Η πολυφωνία και η διάσταση θέσεων και απόψεων πάνω στο ίδιο θέμα αποτελούσε σύνηθες χαρακτηριστικό της -μη παραδοσιακής Αριστεράς..
Αυτό σε κάποιο βαθμό είναι θεμιτό και αναγκαίο προκειμένου να υπάρχει ένας γόνιμος διάλογος θέσης-αντίθεσης και εν τέλει σύνθεσης του προγραμματικού της λόγου.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα πρέπει να συγχέουμε αυτήν την πολυφωνία με την πολιτική ασυνέπεια και τον οπορτουνισμό, όπως αυτός αποτυπώνεται όλο αυτό το διάστημα, στο μείζον ζήτημα της διαχείρισης του χρέους:
Πως διαφοροποιήθηκαν λοιπόν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Αρχικά υπέδειξε «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», την οποία έκανε η κυβέρνηση, συμφωνώντας με τους δανειστές στο «κούρεμα», με τις γνωστές συνέπειες για το λαό – το «κούρεμα» των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, του ΟΕΚ κλπ.
Στη συνέχεια, υπερασπίστηκε τη συγκρότηση «επιτροπών ελέγχου του χρέους», αναγορεύοντας το χρέος σε «εθνικό ζήτημα» (άρα να πληρώσει ο λαός;), που θα αποφανθούν για το «επαχθές» τάχα κομμάτι του, το οποίο θα διαγραφεί.
Λίγο μετά, πρότεινε… «απευθείας δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διαγραφή μέρους του ή επαναγορά του ή κοινό μηχανισμό δανεισμού, έκδοση ευρωομολόγου».
Μετά πρόβαλε τη θέση για… «ριζική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ριζική διαγραφή του χρέους ώστε να γίνει διαχειρίσιμο και βιώσιμο και μετά να μπορείς και να δανείζεσαι αν θέλεις και να έχεις δυνατότητα να κάνεις επενδύσεις για ανάπτυξη, το πρόβλημα είναι το χρέος (…) η αιτία είναι το χρέος».
Λίγο πριν τις εκλογές μίλησε για «τριετή αναστολή πληρωμών προς ιδιώτες», αλλά «με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ» και «με τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών (…) Εμείς διεκδικούμε να συμφωνήσουν, από εκεί και πέρα τα πράγματα στη ζωή δεν γίνονται πάντα όπως τα διεκδικείς».
Τελευταία μετά τις εκλογές, ζητούν… «αναστολή πληρωμών για όσο χρειαστεί, ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία», με «επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ευνοϊκούς όρους και ρήτρα ανάπτυξης».
Μέσα από την εμπειρία των τελευταίων χρόνων (ξανα)διδαχτήκαμε πως «Η πολιτική ήταν πάντα μια σκακιέρα.»
Μια σκακιέρα με κινήσεις προσεκτικές, ανάλογα και με το πώς παίζει ο αντίπαλος.
Άλλο αυτό και άλλο όταν έρχεται η καυτή πατάτα στα χέρια σου να μην ξέρεις τι να την κάνεις και… να μασάς τα λόγια σου.
Ο Αλ. Τσίπρας στις 25/1/2011 έλεγε: «Η κυβέρνηση, αντί να παίζει κρυφτούλι, πρέπει τώρα να διεκδικήσει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς νέα μνημόνια, επαναδιαπραγμάτευση που θα στηρίζει την κοινωνία και όχι τους τραπεζίτες. Αλλά σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Στάμπα», στις 8/5/2012, ανέφερε: Σε σχέση με τα «επόμενα βήματα και τα μηνύματα προς την Ευρώπη το πρώτο, είναι ένα μορατόριουμ επί του χρέους».
Επίσης στις 13/10/2011, μιλώντας στην εκπομπή του ΣΚΑΪ «Πρώτη Γραμμή», ο πολύπειρος Γ. Δραγασάκης πρότεινε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, και την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου χρέους σε συνάρτηση με τη δυνατότητα εξαγωγών, όπως έκανε και η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο».
Ο δε Δ. Παπαδημούλης στο «Βήμα FM» στις 9/5/2012 έλεγε: «Θα καταγγείλουμε το μνημόνιο και δεν θα επιστρέψουμε τα χρήματα».
Ο Π. Λαφαζάνης στο ΣΚΑΪ στις 8/5/2012, σχετικά με το ίδιο ζήτημα είπε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του».
Αν ψάξουμε στο διαδίκτυο θα διαπιστώσουμε πως οι θέσεις του για το χρέος…ίσως ξεπερνούν και τις συνιστώσες του…
Σε κάθε περίπτωση η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πιο ίσως σημαντικό διακύβευμα των εκλογών, με προφανή καιροσκοπισμό και μιντιακούς εξυπνακισμούς, θολώνει τα νερά, και προκαλεί τεράστια ερωτηματικά στον απλό κόσμο που τον στήριξε.
Θ
Αυτό σε κάποιο βαθμό είναι θεμιτό και αναγκαίο προκειμένου να υπάρχει ένας γόνιμος διάλογος θέσης-αντίθεσης και εν τέλει σύνθεσης του προγραμματικού της λόγου.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα πρέπει να συγχέουμε αυτήν την πολυφωνία με την πολιτική ασυνέπεια και τον οπορτουνισμό, όπως αυτός αποτυπώνεται όλο αυτό το διάστημα, στο μείζον ζήτημα της διαχείρισης του χρέους:
Πως διαφοροποιήθηκαν λοιπόν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Αρχικά υπέδειξε «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», την οποία έκανε η κυβέρνηση, συμφωνώντας με τους δανειστές στο «κούρεμα», με τις γνωστές συνέπειες για το λαό – το «κούρεμα» των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, του ΟΕΚ κλπ.
Στη συνέχεια, υπερασπίστηκε τη συγκρότηση «επιτροπών ελέγχου του χρέους», αναγορεύοντας το χρέος σε «εθνικό ζήτημα» (άρα να πληρώσει ο λαός;), που θα αποφανθούν για το «επαχθές» τάχα κομμάτι του, το οποίο θα διαγραφεί.
Λίγο μετά, πρότεινε… «απευθείας δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διαγραφή μέρους του ή επαναγορά του ή κοινό μηχανισμό δανεισμού, έκδοση ευρωομολόγου».
Μετά πρόβαλε τη θέση για… «ριζική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ριζική διαγραφή του χρέους ώστε να γίνει διαχειρίσιμο και βιώσιμο και μετά να μπορείς και να δανείζεσαι αν θέλεις και να έχεις δυνατότητα να κάνεις επενδύσεις για ανάπτυξη, το πρόβλημα είναι το χρέος (…) η αιτία είναι το χρέος».
Λίγο πριν τις εκλογές μίλησε για «τριετή αναστολή πληρωμών προς ιδιώτες», αλλά «με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ» και «με τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών (…) Εμείς διεκδικούμε να συμφωνήσουν, από εκεί και πέρα τα πράγματα στη ζωή δεν γίνονται πάντα όπως τα διεκδικείς».
Τελευταία μετά τις εκλογές, ζητούν… «αναστολή πληρωμών για όσο χρειαστεί, ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία», με «επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ευνοϊκούς όρους και ρήτρα ανάπτυξης».
Μέσα από την εμπειρία των τελευταίων χρόνων (ξανα)διδαχτήκαμε πως «Η πολιτική ήταν πάντα μια σκακιέρα.»
Μια σκακιέρα με κινήσεις προσεκτικές, ανάλογα και με το πώς παίζει ο αντίπαλος.
Άλλο αυτό και άλλο όταν έρχεται η καυτή πατάτα στα χέρια σου να μην ξέρεις τι να την κάνεις και… να μασάς τα λόγια σου.
Ο Αλ. Τσίπρας στις 25/1/2011 έλεγε: «Η κυβέρνηση, αντί να παίζει κρυφτούλι, πρέπει τώρα να διεκδικήσει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς νέα μνημόνια, επαναδιαπραγμάτευση που θα στηρίζει την κοινωνία και όχι τους τραπεζίτες. Αλλά σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Στάμπα», στις 8/5/2012, ανέφερε: Σε σχέση με τα «επόμενα βήματα και τα μηνύματα προς την Ευρώπη το πρώτο, είναι ένα μορατόριουμ επί του χρέους».
Επίσης στις 13/10/2011, μιλώντας στην εκπομπή του ΣΚΑΪ «Πρώτη Γραμμή», ο πολύπειρος Γ. Δραγασάκης πρότεινε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, και την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου χρέους σε συνάρτηση με τη δυνατότητα εξαγωγών, όπως έκανε και η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο».
Ο δε Δ. Παπαδημούλης στο «Βήμα FM» στις 9/5/2012 έλεγε: «Θα καταγγείλουμε το μνημόνιο και δεν θα επιστρέψουμε τα χρήματα».
Ο Π. Λαφαζάνης στο ΣΚΑΪ στις 8/5/2012, σχετικά με το ίδιο ζήτημα είπε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του».
Αν ψάξουμε στο διαδίκτυο θα διαπιστώσουμε πως οι θέσεις του για το χρέος…ίσως ξεπερνούν και τις συνιστώσες του…
Σε κάθε περίπτωση η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πιο ίσως σημαντικό διακύβευμα των εκλογών, με προφανή καιροσκοπισμό και μιντιακούς εξυπνακισμούς, θολώνει τα νερά, και προκαλεί τεράστια ερωτηματικά στον απλό κόσμο που τον στήριξε.
Θ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου