Εν αναμονή της Τρόϊκα, η Κυβέρνηση Παπαδήμου και τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν, έχουν αποδυθεί σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης του ελληνικού λαού με νέα μέτρα..
λιτότητας και σενάρια Αρμαγεδδώνα. Αίφνης επανέρχονται επιτακτικά παράλογες απαιτήσεις. Όπως διαβάζουμε: «Σε μείζον πρόβλημα για την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου αναδεικνύεται η απαίτηση της τρόικας για μείωση μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα, κάτι που παρουσιάζεται ως προϋπόθεση για να προχωρήσει η επόμενη δανειακή σύμβαση.» Αρχίσαν και οι γνωστοί εκβιασμοί και οι απειλές. Είναι προφανές ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Ποιό είναι το …..σχέδιο Παπαδήμου;
Έρχονται, λοιπόν, οι υπάλληλοι της τρόϊκα, που μέχρι τώρα έπεσαν έξω σε όλα, και επιμένουν σε μέτρα που δεν έχουν νόημα. Μοιραία τίθεται και το ερώτημα. Αλήθεια, ποια είναι η συνεισφορά του κ. Παπαδήμου; Γιατί μέχρι τώρα κάνει ό,τι έκανε και ο κ. Παπανδρέου. Ακολουθεί δηλαδή τις οδηγίες και ενδίδει στις απαιτήσεις της Τρόϊκα. Ε, τότε τι τον θέλουμε, αν κάνει τα ίδια;
Ο κ. Παπαδήμος έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του για να βγούμε από την κρίση ή θα επιμείνει στην εφαρμογή ενός προγράμματος που απέτυχε παταγωδώς και όξυνε τα προβλήματα, αντί να τα επιλύσει;
Ο κ. Παπαδήμος κλείνει δυο μήνες Πρωθυπουργός και δεν έχουμε ακούσει να διατυπώσει μια νέα ιδέα. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Έχει τελικά κάποιο σχέδιο στο μυαλό του ή απλώς βαδίζουμε με τη γνωστή συνταγή: «βλέποντας και κάνοντας»;
Η ιδέα του Μόντι
Γιατί κάνω αυτές τις ερωτήσεις; Την Κυριακή ο κ. Μόντι πρότεινε κάτι ενδιαφέρον: «η Ευρωπαϊκή ένωση πρέπει να στηρίξει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Διάσωσης και να υιοθετήσει τα λεγόμενα Project Bond, τα ευρωπαϊκά ομόλογα που θα πρέπει να χρησιμεύσουν για την χρηματοδότηση υποδομών.»
Τα project bonds δεν είναι μια ιδέα που διατυπώνεται για πρώτη φορά. Όμως, πρώτη φορά , τίθεται ως θέμα προς συζήτηση σε τόσο υψηλό επίπεδο. Τα project bonds μπορεί να αποτελέσουν ένα χρήσιμο εργαλείο για την προώθηση μεγάλων έργων τα οποία βελτιώνουν τις υποδομές, δημιουργούν θέσεις απασχόλησης, τονώνουν την οικονομία και μπορεί έτσι να πάρει μπροστά η μηχανή της ανάπτυξης. Συμφωνεί ο κ. Παπαδήμος με την πρόταση αυτή;
Η πρόταση Ροκάρ
Μια βδομάδα πριν, ο πρώην Πρωθυπουργός της Γαλλίας M. Rocard με άρθρο του στη Le Monde από κοινού με τον γνωστό Οικονομολόγο Larrouturou, πρότεινε στην ΕΚΤ να υιοθετήσει την πολιτική που ακολούθησε η FED για να διασώσει το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, δηλαδή «τα παλιά κρατικά χρέη να αναχρηματοδοτηθούν με επιτόκια κοντά στο 0%».Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες ο Rocard έχει την εξής ιδέα: «η ΕΚΤ να δανείσει με 0.01% την«ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων» (EIB) ή τα κρατικά ταμεία παρακαταθηκών και δανείων, τα οποία στη συνέχεια θα δανείζουν αντίστοιχα με 0.02% τα ίδια τα κράτη, για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τα παλαιά τους χρέη». Η πρόταση αυτή είναι ρεαλιστική και μπορεί όντως να βοηθήσει τις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου, πολύ περισσότερο από τα PSI τα οποία λειτουργούν αποσταθεροποιητικά και τροφοδοτούν την κρίση.
O φόρος Tobin*
Την Παρασκευή ο Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι προτίθεται να προχωρήσει στην επιβολή φόρου στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές –του γνωστού φόρου Τobin, ακόμα και αν διαφωνούν οι άλλες χώρες της ΕΕ. (ο Κάμερον έσπευσε ήδη να εναντιωθεί).
Όμως, την πρόταση του Νικολά Σαρκοζί στηρίζει και ο Ιταλός Πρωθυπουργός, ο οποίος μάλιστα δήλωσε το βράδυ της Κυριακής ότι η Ιταλία είναι «διατεθειμένη να συνεργαστεί ώστε να επιβληθεί ένας φόρος επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών, σε όλη την Ε.Ε. και όχι μεμονωμένα».
Δεν αρκεί η μείωση του ελλείμματος
Εν τω μεταξύ πληθαίνουν οι φωνές που επισημαίνουν το αδιέξοδο της πολιτικής υπαγορεύει το Βερολίνο. «Μέχρι σήμερα στην Ευρώπη οι μόνες αποφάσεις που λαμβάνονται αφορούν τη μείωση του ελλείμματος, οι αποφάσεις αυτές είναι απαραίτητες και πολύτιμες, όμως, αν εφαρμοστούν χωρίς μέτρα ανάκαμψης, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν σε μια επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης“, υπογραμμίζει σε κύριο άρθρο που δημοσιεύεται στην ιταλική εφημερίδα ”Ιλ Μεσατζέρο”, ο Ρομάνο Πρόντι. Ακόμα κα ο Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ, την Κυριακή, σε συνέντευξή του σε βελγικό σταθμό παραδέχεται ό,τι: «συχνά αντιδράσαμε με μικρή καθυστέρηση και οι αποφάσεις μας υπήρξαν αδύναμες–αυτό το λέω ανοιχτά.»
Goldman Sachs: δεν χρειάζεται λιτότητα!
Ενδιαφέρον έχει και η Εκθεση της ….γνωστής μας Goldman Sachs, η οποία επισημαίνει ότι: «οι απαιτήσεις για μεγαλύτερες δημοσιονομικές προσπάθειες και επίτευξη των βραχυπρόθεσμων στόχων για το έλλειμμα, εγκυμονούν τον κίνδυνο παγίδευσης των περιφερειακών χωρών σε έναν φαύλο κύκλο χαμένων στόχων, μεγαλύτερης λιτότητας, οικονομικής αδυναμίας και μείωσης των φορολογικών εσόδων!!!» Μετά από αυτή τη διαπίστωση καταλήγει στο συμπέρασμα οτι: ««οι δυνατότητες για πρόσθετες δημοσιονομικές παρεμβάσεις στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, είναι περιορισμένες.» Με άλλα λόγια η λιτότητα δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση! Όμως, η Goldman Sachs διατυπώνει ακόμα ένα επιχείρημα το οποίο δυστυχώς ουδέποτε άρθρωσε η ελληνική πλευρά: «από τη στιγμή που τα προγράμματα προσαρμογής επικεντρώνονται στα διαρθρωτικά μέτρα τα αποτελέσματά τους θα πρέπει να αξιολογηθούν σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα.» Δηλαδή, η προσαρμογή απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι είχε αρχικώς εκτιμηθεί.
Συμπέρασμα: Είναι προφανές ότι στην Ευρώπη, μπροστά στο φάσμα μιας νέας και περισσότερο επώδυνης ύφεσης, ανοίγει εκ νέου η συζήτηση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αναζητούνται νέα εργαλεία. Νομίζω ότι έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να συμμετάσχουμε και εμείς στη συζήτηση αυτή με δικές μας προτάσεις και ιδέες. Δυστυχώς, ο κ. Παπαδήμος, αν και διετέλεσε Αντιπρόεδρος της ΕΚΤ και επομένως η γνώμη του θα είχε βαρύνουσα σημασία, περιορίζεται στη διεκπεραίωση των εντολών της Τρόϊκα. Εντολές που μέχρι τώρα απεδείχθησαν καταστροφικές. Δικαιολογημένα επανέρχεται το ερώτημα για πόσο καιρό ακόμα η Ν.Δ. θα στηρίζει αυτήν την κυβέρνηση; Μήπως, επιτέλους, είναι καιρός να βγούμε μπροστά με μια εθνική πρόταση, αντί να περιμένουμε το μοιραίο;
YΓ 1. Για τους μη ειδικούς, το σχετικό φόρο πρότεινε ο Αμερικανός Οικονομολόγος James Tobin, κάτοχος του βραβείου νόμπελ, το 1972. Στόχος του ήταν να επιβληθεί στις «βραχυπρόθεσμες συναλλαγές στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, ως ένα μέσο προστασίας της σταθερότητας στις ισοτιμίες και στα επιτόκια από τους κερδοσκόπους.» Βέβαια, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, η ιδέα ανήκει στον Κέϋνς, ο οποίος από το 1936 είχε προτείνει έναν φόρο στις συναλλαγές του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, για τον περιορισμό της υπερβολικής κερδοσκοπίας.
ΥΓ 2.Οσοι είχαν απορίες για το ποιος κερδίζει από την κρίση θα τους λύθηκαν, μετά τον προχθεσινό δανεισμό της Γερμανίας με …αρνητικό επιτόκιο!
Κώστας Ροδινός
Κώστας Ροδινός
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου