Δεν βαρέθηκε να αντιγράφει τον Ανδρέα ο Αλέξης;

Μοιραστείτε το στο facebook

Εγκλωβισμένος μεταξύ του πολιτικού και οικονομικού ρεαλισμού και της «κόκκινης» φράξιας εντός του συνασπισμού που ζητά αλβανοποίηση της Ελλάδας με…
κλείσιμο των συνόρων για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας. Η ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβριο ήταν μια προσπάθεια να συγκεράσει τις απόψεις και να συνενώσει τις συνιστώσες οι οποίες έχουν σηκώσει διαφορετικά μπαϊράκια. Από τη μια οι πρώην ΚΚΕ με το Λαφαζάνη επικεφαλής οι οποίοι ζητούν πλήρη ρήξη με την Ευρώπη, καταγγελία της δανειακής σύμβασης, χρεοκοπία ως εκ τούτου και έξοδο από το ευρώ. Από την άλλη, η «πράσινη» συνιστώσα αποτελούμενη από τους Πασόκους που έχουν βρει ζεστή αγκαλιά στον Τσίπρα εγκαταλείποντας το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ κι αφού πρώτα ήταν αυτοί που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία. Τα ορφανά του Αντρέα τα οποία προσπαθούν να είναι πιο… κεντρώοι και που γνωρίζουν τα επικοινωνιακά κόλπα και τις πολιτικές ίντριγκες που κάνουν ένα συνονθύλευμα πολιτικών σε κόμμα που θα διεκδικήσει την εξουσία. Ό,τι έκαναν και την εποχή του Αντρέα δηλαδή και αργότερα του Σημίτη.
Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκονται κάποιες Ρόζες, κάποιες ΑΚΟΕΣ και διάφοροι άλλοι περίεργοι που έχουμε κατά καιρούς περιγράψει.
Ο Τσίπρας λοιπόν προσπάθησε σήμερα να παίξει το παιχνίδι του αντί σε όλα, πάντα εκ του ασφαλούς, όπως έκανε και ο πολιτικός του μέντορας, Ανδρέας Παπανδρέου. Έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, έξω οι βάσεις του θανάτου, τα συνθήματα της δεκαετίας του ’80. Έξω από το Μνημόνιο, Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, τα συνθήματα του Τσίπρα.
Σε μια οξύτατη επίθεση κατά της… τριανδρίας που τους χαρακτήρισε «Μερκελιστές», άβολους, τρεμάμενους προστάτες των δανειστών, ο κ. Τσίπρας μίλησε για δημοκρατικό καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ να μην ψηφιστούν τα μέτρα. Παίρνοντας ο ίδιος αυθαίρετα τη σημαία του δημοκράτη που μόνο αυτός έχει δίκιο και προστατεύει την πατρίδα είπε:  «Είναι πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον όλων μας. Για μας και για τα παιδιά μας. Να μην ψηφιστούν αυτά τα μέτρα. Να μην είναι τα τελευταία μέτρα, αλλά τα πρώτα που δεν θα περάσουν».
Και συνέχισε με ένα πομπώδες ύφος που δεν ταιριάζει στο πολιτικό του ανάστημα:
«Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης επέλεξαν να συντηρήσουν τον άξονα υποταγής και μετάνοιας που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός στο ταξίδι του στο Βερολίνο. Επέλεξαν να τα ‘χουν καλά με τους ισχυρούς. Όχι να διαμορφώσουν μέτωπο με τους αδύνατους. Είτε από έλλειψη θάρρους και διορατικότητας».
Κι έκανε και την εξής αυθαίρετη πέρα για πέρα ανάλυση: «Ο λαός ενώνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να βγάλει τον τόπο από τον γκρεμό του Μνημονίου. Γιατί ξέρει ότι έχει μπροστά του μία -και  μόνο μία- πραγματική επιλογή: ή το πρόγραμμα της οικονομικής και κοινωνικής εκκαθάρισης του Μνημονίου ή το πρόγραμμα για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου. Ή το Μνημόνιο ή τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Από πού κι ως που ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι εξεγείρει τα πλήθη;  Και γιατί δεν το δείχνει στην πραγματικότητα, στους δρόμους; Απ’ όσο γνωρίζουμε στην προχθεσινή διαδήλωση το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μικρότερο από όλων όσοι συμμετείχαν. Μάλιστα, όταν άρχισαν τα λίγα επεισόδια στο Σύνταγμα οι Συριζαίοι την… έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια προκειμένου να μη φάνε τα δακρυγόνα.
Απ΄ όσο γνωρίζουμε επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας στις τελευταίες διαδηλώσεις πηγαίνει μια βόλτα μέχρι το Σύνταγμα, κάνει τις απαραίτητες επαναστατικές δηλώσεις του, χαιρετάει τα πλήθη (λέμε τώρα) του ΣΥΡΙΖΑ και αποχωρεί για πιο ήσυχα και πιο… υγιεινά μέρη. Κι αφήνει τη Ρένα Δούρου και τον Στρατούλη μαζί με το Γλέζο να κουραστούν στην πορεία. Έτσι, θα κάνει αντίσταση στο Μνημόνιο ο κ. Τσίπρας; Έτσι θα ενώσει τις δημοκρατικές δυνάμεις και το λαό στη μάχη κατά του κακού Σαμαρά που δεν είναι πατριώτης;
Επισήμανε μάλιστα ότι «ο ειρηνικός ξεσηκωμός του λαού, στο γράμμα και το πνεύμα της ακροτελεύτιας διάταξης του Συντάγματος της χώρας. Του άρθρου 120 που επισημαίνει ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων», είναι η πιο αποτελεσματική, δημοκρατική διέξοδος για την ανατροπή του Μνημονίου και της συγκυβέρνησης που το εφαρμόζει».
Μα κι εμείς αυτό λέμε κ. Τσίπρα, δημοκρατικά να διαδηλώνει ο κόσμος κι όχι με τους μπαχαλάκηδες που τόσα χρόνια ανεχτήκατε να καπελώνουν τις διαδηλώσεις.
Ο κ. Τσίπρας τόνισε ότι «από κάθε γωνιά της Ελλάδας το μήνυμα είναι σαφές. Το ακούμε και στις ανοιχτές συγκεντρώσεις που διοργανώνουμε σ’ όλη την Ελλάδα, στην πορεία μας με το λαό. Ο λαός ενώνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να βγάλει τον τόπο από τον γκρεμό του Μνημονίου».
Προφανώς ο κ. Τσίπρας μιλάει με άλλο… λαό. Διότι ο λαός δεν συνασπίζεται στο πλευρό της κάθε Ρόζας ή του κάθε πικραμένου πασόκου που βρήκε καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί τάζει τα πάντα, διορίζει τους πάντες, δίνει επιδόματα σε όλους και μοιράζει χρήμα λες και βρίσκεται στην εποχή του «Τσοβόλα δος τα όλα».
Από την άλλη, ο κ. Τσίπρας κατηγορεί τους συμμετέχοντες στην κυβέρνηση ως «μερκελιστές», διότι συνομιλούν με τη Μέρκελ, επομένως είναι και υποτελείς της.
Κατ’ αρχάς θα μπορούσε να ρωτήσει τους Πασόκους που έχει στο κόμμα του, πώς έγινε η Ελλάδα «υποτελής» της Γερμανίας και των άλλων δανειστών. Πώς δηλαδή φτάσαμε να ικετεύουμε για δάνεια προκειμένου να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.
Επίσης, μήπως εκτός από τις επαναστατικές φανφάρες του να μας δώσει κι ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Διότι αρνούμαι το χρέος δεν είναι ρεαλισμός. Είναι καταδίκη σε φτώχεια ακόμη μεγαλύτερη από αυτή που ζούμε τώρα. Επιστροφή στη δραχμή, κλείσιμο των οικονομικών συνόρων, αδυναμία εξεύρεσης βασικών προϊόντων. Διότι, όπως και να το κάνουμε, ακόμη (ίσως και ποτέ) η Ελλάδα δε θα είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες της. Για να επιστρέψει σε ένα βασικό παραγωγικό μοντέλο που θα προσφέρει αυτάρκεια θα πρέπει πρώτα να περάσουν πολλά χρόνια.
Και τέλος, ο κ. Τσίπρας με την τακτική που ακολουθεί όταν γίνει κυβέρνηση με ποιους θα συνομιλήσει αν όχι με τη Μέρκελ και με τον Ολάντ. Τον έναν τον είπε Ολαντρέου κι αυτός του έκλεισε την πόρτα. Την άλλη τη βρίζει από το πρωί ως το βράδυ, σιγά μην ασχοληθεί μαζί του.
Ποιος του μένει να συνομιλεί για να λύσει το ελληνικό πρόβλημα; Ο πρόεδρος του κόμματος Ντε Λίνκε που ήρθε και στην Αθήνα; Ο Μελανσόν στη Γαλλία; Κάτι φιλόσοφοι που ονειρεύονται τη μαρξιστική επανάσταση; Ή μήπως τον Τσάβες;
Είναι καιρός να σοβαρευτεί ο κ. Τσίπρας διότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση και μπορεί να γίνει πρωθυπουργός; Ας αποφασίσει με ποιες από τις συνιστώσες θα πάει και ποιες θα αφήσει. Κι ας συντάξουν οι επιτελείς του ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση αντί να ωρύεται με αποτυχημένα τσιτάτα περασμένων δεκαετιών.

Antinews.gr