Αύξηση του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης για συνταξιοδότηση;

Μοιραστείτε το στο facebook

 

 

 

Η ειδηση: Αυξήσεις του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης των εργαζομένων φέρνει η αδυναμία της κυβέρνησης να συγκεντρώσει έσοδα από άλλες πηγές ή πιο σωστά να αιτιολογήσει επαρκώς στην τρόικα τη βιωσιμότητα των μέτρων που τους.. προτείνουμε.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το οικονομικό επιτελείο έχει καταλήξει στην αύξηση του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος από τα 15 στα 20 έτη.

Επίσης, εξετάζεται η κατάργηση πρόωρων συνταξιοδοτήσεων σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων π.χ. ανήλικων μητέρων. Σήμερα για να κατοχυρώσει κάποιος δικαίωμα κατώτατης σύνταξης θα πρέπει να έχει 15 έτη ασφάλισης, δηλαδή 4.500 ένσημα και να έχει συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας του, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την καταβολή συντάξεων που δεν έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα, αφού τα ένσημα αυτά θα αντιστοιχούσαν σε σύνταξη περίπου 350 ευρώ, που όμως δεν καταβάλλεται σε κανέναν αφού έχουν προστεθεί κρατικές ενισχύσεις που τη διπλασιάζουν.

 Δεδομένου ότι αυτή η πρόταση της κυβέρνησης επηρεάζει ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα θα εφαρμοσθεί σταδιακά, ενώ δεν αποκλείεται να απαιτηθεί και η γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αν και δεν αποκλείεται να ισχύσει για όλους προκειμένου να αποφευχθεί κύμα παραιτήσεων από το δημόσιο.

Ένα δεύτερο μέτρο που καταλήγει το υπουργείο εργασίας είναι η μείωση και των κατώτατων συντάξεων, έστω σε μικρό ποσοστό προκειμένου να μην σηκώσουν ολόκληρο το βάρος των περικοπών οι μεγαλύτερες συντάξεις.

Το υπουργείο καταλήγει στη λύση αυτή δεδομένου ότι οι διπλές ή οι υψηλές συντάξεις έχουν υποστεί και θα υποστούν και με τα νέα μέτρα, υψηλά ποσοστά περικοπών.

Ακολουθεί το σχόλιο μας:

Αύξηση του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης για συνταξιοδότηση ; Ξανασκεφθείτε το λίγο

Ο κ. Πρωθυπουργός έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι θέτει σε προτεραιότητα την προστασία των αδυνάμων στρωμάτων.
Και στην περίοδο που διανύουμε, μέτρα προστασίας αυτών των στρωμάτων είναι απολύτως απαραίτητα για την διασφάλιση στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής.
Μια τέτοια κοινωνική πολιτική οφείλει βέβαια να ασκείται χωρίς να γίνεται αντικίνητρο για τους ικανούς και τους άξιους, να αποδίδουν και να απολαμβάνουν.
Με λίγα λόγια, οι προστατευόμενοι από την πολιτεία να μην γίνονται προνομιούχοι.
Όπως έγινε την τελευταία 30ετία, με καλοπληρωμένους, κρατικοδίαιτους, επαγγελματίες τεμπέληδες – μετέπειτα, παχυλούς συνταξιούχους.
Ή με δικαιούχους απίθανων ή παράνομων επιδομάτων.
Αλλά η, ασφυκτική πράγματι, δημοσιονομική πίεση δεν πρέπει και να οδηγεί σε μέτρα που αναιρούν την προστασία, που η ίδια η κυβέρνηση αναγνωρίζει ως οφειλόμενη.
Σήμερα ο ελάχιστος χρόνος ασφάλισης που απαιτείται για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος είναι 15 χρόνια.
Όπως έγινε γνωστό, εξετάζεται η αύξηση αυτού του ελάχιστου απαιτούμενου χρόνου από τα 15 χρόνια στα 20.
Το μέτρο αποσκοπεί στο να αποτραπεί η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στο 67ο έτος.
Είναι μέτρο σε λανθασμένη κατεύθυνση.
Διότι θα οξύνει κοινωνικά προβλήματα.
Με την σοβούσα κρίση, που προβλέπεται να διαρκέσει άγνωστες ακόμα 5ετίες, εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους, που έστω και μειωμένα, κάθε μήνα βρέξει-χιονίσει «κολλάνε ένσημα», όλοι οι υπόλοιποι είναι μετέωροι.
Απολυμένοι από επιχειρήσεις κάθε δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα, λουκετωμένοι μαγαζάτορες  άνεργοι επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες.
Και από τους ακόμα ενεργούς, π.χ. το 45% των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ) δεν καταβάλλει πλέον εισφορές. Δεν έχει λεφτά.
Όταν οι άνεργοι έχουν φθάσει επίσημα το 1,2 εκατ. και ανεπίσημα πάνω από 1,5 εκατ., ακούγεται σχεδόν ειρωνικό να ζητείται περισσότερη εργασία.
Η οποία θα βρεθεί πού;
Όταν παράλληλα έχεις αποκλείσει την υγιή εμπλοκή του κράτους στην οικονομία, με δημόσιες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Και έχεις παραπέμψει τη δημιουργία θέσεων εργασίας μόνο σε ιδιωτικές επενδύσεις.
Που όμως χρησιμοποιούν κυρίως ανασφάλιστη εργασία.
Όπως ο «δράκος» της Πάρου.
Υπάρχει ένα ζήτημα. Πολλοί κατοχύρωναν την 15ετία και μετά δούλευαν «μαύρα», περιμένοντας να συμπληρώσουν τα 65 χρόνια για να πάρουν την κατώτερη σύνταξη.
Εκτός βέβαια από τη φοροδιαφυγή, που όμως αποτελεί εθνικό σπορ κυρίως στις ανώτερες εισοδηματικά τάξεις, δεν ήταν και το βαρύτερο έγκλημα.
Λίγα είχαν δώσει – λίγα θα έπαιρναν. Κι όσο ζούσαν.
Κάτι κομματικά ρουσφέτια, είναι τα εγκλήματα.
Κοπελλίτσες που διορίστηκαν με απολυτήριο Λυκείου στα 18 και έφυγαν με σύνταξη στα 35, με 15ετία μητέρας, οι οποίες θα πληρώνονται μέχρι τα 80 που είναι το προσδόκιμο ζωής.
Ή ξεχάστηκαν οι «εθελούσιες» όλων των ΔΕΚΟ και η σκανδαλώδης ρύθμιση της Ολυμπιακής που δημιούργησαν 40ρηδες συνταξιούχους;
Οι οποίοι ουδόλως θίχτηκαν.
Το θέμα είναι τεράστιο. Εδώ θέτουμε την κύρια διάστασή του.
Το ασφαλιστικό σύστημα είναι αναδιανεμητικό, όχι ανταποδοτικό.
Οι περισσότεροι λοιπόν παίρνουν σύνταξη από την εργασία (εισφορές) και τους φόρους των σημερινών και όχι μόνον από τα ένσημά τους, όπως περήφανα νομίζουν.
Για ρωτήστε τι πήραν αυτοί που είχαν μακροχρόνια συμβόλαια ιδιωτικής ασφάλισης : τις καταβολές τους, προσαυξημένες κατά ένα ασήμαντο ποσοστό, που υποτίθεται ήταν η «απόδοση» του κεφαλαίου.
Αποτελεί σοβαρή ευθύνη της πολιτείας ότι δεν λέει σ’ όλους πως το μεγαλύτερο μέρος της κάθε σύνταξης, και ειδικά αυτών που παίρνουν δύο και τρεις συντάξεις, προέρχεται από λεφτά που συνεισφέρουν οι σημερινοί φορολογούμενοι.
Βρέστε παλαιές μισθολογικές καταστάσεις.
Αφαιρέστε το ποσό που παρακρατείτο για τον κλάδο υγείας.
Πολλαπλασιάστε το εναπομείναν με τους μήνες που εργαστήκατε.
Διαιρέστε το με τους μήνες που ο καθένας έχει ήδη ζήσει και προβλέπεται να ζήσει μετά τη σύνταξη.
Θα προκύψει ότι η συντριπτική πλειονότητα των συντάξεων, ειδικά αυτών που βγαίνουν στη σύνταξη στα 45-55 χρόνια, θα κυμαινόταν στα 300-400 ευρώ.
Αυτή η αλήθεια αποτυπώνεται στην ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων από τον Προϋπολογισμό.
Απλά : το Κράτος δανείζεται για να πληρώνονται οι συντάξεις.
Αυτό αποτελεί και ένα από τα βασικότερα δημοσιονομικά προβλήματα.
(Και) Γι’ αυτό πάει ο Πρωθυπουργός σε Μέρκελ-Ολάντ, να εξασφαλίσει πληρωμές-γέφυρες, που θα διασφαλίσουν, μεταξύ άλλων, και την απρόσκοπτη καταβολή των συντάξεων.
Γι’ αυτό η αύξηση του ελάχιστου απαιτούμενου χρόνου ασφάλισης για θεμελίωση συνταξιοδότησης, που μελετάται, καταλήγει να είναι ανάλγητο μέτρο και να προκαλεί έντονες ανισότητες.
Η πρόταση, λέει, βρίσκεται στα χέρια του Πρωθυπουργού.
Πιστεύουμε ότι πρέπει να την εξετάσει με μεγάλη προσοχή.
Και κατά την άποψή μας να την απορρίψει.
Το ασφαλιστικό σύστημα ή θα παραμείνει ζωντανό, με μείωση εισφορών ώστε να μην επιδιώκεται η εισφοροδιαφυγή.
Με θέσπιση μιας ελάχιστης, κατώτατης σύνταξης για όλους, σε συνδυασμό με σύλληψη ενός σημαντικού ποσοστού της φοροδιαφυγής.
Με μετρημένα ασφαλιστικά ταμεία, που θα διαφέρουν σε απαιτούμενες εισφορές και καταβαλλόμενες συντάξεις ανάλογα με την εισοδηματική δυνατότητα. (Για να μην πούμε ΕΝΑ ταμείο).
Με ενίσχυση των συντάξεων από προσωπικές αποταμιεύσεις που οφείλει να σχηματίσει καθένας κατά τη διάρκεια της ενεργού ζωής του – αντί να «τα τρώει» σε λούσα.
Ή θα καταρρεύσει – καταργηθεί. Αργά ή γρήγορα.

Προφήτης