Δεν θα έγραφα αυτό το σημείωμα, τα θεωρώ αυτονόητα αυτά που θα εκθέσω παρακάτω, αν δεν ερχόταν ένας φίλος μου προχθές να μου πει πως θα ψηφίσει ένα από αυτά τα μικρά «αποκόμματα» που..
δημιουργούνται με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στην φιλόξενη αλλά άγονη αγκαλιά του «αντιμνημονιακού μετώπου». Προτίμησα να μην μιλήσω στον φίλο μου κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι αλλά αργότερα, το μετάνιωσα και αποφάσισα να «μιλήσω» μέσα από το φιλόξενο «antinews» όπου ξέρω πως και ο ίδιος με διαβάζει! Και απευθύνομαι όχι μονάχα σε αυτόν αλλά και σε όσους άλλους φίλους και συμπολίτες έχουν βάλει μπροστά το θυμικό τους και έχουν ξεχάσει να ρωτήσουν το μυαλό τους. Σε όσους έχουν βάλει μπροστά την τσέπη τους και έχουν ξεχάσει να ρωτήσουν τη ζωή τους.
Υπάρχει μια τραγική αντίφαση στην κοινωνία μας! Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η πλειοψηφία υπέρ της παραμονής της χώρας στη ζώνη του Ευρώ. Από την άλλη, η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας εμφανίζεται (δημοσκοπικά) να ψηφίζει κόμματα και κομματίδια που έχουν ως λάβαρο την αντιμνημονιακή ρητορική. Αυτή η αντίφαση διατρέχει οριζόντια τους πολιτικούς χώρους των δύο «μεγάλων κομμάτων» και οδήγησε στην δημιουργία και (δημοσκοπική προς το παρόν) ενδυνάμωση κομμάτων και κομματιδίων που χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, χωρίς αξιόπιστο πρόγραμμα και σχέδιο για την επόμενη μέρα, ψαρεύουν ξεδιάντροπα στα θολά νερά της δυσαρέσκειας και της απελπισίας. Το ερώτημα είναι γιατί οι ίδιοι πολίτες που τάσσονται υπέρ της ΕΕ και του ΕΥΡΩ, στρέφονται κατόπιν σε πολιτικούς σχηματισμούς που με τις «θέσεις – αντιθέσεις» τους απεργάζονται το αντίθετο;
Η απάντηση για μένα είναι εκτός της προφανούς (έκρηξη του θυμικού, δυσαρέσκεια, φτώχεια, απελπισία), πως υπάρχει έλλειμμα πολιτικού λόγου και ενημέρωσης από την πλευρά των ευρωπαϊστών και κυρίως από την μεριά της ΝΔ, του κόμματος που μας εισήγαγε στην μεγάλη αυτή οικογένεια των ευρωπαϊκών κρατών. Το έλλειμμα αυτό ενημέρωσης και πολιτικού λόγου, αφήνει ελεύθερο πεδίο σε όλους αυτούς του θολούς και όψιμους επαναστάτες να παρουσιάζουν το άσπρο ως μαύρο. Το εικονικό ως πραγματικό. Το υποκειμενικό ως αντικειμενικό. Έτσι, έχουν γεμίσει τα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά) από «ειδήμονες» που εξηγούν με νομικούς, τεχνικούς και πολλές φορές ανύπαρκτους όρους πως:
Κανείς δεν μπορεί να μας διώξει από τη ζώνη του Ευρώ ακόμη και αν κηρύξουμε μονομερή στάση πληρωμών γιατί δεν υπάρχουν τα «εργαλεία».
Κανείς δεν μπορεί να μας αποβάλει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη και αν δεν τηρήσουμε τις υπογραφές μας γιατί δεν προβλέπεται από τις υπάρχουσες συνθήκες.
Ο αντίλογος σε αυτά τα δύο επιχειρήματα ενώ είναι εύκολος και καταλυτικός δυστυχώς δεν ακούγεται όσο πρέπει δυνατά. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό, δεν ξέρω τι φοβούνται αυτοί που θα έπρεπε να τον αρθρώνουν, αλλά θα προσπαθήσω να τον συνοψίσω με λίγα λόγια στα πλαίσια ενός σύντομου σημειώματος όπως αυτό.
Η έξοδος από το ΕΥΡΩ, θα είναι η άμεση συνέπεια οποιασδήποτε απόπειρας μονομερούς στάσης πληρωμών και αθέτησης των οικονομικών συμφωνιών που έχουμε υπογράψει. Και θα είναι οικειοθελής και αυτόματη, καθώς η παραμονή σε ένα σύστημα ισχυρού και σταθερού νομίσματος είναι αυτοκτονική για μια χώρα που παράγει πρωτογενή ελλείμματα και δεν έχει από πουθενά αλλού να δανειστεί με ανθρώπινους όρους. Εκτός κι αν πιστέψει κανείς στις θολές εξαγγελίες εύκολου δανεισμού από «φίλους» και μάλιστα σε ΕΥΡΩ ή ΔΟΛΛΑΡΙΑ, έτσι επειδή μας αγαπούν και θέλουν να μας βοηθήσουν. Εξάλλου, το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να αντέξει στην βάσανο της λογικής και της οικονομικής ανάλυσης όλων αυτών που ευαγγελίζονται την στάση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του χρέους (ή έστω τα 3ετή ή 5ετή φανταστικά μορατόριουμ πληρωμών!) είναι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ώστε μέσω του εργαλείου της υποτίμησης ή διολίσθησής του (που τώρα μας λείπει) να καταστούμε ανταγωνιστικοί στο μέλλον και να ανακάμψουμε.
Η παραμονή ή όχι από την άλλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι μια νομική διαδικασία στη βάση του γεγονότος πως η ΕΕ δεν είναι μια ανώνυμη εταιρεία αλλά ένας πολιτικός σχηματισμός κρατών. Άρα, μονάχα με πολιτικούς και όχι με νομικούς όρους μπορεί να γίνεται συζήτηση για παραμονή ή έξοδο από μια τέτοια Ένωση. Άμεση συνεπαγωγή αυτών των διαπιστώσεων είναι πως όντως από την μία κανείς δεν μπορεί να μας αποβάλει από την ΕΕ, όμως από την άλλη, δεν υπάρχει λόγος παραμονής σε μια πολιτική ένωση κρατών, ενός κράτους που πια πολιτικά δεν πιστεύει σε αυτήν. Και δεν πιστεύουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση όταν αρνούμαστε όλες τις πολιτικές αποφάσεις της (συνόδων κορυφής, συνόδων εκοφίν) όπως: Μάαστριχτ, Λισσαβόνα, συνθήκη σένκεν, Δουβλίνο, κλπ). Κάποιοι ισχυρίζονται πως θα μπορούσαμε να παλέψουμε ώστε να αλλάξουν προς το καλύτερο όλες αυτές οι θεμελιώδεις αποφάσεις της ΕΕ αλλά δεν μας λένε πως θα γίνει αυτό όταν δεν βλέπουμε πια τους άλλους Ευρωπαίους ως ΕΤΑΙΡΟΥΣ μας αλλά ως ΕΧΘΡΟΥΣ μας! Δεν μας λένε πως θα επιβιώσει ΠΟΛΙΤΙΚΑ η Ελλάδα μέσα σε ένα κλαμπ χωρών του οποίου θα αμφισβητούμε τους βασικούς κανόνες και λόγους ύπαρξης! Όσοι ισχυρίζονται ότι ετσιθελικά και μονομερώς θα απολαμβάνουμε τα προνόμια του κλαμπ της Ευρώπης χωρίς να αναλαμβάνουμε και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις είναι απλώς εκτός τόπου και χρόνου και δυνητικά επικίνδυνοι για τα μεσο – μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Χώρας.
Πιστεύω πως αυτός ο λογικός και πειστικός αντίλογος θα μπορούσε να ανατρέψει το κλίμα έκρηξης θυμικού που συνέχει μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος και να επαναφέρει στα «λογικά τους» ανθρώπους που έχουν αυτήν την μεγάλη αντίφαση μέσα στο σκοτισμένο και απελπισμένο μυαλό τους. Και θα απομείνει το 25 – 30% αυτών που πραγματικά θέλουν την έξοδο από την ΕΕ και τη ζώνη του ΕΥΡΩ να μοιραστεί κατά το δοκούν σε όλους αυτούς τους σχηματισμούς (παλιούς και νέους) που ονειρεύονται ο καθείς για δικούς τους λόγους την απομονωμένη πλην «φτωχή και τιμία» Ελλαδίτσα τους.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου