Τι έφταιξε λοιπόν και φτάσαμε ως εδώ; Πως από τον θρίαμβο του Νοεμβρίου του 2009, το ΟΧΙ στο Μνημόνιο και τις ελπίδες που δημιούργησε για μια σαρωτική.. επάνοδο των πατριωτικών δυνάμεων στην εξουσία φτάσαμε μέχρις εδώ; Σε μια κυβέρνηση που γελάει ο κάθε …Πικραμένος, με την αριστερή ασυναρτησία να βρίσκεται ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, την Προεδρία της Δημοκρατίας να κατηγορείται για … πλαστογραφία από ένα πρώην βουλευτή της ΝΔ που έγινε αρχηγός κόμματος και διεκδικητής της …πρωθυπουργίας μέσα σε ένα μήνα, και εμάς να βλέπουμε άναυδοι τη Ντόρα να επιστρέφει στη ΝΔ;
Είναι καιρός λοιπόν να πούμε μερικές σκληρές αλήθειες:
Πρώτον: Ο Σαμαράς απέφυγε να πει σκληρές αλήθειες και να κάνει συγκεκριμένες και χειροπιαστές προτάσεις υπέρβασης τού φόβου και της ανασφάλειας πού θα συγκρατούσαν τον πανικόβλητο λαό και θα τον εμπόδιζαν να μετατραπεί σε θύμα του κάθε λαοπλάνου. Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει καταστραφεί από το Μνημόνιο, γράφει στο γνωστό μέρος το αν θα βγούμε από την Ευρωζώνη ή όχι. “ Γαία πυρί μειχθήτω” λέει και ψηφίζει Τσίπρα και Καμμένο, όχι επειδή συμφωνεί με τα ανύπαρκτα προγράμματά τους, αλλά για να τρομάξει το σύστημα μπας και πάρει πίσω τα μέτρα.
Δεύτερον: Ο Σαμαράς διακήρυξε την νέα μεταπολίτευση και χρησιμοποίησε όλα τα πολιτικά εργαλεία της παλαιάς μεταπολίτευσης. Έπαιξε με πολιτικούς όρους της παλαιάς μεταπολίτευσης διεκδικώντας τη νέα, μην έχοντας όμως τον πολιτικό κυνισμό, πολιτικό χρόνο και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, ώστε να μπορέσει να καταλάβει την εξουσία και να οδηγήσει την εθισμένη στην ατομική ασυδοσία πολύμορφη μάζα σε ένα νέο μεταπολιτευτικό δρόμο. Στρογγύλεψε τόσο πολύ τον πολιτικό του λόγο και την πολιτική του πράξη, ώστε θεωρήθηκε αναπόσπαστο κομμάτι τής πολιτικής σκηνής τού χθες και αυτό σε μια χρονική συγκυρία που στον κόσμο άρχισε να κυριαρχεί ο πανικός.
Τρίτον: Η επιβεβλημένη στροφή του Νοεμβρίου έγινε απότομα και άγαρμπα και τους ζάλισε όλους. Έπρεπε να είχε ήδη προετοιμαστεί. Πόσες φορές δεν έχουμε πει πως αν έλεγε το Νοέμβριο αυτά που λέει τώρα, τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά; Τελικά η παράταξη έχασε την ιδιότητά της ως συστημική μεν, αλλά πατριωτική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Η συγκυβέρνηση, ιδιαίτερα, έκανε πολύ κακό και αποδόμησε το μήνυμα ανανέωσης που η Νέα Δημοκρατία έκτιζε δυο χρόνια. Έτσι, το μήνυμα «δεν είμαστε όλοι το ίδιο», έγινε δυστυχώς «είστε όλοι μια απ’ τα ίδια». Και αυτή την παγιωμένη κατάσταση δεν την αλλάξεις με Ζάππεια και κλειστά σουαρέ ολίγων κομματικών ακροατών, όπως πχ στο Λαύριο, πολλώ δε μάλλον, όταν διαπιστώνεις από νωρίς ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή έρχονται με φόρα και με ανορθόδοξο τρόπο για να σε πιέσουν δημοσκοπικά και εκλογικά.
Τέταρτον: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές ήταν η καθαρότητα του μηνύματος. Το «οικονομικό Ζάππειο» προσέκρουσε πάνω στο κάδρο της Κυβέρνησης Παπαδήμου και το λεγόμενο «κοινωνικό Ζάππειο» πάνω στην πραγματικότητα των γκέτο. Ό,τι και να έλεγε η ΝΔ για τους λαθρομετανάστες (ανακατάληψη πόλεων κτλ) ήταν ένα βήμα πίσω από τη Χρυσή Αυγή, η οποία υποκατέστησε το κράτος σε πολλές περιπτώσεις και γειτονιές. Ο «πόλεμος εντυπώσεων» στον οποίο επιδόθηκε με τους ΑΝΕΛ, δεν καρποφόρησε. Ο Καμμένος με την απλοϊκότητα του μηνύματος του είχε εισχωρήσει σε αμιγώς «ζωτικούς χώρους» της παράταξης. Η καταγγελία και γενικολογία είναι πολιτική παλαιάς κοπής. Αλλά πιάνει. Πρέπει όμως να είσαι πολιτικός τής παλαιάς μεταπολίτευσης για να παρασύρεις την εθισμένη στην κενολογία μάζα. Χαρακτηριστικό δείγμα ο Τσίπρας και ο Καμμένος.
Πέμπτον: Για την περίφημη «ανανέωση» και τα ψηφοδέλτια τα έχουμε πει και ξαναπεί. Η επιλογή συγκεκριμένων υποψηφίων έκανε πολύ μεγάλη ζημιά. Και δεν δικαιολογείται η ΝΔ του Σαμαρά, αντί να ξεχειλίζει από υποψηφίους νέους και ορεξάτους, να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση, να βγάλει από τη ναφθαλίνη παλαιούς πολιτευτές, προκειμένου να συμπληρώσει υποψηφίους και να συσπειρώσει παλαιοκομματικούς ψηφοφόρους.
Έκτον: Σε όλη την προεκλογική περίοδο ο Σαμαράς απομονώθηκε από τη φυσική του επαφή με τον απλό κόσμο. Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις δεν έπεισαν κανένα πέρα από το κομματικό ακροατήριο. Ξοδεύτηκε πολύτιμο κεφάλαιο για επιθέσεις στους Ανεξάρτητους Έλληνες πρώτα και τη Χρυσή Αυγή μετά, ενώ η παράταξη, ούτε τους δικούς της εκλογείς δεν μπορούσε καν να συσπειρώσει σε σχέση με αυτούς που την επέλεξαν το 2009. Και την ίδια ώρα που δεξιός έβγαζε το μάτι δεξιού, κάποιοι εκ των έσω προετοίμαζαν το έδαφος νέας συγκυβέρνησης.
Μετά από όλα αυτά, περιμένατε να μην έχουν αντίκτυπο τα ανωτέρω, σε 200.000 μικρομεσαίους που ετοιμάζονται για λουκέτα, σε 600.000 χιλιάδες στρατιωτικούς και αστυνομικούς και τις οικογένειές τους, σε 1.100.000 ήδη ανέργους εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι μέχρι 40 ετών, σε 1.500.000 συνταξιούχους, σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ζουν σε περιοχές γκέτο και φοβούνται να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους λόγω εγκληματικότητας, και δεν ξέρω και εγώ σε ποιους άλλους;
Με αυτά και αυτά, έγινε πράξη το μοναδικό στα ελληνικά πολιτικά χρονικά γεγονός, να οδηγηθεί κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσα σε έξι μήνες, από τη δημοσκοπική άνοδο και τον επικείμενο εκλογικό αυτοδύναμο θρίαμβο στην οδυνηρή εκλογική ήττα και τη συρρίκνωση.
Συμμαχίες κορυφής ή κοινωνικές συμφωνίες;
Οι τελευταίες εξελίξεις, ο χειρισμός από τον Σαμαρά των διερευνητικών, οι αλλαγές που γίνονται στο επιτελείο του και κυρίως η επαναφορά του αντιμνημονιακού λόγου στην ατζέντα του δημιουργούν μια κάποια αισιοδοξία που μάλλον δείχνει να επιβεβαιώνεται και από τις νέες δημοσκοπήσεις.
Δημιουργείται όμως ένας άλλος κίνδυνος: Με τις επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, να διολισθήσουν η ΝΔ και ο Σαμαράς σε «αντικομουνιστική υστερία». Εκεί θα βρουν ρόλο διάφοροι «ακτιβιστές» της δεξιάς, αλλά τα αποτελέσματα ενδεχομένως να είναι ολέθρια. Ο Α. Σαμαράς δεν πρέπει να πολιτευτεί με όρους των δεκαετιών του ’50 και του ’60, σαν να είναι ο μετεμφυλιακός αρχηγός της δεξιάς , αλλά ως αρχηγός του πατριωτικού-φιλελεύθερου κόμματος που θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα εποχή.
Από την άλλη μεριά, σε εκλογές πλήρους κατακερματισμού, οι νεοφιλελεύθεροι, όπως η Ντόρα και ο Μάνος, απέτυχαν παταγωδώς. Η επιστροφή τους στο «μαντρί», απλώς διαιωνίζει την πολιτική τους ύπαρξη και «θολώνει» περαιτέρω το προεκλογικό μήνυμα.
Ωστόσο, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ότι μετά το ατυχές εκλογικό αποτέλεσμα ο Σαμαράς πρέπει να δείξει ότι συνθέτει και προσθέτει και ότι δεν χωρίζει. Όταν τον κατηγορούν ότι απομόνωσε τη ΝΔ είναι υποχρεωμένος να απαντήσει με ανοίγματα.
Στην πολιτική δεν χωρούν προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες. Τα κόμματα είναι κοινός χώρος ζύμωσης ιδεών και οραμάτων και όχι παρέα για εκδρομές, εξωραϊστικοί σύλλογοι, ή αθλητικοί όμιλοι σε πρωταθλήματα εκλογών
Γι αυτό παράλληλα με τις συμμαχίες κορυφής, η ΝΔ πρέπει να επιδιώξει κοινωνικέςσυμφωνίες με συγκεκριμένα οικονομικά στρώματα.
Αν δεν πείσει τους μισθωτούς (δημόσιους και ιδιωτικούς) ότι με το πρόγραμμα της υπάρχει ελπίδα να ζήσουν αξιοπρεπώς, αν δεν πείσει τους ανέργους ότι με τις πολιτικές της έχουν πιθανότητες να επανενταχθούν στην εργασιακή ζωή, αν δεν πείσει τους νέους επιστήμονες που φεύγουν κατά κύματα στο εξωτερικό ότι υπάρχει μέλλον στη χώρα, οι όποιες επανεντάξεις, προσχωρήσεις, πολιτικές συμμαχίες (στρατηγικής ή ανάγκης) δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Και κάτι ακόμα, επειδή γνωρίζουμε και τα τεράστια διλήμματα και τις τεράστιες πιέσεις που έζησε όλους αυτούς τους μήνες. Ο Αντώνης Σαμαράς επανήλθε στην πολιτική ζωή από μια πολύχρονη πολιτική εξορία, αλλά δεν βρέθηκε απλώς αντιμέτωπος με την διαχείριση μιας εκλογικής ήττας. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τον …κατακλυσμό. Με Μνημόνια, Δανειστές, διαπλοκές, κομματικές αντιπαλότητες, ξεπερασμένες νοοτροπίες και όλο το κακό συναπάντημα. Λογικό ήταν να κάνει λάθη. Μόνο όποιος δεν αγωνίζεται δεν κάνει λάθη. Λογικό ήταν επίσης να ατυχήσει σε ορισμένες επιλογές του επιτελείου του. Τους είχε δοκιμάσει και από πριν σε συνθήκες μάχης; Αρκεί να αντληθούν τα κατάλληλα διδάγματα και να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Σε ώρα μάχης δεν περιμένει βεβαίως κανείς πολλά, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είδαμε ακόμα ούτε μια παραίτηση στην Συγγρού. Ούτε έναν να βγει και να πει “έκανα λάθος”. Μόνο ο Σαμαράς δήλωσε δημοσίως ότι “πήρε το μήνυμα” και κάνει ό,τι μπορεί για να το υλοποιήσει.
Για να κλείνουμε. Ο Σαμαράς απέδειξε ότι διαθέτει “τσαγανό”. Ήρθε η ώρα να το δείξει και πάλι. Να απαλλαγεί από τους φοβικούς παράγοντες που τον περιτριγυρίζουν. Να αλλάζει τόνο και ύφος, να βγει στην επίθεση στο εξωτερικό, να μπετονάρει τις δυνάμεις του στο εσωτερικό και να στείλει το μήνυμα στη Ευρώπη: “Εγώ σας τα έλεγα κ. Μέρκελ, αλλά δεν με ακούγατε.. ».
Και μετά να βγει και να πει πως ακριβώς θα αλλάξει το Μνημόνιο και τι θα σημαίνει αυτό για τον δοκιμαζόμενο λαό.
Γιατί ο πραγματικός “αντιμνημονιακός” είναι αυτός που κατήγγειλε το μνημόνιο από την πρώτη στιγμή στην Ευρώπη και τον χλεύαζαν, ενώ τώρα όλο και περισσότεροι συμφωνούν μαζί του.
Γιατί πραγματικός “αντιμνημονιακός είναι αυτός που φορτώθηκε τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης Παπανδρέου στην πλάτη του, θυσιάζοντας το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, με μοναδικό στόχο να κρατήσει ψηλά την ελληνική σημαία.
Γιατί μόνος αυτός μπορεί σήμερα να αλλάξει το Μνημόνιο.
Βλέπετε κανέναν άλλον;
FactorX
Είναι καιρός λοιπόν να πούμε μερικές σκληρές αλήθειες:
Πρώτον: Ο Σαμαράς απέφυγε να πει σκληρές αλήθειες και να κάνει συγκεκριμένες και χειροπιαστές προτάσεις υπέρβασης τού φόβου και της ανασφάλειας πού θα συγκρατούσαν τον πανικόβλητο λαό και θα τον εμπόδιζαν να μετατραπεί σε θύμα του κάθε λαοπλάνου. Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει καταστραφεί από το Μνημόνιο, γράφει στο γνωστό μέρος το αν θα βγούμε από την Ευρωζώνη ή όχι. “ Γαία πυρί μειχθήτω” λέει και ψηφίζει Τσίπρα και Καμμένο, όχι επειδή συμφωνεί με τα ανύπαρκτα προγράμματά τους, αλλά για να τρομάξει το σύστημα μπας και πάρει πίσω τα μέτρα.
Δεύτερον: Ο Σαμαράς διακήρυξε την νέα μεταπολίτευση και χρησιμοποίησε όλα τα πολιτικά εργαλεία της παλαιάς μεταπολίτευσης. Έπαιξε με πολιτικούς όρους της παλαιάς μεταπολίτευσης διεκδικώντας τη νέα, μην έχοντας όμως τον πολιτικό κυνισμό, πολιτικό χρόνο και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, ώστε να μπορέσει να καταλάβει την εξουσία και να οδηγήσει την εθισμένη στην ατομική ασυδοσία πολύμορφη μάζα σε ένα νέο μεταπολιτευτικό δρόμο. Στρογγύλεψε τόσο πολύ τον πολιτικό του λόγο και την πολιτική του πράξη, ώστε θεωρήθηκε αναπόσπαστο κομμάτι τής πολιτικής σκηνής τού χθες και αυτό σε μια χρονική συγκυρία που στον κόσμο άρχισε να κυριαρχεί ο πανικός.
Τρίτον: Η επιβεβλημένη στροφή του Νοεμβρίου έγινε απότομα και άγαρμπα και τους ζάλισε όλους. Έπρεπε να είχε ήδη προετοιμαστεί. Πόσες φορές δεν έχουμε πει πως αν έλεγε το Νοέμβριο αυτά που λέει τώρα, τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά; Τελικά η παράταξη έχασε την ιδιότητά της ως συστημική μεν, αλλά πατριωτική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Η συγκυβέρνηση, ιδιαίτερα, έκανε πολύ κακό και αποδόμησε το μήνυμα ανανέωσης που η Νέα Δημοκρατία έκτιζε δυο χρόνια. Έτσι, το μήνυμα «δεν είμαστε όλοι το ίδιο», έγινε δυστυχώς «είστε όλοι μια απ’ τα ίδια». Και αυτή την παγιωμένη κατάσταση δεν την αλλάξεις με Ζάππεια και κλειστά σουαρέ ολίγων κομματικών ακροατών, όπως πχ στο Λαύριο, πολλώ δε μάλλον, όταν διαπιστώνεις από νωρίς ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή έρχονται με φόρα και με ανορθόδοξο τρόπο για να σε πιέσουν δημοσκοπικά και εκλογικά.
Τέταρτον: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές ήταν η καθαρότητα του μηνύματος. Το «οικονομικό Ζάππειο» προσέκρουσε πάνω στο κάδρο της Κυβέρνησης Παπαδήμου και το λεγόμενο «κοινωνικό Ζάππειο» πάνω στην πραγματικότητα των γκέτο. Ό,τι και να έλεγε η ΝΔ για τους λαθρομετανάστες (ανακατάληψη πόλεων κτλ) ήταν ένα βήμα πίσω από τη Χρυσή Αυγή, η οποία υποκατέστησε το κράτος σε πολλές περιπτώσεις και γειτονιές. Ο «πόλεμος εντυπώσεων» στον οποίο επιδόθηκε με τους ΑΝΕΛ, δεν καρποφόρησε. Ο Καμμένος με την απλοϊκότητα του μηνύματος του είχε εισχωρήσει σε αμιγώς «ζωτικούς χώρους» της παράταξης. Η καταγγελία και γενικολογία είναι πολιτική παλαιάς κοπής. Αλλά πιάνει. Πρέπει όμως να είσαι πολιτικός τής παλαιάς μεταπολίτευσης για να παρασύρεις την εθισμένη στην κενολογία μάζα. Χαρακτηριστικό δείγμα ο Τσίπρας και ο Καμμένος.
Πέμπτον: Για την περίφημη «ανανέωση» και τα ψηφοδέλτια τα έχουμε πει και ξαναπεί. Η επιλογή συγκεκριμένων υποψηφίων έκανε πολύ μεγάλη ζημιά. Και δεν δικαιολογείται η ΝΔ του Σαμαρά, αντί να ξεχειλίζει από υποψηφίους νέους και ορεξάτους, να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση, να βγάλει από τη ναφθαλίνη παλαιούς πολιτευτές, προκειμένου να συμπληρώσει υποψηφίους και να συσπειρώσει παλαιοκομματικούς ψηφοφόρους.
Έκτον: Σε όλη την προεκλογική περίοδο ο Σαμαράς απομονώθηκε από τη φυσική του επαφή με τον απλό κόσμο. Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις δεν έπεισαν κανένα πέρα από το κομματικό ακροατήριο. Ξοδεύτηκε πολύτιμο κεφάλαιο για επιθέσεις στους Ανεξάρτητους Έλληνες πρώτα και τη Χρυσή Αυγή μετά, ενώ η παράταξη, ούτε τους δικούς της εκλογείς δεν μπορούσε καν να συσπειρώσει σε σχέση με αυτούς που την επέλεξαν το 2009. Και την ίδια ώρα που δεξιός έβγαζε το μάτι δεξιού, κάποιοι εκ των έσω προετοίμαζαν το έδαφος νέας συγκυβέρνησης.
Μετά από όλα αυτά, περιμένατε να μην έχουν αντίκτυπο τα ανωτέρω, σε 200.000 μικρομεσαίους που ετοιμάζονται για λουκέτα, σε 600.000 χιλιάδες στρατιωτικούς και αστυνομικούς και τις οικογένειές τους, σε 1.100.000 ήδη ανέργους εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι μέχρι 40 ετών, σε 1.500.000 συνταξιούχους, σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ζουν σε περιοχές γκέτο και φοβούνται να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους λόγω εγκληματικότητας, και δεν ξέρω και εγώ σε ποιους άλλους;
Με αυτά και αυτά, έγινε πράξη το μοναδικό στα ελληνικά πολιτικά χρονικά γεγονός, να οδηγηθεί κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσα σε έξι μήνες, από τη δημοσκοπική άνοδο και τον επικείμενο εκλογικό αυτοδύναμο θρίαμβο στην οδυνηρή εκλογική ήττα και τη συρρίκνωση.
Συμμαχίες κορυφής ή κοινωνικές συμφωνίες;
Οι τελευταίες εξελίξεις, ο χειρισμός από τον Σαμαρά των διερευνητικών, οι αλλαγές που γίνονται στο επιτελείο του και κυρίως η επαναφορά του αντιμνημονιακού λόγου στην ατζέντα του δημιουργούν μια κάποια αισιοδοξία που μάλλον δείχνει να επιβεβαιώνεται και από τις νέες δημοσκοπήσεις.
Δημιουργείται όμως ένας άλλος κίνδυνος: Με τις επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, να διολισθήσουν η ΝΔ και ο Σαμαράς σε «αντικομουνιστική υστερία». Εκεί θα βρουν ρόλο διάφοροι «ακτιβιστές» της δεξιάς, αλλά τα αποτελέσματα ενδεχομένως να είναι ολέθρια. Ο Α. Σαμαράς δεν πρέπει να πολιτευτεί με όρους των δεκαετιών του ’50 και του ’60, σαν να είναι ο μετεμφυλιακός αρχηγός της δεξιάς , αλλά ως αρχηγός του πατριωτικού-φιλελεύθερου κόμματος που θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα εποχή.
Από την άλλη μεριά, σε εκλογές πλήρους κατακερματισμού, οι νεοφιλελεύθεροι, όπως η Ντόρα και ο Μάνος, απέτυχαν παταγωδώς. Η επιστροφή τους στο «μαντρί», απλώς διαιωνίζει την πολιτική τους ύπαρξη και «θολώνει» περαιτέρω το προεκλογικό μήνυμα.
Ωστόσο, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ότι μετά το ατυχές εκλογικό αποτέλεσμα ο Σαμαράς πρέπει να δείξει ότι συνθέτει και προσθέτει και ότι δεν χωρίζει. Όταν τον κατηγορούν ότι απομόνωσε τη ΝΔ είναι υποχρεωμένος να απαντήσει με ανοίγματα.
Στην πολιτική δεν χωρούν προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες. Τα κόμματα είναι κοινός χώρος ζύμωσης ιδεών και οραμάτων και όχι παρέα για εκδρομές, εξωραϊστικοί σύλλογοι, ή αθλητικοί όμιλοι σε πρωταθλήματα εκλογών
Γι αυτό παράλληλα με τις συμμαχίες κορυφής, η ΝΔ πρέπει να επιδιώξει κοινωνικέςσυμφωνίες με συγκεκριμένα οικονομικά στρώματα.
Αν δεν πείσει τους μισθωτούς (δημόσιους και ιδιωτικούς) ότι με το πρόγραμμα της υπάρχει ελπίδα να ζήσουν αξιοπρεπώς, αν δεν πείσει τους ανέργους ότι με τις πολιτικές της έχουν πιθανότητες να επανενταχθούν στην εργασιακή ζωή, αν δεν πείσει τους νέους επιστήμονες που φεύγουν κατά κύματα στο εξωτερικό ότι υπάρχει μέλλον στη χώρα, οι όποιες επανεντάξεις, προσχωρήσεις, πολιτικές συμμαχίες (στρατηγικής ή ανάγκης) δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Και κάτι ακόμα, επειδή γνωρίζουμε και τα τεράστια διλήμματα και τις τεράστιες πιέσεις που έζησε όλους αυτούς τους μήνες. Ο Αντώνης Σαμαράς επανήλθε στην πολιτική ζωή από μια πολύχρονη πολιτική εξορία, αλλά δεν βρέθηκε απλώς αντιμέτωπος με την διαχείριση μιας εκλογικής ήττας. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τον …κατακλυσμό. Με Μνημόνια, Δανειστές, διαπλοκές, κομματικές αντιπαλότητες, ξεπερασμένες νοοτροπίες και όλο το κακό συναπάντημα. Λογικό ήταν να κάνει λάθη. Μόνο όποιος δεν αγωνίζεται δεν κάνει λάθη. Λογικό ήταν επίσης να ατυχήσει σε ορισμένες επιλογές του επιτελείου του. Τους είχε δοκιμάσει και από πριν σε συνθήκες μάχης; Αρκεί να αντληθούν τα κατάλληλα διδάγματα και να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Σε ώρα μάχης δεν περιμένει βεβαίως κανείς πολλά, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είδαμε ακόμα ούτε μια παραίτηση στην Συγγρού. Ούτε έναν να βγει και να πει “έκανα λάθος”. Μόνο ο Σαμαράς δήλωσε δημοσίως ότι “πήρε το μήνυμα” και κάνει ό,τι μπορεί για να το υλοποιήσει.
Για να κλείνουμε. Ο Σαμαράς απέδειξε ότι διαθέτει “τσαγανό”. Ήρθε η ώρα να το δείξει και πάλι. Να απαλλαγεί από τους φοβικούς παράγοντες που τον περιτριγυρίζουν. Να αλλάζει τόνο και ύφος, να βγει στην επίθεση στο εξωτερικό, να μπετονάρει τις δυνάμεις του στο εσωτερικό και να στείλει το μήνυμα στη Ευρώπη: “Εγώ σας τα έλεγα κ. Μέρκελ, αλλά δεν με ακούγατε.. ».
Και μετά να βγει και να πει πως ακριβώς θα αλλάξει το Μνημόνιο και τι θα σημαίνει αυτό για τον δοκιμαζόμενο λαό.
Γιατί ο πραγματικός “αντιμνημονιακός” είναι αυτός που κατήγγειλε το μνημόνιο από την πρώτη στιγμή στην Ευρώπη και τον χλεύαζαν, ενώ τώρα όλο και περισσότεροι συμφωνούν μαζί του.
Γιατί πραγματικός “αντιμνημονιακός είναι αυτός που φορτώθηκε τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης Παπανδρέου στην πλάτη του, θυσιάζοντας το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, με μοναδικό στόχο να κρατήσει ψηλά την ελληνική σημαία.
Γιατί μόνος αυτός μπορεί σήμερα να αλλάξει το Μνημόνιο.
Βλέπετε κανέναν άλλον;
FactorX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου