Η άνοδος της ακροδεξιάς και το τέλος του πολιτισμικού παραδείγματος

Μοιραστείτε το στο facebook






Στο παραπάνω διάγραμμα βλέπουμε την εξέλιξη του αμερικανικού εξτρεμισμού από το 1995 μέχρι σήμερα. Πιο ευδιάκριτη από οτιδήποτε άλλο, πιο εντυπωσιακή και «ξαφνική» είναι η εκπληκτική έξαρση του..
«πατριωτικού» ακροδεξιού εξτρεμισμού από το 2008 μέχρι σήμερα, ο οποίος πραγματικά εκτοξεύεται, εκτινάσσεται.
Γνωρίζουμε για την έξαρση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη (δυστυχώς πλέον, και στην Ελλάδα), είτε αυτή εκφράζεται με την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων τα οποία αποκτούν ακόμη και ρυθμιστική ισχύ στις χώρες τους είτε με την δράση εξτρεμιστικών ομάδων, νεοναζί, σκίνχεντ κλπ. Η παρουσία του ίδιου φαινομένου και στις Ηνωμένες Πολιτείες καθιστά το φαινόμενο κοινό σε όλον τον παγκοσμιοποιημένο «Δυτικό» πολιτισμό.
Εύκολη και επιφανειακή είναι, κατά τη γνώμη μας, η εξήγηση ότι αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην οικονομική κρίση και στις συνακόλουθες δυσκολίες. Τόσο συντονισμένη και συντεταγμένη άνοδος ειδικά της ακροδεξιάς δεν μπορεί να χρεωθεί χωρίς νοητικές ακροβασίες αποκλειστικά και μόνον στην οικονομική κατάσταση. Ούτε είναι φυσικά το ζήτημα της (λαθρο)μετανάστευσης τόσο επείγον σε άλλες χώρες όσο είναι στην χώρα μας. Δεν θα προβούμε σε σχοινοτενείς εικασίες, διότι δεν -γνωρίζουμε- τις αιτίες. Ας παρατηρήσουμε μόνον το εξής:
Mήπως όντως μαζί με την οικονομική κρίση καταρρέει (ή αρχίζει να καταρρέει) και το «πολιτισμικό παράδειγμα», ο παγκοσμιοποιημένος δυτικοευρωπαϊκός και αμερικανικός πολιτισμός της ύστερης νεωτερικότητας;
Η άνοδος της ακροδεξιάς μοιάζει να εμφανίζεται ως αντίδραση σε όλες τις αξίες που προτάσσει ο σημερινός πολιτισμός. Ισότητα των φύλων και των ανθρώπων, πολιτική ορθότητα, «ορθολογισμός», ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών, νοησιαρχία/επιστημονικός μεσσιανισμός κλπ. Η άνοδος της ακροδεξιάς συνιστά μια τόσο άμεση σπασμωδική, ενστικτώδη, πρωτόγονη αντίσταση ακριβώς σ’ αυτές τις αξίες, που μοιάζει να θέλει να επιτεθεί ακριβώς στο οικοδόμημά τους, σαν να είναι αυτοσκοπός η επιδεικτική τους παράκαμψη ή καταστροφή. Μοιάζει να υποδηλώνει μια στάση, ότι αυτούς τους ανθρώπους όχι μόνον δεν τους αφορά το αξιακό αυτό οικοδόμημα, αλλά πρέπει να το καταστρέψουν, ακόμα και αν η εναλλακτική δεν είναι ένα όραμα του μέλλοντος αλλά ένα σαφές πισωγύρισμα.
Επίκειται το τέλος ενός πολιτισμού, και δη παγκοσμιοποιημένου;
Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης