Ξαφνικά γεμίσαμε πρωτοχρονιάτικα σενάρια επιστροφής στην δραχμή..
Βγήκε και ο κ. Ράπανος της Εθνικής και έκανε βαρυσήμαντες δηλώσεις επί του θέματος. Ζήλεψε και αυτός την ορμή του Καρατζαφέρη και είπε να βάλει το..
χεράκι του μπας και σωθεί η χώρα. Τώρα τελευταία οι σωτήρες πληθαίνουν και ανησυχώ. Μού ‘ρχεται στο μυαλό η ατάκα από το την περιπέτεια του Αστερίξ ‘’η γαλέρα του Οβελίξ’’, όπου οι ταλαίπωροι καρπαζωμένοι λεγεωνάριοι είναι παραταγμένοι και δέχονται την επίσκεψη υψηλού αξιωματούχου. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Κι’ άλλος ξενέρωτος από τη Ρώμη.
- Ναι, και με τέτοια φάτσα, σίγουρα θα έχουμε μπελάδες
Βέβαια δεν κατηγορώ τον κ. Ράπανο. Ο κ. Ράπανος έχει ένα μαγαζάκι που σε κανένα μήνα βαράει κανόνι και προσπαθεί να το σώσει. Καλά κάνει, ο καθένας το ίδιο θα έκανε στη θέση του. Είναι νομοτελειακό. Ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ή ο κάθε δημοσιογραφίσκος που φιλοξενεί δηλώσεις, ανάλογης αξιοπιστίας με εκείνες του φουκαρά του φαναρτζή από την Κρήτη.
Μέσα στο παραλήρημά του, είπε και κάτι που κάθε φορά που το ακούω μου πατάει τον κάλλο. Ότι, λέει, αν γυρίσουμε στη δραχμή θα γυρίσουμε στο ’50. Όλοι στο Antinews γνωρίζετε πόσο αντίθετος είμαι στη δραχμή, αλλά όταν ακούω αυτή τη σαχλαμάρα, παίρνω ανάποδες. Γιατί αν ακολουθήσουμε αυτά που λένε οι Ράπανοι, όχι στο ’50 θα γυρίσουμε, αλλά στο 1800. Γιατί τουλάχιστον το ’50 είχαμε αξιοπρέπεια και κάποια προοπτική.
Όταν κάνουμε ανάλυση δεν κάνουμε προφητεία, ούτε διαβάζουμε φλιτζάνι. Αλιεύουμε πληροφορίες από πολλές αντικρουόμενες πηγές, αξιολογούμε, και, με βάση τις γνώσεις μας και την εμπειρία μας, αιτιολογούμε τα πιθανά αποτελέσματα. Ο κ. Ράπανος μάλλον γύρισε τον πρωινό του καφέ ανάποδα και μετά αποφάσισε να κάνει δηλώσεις.
Γιατί η έξοδος από το ευρώ, δεν είναι δική μας απόφαση, ούτε απόρροια των όποιων θυσιών μας, αυτών που δεν αντέχουμε άλλο να κάνουμε. Φρόντισε για αυτό ο κ. Παπανδρέου (και οι Ράπανοι σύμβουλοί του) με δύο χαμένα χρόνια.
Η έξοδος από το ευρώ είναι το φυσιολογικό τέλος μιας πορείας που ξεκίνησε στραβά από το 2009 και θα εξηγήσω πώς και γιατί. Η έξοδος από το ευρώ είναι 100% σίγουρη κατάληξη, εκτός αν συμβεί κάποιο αναπάντεχο γεγονός (έξοδος της Γερμανίας, πόλεμος ή φυσική καταστροφή)ή εκτός αν η Γερμανία αποφασίσει να μας προτείνει να γίνουμε κάτι σαν την Πομερανία του νότου (και εμείς το δεχθούμε).
Οποιοσδήποτε αξιολογούσε στοιχειωδώς τα στοιχεία της οικονομίας τον Μάιο του 2009, μπορούσε με βεβαιότητα να προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι οδεύει στο χάος. Τότε βέβαια υπήρχε ακόμα χρόνος, χρόνος που είχε να κάνει με το γεγονός ότι η κρίση δεν είχε χτυπήσει την πόρτα της ευρωζώνης συν το γεγονός ότι υπήρχε χρόνος και τρόπος να μειωθεί το έλλειμμα και να περιοριστούν οι δαπάνες. Ο κ. Καραμανλής προτίμησε να καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, αλλά στους Έλληνες άρεσε περισσότερο η ιδέα ότι ‘’λεφτά υπάρχουν’’.
Όταν ο κ. Παπανδρέου άρχισε να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να μοιράζει επιδόματα, να χρηματοδοτεί ΜΚΟ και να νομιμοποιεί Πακιστανούς, αλλά ότι το ογκώδες έλλειμμα δεν έβρισκε πια χρηματοδότες και η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί, χάθηκαν μερικοί ακόμα πολύτιμοι μήνες.
Ήταν τότε που κάθε συμβατική λύση (μειώσεις δαπανών, αύξηση φορολογίας) είχε χάσει την όποια δυναμική της και έπρεπε να γίνει άμεσα αναδιάρθρωση – κούρεμα του χρέους, για να γίνει αυτό βιώσιμο. Αν το κούρεμα είχε γίνει τότε, σε συνδυασμό με τα μισά από τα μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια, ενδεχομένως να μην ήμασταν τώρα μισό βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ.
Γιατί δεν έγινε το κούρεμα;
Η απόφαση ήταν πολιτική. Κούρεμα σήμαινε δυναμίτη στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος και ενδεχομένως απώλεια καταθέσεων, άρα πολιτική κρίση μη διαχειρίσιμη. Η εναλλακτική λύση ήταν η πρόσκληση του ΔΝΤ παρέα με ένα αιμοβόρο πρόγραμμα προσαρμογής (μνημόνιο). Επειδή το ΔΝΤ δεν είναι τίποτα Ράπανοι και φαναρτζήδες, χρειάστηκε και ένα καλό μαγείρεμα των στατιστικών για να εμφανιστεί ένα ίχνος βιωσιμότητας στην όλη ιστορία, καθώς καταστατική αρχή του ΔΝΤ είναι να μη χορηγεί θαλασσοδάνεια, σαν αυτό που τελικά έδωσε στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Όταν τότε αναλύσαμε πάλι τα στοιχεία (τα πραγματικά, όχι τις γιαλαντζί εκτιμήσεις του Παπακωνσταντίνου), προειδοποιήσαμε ότι το μνημόνιο είναι άσφαιρο και ότι η μοναδική λύση για την οικονομία παραμένει το κούρεμα. Όμως κάθε μήνας που περνούσε έκανε τα πράγματα χειρότερα, γιατί το μεν χρέος μετατρέπονταν από ελληνικού δικαίου σε διακρατικό, το δε μνημόνιο τίναζε το έλλειμμα στο ταβάνι και επέβαλε συνεχώς μεγαλύτερο ποσοστό κουρέματος.
Το κακό είναι ότι τις δικές μας προειδοποιήσεις συμμεριζόταν και η αγορά, η οποία ξέρασε δύο συμφωνίες (Ιουλίου και Οκτωβρίου) και φτάσαμε πρωτοχρονιά του 2012, να μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.
Τώρα, έπειτα από δύο κολασμένα χρόνια, είμαστε πάλι στην αρχή, αλλά με μεγαλύτερο χρέος, χωρίς προοπτικές ανάπτυξης και με το μισό πόδι έξω από το ευρώ. Και οι Ράπανοι φαντασιώνονται μια ακόμα παράταση στις πλάτες του γονατισμένου Έλληνα ‘’για να μη βγούμε από το ευρώ’’. Λες και αυτό θα το αποφασίσει ο Βενιζέλος με τον Καρατζαφέρη και όχι η Καγκελαρία. Γιατί εμείς, ότι ελπίδα είχαμε τη σπαταλήσαμε στα μνημόνια του Γιωργάκη και στις ‘’ενέσεις ρευστότητας’’ στους Ράπανους, αφού, ούτε την πραγματικότητα σταθήκαμε ικανοί να αξιολογήσουμε, ούτε την πολιτική βούληση διαθέταμε, για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις.
Αλλά μην βιάζεστε να μας ξαποστείλετε στο ’50 κύριοι τραπεζίτες, γιατί εμείς με τη δραχμή, με το ευρώ ή με το δολάριο, θα επιβιώσουμε και θα ορθοποδήσουμε ξανά. Για εσάς δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου σίγουροι. Και μια συμβουλή: Στηρίξτε Παπαδήμο με όλες σας τις δυνάμεις, γιατί αν φύγει αυτός, έρχονται εξεταστικές. Και μπορεί να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να ξημερώσει μέρα που θα φεύγει από τον Κορυδαλλό ο Εφραίμ και θα μπαίνει τραπεζίτης…
Κακοφωνίξ
Βγήκε και ο κ. Ράπανος της Εθνικής και έκανε βαρυσήμαντες δηλώσεις επί του θέματος. Ζήλεψε και αυτός την ορμή του Καρατζαφέρη και είπε να βάλει το..
χεράκι του μπας και σωθεί η χώρα. Τώρα τελευταία οι σωτήρες πληθαίνουν και ανησυχώ. Μού ‘ρχεται στο μυαλό η ατάκα από το την περιπέτεια του Αστερίξ ‘’η γαλέρα του Οβελίξ’’, όπου οι ταλαίπωροι καρπαζωμένοι λεγεωνάριοι είναι παραταγμένοι και δέχονται την επίσκεψη υψηλού αξιωματούχου. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Κι’ άλλος ξενέρωτος από τη Ρώμη.
- Ναι, και με τέτοια φάτσα, σίγουρα θα έχουμε μπελάδες
Βέβαια δεν κατηγορώ τον κ. Ράπανο. Ο κ. Ράπανος έχει ένα μαγαζάκι που σε κανένα μήνα βαράει κανόνι και προσπαθεί να το σώσει. Καλά κάνει, ο καθένας το ίδιο θα έκανε στη θέση του. Είναι νομοτελειακό. Ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ή ο κάθε δημοσιογραφίσκος που φιλοξενεί δηλώσεις, ανάλογης αξιοπιστίας με εκείνες του φουκαρά του φαναρτζή από την Κρήτη.
Μέσα στο παραλήρημά του, είπε και κάτι που κάθε φορά που το ακούω μου πατάει τον κάλλο. Ότι, λέει, αν γυρίσουμε στη δραχμή θα γυρίσουμε στο ’50. Όλοι στο Antinews γνωρίζετε πόσο αντίθετος είμαι στη δραχμή, αλλά όταν ακούω αυτή τη σαχλαμάρα, παίρνω ανάποδες. Γιατί αν ακολουθήσουμε αυτά που λένε οι Ράπανοι, όχι στο ’50 θα γυρίσουμε, αλλά στο 1800. Γιατί τουλάχιστον το ’50 είχαμε αξιοπρέπεια και κάποια προοπτική.
Όταν κάνουμε ανάλυση δεν κάνουμε προφητεία, ούτε διαβάζουμε φλιτζάνι. Αλιεύουμε πληροφορίες από πολλές αντικρουόμενες πηγές, αξιολογούμε, και, με βάση τις γνώσεις μας και την εμπειρία μας, αιτιολογούμε τα πιθανά αποτελέσματα. Ο κ. Ράπανος μάλλον γύρισε τον πρωινό του καφέ ανάποδα και μετά αποφάσισε να κάνει δηλώσεις.
Γιατί η έξοδος από το ευρώ, δεν είναι δική μας απόφαση, ούτε απόρροια των όποιων θυσιών μας, αυτών που δεν αντέχουμε άλλο να κάνουμε. Φρόντισε για αυτό ο κ. Παπανδρέου (και οι Ράπανοι σύμβουλοί του) με δύο χαμένα χρόνια.
Η έξοδος από το ευρώ είναι το φυσιολογικό τέλος μιας πορείας που ξεκίνησε στραβά από το 2009 και θα εξηγήσω πώς και γιατί. Η έξοδος από το ευρώ είναι 100% σίγουρη κατάληξη, εκτός αν συμβεί κάποιο αναπάντεχο γεγονός (έξοδος της Γερμανίας, πόλεμος ή φυσική καταστροφή)ή εκτός αν η Γερμανία αποφασίσει να μας προτείνει να γίνουμε κάτι σαν την Πομερανία του νότου (και εμείς το δεχθούμε).
Οποιοσδήποτε αξιολογούσε στοιχειωδώς τα στοιχεία της οικονομίας τον Μάιο του 2009, μπορούσε με βεβαιότητα να προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι οδεύει στο χάος. Τότε βέβαια υπήρχε ακόμα χρόνος, χρόνος που είχε να κάνει με το γεγονός ότι η κρίση δεν είχε χτυπήσει την πόρτα της ευρωζώνης συν το γεγονός ότι υπήρχε χρόνος και τρόπος να μειωθεί το έλλειμμα και να περιοριστούν οι δαπάνες. Ο κ. Καραμανλής προτίμησε να καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, αλλά στους Έλληνες άρεσε περισσότερο η ιδέα ότι ‘’λεφτά υπάρχουν’’.
Όταν ο κ. Παπανδρέου άρχισε να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να μοιράζει επιδόματα, να χρηματοδοτεί ΜΚΟ και να νομιμοποιεί Πακιστανούς, αλλά ότι το ογκώδες έλλειμμα δεν έβρισκε πια χρηματοδότες και η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί, χάθηκαν μερικοί ακόμα πολύτιμοι μήνες.
Ήταν τότε που κάθε συμβατική λύση (μειώσεις δαπανών, αύξηση φορολογίας) είχε χάσει την όποια δυναμική της και έπρεπε να γίνει άμεσα αναδιάρθρωση – κούρεμα του χρέους, για να γίνει αυτό βιώσιμο. Αν το κούρεμα είχε γίνει τότε, σε συνδυασμό με τα μισά από τα μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια, ενδεχομένως να μην ήμασταν τώρα μισό βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ.
Γιατί δεν έγινε το κούρεμα;
Η απόφαση ήταν πολιτική. Κούρεμα σήμαινε δυναμίτη στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος και ενδεχομένως απώλεια καταθέσεων, άρα πολιτική κρίση μη διαχειρίσιμη. Η εναλλακτική λύση ήταν η πρόσκληση του ΔΝΤ παρέα με ένα αιμοβόρο πρόγραμμα προσαρμογής (μνημόνιο). Επειδή το ΔΝΤ δεν είναι τίποτα Ράπανοι και φαναρτζήδες, χρειάστηκε και ένα καλό μαγείρεμα των στατιστικών για να εμφανιστεί ένα ίχνος βιωσιμότητας στην όλη ιστορία, καθώς καταστατική αρχή του ΔΝΤ είναι να μη χορηγεί θαλασσοδάνεια, σαν αυτό που τελικά έδωσε στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Όταν τότε αναλύσαμε πάλι τα στοιχεία (τα πραγματικά, όχι τις γιαλαντζί εκτιμήσεις του Παπακωνσταντίνου), προειδοποιήσαμε ότι το μνημόνιο είναι άσφαιρο και ότι η μοναδική λύση για την οικονομία παραμένει το κούρεμα. Όμως κάθε μήνας που περνούσε έκανε τα πράγματα χειρότερα, γιατί το μεν χρέος μετατρέπονταν από ελληνικού δικαίου σε διακρατικό, το δε μνημόνιο τίναζε το έλλειμμα στο ταβάνι και επέβαλε συνεχώς μεγαλύτερο ποσοστό κουρέματος.
Το κακό είναι ότι τις δικές μας προειδοποιήσεις συμμεριζόταν και η αγορά, η οποία ξέρασε δύο συμφωνίες (Ιουλίου και Οκτωβρίου) και φτάσαμε πρωτοχρονιά του 2012, να μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.
Τώρα, έπειτα από δύο κολασμένα χρόνια, είμαστε πάλι στην αρχή, αλλά με μεγαλύτερο χρέος, χωρίς προοπτικές ανάπτυξης και με το μισό πόδι έξω από το ευρώ. Και οι Ράπανοι φαντασιώνονται μια ακόμα παράταση στις πλάτες του γονατισμένου Έλληνα ‘’για να μη βγούμε από το ευρώ’’. Λες και αυτό θα το αποφασίσει ο Βενιζέλος με τον Καρατζαφέρη και όχι η Καγκελαρία. Γιατί εμείς, ότι ελπίδα είχαμε τη σπαταλήσαμε στα μνημόνια του Γιωργάκη και στις ‘’ενέσεις ρευστότητας’’ στους Ράπανους, αφού, ούτε την πραγματικότητα σταθήκαμε ικανοί να αξιολογήσουμε, ούτε την πολιτική βούληση διαθέταμε, για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις.
Αλλά μην βιάζεστε να μας ξαποστείλετε στο ’50 κύριοι τραπεζίτες, γιατί εμείς με τη δραχμή, με το ευρώ ή με το δολάριο, θα επιβιώσουμε και θα ορθοποδήσουμε ξανά. Για εσάς δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου σίγουροι. Και μια συμβουλή: Στηρίξτε Παπαδήμο με όλες σας τις δυνάμεις, γιατί αν φύγει αυτός, έρχονται εξεταστικές. Και μπορεί να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να ξημερώσει μέρα που θα φεύγει από τον Κορυδαλλό ο Εφραίμ και θα μπαίνει τραπεζίτης…
Κακοφωνίξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου