Το παστίτσιο, το καπρίτσιο και οι ανύπαρκτοι

Μοιραστείτε το στο facebook
Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε στο φαινόμενο των ιστοσελίδων που ξεφυτρώνουν ανά καιρούς οι οποίες χωρίς αμφισβήτηση περιέχουν βλάσφημο περιεχόμενο...
με μοναδικό κίνητρο να εμπαίξουν τα θρησκευτικά πιστεύω των ανθρώπων.

Δεν σταθούμε στο περιεχόμενο των σελίδων, αλλά θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι κινητοποιεί τα άτομα που τις δημιουργούν.

Αναφερόμαστε ασφαλώς στις περιπτώσεις που άτομα παράγουν, σχεδόν με μανιώδη ρυθμό, καθημερινά μια μεγάλη ποσότητα υλικού με βλάσφημο και υποτιμητικό περιεχόμενο.

Θα κάνουμε λοιπόν μια προσπάθεια να καταλάβουμε τι ωθεί κάποιον να αναλώνει ολόκληρη την ημέρα του στην δημιουργία ενός τέτοιου είδους υλικού.

Ο απεριόριστος χρόνος
Προφανώς για να έχει κάποιος τον χρόνο να ασχολείται όλη μέρα με το πως θα ξεφτιλίσει πρόσωπα μιας θρησκείας, προκαλώντας σκόπιμα ακραία συναισθήματα με το κατά κοινή ομολογία απαράδεκτο περιεχόμενο, χωρίς μάλιστα να αμείβεται για αυτό, μάλλον διαθέτει αρκετό χρόνο στην διάθεσή του.

Συνεπώς είναι βάσιμο να υποθέσουμε ότι είναι άεργος. Διευκρινίζουμε την λέξη άεργος και όχι άνεργος, γιατί αυτός που δεν διαθέτει εργασία, καταναλώνει τον χρόνο του με την εύρεση μιας δουλείας που να του ταιριάζει και μέσα από την οποία θα ξεδιπλώσει τις δεξιότητές του, παράγοντας για το κοινωνικό σύνολο και την προσωπική ανάπτυξη και ευδαιμονία. Ένας άνεργος σίγουρα δεν εξαντλεί την "δημιουργικότητά του" με την παραγωγή τέτοιου περιεχομένου.

Με μια πρώτη ματιά, μπορούμε να διακινδυνεύσουμε την υπόθεση ότι μάλλον πρόκειται για άτομα τα οποία έχουν λυμένα τα βιοτικά τους προβλήματα. Κοινώς ότι διαθέτουν την πολυτέλεια να χαραμίζουν τον χρόνο τους όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή, αφού δεν έχουν να ανησυχούν για τα "προς το ζειν".

Η ανυπαρξία
Ας διερευνήσουμε τώρα τον ψυχολογικό παράγοντα κάποιου που δημιουργεί και αναπαράγει ένα τέτοιο υλικό. Δεν είναι η ηθική έκπτωση που οδηγεί σε μια τέτοια συμπεριφορά.

Πιθανότατα έχει να κάνει με την κοινωνική απομόνωση (πολύωρη απόσυρση μπροστά στον Η/Υ) και την τάση να προσελκύσει κάποιος την προσοχή, μια προσοχή που στερείται στην προσωπική του ζωή και προσπαθεί να αναπληρώσει με το υποκατάστατο ενός ηλεκτρονικού προφίλ, μιας διαδικτυακής προσωπικότητας, αφού στην "πραγματική ζωή" κατά βάση υπάρχει αποτυχία ανάπτυξης διαπροσωπικών σχέσεων.

Οπότε δεν έχει να κάνει με την επαναστατικότητα και την ανατροπή, έχει να κάνει με την κάλυψη του συναισθηματικού κενού της ανυπαρξίας. Με το αίσθημα του να είναι αόρατος στους άλλους και να μην λαμβάνει συναισθηματικές ανταμοιβές μέσα από την κοινωνική επαφή με το περιβάλλον του. Σε ότι αφορά λοιπόν τα βαθύτερα αίτια, η έντονη απασχόληση με αυτού του είδους την "δημιουργία", μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί κατ' αρχήν στην πρόθεση του ατόμου να πληγώσει τον Θεό που του "φέρθηκε τόσο άσχημα". Δεν έχει φίλους, δεν διαθέτει ενδιαφέροντα, ενώ οι περισσότερες μέρες μοιάζουν να κυλάνε χωρίς νόημα. Οπότε η εκδικητικότητα έναντι στο "Θείο" είναι το αρχικό έναυσμα.

Επισημαίνουμε ότι, άλλο είναι να κάνεις ένα βλάσφημο αστείο, και διαφορετικό είναι να εξαντλείς όλη την ημέρα σου βρίζοντας τα ιερά και όσια. Με τον ίδιο τρόπο που είναι διαφορετικό να γυρίσεις μια φορά στο σπίτι σου για να εξακριβώσεις εάν "έσβησες τον θερμοσίφωνα" και διαφορετικό να το επαναλαμβάνεις άλλες 5 - 6 φορές για να είσαι σίγουρος.

Τα εσωτερικά αίτια μαζί με την ανταπόκριση στις δημοσιεύσεις, που υπακούει στο μοτίβο "έφτιαξα μια σελίδα - την σχολίασαν 500 άτομα - έλαβα απάντηση - άρα υπάρχω", είναι τα η αιτία που κάποιος θα εξακολουθήσει να αναλώνει όλο τον χρόνο του με τέτοιου είδους δημοσιεύσεις. Η ανταμοιβές που λαμβάνει (ανταπόκριση - προσοχή, άσχετα αν είναι θετική ή αρνητική), μέσα από την διαδικασία της μάθησης, θα τον ωθήσουν στην συνέχιση της δραστηριότητάς του .

Διακινδυνεύουμε να προβλέψουμε ότι, όποια και αν είναι η ποινική αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών, δεν πρόκειται να κατασχέσουν την μαθημένη συμπεριφορά μέσα από την οποία το άτομο αισθάνεται καλά αφού επιτέλους κάποιος του δίνει σημασία.

Η απόδοση της συμπεριφοράς
Είναι αυτονόητο ότι η αναγνώριση του παραπάνω προβλήματος από τον ίδιο, θα ήταν κάτι το οποίο θα τραυμάτιζε την αυτο-εικόνα του ατόμου που καταναγκαστικά αφιερώνει όλη την ημέρα του στο να ξεφτιλίζει τα ιερά. Αρνείται να συνειδητοποιήσει το προβληματικό της συμπεριφοράς του και το γεγονός ότι δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Επομένως πρέπει αυτή την εμμονή του να την αποδώσει κάπου. Σε αυτό το σημείο κάνει μια αναζήτηση για μια ομαδική ταυτότητα που να εξυψώνει την δραστηριότητά του, και εντάσσει τον εαυτό του σε αυτήν.

Σε αυτά τα πλαίσια αρχίζει και ντύνει το πρόβλημα του με τον ιδεολογικό μανδύα ή ενδεχομένως θεωρεί τον εαυτό του ως καλλιτέχνη. Ασφαλώς όλα αυτά μετουσιώνονται μια ιδεολογίας (παράδειγμα τον αθεϊσμό) μόνο κατ' επίφαση. Το άτομο δεν έχει την ιδεολογία ως κίνητρο. Δεν είναι δηλαδή ένα τυπικό δείγμα για παράδειγμα, άθεου.

Αυτό γίνεται κατανοητό, καθόσον οι "άθεοι" συνήθως έχουν διακριτικότητα και τον σεβασμό στην θρησκευτική διαφορετικότητα. Έχουν την δική τους αναπαράσταση της αλήθειας χωρίς να είναι απαραίτητο για αυτούς να προσηλυτίσουν σε αυτή την αλήθεια και άλλους, δεδομένου ότι οι ίδιοι αποδοκιμάζουν κάθε είδους προσηλυτισμό.

Το "ψέμα των θρησκειών" δεν είναι ο λόγος που κινητοποιεί το άτομο με την προβληματική συμπεριφορά, ωστόσο είναι μια πολύ καλή δικαιολογία για ανάγει το δημιούργημά του σε έναν δήθεν αγώνα κατά των άκαμπτων Χριστιανών - Μουσουλμάνων - Ινδουιστών. Επίσης η απόδοση σε "ποιητική αδεία" των ακραίων χαρακτηρισμών, δίνει την απενοχοποίηση που προσφέρει η "τέχνη", στα πλαίσια της οποίας όλα επιτρέπονται.

Ο διαχωρισμός των περιπτώσεων
Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η αναφορά γίνεται για τις περιπτώσεις που τα άτομα δεν έχουν κάποιο άλλο όφελος (profit) ή σκοπιμότητα (δολιότητα) μέσα από το υλικό που παράγεται.

Η χρήση τέτοιων μέσων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, συχνά ορισμένοι καπηλεύονται την "θρησκευτικότητα" για ίδιον όφελος (χαρακτηριστικό παράδειγμα - φυλλάδα που σχεδόν καθημερινά έχει σαν πρωτοσέλιδο την τάδε ή την δείνα προφητεία).

Υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις που άνθρωποι που ασκούν θρησκευτικά λειτουργήματα έχουν κατηγορηθεί για τέτοιου είδους θαύματα - απάτες προκειμένου να έχουν οικονομικό όφελος.

Επίσης διαφορετικές είναι οι περιπτώσεις που υπάρχει σκοπιμότητα μέσα από την επι- ή από-δοκιμασία της θρησκευτικών προσώπων ή συμβόλων, είτε αυτό έχει να κάνει με την προσωπική ανάδειξη (βλέπε σκιτσογράφους), είτε με ακόμα πιο σκοτεινούς σκοπούς (βλέπε "η αθωότητα των μουσουλμάνων").

Αυτές οι περιπτώσεις, θεωρητικά είναι ακόμα ποιο ανήθικες από την περίπτωση του ανόητου βλάσφημου, καθόσον αναγνωρίζει κανείς την δολιότητα και την προσπάθεια χειραγώγησης για οικονομικά και άλλα οφέλη.

Καταλήγοντας
Είναι λίγο απροσδιόριστο εάν θα πρέπει να να θυμώσουμε στα άτομα που παράγουν υλικό θρησκευτικού μίσους ή απλά να τους λυπηθούμε για την έξη τους να ασχολούνται κατ΄αποκλειστικότητα με μια τέτοια θεματολογία μόνο και μόνο για νοηματοδοτήσουν την ζωή τους, ελλείψη άλλων συγκινήσεων.

Ο καθένας ας το σκεφτεί μόνος του και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι στον Χριστιανισμό είναι έντονο το στοιχείο της συγχωρητικότητας.

analyze-news.com