Αντίο Πιτσικάρη

Μοιραστείτε το στο facebook

Το λυκαυγές της Τετάρτης μάκρυνε… μεσημέριασε… και η φθίνουσα νύχτα δεν έλεγε να αποχωριστεί, να αφήσει την αυγή να χαράξει την καινούργια ημέρα. Μεσημέριασε και ο.. ωροδείκτης των αισθήσεων έχει μπερδευτεί και δεν μπορεί να ευθυγραμμισθεί με τους δείκτες του ωρολογίου της πόλης. Μουντός καιρός. Μέρα βροχερή, που ενσταλάζει τις κρύες ψιχάλες της στο εσώψυχο σύγκρυο όλων όσων γνώρισαν από κοντά τον Αντώνη… 

Τον Αντώνη, τον «κοντραμπαντιέρη» των βολεμένων, τον φίλο των αδικημένων, τον παρηγορητή των πικραμένων. 

Όταν χόρευε συρτάκι, σταματούσε ο Χρόνος και έπαιρνε το πινέλο ως εικαστικός καλλιτέχνης για να αποτυπωθεί ως επώνυμη στιγμή με τα χορευτικά τσακίσματα του Αντώνη, που θα τα ζήλευε και ο Αλέξης Ζορπάς. 

Όταν τραγουδούσε με τη βαθειά, ιδιόχρωμη φωνή του, ανάβλυζαν οι αναμνήσεις και γέμιζε η ατμόσφαιρα βασιλικό και ασβέστη. Πολλά τα Σαββατόβραδα που ταξιδέψαμε στις περασμένες μας αγάπες με τη φωνή του, στον Τεχνοχώρο «Φόρα». Την έκκληση του: "Αχ, να ‘ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο κι ο χάρος να ‘ρχοταν μια Κυριακή το βράδυ’’, δεν τη συμμερίσθηκε η ευαίσθητη καρδιά του κι έπαψε να χτυπά το λυκαυγές της Τετάρτης... 

Τετάρτη βροχερή, κρύα, σκεπασμένη από μαύρα σύννεφα, επικάθησες και πολλαπλασίασες τον καημό μας. Με τη «φυγή» σου Αντώνη πρόσθεσες και άλλο καημό στον καημό των ανεκπλήρωτων οραμάτων, αλλά, σίγουρα θα μας συνοδεύει η μαχητική σου ανάμνηση, ως παρουσία, με επίλογο την αποστροφή του τραγουδιού που το τραγουδούσες με ιδιαίτερο πάθος «Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα, κάτω απ’ το πλάγιασμα της βροχής...»
Αντίο Αντώνη. Αντίο Πιτσικάρη.

Σίμος Ζαγκανίκας