H μόνη λύση του «κουρέα» για το ελληνικό χρέος
Μοιραστείτε το στο facebook
Άρθρο του However, με τίτλο «Το μεγάλο παιχνίδι (Ο Σαμαράς αγοράζει χρόνο)» που δημοσιεύσαμε τον Φεβρουάριο του..
2012 εξηγούσε το πώς φτάσαμε στο πλέγμα των δεσμεύσεων της χώρας όπως σχεδιάστηκαν με το πακέτο PSI/Μνημόνιο και γιατί δεν οδηγούσε σε βιώσιμα μονοπάτια το Ελληνικό χρέος, άρα και το αληθινό – και ουσιαστικότερο – πρόβλημα της πραγματικής οικονομίας, αυτής των ανθρώπων.
Επαναλαμβάνουμε σήμερα όσα γράφαμε τότε, επειδή επιβεβαιώνονται καθημερινά.
«Σχεδίασε η Κορυφή τον περασμένο Ιούλιο το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης της Ευρώπης. …. Αποφάσισε ότι για την Ελλάδα χρειάζονταν 170δις. Και ανακοίνωσε πως θα συμμετάσχουν οι παίκτες: 40δις “εθελοντικά” οι τράπεζες (το πρώτο PSI), 50δις η Ελλάδα από αποκρατικοποιήσεις, 50δις υπόλοιπο από το πρώτο μνημόνιο των 110δις που δεν είχαν εκταμιευθεί ακόμα αλλά είχαν “χωνευτεί” πολιτικά και 30δις που “εκτίμησαν” ότι άντεχαν να πουλήσουν στα κοινοβούλια τους, στα κόμματα των συνασπισμών τους, στα μέσα τους, στην κοινή τους γνώμη……
Οι αγορές έτρεξαν τα νούμερα και είδαν ότι η Ελλάδα με τη συγκεκριμένη απόφαση δεν έλυνε το πρόβλημα της χρηματοδοτικής της επάρκειας, άρα της βιωσιμότητας του χρέους της. Αποτέλεσμα, ο κίνδυνος μετάδοσης παρέμενε ολοζώντανος. Γιατί ο λογαριασμός ξεκίνησε με τρύπα και η απόφαση με λάθος δομή. Αποφάσισαν ότι η Ελλάδα μπορούσε να συνεισφέρει 50δις από αποκρατικοποιήσεις σε τόσο μικρό διάστημα.
Πρώτο λάθος. Η Ελλάδα έχει περιουσία μεγαλύτερης αξίας αλλά για να αναδειχθεί χρειαζόταν σχέδιο και ικανότητα αξιοποίησης που δεν συναρτάται με τσάτρα-πάτρα ξεπούλημα, ούτε με εξυπηρέτηση χρέους “χθες”. …. Το ότι είπαν στην Ελλάδα να στήσει το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων στο οποίο να σπρώχνει περιουσιακά στοιχεία, ή το ότι προσέλαβε η Ελλάδα δύο στρατούς συμβούλων για κάθε έργο χωρίς συντονισμό, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ενιαία γραμμή παραγωγής αξιών δεν σήμαινε ότι θα επιτευχθούν οι στόχοι που είχαν τεθεί…. Και έτσι η Ελλάδα έχανε – σε κάθε επιθεώρηση της τρόικας – το στόχο αυτό. Και την πλήρωναν οι μισθωτοί και ο συνταξιούχοι. Και την πληρώνουν.………. Και δεν προχώρησε το σχέδιο Ιουλίου και φθάσαμε στον Οκτώβριο. .. Και ξανασχεδίασε η Κορυφή τον περασμένο Οκτώβριο το δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης της Ευρώπης. Και ονομάτισε ως “οριστική λύση” το να πιάσει η Ελλάδα το στόχο του 120% χρέους/αεπ το 2020. Αυτό θα “σημαίνει” βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους. Και σχεδίασε τη γνωστή δομή ……Οι αγορές ξανα-έτρεξαν τα νούμερα και κατάλαβαν ότι πάλι λείπουν χρήματα. Υπάρχει χρηματοδοτικό κενό ακόμα και εάν η Ελλάδα – τα επόμενα χρόνια – αποκτούσε κινέζικους ρυθμούς ανάπτυξης, σκανδιναβικούς δημοσιονομικούς τρόπους και επιτύγχανε και το 100% των στόχων από αποκρατικοποιήσεις.
Με τέτοια απόδοση και τα υφιστάμενα διαθέσιμα κεφάλαια, ορθά ο Σόιμπλε διαρρέει ότι το 2020 το χρέος/αεπ θα κυμαίνεται στο 136-137%. Και αποκρύπτει ότι το 120% θα επιτυγχάνετo – θεωρητικά – κάπου μεταξύ 2023-2025, γεγονός που εύκολα δημιουργεί μία πρόσθετη ανάγκη περίπου 20-30 “άτοκων” δις την επόμενη δεκαετία, αναλόγως της ύφεσης.……..Η ΕΚΤ προσπαθεί να δώσει μεγαλύτερη ηρεμία στο σύστημα. … Το ερώτημα είναι πως θα χειριστεί το ελληνικό ζήτημα. …. Εκτιμάται ότι μετά και την ΕΚΤ θα παραμείνει ένα σημαντικό χρηματοδοτικό κενό που θα πρέπει να καλυφθεί. Το πόσο θα μπορεί να εκτιμηθεί όταν ανακοινωθούν οι όροι της συμμετοχής της Τράπεζας.
Ο πιο ενδιαφέρον παίκτης ίσως – σήμερα – να είναι το ΔΝΤ. Για δύο λόγους: πρώτον γιατί έχει μία διοικητική προϋπόθεση να υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο βιωσιμότητας της χώρας που καλείται να δανείσει. Δεύτερον, γιατί το ΔΝΤ, ως οργανισμός, διατρέχει τον κίνδυνο της “ελληνικής αποτυχίας” περισσότερο από κάθε άλλο παίκτη, εκτός Ελλάδας…… Το ΔΝΤ χρειάζεται τελική λύση για την Ελλάδα και γνωρίζει ότι αυτή δεν υπάρχει σήμερα και δεν θα υπάρξει ούτε αύριο όσο η διαδρομή παραμένει στον εφιάλτη της ύφεσης»
Τι συμβαίνει σήμερα με το ΔΝΤ; Διαβάστε το “Καυγάς Σόιμπλε-Λαγκάρντ για το πόση λιτότητα χρειαζόμαστε” για να διαπιστώσετε πόσο επιβεβαιώνονται όσα γράφαμε τότε.
Eπόμενο άρθρο του antinews με τίτλο «Η χαραμάδα της επαναδιαπραγμάτευσης» που δημοσιεύσαμε τον Μάρτιο του 2012 προσέγγιζε τη μήτρα του προβλήματος: το γιατί αυτό το πλέγμα των δεσμεύσεων της χώρας όπως σχεδιάστηκαν με το πακέτο PSI/Πρόγραμμα δεν θα οδηγούσε την οικονομία σε βιώσιμα μονοπάτια.
«Για να μην πολυλογούμε, η συνθήκη βιωσιμότητας του 120% έως το 2020 έχει αποτελέσει έως σήμερα – και θα εξακολουθεί για όσο θα ισχύει – τη μήτρα της δομικής αντίφασης μεταξύ του σπιράλ ύφεσης και της ανάγκης ανάπτυξης. Αυτής της αντίφασης που τελευταία όλοι την διέκριναν… Αυτή η συνθήκη είναι που προκαλεί συνεχώς καραμπόλες λαθών και παραμορφώσεων τόσο σε επίπεδο ελληνικής οικονομίας όσο και σε διεθνές επίπεδο αγορών. Αυτή η συνθήκη δεν επιτρέπει την εισαγωγή αναπτυξιακών μέτρων. Αυτή είναι η συνθήκη-θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας. Η συνθήκη βιωσιμότητας στην σημερινή της διατύπωση δημιουργεί την έννοια του χρηματοδοτικού κενού και καθιστά την αναγκαία χρηματοδότηση (funding requirement) για την κάλυψη οποιονδήποτε χρηματοδοτικών κενών (funding gap) απόλυτη προτεραιότητα, ενώ αυτόματα αποκλείει οποιαδήποτε υιοθέτηση εναλλακτικών αναπτυξιακών πολιτικών. ……. Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσε να λειτουργήσει η σημερινή εκδοχή είναι να συμβάλουν με ίδια κεφάλαια και οι δανειστές μας, δηλαδή να αποδεχτούν “κούρεμα” των δανείων τους. Αυτό δεν είναι ακόμα το βασικό σενάριο και μέχρι να γίνει θα συμπιέζεται η οικονομία μας.»
Μοιραστείτε το στο facebookΆρθρο του However, με τίτλο «Το μεγάλο παιχνίδι (Ο Σαμαράς αγοράζει χρόνο)» που δημοσιεύσαμε τον Φεβρουάριο του..
2012 εξηγούσε το πώς φτάσαμε στο πλέγμα των δεσμεύσεων της χώρας όπως σχεδιάστηκαν με το πακέτο PSI/Μνημόνιο και γιατί δεν οδηγούσε σε βιώσιμα μονοπάτια το Ελληνικό χρέος, άρα και το αληθινό – και ουσιαστικότερο – πρόβλημα της πραγματικής οικονομίας, αυτής των ανθρώπων.
Επαναλαμβάνουμε σήμερα όσα γράφαμε τότε, επειδή επιβεβαιώνονται καθημερινά.
«Σχεδίασε η Κορυφή τον περασμένο Ιούλιο το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης της Ευρώπης. …. Αποφάσισε ότι για την Ελλάδα χρειάζονταν 170δις. Και ανακοίνωσε πως θα συμμετάσχουν οι παίκτες: 40δις “εθελοντικά” οι τράπεζες (το πρώτο PSI), 50δις η Ελλάδα από αποκρατικοποιήσεις, 50δις υπόλοιπο από το πρώτο μνημόνιο των 110δις που δεν είχαν εκταμιευθεί ακόμα αλλά είχαν “χωνευτεί” πολιτικά και 30δις που “εκτίμησαν” ότι άντεχαν να πουλήσουν στα κοινοβούλια τους, στα κόμματα των συνασπισμών τους, στα μέσα τους, στην κοινή τους γνώμη……
Οι αγορές έτρεξαν τα νούμερα και είδαν ότι η Ελλάδα με τη συγκεκριμένη απόφαση δεν έλυνε το πρόβλημα της χρηματοδοτικής της επάρκειας, άρα της βιωσιμότητας του χρέους της. Αποτέλεσμα, ο κίνδυνος μετάδοσης παρέμενε ολοζώντανος. Γιατί ο λογαριασμός ξεκίνησε με τρύπα και η απόφαση με λάθος δομή. Αποφάσισαν ότι η Ελλάδα μπορούσε να συνεισφέρει 50δις από αποκρατικοποιήσεις σε τόσο μικρό διάστημα.
Πρώτο λάθος. Η Ελλάδα έχει περιουσία μεγαλύτερης αξίας αλλά για να αναδειχθεί χρειαζόταν σχέδιο και ικανότητα αξιοποίησης που δεν συναρτάται με τσάτρα-πάτρα ξεπούλημα, ούτε με εξυπηρέτηση χρέους “χθες”. …. Το ότι είπαν στην Ελλάδα να στήσει το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων στο οποίο να σπρώχνει περιουσιακά στοιχεία, ή το ότι προσέλαβε η Ελλάδα δύο στρατούς συμβούλων για κάθε έργο χωρίς συντονισμό, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ενιαία γραμμή παραγωγής αξιών δεν σήμαινε ότι θα επιτευχθούν οι στόχοι που είχαν τεθεί…. Και έτσι η Ελλάδα έχανε – σε κάθε επιθεώρηση της τρόικας – το στόχο αυτό. Και την πλήρωναν οι μισθωτοί και ο συνταξιούχοι. Και την πληρώνουν.………. Και δεν προχώρησε το σχέδιο Ιουλίου και φθάσαμε στον Οκτώβριο. .. Και ξανασχεδίασε η Κορυφή τον περασμένο Οκτώβριο το δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης της Ευρώπης. Και ονομάτισε ως “οριστική λύση” το να πιάσει η Ελλάδα το στόχο του 120% χρέους/αεπ το 2020. Αυτό θα “σημαίνει” βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους. Και σχεδίασε τη γνωστή δομή ……Οι αγορές ξανα-έτρεξαν τα νούμερα και κατάλαβαν ότι πάλι λείπουν χρήματα. Υπάρχει χρηματοδοτικό κενό ακόμα και εάν η Ελλάδα – τα επόμενα χρόνια – αποκτούσε κινέζικους ρυθμούς ανάπτυξης, σκανδιναβικούς δημοσιονομικούς τρόπους και επιτύγχανε και το 100% των στόχων από αποκρατικοποιήσεις.
Με τέτοια απόδοση και τα υφιστάμενα διαθέσιμα κεφάλαια, ορθά ο Σόιμπλε διαρρέει ότι το 2020 το χρέος/αεπ θα κυμαίνεται στο 136-137%. Και αποκρύπτει ότι το 120% θα επιτυγχάνετo – θεωρητικά – κάπου μεταξύ 2023-2025, γεγονός που εύκολα δημιουργεί μία πρόσθετη ανάγκη περίπου 20-30 “άτοκων” δις την επόμενη δεκαετία, αναλόγως της ύφεσης.……..Η ΕΚΤ προσπαθεί να δώσει μεγαλύτερη ηρεμία στο σύστημα. … Το ερώτημα είναι πως θα χειριστεί το ελληνικό ζήτημα. …. Εκτιμάται ότι μετά και την ΕΚΤ θα παραμείνει ένα σημαντικό χρηματοδοτικό κενό που θα πρέπει να καλυφθεί. Το πόσο θα μπορεί να εκτιμηθεί όταν ανακοινωθούν οι όροι της συμμετοχής της Τράπεζας.
Ο πιο ενδιαφέρον παίκτης ίσως – σήμερα – να είναι το ΔΝΤ. Για δύο λόγους: πρώτον γιατί έχει μία διοικητική προϋπόθεση να υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο βιωσιμότητας της χώρας που καλείται να δανείσει. Δεύτερον, γιατί το ΔΝΤ, ως οργανισμός, διατρέχει τον κίνδυνο της “ελληνικής αποτυχίας” περισσότερο από κάθε άλλο παίκτη, εκτός Ελλάδας…… Το ΔΝΤ χρειάζεται τελική λύση για την Ελλάδα και γνωρίζει ότι αυτή δεν υπάρχει σήμερα και δεν θα υπάρξει ούτε αύριο όσο η διαδρομή παραμένει στον εφιάλτη της ύφεσης»
Τι συμβαίνει σήμερα με το ΔΝΤ; Διαβάστε το “Καυγάς Σόιμπλε-Λαγκάρντ για το πόση λιτότητα χρειαζόμαστε” για να διαπιστώσετε πόσο επιβεβαιώνονται όσα γράφαμε τότε.
Eπόμενο άρθρο του antinews με τίτλο «Η χαραμάδα της επαναδιαπραγμάτευσης» που δημοσιεύσαμε τον Μάρτιο του 2012 προσέγγιζε τη μήτρα του προβλήματος: το γιατί αυτό το πλέγμα των δεσμεύσεων της χώρας όπως σχεδιάστηκαν με το πακέτο PSI/Πρόγραμμα δεν θα οδηγούσε την οικονομία σε βιώσιμα μονοπάτια.
«Για να μην πολυλογούμε, η συνθήκη βιωσιμότητας του 120% έως το 2020 έχει αποτελέσει έως σήμερα – και θα εξακολουθεί για όσο θα ισχύει – τη μήτρα της δομικής αντίφασης μεταξύ του σπιράλ ύφεσης και της ανάγκης ανάπτυξης. Αυτής της αντίφασης που τελευταία όλοι την διέκριναν… Αυτή η συνθήκη είναι που προκαλεί συνεχώς καραμπόλες λαθών και παραμορφώσεων τόσο σε επίπεδο ελληνικής οικονομίας όσο και σε διεθνές επίπεδο αγορών. Αυτή η συνθήκη δεν επιτρέπει την εισαγωγή αναπτυξιακών μέτρων. Αυτή είναι η συνθήκη-θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας. Η συνθήκη βιωσιμότητας στην σημερινή της διατύπωση δημιουργεί την έννοια του χρηματοδοτικού κενού και καθιστά την αναγκαία χρηματοδότηση (funding requirement) για την κάλυψη οποιονδήποτε χρηματοδοτικών κενών (funding gap) απόλυτη προτεραιότητα, ενώ αυτόματα αποκλείει οποιαδήποτε υιοθέτηση εναλλακτικών αναπτυξιακών πολιτικών. ……. Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσε να λειτουργήσει η σημερινή εκδοχή είναι να συμβάλουν με ίδια κεφάλαια και οι δανειστές μας, δηλαδή να αποδεχτούν “κούρεμα” των δανείων τους. Αυτό δεν είναι ακόμα το βασικό σενάριο και μέχρι να γίνει θα συμπιέζεται η οικονομία μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου