Οι βασικότερες αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τόσο αγαπάμε και τόσο επιθυμούμε να είμαστε μέλη της, είναι δύο:.
Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και αγαθών
Η ελεύθερη δραστηριοποίηση των ανθρώπων σε οποιοδήποτε μέλος
Αυτοί οι απλοί κανόνες σημαίνουν ότι ο κάθε ευρωπαίος πολίτης δικαιούται να εμπιστεύεται τις αποταμιεύσεις του σε όποιο πιστωτικό ίδρυμα της Ε.Ε. πιστεύει ότι πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις ή απλά του προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες. Σημαίνει επίσης ότι ο κάθε ευρωπαίος πολίτης δικαιούται να επιλέξει σε ποιο κράτος θα δραστηριοποιηθεί και ποιο κράτος του προσφέρει καλύτερες επαγγελματικές προϋποθέσεις, ή απλά χαμηλότερη φορολόγηση.
Μπορεί λοιπόν ο καθένας, χωρίς νομικές ή ηθικές δεσμεύσεις, να αγοράζει ντομάτες Ισπανίας επειδή του αρέσει η γεύση τους ή επειδή τις βρήκε φθηνότερες στο μανάβη. Αν ένα κράτος της ένωσης αδυνατεί να προσφέρει ανταγωνιστικότερα προϊόντα από ένα άλλο, αυτό είναι πρόβλημα του συγκεκριμένου κράτους και όχι του ευρωπαίου καταναλωτή.
Στην αντίθετη περίπτωση μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω στον εθνικό απομονωτισμό, να βάλουμε υπέρογκους δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα και να στήσουμε έναν σοσιαλιστικό βαλκανικό παράδεισο.
Εφόσον όμως επιθυμούμε να παραμείνουμε στα δυτικά πρότυπα, οφείλουμε να τηρήσουμε τους κανόνες.
Όποιος πιστεύει σήμερα ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι υγιείς, θα πρέπει να ξανακαθίσει στα θρανία. Γιατί οι ελληνικών συμφερόντων τράπεζες μετά βίας επιτυγχάνουν έναν δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας 3 – 4% και μάλιστα διαρκώς μειούμενο. Ακόμα και μετά την υποτιθέμενη επιτυχή κεφαλαιοποίησή τους με 50 φρέσκα δις από τας Ευρώπας, θα έχει μεν καλυφθεί η χασούρα των ομολόγων, θα παραμένει όμως η χασούρα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, η οποία θα απειλεί άμεσα τις τράπεζες με κατάρρευση.
Εφόσον λοιπόν η θωρακισμένη σούπερ ντούπερ Fesibank βάλει τελικά λουκέτο, δεν θα συμβεί τίποτα το τρομερό, πλην του γεγονότος ότι ο ευγενής τραπεζίτης θα χάσει το οικογενειακό του κειμήλιο. Και αυτό γιατί, όπως συνέβη κατά κόρον στους πρώην σοσιαλιστικούς τραπεζικούς παραδείσους, το δίκτυο της Fesibank θα αγοραστεί από μια οποιαδήποτε ευρωπαϊκή τράπεζα, η οποία θα είναι σε θέση να παρέχει υπηρεσίες σε 10 εργάσιμες ημέρες, πιθανότατα με το ίδιο προσωπικό.
Όπως λοιπόν όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες, έτσι και οι Έλληνες βουλευτές είναι σε θέση να αξιολογήσουν και τελικά να εμπιστευθούν τις αποταμιεύσεις τους σε οποιαδήποτε τράπεζα της ενωμένης Ευρώπης.
Γιατί τελικά αν, έπειτα από το πέρασμα αυτής της φοβερής κρίσης, επιβιώσει η Fesibank ή η Kutofragbank, ουδόλως απασχολεί τους έλληνες πολίτες, αλλά κάποιους τυχαίους ευρωπαίους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο δύσκολο τραπεζικό τομέα.
Οι αγαπητοί συμπολίτες μας βουλευτές που διέσωσαν τις αποταμιεύσεις τους, όχι μόνο δεν αξίζει να διαπομπεύονται, αλλά μάλλον τους αξίζει έπαινος, γιατί έκριναν σωστά την κατάσταση και έπραξαν τα δέοντα, πράγμα που μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα πράξουν το ίδιο και με τις υπόλοιπες υποθέσεις που διαχειρίζονται.
Κακοφωνίξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου