Εφέτος είπαμε να κάνουμε Χριστούγεννα στο χωριό. Που να μην έσωνα..
Πέμπτη απόγευμα. Μόλις πάω να μπω στο αυτοκίνητο για να αναχωρήσω με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε ότι στον Δομοκό έχουν κλείσει την κυκλοφορία λόγω.. χιονοπτώσεων. Ωραία λέω, ευκαιρία να κάνουμε και …προπόνηση στο χιόνι γιατί με τις αφραγκίες που έχουν πέσει θα ξεχάσουμε και να οδηγάμε. Κατευθύνομαι λοιπόν σε κάποιον φίλο που είχα αφήσει να μου φυλάει κάτι λάστιχα για χιόνι, τα φορτώνω και βουρ για Λαμία.
Φτάνω Λαμία και κάνω στάση για να αλλάξουμε τα λάστιχα. Με χίλια βάσανα λόγω του κρύου και της αδιάκοπης χιονόπτωσης τα αλλάζουμε, αλλά μόλις κατεβάζουμε τον γρύλο και “κάθεται” το αυτοκίνητο, τα δύο ξεφουσκώνουν, επειδή από την ακινησία είχαν “καεί”.
Τι να κάνω, τι να κάνω, μου έρχεται η φαεινή. Βάζω τα δύο λάστιχα χιονιού που μου είχαν απομείνει στους μπροστινούς τροχούς για να έχω “τιμόνι” και δύο από τα ασφάλτινα πίσω. Στο μεταξύ έχουμε ξεπαγιάσει.
Με τα πολλά ξαναφορτώνουμε τα πράγματα και ξεκινάμε. Μετά την Λαμία μας σταματάνε αστυνομικοί και μας λένε “δεν περνάτε χωρίς αλυσίδες“. “Μα τα λάστιχα που φοράμε είναι καλύτερα από αλυσίδες” απαντάμε εμείς. Όμως αυτά τα λάστιχα δεν υπήρχαν στις … οδηγίες και δεν μας αφήνουν. Ακολουθεί έντονος διάλογος υπό ραγδαία χιονόπτωση και επίκληση άρρωστης γιαγιάς στο χωριό που αν δεν πάμε θα ξεπαγιάσει από το κρύο. Με τα πολλά μας επιτρέπουν να φύγουμε.
Μέχρι τον Δομοκό πάμε καλά. Με την ψυχή στα δόντια βέβαια, αλλά το διασκεδάζουμε και λίγο επειδή γλιστράει συνεχώς και ανεβαίνουμε με τις πάντες
Στο μεταξύ δεν υπάρχει ψυχή ζώσα σε όλη την διαδρομή. Οπότε αρχίζουμε να κάνουμε αναλύσεις: “Φταίει η κρίση, δεν έχουν λεφτά οι άνθρωποι να πάνε στα χωριά τους”, ή “είναι κότες και φοβούνται λίγο χιονάκι“.
Αμ δε … Μόλις φτάνουμε στον Δομοκό αντικρίζουμε την εικόνα που βλέπετε. Είχαν ντελαπάρει όσες νταλίκες υπήρχαν στον δρόμο όταν άρχισε να χιονίζει και είχαν όντως διακόψει την κυκλοφορία προς την κάθοδο. Μποτιλιάρισμα υπό το μηδέν. Χαμός.
Πραγματικά οι προσπάθειες των ανδρών της αστυνομίας ήταν ηρωικές. Αλλά ποιό ήταν το κωμικοτραγικό της ιστορίας; Προσέξτε σκηνή. Καθόταν ένα όργανο στην μέση του δρόμου και παρίστανε τον χιονάνθρωπο – τροχονόμο. Οι εποχούμενοι οδηγοί είχαν βγει έξω από τα αυτοκίνητα και …έβριζαν. Κάθε τόσο έβγαινε ένας τύπος από ένα παρακείμενο βουλκανιζατέρ και φώναζε στον αστυνομικό – χιονάνθρωπο: “Πήραν τηλέφωνο, άσε να περάσουν“. Και ο δυστυχής αστυνομικός άφηνε κάποιους να περάσουν. Ούτε ασυρμάτους δεν είχαν οι άνθρωποι για να επικοινωνούν μεταξύ τους, προφανώς λόγω οικονομίας.
Με τα πολλά φτάνουμε Καρδίτσα, την περνάμε και πάμε προς λίμνη Πλαστήρα. Έχω να δω τόσο χιόνι από … φοιτητής. Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους.
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι όταν επιτέλους φτάσαμε, βρήκαμε το σπίτι θαμμένο στο χιόνι. Πρώτον επειδή είναι σε πλαγιά και δεύτερον επειδή πέρασε μια φορά το εκχιονιστικό και το αποτελείωσε.
Στη συνέχεια αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν υπάρχει νερό, το ρεύμα κάνει διακοπές συνεχώς και το χειρότερο δεν υπάρχει …ιντερνέτ. Επικοινωνούμε με το site με στικάκι και ταχύτητες … προπολεμικές.
Δράμα, το οποίο αποκορυφώνεται μόλις πάω να παρκάρω το αυτοκίνητο. Το σασμάν κουρεύει την “πρώτη” και την “δευτέρα”. “Ευτυχώς, μου έμειναν οι άλλες τρεις” λέω μέσα και πάω και κοιμηθώ κουκουλωμένος δίπλα στο τζάκι για να μην ξεπαγιάσω
Αμ δε…το πρωί που πάω να πάρω το αυτοκίνητο για να αγοράσουμε φαγώσιμα, δεν έμπαινε καμία ταχύτητα.
Όπως καταλάβατε, δεν μας …έπαιρνε με τίποτα. Όλα τα στοιχειά της φύσης και της τύχης εναντίον μας.
Τελικά επιστρατεύθηκε φίλος με αγροτικό μέχρι παρακείμενο χωριό, μετά άλλος φίλος μέχρι την Λαμία και με τα πολλά επιστρέψαμε στην Αθήνα από την οποία προβλέπεται να ξαναφύγουμε το …2021.
Υ.Γ.
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μας γκαντέμιασαν ο Ροδινός και ο Μικρός Οδυσσέας. Όταν τους είπα ότι θα ανηφορίσουμε οι δύο της …αρχισυνταξίας προς τα πάνω για λίγες ημέρες για να δούμε και τον Strange με τον Δαναό που ετοιμάζονται να κάνουν αυτονομιστικό κίνημα και αφήνουμε την ενημέρωση στα χέρια τους, μου είπαν: “μείνε ήσυχος, θα κοιτάμε εμείς το site“.
Είμαι σίγουρος ότι στη συνέχεια πήγαν στην κ Μαρίκα που κάνει βουντού και την είχα γνωρίσει κάποτε στον Μικρό Οδυσσέα που είχε συναισθηματικά προβλήματα.
Προσπαθώντας να βγούμε από το σπίτι
factorx
Πέμπτη απόγευμα. Μόλις πάω να μπω στο αυτοκίνητο για να αναχωρήσω με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε ότι στον Δομοκό έχουν κλείσει την κυκλοφορία λόγω.. χιονοπτώσεων. Ωραία λέω, ευκαιρία να κάνουμε και …προπόνηση στο χιόνι γιατί με τις αφραγκίες που έχουν πέσει θα ξεχάσουμε και να οδηγάμε. Κατευθύνομαι λοιπόν σε κάποιον φίλο που είχα αφήσει να μου φυλάει κάτι λάστιχα για χιόνι, τα φορτώνω και βουρ για Λαμία.
Φτάνω Λαμία και κάνω στάση για να αλλάξουμε τα λάστιχα. Με χίλια βάσανα λόγω του κρύου και της αδιάκοπης χιονόπτωσης τα αλλάζουμε, αλλά μόλις κατεβάζουμε τον γρύλο και “κάθεται” το αυτοκίνητο, τα δύο ξεφουσκώνουν, επειδή από την ακινησία είχαν “καεί”.
Τι να κάνω, τι να κάνω, μου έρχεται η φαεινή. Βάζω τα δύο λάστιχα χιονιού που μου είχαν απομείνει στους μπροστινούς τροχούς για να έχω “τιμόνι” και δύο από τα ασφάλτινα πίσω. Στο μεταξύ έχουμε ξεπαγιάσει.
Με τα πολλά ξαναφορτώνουμε τα πράγματα και ξεκινάμε. Μετά την Λαμία μας σταματάνε αστυνομικοί και μας λένε “δεν περνάτε χωρίς αλυσίδες“. “Μα τα λάστιχα που φοράμε είναι καλύτερα από αλυσίδες” απαντάμε εμείς. Όμως αυτά τα λάστιχα δεν υπήρχαν στις … οδηγίες και δεν μας αφήνουν. Ακολουθεί έντονος διάλογος υπό ραγδαία χιονόπτωση και επίκληση άρρωστης γιαγιάς στο χωριό που αν δεν πάμε θα ξεπαγιάσει από το κρύο. Με τα πολλά μας επιτρέπουν να φύγουμε.
Μέχρι τον Δομοκό πάμε καλά. Με την ψυχή στα δόντια βέβαια, αλλά το διασκεδάζουμε και λίγο επειδή γλιστράει συνεχώς και ανεβαίνουμε με τις πάντες
Στο μεταξύ δεν υπάρχει ψυχή ζώσα σε όλη την διαδρομή. Οπότε αρχίζουμε να κάνουμε αναλύσεις: “Φταίει η κρίση, δεν έχουν λεφτά οι άνθρωποι να πάνε στα χωριά τους”, ή “είναι κότες και φοβούνται λίγο χιονάκι“.
Αμ δε … Μόλις φτάνουμε στον Δομοκό αντικρίζουμε την εικόνα που βλέπετε. Είχαν ντελαπάρει όσες νταλίκες υπήρχαν στον δρόμο όταν άρχισε να χιονίζει και είχαν όντως διακόψει την κυκλοφορία προς την κάθοδο. Μποτιλιάρισμα υπό το μηδέν. Χαμός.
Πραγματικά οι προσπάθειες των ανδρών της αστυνομίας ήταν ηρωικές. Αλλά ποιό ήταν το κωμικοτραγικό της ιστορίας; Προσέξτε σκηνή. Καθόταν ένα όργανο στην μέση του δρόμου και παρίστανε τον χιονάνθρωπο – τροχονόμο. Οι εποχούμενοι οδηγοί είχαν βγει έξω από τα αυτοκίνητα και …έβριζαν. Κάθε τόσο έβγαινε ένας τύπος από ένα παρακείμενο βουλκανιζατέρ και φώναζε στον αστυνομικό – χιονάνθρωπο: “Πήραν τηλέφωνο, άσε να περάσουν“. Και ο δυστυχής αστυνομικός άφηνε κάποιους να περάσουν. Ούτε ασυρμάτους δεν είχαν οι άνθρωποι για να επικοινωνούν μεταξύ τους, προφανώς λόγω οικονομίας.
Με τα πολλά φτάνουμε Καρδίτσα, την περνάμε και πάμε προς λίμνη Πλαστήρα. Έχω να δω τόσο χιόνι από … φοιτητής. Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους.
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι όταν επιτέλους φτάσαμε, βρήκαμε το σπίτι θαμμένο στο χιόνι. Πρώτον επειδή είναι σε πλαγιά και δεύτερον επειδή πέρασε μια φορά το εκχιονιστικό και το αποτελείωσε.
Στη συνέχεια αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν υπάρχει νερό, το ρεύμα κάνει διακοπές συνεχώς και το χειρότερο δεν υπάρχει …ιντερνέτ. Επικοινωνούμε με το site με στικάκι και ταχύτητες … προπολεμικές.
Δράμα, το οποίο αποκορυφώνεται μόλις πάω να παρκάρω το αυτοκίνητο. Το σασμάν κουρεύει την “πρώτη” και την “δευτέρα”. “Ευτυχώς, μου έμειναν οι άλλες τρεις” λέω μέσα και πάω και κοιμηθώ κουκουλωμένος δίπλα στο τζάκι για να μην ξεπαγιάσω
Αμ δε…το πρωί που πάω να πάρω το αυτοκίνητο για να αγοράσουμε φαγώσιμα, δεν έμπαινε καμία ταχύτητα.
Όπως καταλάβατε, δεν μας …έπαιρνε με τίποτα. Όλα τα στοιχειά της φύσης και της τύχης εναντίον μας.
Τελικά επιστρατεύθηκε φίλος με αγροτικό μέχρι παρακείμενο χωριό, μετά άλλος φίλος μέχρι την Λαμία και με τα πολλά επιστρέψαμε στην Αθήνα από την οποία προβλέπεται να ξαναφύγουμε το …2021.
Υ.Γ.
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μας γκαντέμιασαν ο Ροδινός και ο Μικρός Οδυσσέας. Όταν τους είπα ότι θα ανηφορίσουμε οι δύο της …αρχισυνταξίας προς τα πάνω για λίγες ημέρες για να δούμε και τον Strange με τον Δαναό που ετοιμάζονται να κάνουν αυτονομιστικό κίνημα και αφήνουμε την ενημέρωση στα χέρια τους, μου είπαν: “μείνε ήσυχος, θα κοιτάμε εμείς το site“.
Είμαι σίγουρος ότι στη συνέχεια πήγαν στην κ Μαρίκα που κάνει βουντού και την είχα γνωρίσει κάποτε στον Μικρό Οδυσσέα που είχε συναισθηματικά προβλήματα.
Προσπαθώντας να βγούμε από το σπίτι
Αν είσαι βλαμένος όλα το σύμπαν συνηγορεί να παραμένεις βλαμένος για να γελάμε οι υπόλοιποι...ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στην πόλη την άλλη φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφή