Κάθε χρόνο στην Ελλάδα του Μνημονίου, δηλαδή από το 2009 και έπειτα, αυτοκτονούν ή αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν περίπου 600 άνθρωποι...
Πολλοί μπορεί να αντιμετωπίζουν άλλου είδους προβλήματα, σίγουρα οι περισσότεροι είναι επηρεασμένοι από την οικονομική κρίση. Η πίεση στα ελληνικά νοικοκυριά είναι ασφυκτική και σίγουρα κάποιοι δεν αντέχουν ούτε μπορούν να πολεμήσουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει αχτίδα φωτός. Οι Έλληνες υπομένουν τα βάσανα, έστω κι αν δεν φταίνε, δεν αντέχουν όμως να βλέπουν να επικρατεί μια «μαυρίλα» που δεν έχει τέλος. Και το σημαντικότερο. Αισθάνονται ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση με πατριωτικό τρόπο και με όραμα για έξοδο από το χάος.
Η αυτοκτονία του 77χρονου στο Σύνταγμα είναι ένα καμπανάκι στο πολιτικό σύστημα. Και το καμπανάκι που ηχεί, μαζί με το σημείωμα του αυτόχειρα λένε τα εξής:
- Ότι η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά για μια 5ετία σε κρίση η οποία τώρα έχει καταστρέψει την κοινωνική συνοχή. Κι εννοούμε ότι πλέον οι οικογένειες δεν μπορούν να βοηθήσουν. Οι γονείς δεν έχουν χρήματα για να ζήσουν τα παιδιά τους, οι παππούδες δεν μπορούν να πάρουν δώρα στα εγγόνια τους, τα παιδιά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για να δουλέψουν ή εργάζονται από 15 ετών.
- Ότι το περιστατικό αυτό είναι μόνο η αρχή. Η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της εδώ και πολύ καιρό. Αυτοκτονίες, ληστείες και δολοφονίες για ένα κομμάτι ψωμί, απώλεια της υγείας των πολιτών λόγω της αυξημένης πίεσης, ακραίες καταστάσεις στην καθημερινότητα. Αυτά είναι φαινόμενα που θα τα ζούμε συχνά, ειδικά όσο η κρίση βαθαίνει. Αν ρίξουμε μια ματιά στις χώρες από τις οποίες πέρασε η λαίλαπα της κρίσης και του ΔΝΤ θα καταλάβουμε. Στην Τουρκία, στη Λετονία, στην Ουγγαρία, στην Αργεντινή οι πολίτες έζησαν και συνεχίζουν να ζουν σε τεντωμένο σκοινί. Διότι το πιο σκληρό πράγμα στη ζωή είναι να μην έχει σκοπό και προοπτική.
- Ότι οι συνταγές της τρόικας είναι δολοφονικές και πρέπει να αλλάξουν προτού η κοινωνία εκραγεί. Η Ελλάδα ασφαλώς και χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και συμμάζεμα. Δε χρειάζεται όμως κατάρρευση, δε χρειάζεται απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, δε χρειάζεται αργεντινοποίηση της κοινωνίας. Όλα αυτά είναι πλέον σίγουρα, όπως σίγουρη είναι και η χρεοκοπία που θα οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Το καμπανάκι, λοιπόν, χτυπά για όλους όσους προσκυνούν την αυθεντία της τρόικας.
Ο 77χρονος ίσως είναι ο καταλύτης για ραγδαία αλλαγή των πολιτικών που μας οδήγησαν μέχρις εδώ. Καιρός είναι να καταλάβουν ΟΛΟΙ ότι στις ελληνικές κάλπες δεν ψηφίζουν ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σόϊμπλε, ούτε ο Μπόμπολας και ο Αλαφούζος. Ψηφίζουν πρώην συγκάτοικοι του αυτόχειρα στο χάος που λέγεται σημερινή Ελλάδα.
Ο Δημήτρης Χριστούλας αποφάσισε χθες το πρωί να αυτοκτονήσει, στέλνοντας μήνυμα-κραυγή διαμαρτυρίας για την Ελλάδα του Μνημονίου. «Δεν μπορώ να βρω άλλον τρόποαντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος», γράφει στο συγκλονιστικό ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε πίσω του. Βαθιά πολιτικοποιημένος και ευαισθητοποιημένος κοινωνικά, θυσιάστηκε για να «ξυπνήσει» τη συνείδηση του πολιτικού κόσμου αλλά και εκείνων που πιστεύουν πως κυβερνούν την Ελλάδα από τις Βρυξέλλες.
Η ζωή του αν ήταν τραγούδι, θα της ταίριαζαν οι στίχοι που τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου: «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, και άλλοεκείνη να σε πεθαίνει».
Πολλοί μπορεί να αντιμετωπίζουν άλλου είδους προβλήματα, σίγουρα οι περισσότεροι είναι επηρεασμένοι από την οικονομική κρίση. Η πίεση στα ελληνικά νοικοκυριά είναι ασφυκτική και σίγουρα κάποιοι δεν αντέχουν ούτε μπορούν να πολεμήσουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει αχτίδα φωτός. Οι Έλληνες υπομένουν τα βάσανα, έστω κι αν δεν φταίνε, δεν αντέχουν όμως να βλέπουν να επικρατεί μια «μαυρίλα» που δεν έχει τέλος. Και το σημαντικότερο. Αισθάνονται ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση με πατριωτικό τρόπο και με όραμα για έξοδο από το χάος.
Η αυτοκτονία του 77χρονου στο Σύνταγμα είναι ένα καμπανάκι στο πολιτικό σύστημα. Και το καμπανάκι που ηχεί, μαζί με το σημείωμα του αυτόχειρα λένε τα εξής:
- Ότι η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά για μια 5ετία σε κρίση η οποία τώρα έχει καταστρέψει την κοινωνική συνοχή. Κι εννοούμε ότι πλέον οι οικογένειες δεν μπορούν να βοηθήσουν. Οι γονείς δεν έχουν χρήματα για να ζήσουν τα παιδιά τους, οι παππούδες δεν μπορούν να πάρουν δώρα στα εγγόνια τους, τα παιδιά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για να δουλέψουν ή εργάζονται από 15 ετών.
- Ότι το περιστατικό αυτό είναι μόνο η αρχή. Η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της εδώ και πολύ καιρό. Αυτοκτονίες, ληστείες και δολοφονίες για ένα κομμάτι ψωμί, απώλεια της υγείας των πολιτών λόγω της αυξημένης πίεσης, ακραίες καταστάσεις στην καθημερινότητα. Αυτά είναι φαινόμενα που θα τα ζούμε συχνά, ειδικά όσο η κρίση βαθαίνει. Αν ρίξουμε μια ματιά στις χώρες από τις οποίες πέρασε η λαίλαπα της κρίσης και του ΔΝΤ θα καταλάβουμε. Στην Τουρκία, στη Λετονία, στην Ουγγαρία, στην Αργεντινή οι πολίτες έζησαν και συνεχίζουν να ζουν σε τεντωμένο σκοινί. Διότι το πιο σκληρό πράγμα στη ζωή είναι να μην έχει σκοπό και προοπτική.
- Ότι οι συνταγές της τρόικας είναι δολοφονικές και πρέπει να αλλάξουν προτού η κοινωνία εκραγεί. Η Ελλάδα ασφαλώς και χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και συμμάζεμα. Δε χρειάζεται όμως κατάρρευση, δε χρειάζεται απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, δε χρειάζεται αργεντινοποίηση της κοινωνίας. Όλα αυτά είναι πλέον σίγουρα, όπως σίγουρη είναι και η χρεοκοπία που θα οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Το καμπανάκι, λοιπόν, χτυπά για όλους όσους προσκυνούν την αυθεντία της τρόικας.
Ο 77χρονος ίσως είναι ο καταλύτης για ραγδαία αλλαγή των πολιτικών που μας οδήγησαν μέχρις εδώ. Καιρός είναι να καταλάβουν ΟΛΟΙ ότι στις ελληνικές κάλπες δεν ψηφίζουν ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σόϊμπλε, ούτε ο Μπόμπολας και ο Αλαφούζος. Ψηφίζουν πρώην συγκάτοικοι του αυτόχειρα στο χάος που λέγεται σημερινή Ελλάδα.
Ο Δημήτρης Χριστούλας αποφάσισε χθες το πρωί να αυτοκτονήσει, στέλνοντας μήνυμα-κραυγή διαμαρτυρίας για την Ελλάδα του Μνημονίου. «Δεν μπορώ να βρω άλλον τρόποαντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος», γράφει στο συγκλονιστικό ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε πίσω του. Βαθιά πολιτικοποιημένος και ευαισθητοποιημένος κοινωνικά, θυσιάστηκε για να «ξυπνήσει» τη συνείδηση του πολιτικού κόσμου αλλά και εκείνων που πιστεύουν πως κυβερνούν την Ελλάδα από τις Βρυξέλλες.
Η ζωή του αν ήταν τραγούδι, θα της ταίριαζαν οι στίχοι που τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου: «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, και άλλοεκείνη να σε πεθαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου