Η σημερινή κατάσταση θυμίζει νοσοκομείο όπου η χώρα, ασθενής ούσα, βρίσκεται στο κρεβάτι, γύρω της οι οικονομολόγοι σαν γιατροί συνεδριάζουν για το ποια θεραπεία πρέπει να ακολουθήσουν, οι πολιτικοί παρατηρούν ανήμποροι να.. πράξουν οτιδήποτε (δεν τολμούν ή δεν θέλουν;) και ο λαός σαν τους συγγενείς περιμένει στον προθάλαμο αγωνιώντας για την τύχη της Ελλάδας.
Έχω ξαναγράψει ότι η οικονομολογία δεν είναι επιστήμη που να μπορεί τουλάχιστον να υπολογίσει (όχι με ακρίβεια αλλά ούτε για το θετικό ή αρνητικό) τις επιπτώσεις μιας οικονομικής κίνησης γιατί οι παράγοντες που επηρεάζουν την οικονομική εξέλιξη είναι τόσοι πολλοί και τόσο απρόσμενοι που η ίδια κίνηση μπορεί να οδηγήσει σε καλυτέρευση ή σε χειροτέρευση μιας οικονομικής κατάστασης.
Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά παρακολουθώντας πολλά χρόνια τις αναλύσεις και τις προτάσεις των ειδικών κινδυνεύω να χάσω τα μαλλιά της κεφαλής μου. Οι οικονομολόγοι είναι χειρότεροι και απ’ τους πολιτικούς, εισηγούνται οι μεν άσπρο οι δε μαύρο. «Φάε κάστανα στο θέρο».
Το σημερινό πρόβλημα της χώρας ανάγεται κατά κύριο λόγο στην υπερχρέωση. Αυτό επιτείνεται και από την αντικειμενική αδυναμία της χώρας να αποπληρώσει τα υπέρογκα δάνεια που φρόντισαν τα πολιτικά μας σαΐνια να μας φορτώσουν. Το πλήρες αδιέξοδο είναι προ των πυλών και όλοι οι υπεύθυνοι ,τρόικα και κυβέρνηση, εθελοτυφλούν και αναπροσαρμόζουν με συχνότητα τριών μηνών τα αναγκαία μέτρα, με πολλούς να υποστηρίζουν ότι αυτά τα μέτρα και όλα όσα θα προταθούν αδυνατούν να επιλύσουν το πρόβλημα.
Η οικονομία σαφώς επηρεάζει την πολιτική και το αντίστροφο. Αν ακολουθήσουμε τις οικονομικές διαπιστώσεις πρέπει τους πολιτικούς μας να τους στήσουμε στα τρία βήματα (πολιτικά εννοώ). Αφού μέχρι σήμερα αυτό δεν το έχουμε κάνει μήπως πρέπει να αναλάβει τη λύση η πολιτική υποτάσσοντας την οικονομία;
Η πρόταση Παπανδρέου είναι «θα πληρώσουμε μέχρι το τελευταίο σεντ αυτών που χρωστάμε», το πώς και από πού δεν μας το διευκρινίζει. Αυτή η πρόταση προϋποθέτει για πολλά-πολλά χρόνια παρουσία της τρόικα ή κάποιου άλλου διεθνή παρατηρητή-κυβερνήτη στην Ελλάδα δλδ επί μακρό χρόνο καθεστώς κατοχής με ότι αυτό συνεπάγεται. Αφήνονται και υπονοούμενα για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Με δεδομένο ότι τα χρέη αντί να μειώνονται αυξάνονται μπορεί ο καθένας να συμπεράνει τι σημαίνει για τη χώρα και τους Έλληνες πολίτες αυτή η πολιτική.
Υπάρχουν και άλλες προτάσεις αλλά το παρόν εξουσιαστικό σύστημα δεμένο στο άρμα της παγκοσμιοποίησης δεν έχει την πρόθεση ούτε την βούληση να τις ακολουθήσει.
Η πρόταση για άρνηση πληρωμής του χρέους πχ λόγω αντικειμενικής αδυναμίας ή μη αποδοχής της νομιμότητάς του βρίσκει σύμφωνη μόνο την αριστερά αλλά και μερικούς οικονομολόγους που δεν έχουν σχέση με την αριστερά και την ιδεολογία της.
Όταν γίνει ο υπολογισμός του πόσο είναι το χρέος, σε ποιους τα οφείλουμε και που χρησιμοποιήθηκαν τα ποσά τότε ίσως διαφανεί ότι τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα λένε αλλά υπάρχουν μεγάλες ευθύνες και των δανειστών μας. Δεν μπορεί κάποιος που έχει κεφάλαια να δανείζει σε όποιον περπατάει στα δύο πόδια χωρίς να αναλαμβάνει και το ρίσκο να χάσει τα κεφάλαιά του αφού δεν σιγουροποίησε την δυνατότητα εξόφλησή των δανείων. Η συνήθης τακτική του υπέρογκου τοκογλυφικού επιτοκίου δεν εξασφαλίζει πάντα την αποπληρωμή ενός δανείου. Κάτι τέτοιο νομιμοποιεί μια ενδεχόμενη άρνησή μας αποπληρωμής των χρεών ή μέρους των χρεών. Γι’ αυτό ούτε να ακούσουν θέλουν οι κυβερνόντες αλλά και οι παρατρεχάμενοί τους.
Η λύση πάντως που θα πρέπει να δοθεί πρέπει να είναι πολιτική και όχι τεχνοκρατική γιατί λύση που δεν στηρίζεται απ’ αυτούς που θα αναλάβουν το βάρος (δλδ το λαό) δεν έχει καμία δυνατότητα επιτυχίας.
Να ένα πεδίο δόξης για τον πολιτικό ή τους πολιτικούς που θα θελήσουν κόντρα στο ρεύμα να δώσουν λύση στο πρόβλημα και να απαλλάξουν το λαό απ’ την επερχόμενη καταστροφή.
Εμείς πάντως περιμένουμε. Μια σπίθα μπορεί να μετατραπεί σε πυρκαγιά υπό τις παρούσες συνθήκες σε πολύ μικρό χρόνο.
Υπάρχει κάποιος με @ρχ…@ για να μπει μπροστά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου