Σπρώχνουν την Ελλάδα στον όλεθρο με την δανειακή

Οι ειδήσεις πέφτουν βροχή. Και οι ειδήσεις είναι άσχημες, πολύ άσχημες.  Τρέμω στην ιδέα των μαντάτων που ακολουθούν..

Ήδη από τις σελίδες του antinews είχατε μια αναλυτικότατη ενημέρωση για τα τεκταινόμενα.

Η βόμβα ήρθε στο e-mail μου χθες βράδυ και αναφέρεται σε δημοσίευμα στις ηλεκτρονικές σελίδες της Wall Street Journal όπου αναγράφεται επί λέξει ότι:

‘’Greece has agreed to consider that the new bonds be governed by English law which means creditors would be allowed to seize Greek assets if the country fails on its payments. Until now Athens had refused to offer such collateral“.

Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι η Ελλάδα τείνει να αποδεχτεί να διέπονται τα νέα ομόλογα από το Αγγλικό δίκαιο, πράγμα που σημαίνει ότι οι πιστωτές της θα μπορούν να κατάσχουν ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σε περίπτωση αποτυχίας εξυπηρέτησης του χρέους.

Δεδομένου ότι η αποτυχία εξυπηρέτησης του χρέους ακόμα και μετά το κούρεμα είναι μια μαθηματική βεβαιότητα και αυτό δεν το λέει μόνο ο Κακοφωνίξ ή κάποιοι άλλοι στριμμένοι αναλυτές, αλλά άνθρωποι με το κύρος του Ολιβιέ Μπλανσάρ (επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ) και του Κλέμενς Φούστ (σύμβουλος του γερμανικού υπουργείου οικονομικών), η αποδοχή του Αγγλικού δικαίου θα πρόκειται για μεγάλη επιπολαιότητα, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση.

Γιατί αν, όπως προβλέπουν οι πλέον καλόπιστοι οικονομολόγοι, τα πράγματα οδηγηθούν σε ένα νέο τέλμα έπειτα από μερικούς μήνες, οι απαιτήσεις των δανειστών δεν θα περιοριστούν σε περιουσιακά στοιχεία που κατέχει το Ελληνικό κράτος στο εξωτερικό, όπως αφελέστατα πιστεύουν οι υποστηρικτές του  Αγγλικού δικαίου, αλλά θα επεκταθούν αυτοδικαίως σε έσοδα του ελληνικού κράτους με ιδιαίτερη στόχευση τα έσοδα του ταμείου διαχείρισης κρατικής περιουσίας,  στο οποίο λέγεται ότι θα εκχωρηθούν ακόμα και τα δικαιώματα από τις μελλοντικές γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Όποιος δεν το πιστεύει ας διαβάσει τη χθεσινή ανάρτηση στο Antinews για τον ορατό πλέον κίνδυνο υποθήκευσης των κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Κινδυνεύουμε δηλαδή να χάσουμε ακόμα και αυτά που σήμερα θεωρούμε μια ελπίδα για το μέλλον.

Επειδή λοιπόν η υπόθεση της δανειακής θυμίζει πλέον ρουλέτα και μάλιστα ρωσική για όλους τους εμπλεκόμενους στις διαπραγματεύσεις και επί πλέον εδώ που φτάσαμε κινδυνεύουμε, αντί να αποζημιωθούμε, να μας πάρουν και τα ρέστα (δηλαδή και κερατάδες και δαρμένοι) θεωρούμε ότι όποιος διαπραγματεύεται αυτή την ώρα την καυτή πατάτα της αναδιάρθρωσης οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη κάποια δεδομένα, όπως:

1.    Να αναλογιστεί σοβαρά αν το ευρώ θα συνεχίσει να υπάρχει ως νόμισμα μετά το 2012 ή και νωρίτερα

2.    Να υπολογίσει τις πιθανότητες επιτυχίας που έχει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου με βάση τα σημερινά δεδομένα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Απαντώντας στα καίρια αυτά ζητήματα θα λέγαμε ότι:

1. Η ζυγαριά κλείνει προς τη διάλυση του ευρώ ή την εφαρμογή Ευρώπης δύο ταχυτήτων.  Καλό εδώ είναι να περιμένουμε τις αποφάσεις της Γερμανίας σχετικά με το θέμα, μέσα στον Ιανουάριο, πριν δεσμευτούμε οριστικά
2. Με τα στοιχεία που έχουμε σήμερα για το έλλειμμα, συν την αδυναμία εύρεσης κεφαλαίων για το μηχανισμό στήριξης, συν τα προβλήματα της Ιταλίας, συν την ενδεχόμενη απώλεια του ΑΑΑ της Γαλλίας, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε, ότι δεν ισχύει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και ότι θα υπάρξει νέα γερμανική πρόταση, εντός ολίγων εβδομάδων.  Ήδη άρχισαν οι προειδοποιήσεις.

Με βάση τα παραπάνω ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι:

1. Να πιεστούμε και τελικά να ‘’πετύχουμε’’ το PSI και στη συνέχεια να φάμε τα μούτρα μας στη δανειακή σύμβαση ή ακόμα χειρότερα να εκβιαστούμε αισχρά ως προς τα επιτόκια και τους γενικότερους όρους.  Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε ανταλλάξει το χρέος από ανοικτό σε εγγυημένο, χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει στοιχειωδώς τη βιωσιμότητά του
2. Τα μέτρα που θα συνοδεύουν τη δανειακή να μας οδηγήσουν σε νέα ύφεση (πιθανότητα 99,9%) και να τινάξουν στον αέρα το πρόγραμμα, οδηγώντας τη χώρα σε νέα απόπειρα αναδιάρθρωσης.  Μόνο που εκείνη την ώρα το χρέος θα είναι ήδη εγγυημένο και οι αγωγές θα πέφτουν βροχή, με διακύβευμα τα δημόσια έσοδα και τα δικαιώματα αερίου και πετρελαίου. Επειδή το διακύβευμα του αγγλικού δικαίου δεν θα είναι η κρατική περιουσία, δεν θα υποθηκευτούν η Ρόδος και η Κρήτη.  Δε γίνεται αυτό, τα κράτη απολαμβάνουν  ασυλία.  Οι τραπεζίτες όμως, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, θα ζητήσουν και θα πάρουν εγγυήσεις, αφενός δεσμεύοντας ρητώςμελλοντικά έσοδα του δημοσίου, αφετέρου δεσμεύοντας έσοδα του ταμείου διαχείρισης κρατικής περιουσίας και βέβαια δικαιώματα από μελλοντικές γεωτρήσεις, που πιθανολογείται ότι θα αποτελέσουν περιουσία του εν λόγω ταμείου. Αυτού του είδους οι εγγυήσεις είναι εύκολα ρευστοποιήσιμες γιατί αφορούν συμβόλαια μεταξύ ανώνυμων εταιριών και όχι κρατών. 
3. Να προχωρήσει η διάλυση της ευρωζώνης και να υποχρεωθούμε, είτε σε ασθενέστερο ευρώ,είτε σε δραχμή.  Και στις δύο περιπτώσεις θα πρόκειται για ουσιαστικό διπλασιασμό της πραγματικής αξίας του χρέους και ολική καταστροφή, αφού αυτό θα καλύπτεται από συμβάσεις αγγλικού δικαίου επί εμπράγματων εξασφαλίσεων.
4. Να πέσουμε στην παγίδα των vulture funds, κεφαλαίων που έχουν ήδη επενδυθεί στην αγορά –κοψοχρονιά από τη διατραπεζική- πάμφθηνων ελληνικών ομολόγων.  Πίσω από αυτά τα funds ενδέχεται να κρύβονται ολόκληρα κράτη, τα οποία πιέζουν πολιτικά για την ανταλλαγή των ομολόγων.  Από την ανταλλαγή θα κερδίσουν σε πρώτη φάση ένα τεράστιο spread (αφού αγοράστηκαν στο -70% και αντάλλαξαν στο -50%) και σε δεύτερη φάση, αφού σπρώξουν προς νέα χρεοκοπία, μέσω αγωγών στα Βρετανικά δικαστήρια.

Συνεπώς η αποδοχή από την Ελλάδα των όρων της δανειακής, αγγίζει θα λέγαμε επίπεδο ρουλέτας και μάλιστα Ρώσικης.  Η πιο σωστή επιλογή είναι η άμεση προσφυγή στις κάλπες και η άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων με Ιταλούς και Ισπανούς για ένα συνολικό κούρεμα των χρεών του νότου με βάση το εθνικό δίκαιο και ενδεχομένως μια νέα νομισματική ένωση υπό την αιγίδα του ευρώ.  Σε περίπτωση που αυτό δεν τελεσφορήσει, η άτακτη χρεοκοπία είναι μονόδρομος, ακόμα και η επιστροφή στη δραχμή (αναπτυξιακά προτιμότερη λύση).

Νομικά θυμίζει το πρόβλημα  μιας εταιρίας που ο ένας εκ των συνεταίρων έχει προβλήματα πιστοληπτικής ικανότητας, τα οποία εμποδίζουν την εταιρία να δανειστεί.  Στις περιπτώσεις αυτές ο εταίρος απομακρύνεται οικειοθελώς προκειμένου να βοηθήσει την εταιρία, αλλά βέβαια αποζημιώνεται, συνήθως πλουσιοπάροχα.

Δεδομένου ότι όπως και στην παραπάνω περίπτωση η εκδίωξη της Ελλάδας δεν είναι νομικά δυνατή, η γνώμη μας είναι ότι εφόσον η Ελλάδα πιεστεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, θα πρέπει να δεχθεί και να διαπραγματευτεί μια αξιοπρεπή αποζημίωση, είτε με τη μορφή άμεσης κεφαλαιακής ενίσχυσης, είτε με την αποδοχή ομολόγων της ΕΚΤ, είτε με τη μορφή άτοκου δανείου.

Η αποζημίωση αυτή θα είναι καθοριστική το πρώτο δύσκολο διάστημα προσαρμογής, κατά το οποίο θα επιτευχθεί η τιθάσευση του εμπορικού ισοζυγίου και το πλασάρισμα του νέου νομίσματος στις αγορές συναλλάγματος.

Κακοφωνίξ

ΥΓ1. Περί άτακτης χρεοκοπίας:

Η ανεπιθύμητη άτακτη χρεοκοπία, το έτερο μέρος του διλήμματος δηλαδή,  δεν είναι ακριβώς καταστροφή.  Είναι απλά μια πολιτική απόφαση, είναι μια άλλη πολιτική προσέγγιση.  Αν αναλογιστούμε ότι οι συνέπειες από την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, ένα προοίμιο των οποίων ζούμε από σήμερα, θα είναι απόλυτα διαλυτικές για τον κοινωνικό ιστό, η άτακτη χρεοκοπία αποτελεί μια συζητήσιμη λύση, για τους εξής λόγους:

Σε καθεστώς χρεοκοπίας, η κυβέρνηση δεν έχει τον βραχνά των τακτικών λήξεων ομολόγων, συνεπώς εξοικονομεί τεράστια ποσά που διαφορετικά θα πήγαιναν σε πληρωμές τοκοχρεολυσίων (καλά νέα)

Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμος συστημικός δανεισμός (κακά νέα). Υπάρχει όμως διαθέσιμη η λύση του εσωτερικού δανεισμού (έντοκα γραμμάτια) καθώς και ο διακρατικός δανεισμός

Καθοριστική παράμετρος:  Αποτελεί απαίτηση των δανειστών ο μηδενισμός του ελλείμματος, ώστε τα χρήματα από τη νέα δανειακή να κατευθύνονται αποκλειστικά σε πληρωμές ομολόγων.  Αυτή η παραδοχή ελαχιστοποιεί το φοβικό επιχείρημα των θεωρητικών περί δυσκολιών στις συντάξεις κ.λπ.  Αφού αν τυχόν δεν αντιμετωπιστεί το τέρας του ελλείμματος, είτε με χρεοκοπία είτε χωρίς, οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες.

ΥΓ. 2 Περί δραχμής:

Όλοι αυτοί οι αδιάβαστοι τεχνοκράτες που ξιφουλκούν εναντίον της δραχμής, καλά θα κάνουν να κρατούν χαμηλότερους τόνους, γιατί σε τρεις μήνες από τώρα πιθανότατα θα κληθούν να μας πείσουν για τη χρησιμότητά της.  Και θα πάθουν ότι έπαθαν με το μνημόνιο, από την ανάποδη.  Το πρόβλημα της δραχμής είναι πολιτικό και όχι οικονομικό (αν εξαιρέσουμε τις τράπεζες που όμως και με το ευρώ δεν είναι σε καλύτερη μοίρα).  Μακάρι να είχαμε δραχμή αυτή την ώρα από άποψη οικονομικής διαχείρισης.  Το ευρώ το έχουμε ανάγκη ως εργαλείο εξωτερικής κυρίως πολιτικής.  Οικονομικά μας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα δυσλειτουργίας.  Επιδιώκουμε να μείνουμε στο ευρώ, αλλά ούτε καταστροφολογούμε, ούτε είμαστε κολλημένοι σε ιδεοληψίες.  Αν πρόκειται για το μέλλον της χώρας και την αξιοπρέπεια των πολιτών, μπορούμε μια χαρά και με δραχμή.

ΥΓ. 3 Το “αν” του Σαμαρά

«Αν ολοκληρωθεί επιτυχώς η ανταλλαγή οµολόγων, τότε µέσα σε έναν µήνα µπορεί να έχει ολοκληρωθεί η νέα δανειακή σύµβαση και να πάµε σε εκλογές ως τα τέλη Μαρτίου» είπε στην πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραµµατείας της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς. Ένα “αν” που εκφράζει κατά την γνώμη μας και τις αμφιβολίες του για την επιτυχία του PSI και την ανησυχία του μπροστά στις εξελίξεις