Όταν χρειάστηκε το 2006 να γνωρίσω τον Διοικητή του Νοσοκομείου της πόλης μου, συνάντησα έναν πολύ ευχάριστο, μειλίχιο άνθρωπο με ευγενικούς τρόπους και καθαρά νύχια..
Καθώς συζητούσαμε αντελήφθην εντός 5λέπτου πως ελάχιστα γνώριζε για τη Διοίκηση ενός κρατικού Νοσοκομείου. Θρασύς εγώ, δεν δίστασα να τον ρωτήσω τι είχε σπουδάσει. Γεωπόνος (!!) ήταν η αφοπλιστική του απάντηση.
Ευτυχώς, σύντομα, το κόμμα (η ΝΔ ήταν κυβέρνηση τότε), έσπευσε να διορθώσει το ατόπημα: Ο νέος Διοικητής που επελέγη ήταν Χημικός Μηχανικός (!). Το κακό δεν περιοριζόταν στο συγκεκριμένο Νοσοκομείο. Αν ήταν έτσι, ίσως να το θεωρούσαμε μια γραφική ιδιαιτερότητα. Δυστυχώς αυτή η τακτική έχει διαποτίσει ολόκληρο τον Δημόσιο Τομέα και έχει γίνει πια σχεδόν ο κανόνας.
Υπάρχουν επαγγέλματα – πασπαρτού (Ιατροί, Δικηγόροι, Εκπαιδευτικοί, Μηχανικοί κ.α.) που αποδίδουν στην κρατική μηχανή «ειδικά στελέχη» για κάθε τομέα και κάθε αντικείμενο, συνήθως τελείως άσχετο με τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους. Ο κάθε ταλαίπωρος επαγγελματίας από αυτούς τους «ευαγείς» κλάδους που του έλαχε να εκλεγεί σε οποιονδήποτε βαθμό και να ασκήσει για κάποιο διάστημα μια – τρόπον του λέγειν – «Διοίκηση» πιστεύει ακράδαντα πως είναι σε θέση πια να διοικήσει από ένα εργοστάσιο έως μια μεγάλη και εξειδικευμένη Δημόσια ή Δημοτική Υπηρεσία.
Και σα να μην έφτανε αυτό, υπάρχουν και οι λογής-λογής εξαρτήσεις και δουλείες της πολιτικής που επιτρέπουν σε όλους αυτούς τους ανευθυνοϋπεύθυνους να αναλαμβάνουν κιόλας κατά κανόνα τέτοιες θέσεις. Και φυσικά να «μεγαλουργούν» από τα υπεύθυνα πόστα τους, μεμφόμενοι με περισσή αναίδεια τους «άλλους» κι εκφράζοντας ανενδοίαστα απόψεις επί αντικειμένων που ούτε γνωρίζουν, ούτε τους ενδιαφέρουν, ούτε (οι πιο φιλότιμοι από αυτούς) θα προλάβουν ποτέ να μάθουν έστω επιφανειακά. Ζούμε ευτυχώς ή δυστυχώς στην εποχή της εξειδίκευσης.
Όλα τα πεδία διοίκησης έχουν γίνει περίπλοκα και απαιτούν τελείως ειδικά «εργαλεία» και γνώσεις για να μπορεί κανείς να τα διαχειριστεί με σχετική επιτυχία. Πιστεύω σθεναρά πως είναι ανάγκη στη χώρα μας ο κάθε κατεργάρης να κάθεται στο δικό του πάγκο. Πως είναι ανάγκη να τοποθετείται απαρέγκλιτα «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση» πάντα κατά τεκμήριο φυσικά.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ακόμη και στα ανώτατα κλιμάκια της πολιτικής (βλέπε υπουργούς, γενικούς γραμματείς, κλπ) θα πρέπει να τοποθετούνται άτομα με γνώσεις και εξειδίκευση του τομέα που αναλαμβάνουν. Πόσο μάλλον σε θέσεις καθαρά διοικητικές – τεχνοκρατικές όπου μια τέτοιου είδους συστηματική μεταβολή θεωρείται «εκ των ουκ άνευ» αν θέλουμε ποτέ να αποκτήσουμε ένα αποδοτικό σύστημα Διοίκησης που θα σέβεται τον πολίτη, μα πιο πολύ από όλα την ίδια την ύπαρξή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου