Έφυγε από τη ζωή ο Μανώλης Ρασούλης

Νεκρός βρέθηκε σήμερα το πρωί στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη...

 





Τα αίτια του θανάτου του παραμένουν προς το παρόν αδιευκρίνιστα καθώς βρέθηκε νεκρός μόλις σήμερα το πρωί, από φίλους του που ανησύχησαν. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία η εγκληματική ενέργεια έχει αποκλεισθεί και ο θάνατός του επήλθε μάλλον από παθολογικά αίτια. Όταν το πτώμα του εντοπίστηκε,.. ο άτυχος συνθέτης ήταν ήδη νεκρός εδώ και τουλάχιστον τέσσερις μέρες.
Η νεκροψία-νεκροτομή θα πραγματοποιηθεί αύριο Δευτέρα.
Γεννημένος στις 28 Σεπτεμβρίου του 1945 στο Ηράκλειο της Κρήτης ο Μανώλης Ρασούλης ζούσε τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Σε ηλικία 18 χρόνων έφυγε από την Κρήτη και μετακόμισε στην Αθήνα όπου σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, ενώ δούλευε παράλληλα και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή. Στο Λονδίνο, πήρε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Γυρνώντας στην Ελλάδα, εντάχθηκε στην λεγόμενη τραγουδοποιία. Έχει γράψει άρθρα σε πολλές εφημερίδες ενώ συμμετείχε σε εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Σταθμός στη στιχουργική αλλά και την καριέρα του ως συνθέτης υπήρξαν τα έργα:
«Η εκδίκηση της γυφτιάς», «Τα Δήθεν», «Τα τραγούδια της Χαρούλας», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει», «Παίξε Χρήστο επειγόντως» , «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» κ.α
Στίχους του έχουν μελοποιήσει, μεταξύ άλλων, οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Νίκος Ξυδάκης, Σωκράτης Μάλαμας και Χρήστος Νικολόπουλος. Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Εδώ είναι του Ρασούλη» που κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις «Ιανός» της Θεσσαλονίκης, ο ίδιος ο συνθέτης στο εισαγωγικό του κείμενο γράφει:

«Επουδενί το βιβλίο τούτο δεν συμπεριφέρεται ως επικήδειος για έναν στιχουργό. Έπεται η συνέχεια ως την τελική πτώση μου. Και δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος που 'λεγε κι ο αείμνηστος φίλος μου Ακης Πάνου... Με αγάπη πιστεύω και σύνεση, μέσα από την πολλαπλή εμπειρία μου θέλησα κατ'αρχάς να κάνω ένα βιβλίο όχι μόνο με τους στίχους μου (αυτό θα ήταν 0x0=0) αλλά να μνημειώσω τα κύρια χαρακτηριστικά και στοιχεία του εν λόγω φαινομένου, να μνημειώσω την αιχμή του νεοελληνικού πολιτισμού στο κλείσιμο του βασικού του κύκλου που τυχαίνει -κι όχι τυχαία- να κλείνει μαζί με τον βασικό κύκλο του νεοελληνικού έθνους.
Κάποιος Έλλην ποιητής γράφει: "Πιότερο κι απ' τους ανθρώπους το τραγούδι τους αγάπησα". Εγώ να προσθέσω ότι πιότερο κι απ' το τραγούδι τους, τους ανθρώπους αγάπησα».