ΧΡΥΣΟΜΗΛΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ - Το χωριό των πολυτέκνων

Ο συνηθισμένος αριθμός παιδιών σε κάθε οικογένεια είναι τουλάχιστον τέσσερα, ενώ τα 3/4 των κατοίκων ανήκουν σε πολυμελείς οικογένειες.

Το χωριό της Χρυσομηλιάς κοντά στην Καλαμπάκα δεν περηφανεύεται ούτε για κάποιον οπλαρχηγό του... 1821 που κατάγεται από εκεί ούτε για το εντυπωσιακό φυσικό τοπίο που το περιβάλλει. Πιο πολύ περηφανεύεται για τη συνεισφορά του στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας. « Από τους περίπου 800 μόνιμους κατοίκους του χωριού, τα 3/4 είναι μέλη πολύτεκνων οικογενειών » λέει ο κ. Κωνσταντίνος Μπούλμπος πρόεδρος του δημοτικού διαμερίσματος Χρυσομηλιάς από την 1η Ιανουαρίου. Σε ένα χωριό όπου ο συνηθισμένος αριθμός παιδιών για μια οικογένεια είναι τουλάχιστον τέσσερα, ο κ. Μπούλμπος εμφανίζεται μάλλον μετριοπαθής, αφού βρίσκεται στο μεταίχμιο της... πολυτεκνίας έχοντας τρία παιδιά. « Για τα δεδομένα του χωριού, είναι λίγα» λέει γελώντας.

Συνήθεια από την Τουρκοκρατία

Παιδιά του Δημοτικού συμμετέχουν σε εκδηλώσεις στη Χρυσομηλιά. Οταν όμως φτάσουν στην ηλικία κατά την οποία θα πρέπει να φοιτήσουν στο λύκειο, πολλές οικογένειες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το χωριό

Σύμφωνα με τους κατοίκους του χωριού, η τάση των οικογενειών να κάνουν πολλά παιδιά ξεκινά ήδη από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Τάση συνηθισμένη, βέβαια, σε όλη την ελληνική επικράτεια εκείνη την περίοδο. Απλώς στη Χρυσομηλιά αποφάσισαν να... επιμείνουν. «Ετσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι θα συνεχίσουμε» λέει ο κ. Στέφανος Στεφόπουλος, οικοδόμος, 35 ετών, και ήδη πατέρας τεσσάρων παιδιών. «Τα τρία πρώτα ήταν αγόρια.Ο μεγαλύτερος είναι ήδη δέκα ετών. Το μικρότερο είναι έξι μηνών και είναι το μοναδικόκορίτσι. Το πετύχαμε με την τέταρτη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάμε εδώ» λέει με χιούμορ, αλλά και μάλλον... σοβαρολογώντας ο κ. Στεφόπουλος. «Μου λένε καμιά φορά,όταν κατεβαίνω στα Τρίκαλα ή στην Καλαμπάκα, ότι το κάνουμε για το επίδομα. Λες και τα 300-400 ευρώ το δίμηνο αρκούν για οτιδήποτε. Κάναμε πολλά παιδιά επειδή μας αρέσουν και τα αγαπάμε » επισημαίνει. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας ο ίδιος, είναι παντρεμένος με γυναίκα επίσης προερχόμενη από πολύτεκνη οικογένεια. Αυτό σημαίνει ότι οι οικογενειακές συγκεντρώσεις τους κάνουν τους... μπαλτάδες της περιοχής να αναστενάζουν. « Σκεφτεί τε ότι η πεθερά μου,η οποία δεν έχει κλείσει ακόμη τα 60, έχει 17 εγγόνια.Οταν μαζευόμαστε το Πάσχα για να φάμε είναι σαν να μαγειρεύουμε για χασαποταβέρνα » συμπληρώνει γελώντας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Χρυσομηλιάς είναι η έλλειψη λυκείου. Το κοντινότερο βρίσκεται στην Καλαμπάκα, με το οδικό δίκτυο να κλείνει πολλές φορές εξαιτίας των χιονοπτώσεων που είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην περιοχή. Ως εκ τούτου, πολλές οικογένειες αναγκάζονται να μετακομίσουν όταν το μεγαλύτερο παιδί φτάσει στην ηλικία κατά την οποία θα πρέπει να φοιτήσει στο λύκειο. «Από τη στιγμή πουοι περισσότερες οικογένειες έχουν τουλάχιστον τέσσερα παιδιά,μια μετακόμιση σημαίνει ότι το δημοτικό, το νηπιαγωγείο και ο βρεφονηπιακός σταθμόςχάνουν μαθητές. Ετσι, σήμερα το δημοτικό σχολείο του χωριού έχει περίπου 40 μαθητές,σε αντίθεση με τους σχεδόν 100 που είχε μια δεκαετία πριν » λέει ο παλιός πρόεδρος του χωριού κ. Νίκος Ζαχαράκης.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να ξέρεις ότι όταν πας σπίτι θα έχεις παρέα κάθε στιγμή» λέει 23χρονος Στέφανος Γρηγορίου (δεξιά)

Πάντως, ακόμη και με αυτά τα προβλήματα, η Χρυσομηλιά είναι ένα ζωντανό χωριό, χωρίς μάλιστα αυτό να οφείλεται στον τουρισμό. Η εικόνα δεν μοιάζει με τη συνηθισμένη ενός τυπικού χωριού της ελληνικής περιφέρειας, όπου η ερημιά αποτελεί ρουτίνα. Στη Χρυσομηλιά οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας τα παιδιά στην πλατεία παίζουν ποδόσφαιρο, ενώ η ανασφάλεια δεν φαίνεται να έχει μετακομίσει σε αυτή την πλευρά της Πίνδου. « Τα παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα στη μέρα.Δεν χρειάζεται να τα παρακολουθούμε συνεχώς. Από την πρώτη δημοτικού πηγαίνουν στο σχολείο μόνα τους » λέει η 49χρονη κυρία Στέλλα Γιαννούλα, που μετακόμισε στο χωριό από το κοντινό Περτούλι πριν από περίπου 30 χρόνια, όταν παντρεύτηκε. « Τότε μου έκανε εντύπωση ότι όλες οι γυναίκες εδώ είχαν από πέντε παιδιά και πάνω » λέει, αλλά... δεν πρόσεξε τι ευχόταν, κατά το γνωστό ρητό: σήμερα έχει και η ίδια πέντε παιδιά, μια ευτυχισμένη πολύτεκνη οικογένεια, με το μεγαλύτερο να είναι 29 ετών και το μικρότερο 8! « Μέσα στο σπίτι τα μεγαλύτερα παιδιά λειτουργούσαν και σαν δεύτεροι γονείς για τα μικρότερα » επισημαίνει η κυρία Γιαννούλα, ενώ η συχωριανή της και επίσης πολύτεκνη κυρία Παρασκευή Γρηγορίου συμπληρώνει ότι « μπορεί να ξεθεώνεσαι καμιά φορά,όμως ένα σπίτιμε κόσμο είναι πάντα ένα χαρούμενο σπίτι».
Τι λένε όμως για όλα αυτά τα ίδια τα παιδιά; « Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να ξέρεις ότι όταν πας σπίτι θα έχεις παρέα κάθε στιγμή» λέει 23χρονος Στέφανος, ο μεγαλύτερος γιος της κυρίας Γρηγορίου. Ο Στέφανος δεν θα έλεγε όχι στην πολυτεκνία και για τον ίδιο, αρκεί, όπως λέει, « να υπάρχουν δουλειές και κοινωνικές παροχές σε όποιον θέλει να δημιουργήσει οικογένεια ».

Και μια τελευταία συμβουλή σε όσους πιστεύουν ότι τα πολλά παιδιά σημαίνουν αναγκαστικά και πολλαπλή ταλαιπωρία. « Για μένα το πιο εύκολο πράγμα είναι το τάισμα των παιδιών » λέει ο κ. Στεφόπουλος η γυναίκα του οποίου εργάζεται στην Αθήνα, όποτε αρκετές φορές αναλαμβάνει μόνος του τις δουλειές του σπιτιού με τη βοήθεια των... γιαγιάδων. « Οταν κάθονται μαζί στο τραπέζι, ζηλεύουν το ένα το άλλο και πέφτουν με τα μούτρα στο φαΐ. Αντιθέτως η αδελφή μου, που έχει μόνο ένα παιδί, χρειάζεται να έχει την υπομονή του Ιώβ για να καταφέρει να το ταΐσει».

 

ΤΟ ΒΗΜΑ