Όταν ήμουν φοιτητής, ένα λέκτορας της θερμοδυναμικής μας είχε συμβουλέψει σχετικά με τις εξετάσεις. Ξεκίνησε λέγοντας πως θα πρέπει να..
διαβάζουμε προσεκτικά την ερώτηση, να μην πανικοβαλλόμαστε αν αρχικά δεν μπορούμε να την απαντήσουμε, να πάμε στην αμέσως επόμενη… κλπ.
Στο τέλος, κατέληξε λέγοντας μας να μη τυχόν κάνουμε αυτό που είχε κάνει κάποτε ένας άλλος φοιτητής, ο οποίος έγραψε στην κόλλα του: «Λυπάμαι, δεν μπορώ να απαντήσω αυτή την ερώτηση, αλλά μπορώ να απαντήσω την εξής…», στη συνέχεια απάντησε (ολόσωστα) σε μια ερώτηση που σκέφτηκε και διατύπωσε ο ίδιος!
Η παραπάνω ιστορία συνοψίζει τις δράσεις των πολιτικών, που μέχρι σήμερα προσπαθούν να λύσουν την οικονομική κρίση που κατασπαράσσει την διεφθαρμένη μορφή καπιταλισμού που ζούμε.
Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν, ή δεν μπορούν, ή και τα δυο μαζί, να αντιμετωπίσουν τις αιτίες του προβλήματος, τις τράπεζες δηλαδή που είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν, με ιδιωτικά τα κέρδη και δημόσια την χασούρα τους.
Παράλληλα πάντα, με ελλιπή νομοθετική ρύθμιση της λειτουργίας τους και ανεπάρκεια στην επίβλεψή τους.
Αυτός ο «μαϊμού καπιταλισμός έχει τροφοδοτήσει μια φούσκα, όπου η χρηματοπιστωτική μηχανική έχει αντικαταστήσει την πραγματική μηχανική, ενώ η τοκογλυφία και τα χρέη έχουν φτάσει πια σε αξεπέραστο βαθμό. Η ενδεχόμενη διάλυση όλου αυτού του στρεβλού συστήματος, απειλεί τις ζωές πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι τράπεζες σώθηκαν με χρήματα των φορολογουμένων και με δισεκατομμύρια να μπαίνουν στα ταμεία τους μέσω του συστήματος της ποσοτικής χαλάρωσης, η οποία είναι μια αμφιλεγόμενη οικονομική μέθοδος. Μια μέθοδος δημιουργίας ηλεκτρονικού χρήματος, που καταλήγει στα τραπεζικά χρηματοκιβώτια.
Και όσο πιο πολύ το μελετάω, τόσο καταλήγω στο ότι πρόκειται για μια κομπίνα με σκοπό τον πλουτισμό των τραπεζών, εις βάρος της πραγματικής οικονομίας.
Η συνεχής χρηματοδότηση από πλευράς των κυβερνήσεων, στους οργανισμούς που προκάλεσαν αρχικά την κρίση, αποτελεί παραλογισμό. Κάποιοι ελπίζουν πως οι χώρες θα ξεφύγουν από την ύφεση και θα ξαναζήσουν εποχές ευμάρειας, τιμωρώντας όμως ολόκληρους πληθυσμούς σε αυστηρή λιτότητα και περικοπές δαπανών.
Στη Βρετανία, ανακοινώθηκε πρόσφατα πως θα δοθούν 80 δισεκατομμύρια λίρες στις τράπεζες, με την μορφή φτηνών δανείων, ώστε να αντιμετωπίσουν τα εξαιρετικά έντονα στρες της αγοράς. Ήδη, βέβαια, έχουν δοθεί στις ίδιες τράπεζες κάπου £325 δισ μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης.
Τι απέγιναν όλα αυτά τα λεφτά; Ιδού τι λέει επ αυτού ο Sir Terry Leahy, πρώην αφεντικό της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Tesco: «Η ποσοτική χαλάρωση προκάλεσε άφθονη ρευστότητα, για την πραγματική οικονομία, αλλά κατέληξε στις αγορές, και στις τσέπες των κερδοσκόπων που ψάχνουν για γρήγορα κέρδη».
Αυτή είναι μια άποψη που την μοιράζονται αρκετοί οικονομολόγοι. Ο Dhaval Joshi της BCA Research έγραψε σε έκθεσή του, που δημοσιεύτηκε στον βρετανικό τύπο, ότι η πρώτη ποσοτική χαλάρωση πρόσφερε την δυνατότητα άφθονου ρευστού στις τράπεζες, το οποίο όμως χρησιμοποιήθηκε για κερδοσκοπία σε αγαθά όπως είναι το πετρέλαιο, με αποτέλεσμα να ανέβει η τιμή του, να ανέβει ο πληθωρισμός και να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο η ζωή των φτωχών».
Κάποτε, ο Α. Άινσταιν όρισε την τρέλα ως την συνεχή επανάληψη του ίδιου πράγματος, με σκοπό την λήψη διαφορετικών αποτελεσμάτων.
Ίσως κάποτε κάποιος να μας εξηγήσει γιατί τα λεφτά της ποσοτικής χαλάρωσης που είχαν προορισμό την πραγματική οικονομία, κατέληξαν αλλού;
Όταν ρίχνεις τόσα πολλά χρήματα στην μαύρη τρύπα που ονομάζεται τραπεζικό σύστημα, είναι σαν να βάζεις τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Το πρόβλημα δεν λύνεται με αυτή τη μέθοδο. Απλά οι τράπεζες αποκτούν ρευστό, για να συνεχίσουν να τζογάρουν, με κίνδυνο την κατάρρευση ακόμη μιας τεχνητής φούσκας…
S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου