Ξεκίνησα να γράψω το άρθρο αυτό σαν απάντηση στις άναρθρες κραυγές οργής των απανταχού θεματοφυλάκων της Ελληνοσύνης και της αιματολογικής, πολιτιστικής, εθνικής και λοιπών σε –ης συνέχειας του περιούσιου λαού μας. Σαν απάντηση όχι στις θέσεις τους, κάθε ένας.. έχει –δυστυχώς, όπως θα έλεγε και ο προσφιλής τους Πλάτωνας- δικαίωμα να έχει άποψη και θέση. Το πρόβλημα δεν είναι η τοποθέτηση. Είναι η εκφορά της. Γιατί και η εκφορά μίας θέσης, η δυνατότητα συνδιαλλαγής και τελικά η δημιουργία ευρύτερων συμμαχιών γύρω από μία ευρύτερη τοποθέτηση –θέση συνιστά. Σχεδόν ιδεολογία.
Όσοι φωνάζουν και ωρύονται με αφορμή τους κινδύνους που η μικρή πλην τίμια Ελλάδα αντιμετωπίζει από παντού, ίσως δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλύτερη ζημιά που κάνουν σε ότι οι ίδιοι θεωρούν ιερό και προστατεύουν. Στη χώρα τους. Αυτή η περίφημη φράση –«καραμέλα» τελευταία- του ορισμού ως Ελλήνων όσων «την ελληνική παιδεία μετέρχονται» καταλαβαίνουν πόσο αντίθετη είναι με την τελευταία απόφαση του ΣτΕ για την εθνική καθαρότητα των εχόντων το δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα; Όλοι εκείνοι που αναζητούν εχθρούς εκτός συνόρων –στους Τούρκους για τα Ίμια, στον ΣΚΑΙ για το 1821, στους Αμερικανούς για τη Σερβία, του Γερμανούς για την Οικονομία και πάει λέγοντας- μήπως αντιλαμβάνονται πόσο διευκολύνουν τα κάθε λογής Ελληνο-λαμόγια να συνεχίζουν να νέμονται εξουσία και πλούτο στη χώρα μας αποπροσανατολίζοντας την συζήτηση από τα πραγματικά προβλήματα;
Και ποια είναι τα προβλήματα αυτά; Ο ξεπεσμός και η διάλυση του ελληνικού κοινωνικού ιστού. Μέσα από ένα μείγμα ωχαδερφισμού και αριστερής ισοπέδωσης με πασπαλίσματα αγέρωχης ελληνικής λεβεντιάς η Ελλάδα κατεβαίνει τα σκαλιά μετατρεπόμενη σε τριτοκοσμικό κρατικό μόρφωμα –αλλά ποιος νοιάζεται; «όταν εμείς κτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι ήταν ακόμα στα δέντρα».
Σε μία χώρα που νόμοι δεν εφαρμόζονται για κανέναν, που οι ομάδες συμφερόντων είναι πάντα πιο ισχυρές από το κράτος, που οι συμβάσεις γίνονται για να μην τηρούνται, που η ελεύθερη οικονομία συνεπάγεται κρατική συναλλαγή, που η διαφθορά είναι «δομική», που όπως ομολογεί ο πρωθυπουργός της –αλλά και το νιώθουμε όλοι μας- βρίσκεται σε καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας, τα προβλήματα των ενεργών πολιτών (όσων δλδ εκφέρουν γνώμη δημόσια) συνοψίζονται στην ανάλυση της Ελληνικής Επανάστασης και στην καταδίκη των Γερμανών που «δε μας επιστρέφουν τα κατοχικά δάνεια». Α! και στην ανικανότητα μίας κυβέρνησης που ο ελληνικός λαός –αυτός ο θαυμάσιος- εξέλεξε με 10 (!) μονάδες διαφορά πριν από μόλις 1,5 χρόνο.
Δεν ξέρω τι θέλω να πω με όλα αυτά, δεν ξέρω καν που θέλω να καταλήξω. Είμαι σίγουρα σαστισμένος με όσα συμβαίνουν γύρω μου, όπως νομίζω ότι είναι οι περισσότεροι από εμάς. Θέλω όμως να μπορώ να λέω δυνατά ότι είμαι δεξιός. Να λέω δυνατά ότι πιστεύω στη δυνατότητα ενός σοβαρού δεξιού δημοκρατικού κόμματος –της Νέας Δημοκρατίας- και ενός ηγέτη με αληθινό αίσθημα ευθύνης για την πατρίδα-του Αντώνη Σαμαρά- να ξανακάνει την Ελλάδα κράτος, δίχως «δομική» διαφθορά και μειωμένη κυριαρχία.
Όμως σας παρακαλώ. Όλους όσους –από διαφορετική αφετηρία μοιραζόμαστε την παραπάνω πεποίθηση. Αν θέλετε να ακουστούμε και εμείς, που ίσως σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά, αλλά είμαστε μαζί σας, μην κάνετε τόση φασαρία. Γιατί δεν ακούγεται κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου