Ποτέ άλλοτε - ή έστω ελάχιστες μόνο φορές - μια τυπική πολιτική εκδήλωση δεν απέκτησε τόση σημειολογική δύναμη και δεν αποτιμήθηκε σαν κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό, όπως αυτή που στις 12 Μαίου θα πραγματοποιηθεί στο Ζάππειο Μέγαρο...
Δεν είναι τυχαίο, που κι εγώ, για δεύτερη φορά επανέρχομαι σε σύντομο χρόνο στο θέμα αυτό, καθότι θεωρώ κομβικά καθοριστική τη συμβολή του στην δρομολόγηση εξελίξεων - θετικών ή αρνητικών, πάντως καθοριστικών - για την πορεία της χώρας μας αλλά και της παράταξής μας.
Ο Αντώνης Σαμαράς επανέρχεται σχεδόν ένα χρόνο μετά, για να παρουσιάσει στους πολίτες την οικονομική και - σ ένα μεγάλο βαθμό - κυβερνητική πρόταση της Παράταξης, για την ταχύτερη έξοδο της χώρας μας από την βαθιά οικονομική και δημοσιονομική κρίση. Κρίση στην οποία την βύθισαν οι ατελέσφορες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, η βολική. μέχρις συνενοχής, αποδοχή τους απ όλους εμάς, κυρίως όμως η καταστροφική, ερασιτεχνική και παιδαριώδης πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και της συντροφιάς του.
Αν εντάσσαμε αυτή την εκδήλωση στα τετριμμένα πρότυπα μιας επαναλαμβανόμενης αντιπολιτευτικής τακτικής, να είστε σίγουροι, πως ελάχιστους σήμερα θα απασχολούσε και κυρίως μόνο αυτούς τους λίγους, τους ευρισκόμενους εντός των στενών κομματικών τειχών. Το βέβαιο είναι, πως δεν θα απασχολούσε την κοινωνία, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς αντιπάλους, τους ένοικους της κατ ευφημισμόν «δεξιάς πολυκατοικίας», τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους του μεροκάματου και της βιοπάλης.
Όλα αυτά κάτι δείχνουν. Υποδηλώνουν τη βαθύτατη ανάγκη της Ελληνικής κοινωνίας να αναζητήσει ερείσματα σωτηρίας και ελπίδας, σ ένα τοπίο, που στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει κινούμενη άμμο, που με κάθε ευκαιρία – αναβλητικότητα, ερασιτεχνισμό, ανεπάρκεια, ατυχείς δηλώσεις, μικρουπολογισμό ή στρεβλή περί Εθνικού συμφέροντος αντίληψη – διαταράσσεται, ανακινείται και συμπαρασύρει χώρα και κοινωνία σ ένα αργό, τραγικό, επώδυνο και βέβαιο θάνατο.
Αυτό το έχουν πλέον, όλοι αντιληφθεί. Όπως επίσης κατάλαβαν, πως δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα απ τη σημερινή κυβέρνηση της καθολικής υποταγής στις ορέξεις των μηχανισμών και των αγορών. Αλλού πρέπει να αναζητηθεί η λύση. Άλλες φωνές πρέπει να εισακουστούν. Άλλους ανθρώπους και άλλες πολιτικές πρέπει να εμπιστευτούμε. Και πάντως, δεν μπορούμε να παραμείνουμε δέσμιοι της αδράνειας, της ανακολουθίας, των ατελέσφορων και αδόκιμων πολιτικών, που αντί να προσφέρουν λύση, απλά επιδεινώνουν και διαιωνίζουν το υπαρξιακό μας πρόβλημα.
Οι πολίτες προσβλέπουν – πιθανότατα ακόμα με καχυποψία – στο Ζάππειο ΙΙ… Αντιλαμβάνονται πως στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού μας συστήματος, δύσκολα μπορούν να υπάρξουν άλλες επαρκείς, ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες λύσεις. Γνωρίζουν, πως οι φωνές που κάνουν λόγο είτε για συγκυβέρνηση, είτε για Εθνοσωτήρες, μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν, καθόσον οι μνήμες της περιόδου 1989-1990 είναι ακόμα νωπές. Προσεγγίζουν λοιπόν, νωχελικά και διστακτικά στην αρχή, με αυξανόμενο όμως ενδιαφέρον στη συνέχεια, αναμένοντας κάτι να ακούσουν…
Και φθάνουμε έτσι στην δική μας ευθύνη. Στην ευθύνη της Παράταξης και κύρια του Προέδρου της, να αρθρώσουν λόγο πειστικό.
Λόγο, που θα ξεπερνά τα στερεότυπα της καταδικασμένης στη συνείδηση του κόσμου πολιτικής και θα τραβά σαφή, ξεκάθαρη και απόλυτη διαχωριστική γραμμή απ το καταδικασμένο παρελθόν της παράταξης. Πολιτικές που στοίχισαν, πρόσωπα που προκάλεσαν, τακτικές που παραπέμπουν σε ότι σάπιο και αναχρονιστικό, πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο με τον πιο εμφατικό τρόπο, πως πλέον δεν αποτελούν επιλογή μας.
Λόγο επιστημονικά και τεχνοκρατικά τεκμηριώμενο, μετρήσιμο, ρεαλιστικό και πάνω απ όλα εφαρμόσιμο. Μια ακόμα θεωρητική, άνευρη και ωραιοποιητική της κατάστασης πλατφόρμα, είναι βέβαιο πως θα συντελέσει στην οριστική και τελεσίδικη καταδίκη της παράταξης μας.
Λόγο, που να απαντά στις ανησυχίες του κόσμου, στηρίζοντας την ανάπτυξη και δημιουργώντας ελπίδα και αισιοδοξία, πως ακόμα υπάρχει καιρός και τρόπος να γυρίσει η κατάσταση.
Λόγο, που θα αποπνέει σεβασμό προς τον πολίτη και θα αποκαθιστά κοινωνικές αδικίες, τροχοδρομώντας διαδικασίες στήριξης του αντικειμενικού, του δίκαιου και αξιοκρατικού.
Δεν απαιτείται να λεχθούν πολλά. Απαιτείται να λεχθούν όλα, όσα τόσο καιρό δεν έχουν ακουστεί. Απαιτείται να υπάρξει σαφής αντιδιαστολή με τις πολιτικές που εδώ και ενάμιση χρόνο εφαρμόζονται. Απαιτείται να καταδειχτεί με σαφήνεια, πως ξέρουμε τι προτείνουμε, πώς θα το κάνουμε και πού ακριβώς πρόκειται να μας οδηγήσει ο δρόμος αυτός.
Ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του, θεωρώ πως είναι καιρός πια να διαβούν τον Ρουβικώνα. Έχουν υποχρέωση να απαντήσουν στις προσδοκίες των πολιτών. Έχουν ευθύνη να μην τους απογοητεύσουν. Εμείς, οι απλοί αγωνιστές της παράταξης, είμαστε εδώ. Μάχιμοι, αισιόδοξοι, διεκδικητικοί, απαιτητικοί… Χωρίς άλλη ανοχή όμως…γιατί είμαστε κι εμείς κομμάτι μιας κοινωνίας που έχει στερέψει και δεν αντέχει άλλο…μιας κοινωνίας που εναγώνια αναζητά να στηρίξει την Ελπίδα της …στο Ζάππειο ΙΙ και στην αναγεννημένη Νέα Δημοκρατία… Προς Θεού… Αυτή τη φορά, οφείλουμε αυτή την προσδοκία, να μη την προδώσουμε !!!
- ο Γιώργος Νούτσος υπήρξε Δήμαρχος Γρεβενών 2007-2010
- www.noutsosgeorgios.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου