τα μάτια τους τα απομεινάρια ενός γίγαντα, ενώ κάποιοι, ίσως λιγότερο ενθουσιώδεις, θεωρούσαν πως το έκθεμα δεν ήταν παρά ένα πανάρχαιο άγαλμα, που όμοιο του δεν είχε βρεθεί ποτέ ως τότε στην αμερικανική ήπειρο.
Μέσα σε δέκα ημέρες από την ανακάλυψη του, η “φήμη” του γίγαντα είχε απλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα και τα κέρδη του Newell αυξάνονταν με εκθετικό ρυθμό. Το τεράστιο ενδιαφέρον του κοινού και τα οικονομικά οφέλη που απολάμβανε ο Newell από την εκμετάλλευση του ευρήματος, τράβηξαν την προσοχή μιας ομάδας επιχειρηματιών με πρωτοστατούντα έναν τραπεζίτη ονόματι David Hannum. Ο Hannum προσέφερε στον Newell 30.000 $ (σημερινό ποσό περίπου 250.000 $!) και ποσοστά επί των εισιτηρίων για να αγοράσει τον γίγαντα. Ο Newell δέχθηκε και σύντομα το έκθεμα μεταφέρθηκε σε ειδικό χώρο στην Syracuse, όπου και εκτίθετο στο κοινό, με αντίτιμο εισιτηρίου ένα δολλάριο!
Το Δεκέμβριο του 1869 όμως, και ενώ τα πλήθη συνέρρεαν ακόμα στη Syracuse, μια εφημερίδα δημοσίευσε συνέντευξη του George Hull, ξαδέρφου του William Newell. Σε αυτήν ο Hull ομολόγησε ότι ο “γίγαντας” δεν ήταν αυθεντικός, αλλά ένα γύψινο γλυπτό που είχε κατασκευάσει κάποιος γλύπτης για λογαριασμό του. Hull και Newell, έκρυψαν το γλυπτό στο χώμα της φάρμας του τελευταίου το Νοέμβριο του 1868 και ύστερα από λίγους μήνες, προσέλαβαν δύο άντρες για να “σκάψουν ένα πηγάδι”, υποδεικνύοντας τους να σκάψουν στο σημείο όπου είχαν κρύψει το “γίγαντα”! Έτσι, οι εργάτες “ανακάλυψαν” το απολίθωμα, συμβάλλοντας άθελα τους σε μια από τις μεγαλύτερες απάτες της ιστορίας των ΗΠΑ!
Φυσικά, η ιστορία του γίγαντα του Cardiff, δεν είναι η μοναδική. Για την ακρίβεια, “ανακαλύψεις” σαν τις προαναφερθείσες υποτίθεται πως έχουν λάβει χώρα -μεταξύ άλλων- σε, Tenessee, Pennsylvania, Ohio, Nevada, Kentucky, New York και γενικά απ’άκρη σ’άκρη στις ΗΠΑ. Μη νομίζετε όμως πως η αμερικανική ήπειρος έχει τα αποκλειστκά προνόμια, αφού υπερμεγέθεις σκελετοί και οστά έχουν “βρεθεί” επίσης σε Αυστραλία, Κίνα, Φιλιππίνες, Ρωσία, Μαρόκο, Σαουδική Αραβία, Κεντρική Αφρική, Γερμανία, Ινδία, ή αν θέλουμε να είμαστε ακριβέστεροι, παντού στον κόσμο.
Πέρα όμως από τον φαινομενικά παγκόσμιο χαρακτήρα των ανακαλύψεων, οι αναφορές για αυτές εμφανίζουν ένα ακόμα κοινό σημείο: την έλλειψη αξιόπιστων πηγών! Τις περισσότερες φορές, οι ανακαλύψεις προβάλλονται σε αφιερώματα του τοπικού Τύπου που βασίζονται σε προσωπικές αφηγήσεις μαρτύρων, τα οποία δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ίδια την ανακάλυψη παρά στα στοιχεία του μάρτυρα ή την αξιοπιστία του. Έτσι, είναι σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις να έχουμε λεπτομερέστατα στοιχεία για το εύρημα (ύψος, χρώμα, βάθος στο οποίο βρέθηκε, παρουσία τυχόν εργαλείων ή αντικειμένων) αλλά αντιθέτως, να μην γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για την ακριβή τοποθεσία όπου αυτό ανεσκάφη!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των αναφορών που συναντά κανείς στη σχετική βιβλιογραφία, είναι ότι αυτές δείχνουν να περιορίζονται στη πορεία του χρόνου. Ενώ ο 19ος αιώνας βρίθει από ανακαλύψεις γιγάντιων οστών, στις αρχές του 20ου παρατηρείται μια σημαντική μείωση, ενώ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι αναφορές σπανίζουν.
Εξαίρεση αποτελεί μια σειρά chain-mails που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από το Μάρτιο του 2004. Τα συγκεκριμένα mail, που είναι ανυπόγραφα, αναφέρουν μια συγκλονιστική ανακάλυψη ενός ανθρώπινου σκελετού ύψους 7,5 μέτρων, από μια αποστολή της Aramco (Arabian American Oil Company) που αναζητούσε κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Αραβική έρημο. Αυτό που έκανε όμως τα εν λόγω mail τόσο δημοφιλή δεν ήταν η αναφορά της ανακάλυψης, αλλά οι φωτογραφίες από το χώρο της εκσκαφής, στις οποίες φαίνεται ξεκάθαρα ο υπερμεγέθης σκελετός!
Δυστυχώς όμως, η αλήθεια δεν άργησε να φανεί: το mail ήταν μια καλοστημένη απάτη και οι φωτογραφίες προέρχονταν από διαγωνισμό Photoshop που διοργάνωσε γνωστή ιστοσελίδα!
Γίγαντες στην … Ελλάδα;
Μια παρόμοια “ανακάλυψη” έκανε το γύρο του κόσμου και πάλι μέσω email, μέσα στο 2009. Αυτή τη φορά όμως, τα γιγάντια οστά δεν ανακαλύφθηκαν στην Αραβική έρημο ή την Ινδία (κυκλοφορεί και αυτή η ιστορία) αλλά στην … Ελλάδα!
Όλα ξεκίνησαν από κάποιες φωτογραφίες, που στάλθηκαν σε γνωστό περιοδικό του χώρου του μεταφυσικού μέσω email (Τρίτο Μάτι, τεύχος 172) και απεικόνιζαν ανασκαφές που έλαβαν χώρα κοντά στην Αρχαία Πρόσυμνα της Αργολίδας, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τα Κυκλώπεια τύχη των Μυκηνών. Σύμφωνα με κάποια ελληνοαμερικανίδα που προμήθευσε τις φωτογραφίες στο περιοδικό, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ανθρώπινους σκελετούς ύψους 5-6 μέτρων. Το θέμα αποτέλεσε αφορμή για τη συγγραφή ενός εξαιρετικού άρθρου από τον Γιώργο Κασιμάτη, ενώ γρήγορα έγινε ευρέως γνωστό και στις 16 Ιουλίου του 2009 έγινε πρωτοσέλιδο στην τοπική εφημερίδα της Αργολίδας, Αργολικά Νέα.
Από τότε, οι φωτογραφίες αναδημοσιεύτηκαν σε δεκάδες sites και blogs, ενώ το θέμα έκανε και το γύρο του κόσμου όταν κυκλοφόρησε με chain-mails , μεταφρασμένα στην αγγλική γλώσσα.
Τελικά, και πάλι αποδείχθηκε ότι “άνθρακες ο θησαυρός”. Κάποιος παρατηρητικός διαπίστωσε ότι μια από τις φωτογραφίες απεικόνιζε στην πραγματικότητα την ανασκαφή ενός δεινοσαύρου στο Νίγηρα της Αφρικής το 1993 και ότι το ανθρώπινο κρανίο είχε “τοποθετηθεί”
στη φωτογραφία με Photoshop… Κι αν η συγκεκριμένη είδηση ήταν κατασκευασμένη, δε μπορεί να πει κανείς το ίδιο με σιγουριά για τους γίγαντες της Μεσσηνίας, που ήρθαν στο φως μετά από δημοσίευμα της εφημερίδας Εμπρός, τη δεκαετία του 1900.
Συγκεκριμένα, στο φύλλο της 7ης Αυγούστου του 1900, στη σελίδα 3, διαβάζουμε:
Εκ θετικής και λίαν αξιοπίστου πηγής ανακοινούται ημιν, ότι εν τινι χωρίω της Μεσσηνίας ανευρέθησαν προ τινος ανασκαπτομένου αγρού τινος δύο γιγάντιοι σκελετοί ανθρώπων, μήκους τριών και ημίσεος περίπου μέτρων. Ο κάτοχος αυτών κατώρθωσε να τους μεταφέρη λάθρα εις Καλάτας, όπου και τους φυλάττε, καραδοκών την ευκαιρίαν όπως τους εξαγάγη εις το εξωτερικόν
Δυστυχώς, περισσότερες πληροφορίες περί της ανακάλυψης (;) δε δίνονται ούτε σε επόμενο φύλλο της εφημερίδας, αλλά και ούτε και στον Τύπο της εποχής γενικότερα.
Εκτός από Μεσσηνία και Αργολίδα, γιγάντιοι σκελετοί φέρονται από πηγές να έχουν ανακαλυφθεί σε Χαλκιδική, Ύδρα, Ναύπλιο αλλά και … Αθήνα, κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η λίστα με τις υποτιθέμενες ανακαλύψεις γιγάντιων ανθρώπινων οστών, θα μπορούσε να καταλαμβάνει πολλές σελίδες, ίσως και ολόκληρο το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας! Η απλή παράθεση όμως πληροφοριών δε θα σήμαινε κάτι, εφόσον το μοτίβο σε όλες τις αναφορές είναι κοινό: υπερμεγέθεις σκελετοί ανακαλύπτονται τυχαία σε κάποια δυσπρόσιτη, ερημική περιοχή κατά τη διάρκεια εκσκαφών ή ανασκαφών αλλά τελικά τα ευρήματα καταλήγουν σε άγνωστη τοποθεσία ή αποκρύπτονται από τις κατά τόπους αρχαιολογικές υπηρεσίες.
Θα ήταν εύκολο να σταθούμε στον τεράστιο όγκο των μαρτυριών που βρίσκονται στο διαδίκτυο και τη σχετική βιβλιογραφία, θεωρώντας πως “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”. Όμως, η επιστημονική σκέψη και μεθοδολογία δεν αρκείται μόνο στην ανάλυση προφορικών αφηγήσεων και γραπτών μαρτυριών, αλλά απαιτεί και την εξέταση των ευρημάτων!
Δυστυχώς, είναι γεγονός πως από όλες τις μαρτυρίες που προαναφέραμε, δεν έχουμε στα χέρια μας ούτε ένα εύρημα, ούτε ένα οστό, ούτε καν μια αυθεντική φωτογραφία. Στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου ένα οστό ή απολίθωμα έφτασε στα χέρια των παλαιοντολόγων, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Cardiff, αποδείχθηκε πως επρόκειτο για μια καλοστημένη απάτη ή ακόμα και λανθασμένη αναγνώριση αφού κάποιες φορές τα “οστά γιγάντων “ ήταν απλά οστά … ζώων!
Σε κάθε περίπτωση, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως το ύψος του ανθρώπου δεν είναι κάτι σταθερό, αλλά εξαρτάται από σειρά παραγόντων και ως εκ τούτου διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, η διαφοροποίηση είναι τόσο έντονη που ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο της .. περιέργειας όσων των αντικρύζουν! Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Robert Pershing Wadlow, από το Illinois των ΗΠΑ, που με ύψος 2,72 m δε μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί (όσο ήταν εν ζωή) ως πραγματικός γίγαντας! Το γεγονός μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος “αληθινός” γίγαντας χρειαζόταν περισσότερες από 8.000 θερμίδες καθημερινά, προκειμένου να επιβιώσει, εγείρει σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσον, αν τέτοια όντα κάποτε υπήρξαν σε μεγάλους αριθμούς, θα μπορούσαν να βρίσκουν την τροφή τους με ευκολία.
Παρ’όλα αυτά, οι αναφορές σε πάμπολλα αρχαία κείμενα και κάποιες φωνές μαρτύρων, που ορκίζονται ότι πράγματι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια γιγάντια ανθρώπινα οστά, θα μας κάνουν πάντα να αναρωτιόμαστε:
Μήπως , οι γίγαντες περπατούσαν κάποτε ανάμεσα μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου