Του Θανάση Νικολαΐδη
ΗΤΑΝ εποχή κομματικού φανατισμού, αλλά οι κ.κ. Σαββόπουλος και Νταλάρας δεν…καταλάβαιναν τίποτα. Εναλλασσόμενοι είτε συνυπάρχοντες στο κρατικό μας..
«γυαλί» μας σέρβιραν τη τέχνη τους και σ’ όποιον αρέσει. Γιορτιάτικοι, χριστουγεννιάτικοι είτε πασχαλιάτικοι, με το συμβόλαιο και τις οικονομισιές του έκαστος, αποκλειστικοί, μονότονοι κι άλλος δεν «χωρούσε». Ο πρώτος συνέχιζε σε στρατώνες, χοροπηδώντας σε αυτοσχέδιες πίστες καμωμένες από χέρια φαντάρων και με τη γαλανόλευκη στην πλάτη και ίσως…ξεπληρώνοντας τη θητεία του που απέφυγε με τον γνωστό τρόπο. Για τον έτερο (κ. Νταλάρα) άνοιξαν πόρτες μεγάλες για συναυλίες (μετά κρατικών επιχορηγήσεων) είτε για πίστες της «αρπαχτής» σε θέρετρα και θέατρα. Για να φαντάζει φουσκωμένο το «έσχες» της κας Νταλάρα (μετέπειτα υφυπουργού) και κάποιες καταθέσεις στην Ελβετία (όλα νόμιμα) να συνιστούν πρόβλημα (μόνο) ηθικό.
ΣΤΗ συνέχεια και για πολλά χρόνια, τα τηλεοπτικά μας Χριστούγεννα έγιναν…σκυλάδικο. Με γύρες μερακλωμένων στο «γυαλί» και παλαμάκια, βουνό τα θραύσματα από πιάτα και με τις σκούπες να ανάβουν στο λουλουδικό, ουίσκι, καπνίλα, λογαριασμός και επίδειξη, για κόρδωμα, την άλλη μέρα πόσα τους κόστισε το «γλέντι». Κυκλοφορούσε το χρήμα κι ας η προέλευσή του ήταν τα δανεικά, το’ δειχνε ο έλληνας πόσο…έλληνας ήταν και το Κράτος πόσο Κράτος.
ΦΤΑΣΑΜΕ στο τηλεοπτικό σήμερα, γιορταστικό, λιτό από ανάγκη, πενόμενο και τιποτένιο, κοντά στο ΤΙΠΟΤΑ. Με «μπάζα» να γεμίζουν προγράμματα γιορτιάτικα και τον τηλεθεατή να «τρέφεται» με συνταγές…μαγειρικής. Με τον κ. Σαββόπουλο να το’ χει γυρίσει στα παραμύθια και τον κ. Νταλάρα (ίσως-το υποθέτουμε) απρόθυμο για…πενταροδεκάρες. Κι οι άλλοι/άλλες; Να τοι /να τες για ξεκούμπωμα του στήθους και σταυροπόδι…ελκυστικό, μη δεν προλάβουν να γίνουν σταρ, φίρμες στα βιαστικά και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη τους και το σηκώνει η εποχή μας.
Η φτώχια, λοιπόν, μας φέρνει και καλά «ουδέν γαρ κακό αμιγές καλού». Το τίποτα αντί του φαντασμαγορικού, υπερβολικού και δαπανηρού, που είναι προτιμότερο. Για μια περίοδο «αυτοσυγκέντρωσης» και προβληματισμού κι ίσως, μετά, ανακαλύψουμε τα τηλεοπτικά Χριστούγεννα μέσα από δημιουργίες της παγκόσμιας τέχνης. Χωρίς να ξεχνάμε τις ρίζες μας μέσα από παραδοσιακά (το κάνει η ΕΡΤ3, κατ’ εξοχήν) των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Φώτων.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, και (υπερκομματικά και μόνο ελληνικά) ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΗΤΑΝ εποχή κομματικού φανατισμού, αλλά οι κ.κ. Σαββόπουλος και Νταλάρας δεν…καταλάβαιναν τίποτα. Εναλλασσόμενοι είτε συνυπάρχοντες στο κρατικό μας..
«γυαλί» μας σέρβιραν τη τέχνη τους και σ’ όποιον αρέσει. Γιορτιάτικοι, χριστουγεννιάτικοι είτε πασχαλιάτικοι, με το συμβόλαιο και τις οικονομισιές του έκαστος, αποκλειστικοί, μονότονοι κι άλλος δεν «χωρούσε». Ο πρώτος συνέχιζε σε στρατώνες, χοροπηδώντας σε αυτοσχέδιες πίστες καμωμένες από χέρια φαντάρων και με τη γαλανόλευκη στην πλάτη και ίσως…ξεπληρώνοντας τη θητεία του που απέφυγε με τον γνωστό τρόπο. Για τον έτερο (κ. Νταλάρα) άνοιξαν πόρτες μεγάλες για συναυλίες (μετά κρατικών επιχορηγήσεων) είτε για πίστες της «αρπαχτής» σε θέρετρα και θέατρα. Για να φαντάζει φουσκωμένο το «έσχες» της κας Νταλάρα (μετέπειτα υφυπουργού) και κάποιες καταθέσεις στην Ελβετία (όλα νόμιμα) να συνιστούν πρόβλημα (μόνο) ηθικό.
ΣΤΗ συνέχεια και για πολλά χρόνια, τα τηλεοπτικά μας Χριστούγεννα έγιναν…σκυλάδικο. Με γύρες μερακλωμένων στο «γυαλί» και παλαμάκια, βουνό τα θραύσματα από πιάτα και με τις σκούπες να ανάβουν στο λουλουδικό, ουίσκι, καπνίλα, λογαριασμός και επίδειξη, για κόρδωμα, την άλλη μέρα πόσα τους κόστισε το «γλέντι». Κυκλοφορούσε το χρήμα κι ας η προέλευσή του ήταν τα δανεικά, το’ δειχνε ο έλληνας πόσο…έλληνας ήταν και το Κράτος πόσο Κράτος.
ΦΤΑΣΑΜΕ στο τηλεοπτικό σήμερα, γιορταστικό, λιτό από ανάγκη, πενόμενο και τιποτένιο, κοντά στο ΤΙΠΟΤΑ. Με «μπάζα» να γεμίζουν προγράμματα γιορτιάτικα και τον τηλεθεατή να «τρέφεται» με συνταγές…μαγειρικής. Με τον κ. Σαββόπουλο να το’ χει γυρίσει στα παραμύθια και τον κ. Νταλάρα (ίσως-το υποθέτουμε) απρόθυμο για…πενταροδεκάρες. Κι οι άλλοι/άλλες; Να τοι /να τες για ξεκούμπωμα του στήθους και σταυροπόδι…ελκυστικό, μη δεν προλάβουν να γίνουν σταρ, φίρμες στα βιαστικά και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη τους και το σηκώνει η εποχή μας.
Η φτώχια, λοιπόν, μας φέρνει και καλά «ουδέν γαρ κακό αμιγές καλού». Το τίποτα αντί του φαντασμαγορικού, υπερβολικού και δαπανηρού, που είναι προτιμότερο. Για μια περίοδο «αυτοσυγκέντρωσης» και προβληματισμού κι ίσως, μετά, ανακαλύψουμε τα τηλεοπτικά Χριστούγεννα μέσα από δημιουργίες της παγκόσμιας τέχνης. Χωρίς να ξεχνάμε τις ρίζες μας μέσα από παραδοσιακά (το κάνει η ΕΡΤ3, κατ’ εξοχήν) των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Φώτων.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, και (υπερκομματικά και μόνο ελληνικά) ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου