Γιατί η πτώχευση αποτελεί εσχάτη προδοσία

Το να καταστρέφεται η ζωή σου επειδή έκανες εσύ μια μαλακία είναι δικό σου πρόβλημα. Το να καταστρέφεται όμως από την ανικανότητα του κράτους, ξεπερνάει κάθε όριο και..
δικαιολογημένα μπορεί να θεωρηθεί εσχάτη προδοσία.
Οι σχεδόν καθημερινές δηλώσεις Βενιζέλου και Ευρωπαίων εταίρων είναι καθησυχαστικές για το ενδεχόμενο πτώχευσης και χρεοκοπίας. Όλοι μάς χτυπούν με συμπάθεια την πλάτη, προσπαθώντας να μας καθησυχάσουν σαν να είμαστε παιδιά.
Όχι τόσο γιατί είμαστε φοβισμένοι αλλά γιατί είναι οι ίδιοι φοβισμένοι για μια ανεξέλεγκτη αντίδραση εκ μέρους των πολιτών. Όχι εκείνων που συνήθισαν πλέον να βλέπουν στους δρόμους, αλλά εκείνων που είναι ακόμα καθισμένοι στον καναπέ.
Ποιός όμως μπορεί να εγγυηθεί σε έναν άνθρωπο της νέας γενιάς ότι μπορεί να ατενίσει το μέλλον με την ίδια αισιοδοξία που το έκανε πριν μερικά χρόνια. Ποιός μπορεί να καθησυχάσει έναν νέο επιχειρηματία, έναν ονειροπόλο φοιτητή ή έναν απλό υπάλληλο ότι όλα θα πάνε καλά;


Γιατί εσχάτη προδοσία;
Η πτώχευση αποτελεί εσχάτη προδοσία εκ μέρους της χώρας σου, πολύ απλά γιατί η ίδια η χώρα σου έπρεπε να φέρεται σαν πατρική φιγούρα. Να αναλαμβάνει τις ευθύνες της, να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της και να φροντίζει τους πολίτες της. Κι αν μια απλή πατρική φιγούρα δικαιούται να τα σκατώσει καμιά φορά, ένα ολόκληρο κράτος δεν έχει αυτό το δικαίωμα.
Εσχάτη προδοσία γιατί μια οντότητα, μια οικονομική, πολιτική και κοινωνική συνιστώσα που αποτελεί ένα κυρίαρχο κράτος, δεν νοείται να καταρρεύσει.
Αν μιλούσαμε για την Αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα ακόμα και τις αρχές του 20ου αιώνα όταν η Realpolitik (η επικράτηση του ισχυρότερου αν προτιμάς) αποτελούσε μονόδρομο για τα κράτη, ίσως να φαινόταν λογικό ένα μικρό κράτος όπως η Ελλάδα να μην καταφέρνει να διατηρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα υπό την δύναμη των όπλων.
Σε μια εποχή όμως που ο ρεαλισμός έγκειται στο ποιός θα επικρατήσει με οικονομικούς όρους, είναι απαράδεκτο να μην μπορείς να ελέγξεις τι γίνεται στο πορτοφόλι σου. Ειδικά αν εδώ και 25 περίπου χρόνια δεν έχεις σταματήσει να λαμβάνεις κοινοτικά πακέτα στήριξης.


Η προδοσία σε προσωπικό επίπεδο
Αυτό όμως είναι που πονάει τον καθέναν από εμάς. Γιατί το τι θα κάνει η Ελλάδα σαν χώρα είναι δουλειά των ιστορικών της εποχής. Και σίγουρα οι εξελίξεις αυτής της εποχής δεν θα καταλαμβάνουν περισσότερα από ένα κεφάλαιο στα βιβλία της έκτης δημοτικού του επόμενου αιώνα.
Η προδοσία όμως λαμβάνει χώρα σε προσωπικό επίπεδο. Στη ζωή και στην ψυχολογία του καθενός από εμάς. Χωρίς να διαχωρίζουμε πλούσιους και φτωχούς. Γιατί εκείνος που έχει πολλά, θα χάσει περισσότερα, ενώ ο φτωχός θα ακολουθήσει τη μοίρα που του είχε προδιαγράψει ο Bob Dylan “when you got nothing, you got nothing to lose”.
Ποιό κράτος και ποιός εκπρόσωπος (είτε αυτός λέγεται πρωθυπουργός είτε λέγεται απλά πολιτικός) μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν νέο άνθρωπο που έχει παλέψει δέκα χρόνια τώρα να φτάσει τη ζωή του σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο και να του ανακοινώσει ότι τα έκανε μαντάρα;


Το αδιανόητο της πτώχευσης
Δεν διανοούμαι καν να έχω σπουδάσει, να έχω δουλεψει, να έχω εξασφαλίσει ένα συγκεκριμένο επίπεδο ζωής στον εαυτό μου και την οικογένειά μου και να κινδυνεύω να τα χάσω όλα αυτά, όχι επειδή έκανα κάποια βλακεία, όχι επειδή έκλεισε η επιχείρηση που δουλεύω, αλλά επειδή το ίδιο μου το κράτος θα με αναγκάσει να πτωχεύσω.
Θα προτιμούσα χίλιες φορές να έχω κάνει εγώ τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου. Να έχω υπερχρεωθεί στις τράπεζες και να μην τα βγάζω πέρα. Να είμαι τεμπέλης και να την βγάζω με ψίχουλα έτσι απλά γιατί βαριέμαι να δουλέψω. Να τα κάνω τόσο χάλια στην προσωπική μου ζωή που να τριγυρνάω στους δρόμους μόνος μου.
Όλα αυτά αποτελούν προσωπικές επιλογές και αποτυχίες. Το να αποτυγχάνει όμως το κράτος να σκεφτεί, να επιβάλλει και να εφαρμόσει μια πολιτική η οποία – όχι απαραίτητα θα πλουτίσει τη χώρα αλλά – θα εξασφαλίζει στον πολίτη τα ευκόλως εννοούμενα, αποτελεί εσχάτη προδοσία.


Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Χρήστος Χατζηιωάννου