Λυπάμαι που θα δυσαρεστήσω και ίσως θυμώσω πολλούς, το θέμα δεν είναι αν αυτά που γράφω είναι δυσάρεστα αλλά αν είναι αληθινά. Παρακολουθήσαμε όλοι την συνέντευξη των τροϊκανών και μείναμε άναυδοι απ’ την ωμότητα και την προσβλητικότητα των δηλώσεων. Σε μια συνέντευξη του Μπους ένας Άραβας δημοσιογράφος... του πέταξε ένα παπούτσι, κίνηση πολύ προσβλητική για όσους ξέρουν το τι σημαίνει για ένα Μουσουλμάνο αυτή η κίνηση.
Στη συνέντευξη υπήρχαν πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι οι οποίοι παρέμειναν απαθείς στα όσα προσβλητικά έλεγαν τα «λογιστάκια» της τρόικας, καμία αντίδραση, πολύ «σαβουάρ βιβρ». Οι Έλληνες ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζουν τις δηλώσεις με ανακοινώσεις-ευχολόγια των σάπιων κομμάτων και «νεσκαφέ» στους καναπέδες (ίσως και ουϊσκάκι οι έχοντες).
Καμία αντίδραση, καμία καταδίκη, καμία κινητοποίηση, παγωμάρα και βουβαμάρα.
Αύριο ίσως θα απεργήσουν κάποιοι για να σώσουν τα ψίχουλα που παίρνουν για να συνεχίσουν την άχαρη και γλοιώδη ζωή τους, κανένας όμως δεν θα κινητοποιηθεί ενάντια στην προσβολή που δέχτηκε απ’ τους τροϊκάνους και όλοι θα δεχτούν σαν σωτήρια λύση το ξεπούλημα της πατρίδας. Η καλοπέραση πάνω απ’ όλα ακόμη και χωρίς πατρίδα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αιδώ.
Ο «περήφανος» Ελληνικός λαός σε όλο το μεγαλείο του.
Δυστυχώς χάσαμε χάρη του χρήματος και του βολέματος την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μας.
Που είναι οι υπερπατριώτες; Που είναι οι κομμουνιστές; Που είναι οι χρυσαυγίτες; Που είναι οι αρχαιοελληνολάτρες; Που είναι οι εθνικιστές; Που χάθηκαν όλοι;
Περιμένουμε να αντιδράσουν οι σόσιαλ-λησταρχαίοι; Οι συριζόπληκτοι; Οι νεοφιλελεύθεροι του σφουγγαράκη; Τα καρατζαφέρ-μπόϋς; Τα λογής-λογής μικρά σαχλοκινήματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια κάθε μέρα; Οι πρασινοκουτοχορτοφάγοι; Οι πάγκαλοι των Ιμίων και του Οτσαλάν; Οι γερμανόδουλοι του σημιτιστάν; Η κουμπαροκρατία του κουρασμένου;
Υπάρχει και η αυθόρμητη αντίδραση πατριωτικού χαρακτήρα που δεν περιμένει καθοδήγηση απ’ τους ανύπαρκτους ηγέτες, αλλά σε ωθεί να κατέβεις στο δρόμο και να δηλώσεις με Ελληνοπρεπή τρόπο την αντίθεσή σου στα όσα γίνονται και σ’ αυτά που έρχονται. Ένα κομμάτι χαρτόνι με δυο-τρεις πατριωτικές λέξεις μπόλικη ψυχή και φρόνημα αρκούν, δεν χρειάζεται η παρουσία των ξεπουλημένων πολιτικάντηδων, αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για το κατάντημά μας.
Χάσαμε τη γλώσσα, χάνουμε την ιστορία, χάνουμε τον Χριστιανισμό και τελικά θα χάσουμε και την πατρίδα. Ας είναι καλά τα δύο και τρία κινητά που διαθέτει ο καθένας, απ’ τα οκτώ του χρόνια, οι μερσεντές και τα καγιέν, οι βίλες και τα εξοχικά στα «πουστρονήσια», οι «τσόντες» των απ’ την τηλεόραση διαφημιζόμενων πορνών πολυτελείας, τα πρωϊνάδικα και τα «γκαλά», τα εξυψωμένα μηδενικά των «ρεάλιτις» και κάθε τι δυτικοφερμένο και άχρηστο μας ικανοποιεί.
Τελικά θα μας πείσουν ότι το «οθωμανικό» είναι τιμητικό και Ελληνοπρεπές.
Ο πατριωτισμός δεν είναι χρώμα που βάφεσαι για πολύ καιρό οφείλεις να τον αποδεικνύεις κάθε μέρα και σε κάθε περίσταση.
Τιμής ένεκεν πατριώτες δεν υπάρχουν, οι τιμητικές διακρίσεις για πατριωτισμό κερδίζονται κάθε μέρα με τις πράξεις και δεν αγοράζονται στο «γιουσουρούμ».
Επίτιμοι πατριώτες δεν υπάρχουν και τα μετάλλια είναι κομμάτια μέταλλο αν δεν γυαλίζονται καθημερινά με πατριωτική δράση.
Πόσο κοστίζει ένα κομμάτι χαρτόνι; Πόση είναι η ταλαιπωρία του να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ και να κατέβουμε στο σύνταγμα;
Μόνοι μας, χωρίς οργανωτές, με μια Ελληνική σημαία ο καθένας και δυο-τρεις λέξεις γραμμένες σε απλό χαρτόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου