Φτάνει πια με τα μέτρα και τα νούμερα! Όραμα υπάρχει;

Του Κώστα Ροδινού

Μοιραστείτε το στο facebook







Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, αυτό που έχει κουράσει τον μέσο Έλληνα και τον οδηγεί στα όρια της απόγνωσης, είναι η διαρκής συζήτηση για μέτρα και …χιλιόμετρα που πρέπει να ληφθούν. Ακούει τα …
δις που καθημερινά αναζητούνται και αναρωτιέται: πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτός ο εφιάλτης; Υπάρχει κάποιο φώς ελπίδας στην άκρη του τούνελ ή και τα νέα μέτρα θα πέσουν στον καιάδα που χάθηκαν και τα προηγούμενα;
Η οικονομική πολιτική δεν είναι μια, έστω πολύπλοκη, μαθηματική εξίσωση που λειτουργεί σε συνθήκες εργαστηρίου. Αφορά σε ανθρώπους. Σε νοικοκυριά, που έχουν ανάγκες, προτεραιότητες και υποχρεώσεις, στις οποίες πρέπει να ανταποκριθούν. Αν εξετάζεις μόνο τη μια πλευρά της εξίσωσης, τότε η προσπάθεια θα καταλήξει σε αδιέξοδο γιατί θα δημιουργήσει, αντί να λύσει προβλήματα.

Γιατί είναι εύκολο να λές θα κόψω μισθούς και συντάξεις για να εκπληρώσω τους στόχους του προγράμματος. Όμως, αναρωτιέται κανένας πως θα τα βγάλουν πέρα, εκείνοι των οποίων οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται;

Γιατί στην Ελλάδα την τελευταία τριετία έχουμε το εξής …θανατηφόρο μείγμα: κόβουμε μισθούς και συντάξεις, επιβάλουμε φόρους, αυξάνουμε τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, ενώ οι τιμές στο καλάθι της νοικοκυράς όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά συνεχίζουν να σκαρφαλώνουν! Αυτός ο συνδυασμός με μαθηματική βεβαιότητα οδηγεί στη φτώχεια! Και σ’ ένα αδιέξοδο φαύλο κύκλο.

Όμως, καμία πολιτική δεν πρόκειται να τελεσφορήσει, αν δεν τύχει τουλάχιστον της ανοχής του λαού. Η κυβέρνηση, λοιπόν, διατρέχει τον κίνδυνο να εφαρμόσει την πολιτική της σ’ ένα λαό που είναι ήδη εξαντλημένος από τα μέτρα των προηγουμένων ετών. Και αν ο λαός είναι εξαντλημένος, καμιά πολιτική δεν έχει ελπίδα. Ακόμα και αν αυτή είναι ορθή!
Ένας λαός μπορεί να αποδεχθεί και τις πιο αιματηρές θυσίες, αν έχει πειστεί ότι αξίζει να το κάνει! Αλήθεια, πόσοι από τους Έλληνες, των οποίων πετσοκόβονται μισθοί και συντάξεις, πιστεύουν, έστω και με βαριά καρδιά, ότι αξίζει τον κόπο να υποβληθούν σ’ αυτές τις θυσίες; Επιπλέον, πόσοι ελπίζουν ότι οι θυσίες θα φέρουν ένα καλύτερο αύριο; Πολύ φοβούμαι, ελάχιστοι!

Δε λέω, χρήσιμη η διαχείριση της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας και ο χρόνος πιέζει για άμεσες αποφάσεις, όμως, ο κόσμος πρέπει να ξέρει τι τον περιμένει. Τι έχει να ελπίζει;
Καμιά μεγάλη μάχη δεν κερδήθηκε, χωρίς ένα μεγάλο σχέδιο.
Καμιά μεγάλη αλλαγή δεν πραγματοποιήθηκε, χωρίς ένα όραμα για το μέλλον της χώρας.
Κανένας αγώνας δεν ευοδώθηκε, χωρίς τον ενθουσιασμό και τη στήριξη μιας ισχυρής πλειοψηφίας.
Η Ελλάδα θα τα καταφέρει, όταν εμείς οι Έλληνες πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και έχουμε την ηγεσία που θα μας οδηγήσει στην επιτυχία.
Χρειάζεται επειγόντως, μια ανάσα αισιοδοξίας για το μέλλον…